Ο Δημήτρης Ιτούδης είναι ένα από τα κεντρικά πρόσωπα αυτού του Final Four, με την ΤΣΣΚΑ του να πλησιάζει στο 8ο ευρωπαϊκό της κι εκείνον σε μια προσωπική δικαίωση, 7 χρόνια μετά την αποχώρηση από τον Παναθηναϊκό και τη «διάσπαση» του διδύμου της επιτυχίας με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς.
Το καλοκαίρι του 2012 είχε ραγδαίες εξελίξεις όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για τα πρόσωπα που αποφάσισαν να τραβήξουν μαζί του χωριστούς δρόμους. Κι αν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήταν δεδομένο, ότι κάποια πρόκληση θα ορθωνόταν μπροστά του, όπως κι έγινε έναν χρόνο μετά με την πρόταση της Φενέρ, για τον Δημήτρη Ιτούδη ήταν αληθινά «τραχύς» ο δρόμος, θέλοντας ξανά να γίνει πρώτος προπονητής και να αποδείξει τι μπορεί να πετύχει σε υψηλό επίπεδο.
Το «αγροτικό» στην Μπάνβιτ
Τελευταία του φορά, άλλωστε, πριν από τη συνεργασία με τον Σέρβο τεχνικό, που άρχισε το 1999, ήταν εκείνο τον χρόνο στην ιστορική ΜΕΝΤ και η Μπάνβιτ έμοιαζε με ιδανική αρχή. Πράγματι, εντυπωσίασε με την τουρκική ομάδα, φέρνοντάς την πρώτη στο πρωτάθλημα με 29-1 ρεκόρ, φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά για να αποκλειστεί από την ισχυρότερη τότε Γαλατάσαραϊ του αποψινού (19/5) αντιπάλου του, Εργκίν Αταμάν, και προκρινόμενος στους «32» του Eurocup.
Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, το καλοκαίρι του 2014, τον «τσίμπησε» κατευθείαν. Οι αποτυχίες είχαν διαδεχθεί η μία την άλλη σε Final Four, με τον Έτορε Μεσίνα να πληρώνει το «κάζο» του Μιλάνο από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και ο Αντρέι Βατούτιν ήταν ξεκάθαρος απέναντι στον Έλληνα τεχνικό. «Έλα εδώ και δείξει ποιος είσαι», ήταν σαν να του έλεγε και ο Ιτούδης, όπως πάντα έκανε, δεν έχασε την ευκαιρία. Χώθηκε... με τα μούτρα στη δουλειά και την «άρπαξε».
Η αληθινή πρόκληση της ΤΣΣΚΑ
Κι αν για την «ομάδα του στρατού» ήταν εύκολο να παίρνει τη VTB League, ούσα η σαφώς ισχυρότερη ομάδα (τίποτα βέβαια δεν είναι εύκολο στον επαγγελματικό αθλητισμό), τότε η Ευρωλίγκα είναι αληθινή πρόκληση. Η ΤΣΣΚΑ είδε τον Ολυμπιακό να της προκαλεί άλλο ένα «στραπάτσο» στη Μαδρίτη το 2005, αλλά ο Βατούτιν έβλεπε τη δουλειά του Ιτούδη. Τον κράτησε και, έναν χρόνο μετά, η δικαίωση ήρθε με την κατάκτηση της κούπας στο Βερολίνο. Στην παράταση, πρώτα με το χέρι του Χριάπα και μετά με ένα «μαγικό» Ντε Κολό στην παράταση, η νίκη του έναντι του «δασκάλου» Ζέλικο ήταν πραγματικότητα.
Τότε κέρδισε όλο τον χρόνο, για να ξεδιπλώσει την προπονητική του προσωπικότητα. Και αυτό ήταν, που τον κράτησε όρθιο στον πάγκο της «Αρκούδας», αποτυγχάνοντας στους δύο επόμενους ημιτελικούς με Ολυμπιακό (ξανά) και Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Βατούτιν του έδωσε ξανά πίστωση και ο Ιτούδης του ανταποδίδει την εμπιστοσύνη.
Η σεζόν-ορόσημο της καριέρας του
Το μήνυμα ήταν, βέβαια, ξεκάθαρο φέτος. Ο Ιτούδης θα μείνει, εφόσον πάρει την κούπα. Δεν ήταν ακριβώς αυτά τα λόγια του ισχυρού άνδρα της ομάδας, αλλά πάνω κάτω αυτό ήθελε να πει. Η ΤΣΣΚΑ, βέβαια, προχώρησε σε αυτή τη σεζόν πολύ πιο ταπεινή, πειθαρχημένη, συγκροτημένη, χωρίς πολλές φανφάρες και με ακόμη μεγαλύτερη σύσφιξη των σχέσεων των μελών της. Ήταν έργο του ανθρώπου που κάθεται στον πάγκο της.
Αυτό φάνηκε πολύ περισσότερο σε δύο περιπτώσεις. Η μία ήταν η σειρά με την Μπασκόνια, όπου μετά το 1-1 η ομάδα έδειξε αντίδραση... πρωταθλητή, με αποκορύφωμα την ανατροπή σε ένα Game 4 που έμοιαζε χαμένο. Το έκανε περίπου ένα μήνα αργότερα, στο ίδιο γήπεδο. Στο -14 με τη Ρεάλ μάλλον τη θεωρούσαν πολλοί ξεγραμμένη. Ο Ιτούδης, όμως, έφερε ηρεμία, ανακάτεψε την «τράπουλα», οι παίκτες του είχαν την αυτοπεποίθηση για τα μεγάλα σουτ και το τελικό 95-90 την έφερε στον τελικό.
Ο αντίπαλος σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολος στον τελικό. Η Εφές «διψά» για τη διάκριση κι έρχεται... με κεκτημένη ταχύτητα για το πρώτο της ευρωπαϊκό. Αντιλαμβάνεται κανείς, όμως, τι σημαίνει η κατάκτησή του, τόσο για τον οργανισμό της ΤΣΣΚΑ και όσα πλήγματα έχει υποστεί την τελευταία δεκαετία όσο και τον Δημήτρη Ιτούδη, που με νίκη καθιερώνεται για τα καλά στην ελίτ των Ευρωπαίων προπονητών, χωρίς να χωρά καμία πια αμσιφβήτηση.
