Ο Μίλαν Τόμιτς επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει το Περιστέρι και το Basketa.gr θυμάται την πορεία του Σέρβου ως παίκτη και ως προπονητή, με κοινό παρονομαστή... το σπίτι του, που δεν είναι άλλο από την χώρα μας.
Είναι πάντοτε ιδιαίτερο το συναίσθημα του να «δένεσαι» με έναν τόπο, ένα συγκεκριμένο μέρος. Να γίνεσαι ένα με τους ανθρώπους και την... ψυχοσύνθεση της τοποθεσίας, να αφουγκράζεσαι την ατμόσφαιρα σε κάθε της στιγμή και να τη μεταλαμπαδεύεις σε όσους έρχονται μετά από σένα, ενώ ο ίδιος έχεις παραμείνει για αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Ακόμη πιο ιδιαίτερο είναι να πετύχεις όλα αυτά σε έναν ξένο τόπο. Και αυτό ισχύει περισσότερο από κάθε άλλον για τον Μίλαν Τόμιτς, ο οποίος ήρθε ένα... κοκαλιάρικο παιδί από τη Ραντνίτσκι στον Πειραιά κι έγινε ένα, τόσο με τον Ολυμπιακό όσο και με την Ελλάδα, που αγάπησε ως πατρίδα του, έχοντας φτάσει σήμερα στα 48 του χρόνια και με πολύ ακόμη καιρό μπροστά του, για να προσφέρει στο αγαπημένο του μπάσκετ.
Ακόμη και στην πατρίδα του γύρισε, αναλαμβάνοντας τον Ερυθρό Αστέρα. Τίποτα, όμως, δε θα μπορούσε να τον κρατήσει μακριά από το σπίτι του, όπως πλέον είναι η Ελλάδα για τον επονομαζόμενο και ως... Μίλαν Γιαννακόπουλο, που για πρώτη φορά μετά τη θητεία του στον Κολοσσό το 2006 ως παίκτης, θα βρεθεί ως προπονητής στα Δυτικά προάστια, αναλαμβάνοντας τους «Πρίγκιπες» του Περιστερίου. Το Basketa.gr θυμάται την πορεία του Σέρβου τεχνικού, ειδικά στην χώρα μας, έχοντας φτάσει πια σε σημείο να θεωρείται... δικός μας.
Ο λιγνός... Μίλαν Γιαννακόπουλος που έμεινε για πάντα
Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, ο Τόμιτς μας συστήθηκε το 1991, ακριβώς 30 χρόνια πίσω και ύστερα από τον πρώτο χρόνο της επαγγελματικής του πορεία στη Ραντνίτσκι, με το όνομα... Γιαννακόπουλος. Ήταν τότε μόλις 18 ετών, ένα αμούστακο και λιγνό παιδί ύψος 1.90, με τους «ερυθρολεύκους» να του δίνουν ελληνική υπηκοότητα, μιας και τη θέση ξένου στο ρόστερ απασχολούσε ήδη ο Ζάρκο Πάσπαλι.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης τον είχε φέρει μαζί με άλλους Σέρβους, ώστε να κάνει δοκιμές και δεν του άρεσαν πολλά από τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Τόμιτς, σε σύγκριση με άλλους παίκτες. Είδε, όμως, στα μάτια του τη «σπίθα», το πάθος για το άθλημα και την ίδια την ομάδα, η οποία θεωρητικά δε σήμαινε τίποτα για έναν 18χρονο τότε Γιουγκοσλάβο. Τότε ήταν, που κατάλαβαν στο Φάληρο, ότι αυτό το παιδάκι ερχόταν, για να μείνει για πάντα.
https://www.youtube.com/watch?v=mVsdMsNfKTo
Λόγω ορισμένων προβλημάτων με την υπηκοότητά του, χρειάστηκε να περιμένει έναν χρόνο για το ντεμπούτο του και ο Ολυμπιακός τον πίστευε. Θα δικαιωνόταν άμεσα, με τον Ιωαννίδη να τον ρίχνει πολύ γρήγορα ως βασικό στο παρκέ και να παίρνει... τα πάντα. Ήταν ο απαραίτητος «κρίκος», για να «δένει» η ομάδα στις δύο πλευρές του παρκέ και, φυσικά, αυτό συνδυάστηκε με τίτλους για την επόμενη πενταετία, είτε με τον Έλληνα τεχνικό είτε με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, με αποκορύφωμα το triple crown του 1997.
https://www.youtube.com/watch?v=TP2-G6J3GQA
Αμέσως μετά, μάλιστα, πήρε και την επιβράβευση που του άξιζε ως αρχηγός των Πειραιωτών, παρότι τη σεζόν με τις τρεις κούπες είχε επισκιαστεί από τον «θρύλο» Ντέιβιντ Ρίβερς. Αυτό δε θα άλλαζε ποτέ, όμως, το τι σήμαινε για το σύλλογο, έχοντας γίνει το σήμα κατατεθέν του.
Κάπως έτσι, θα είχε τη δύναμη να βρίσκεται πάντοτε στην «πρώτη γραμμή». Τα χρόνια που ακολούθησαν μόνο εύκολα δεν ήταν έως και το 2005, με τον Ολυμπιακό να κατακτά μονάχα ένα τρόπαιο, το Κύπελλο του 2002, στην τελευταία χρονιά του Τόμιτς, όπου διεκδικήθηκε το πρωτάθλημα, χάνοντάς το από την ΑΕΚ του Ντράγκαν Σάκοτα.
https://www.youtube.com/watch?v=c7SZomkLxYg
Ο Μίλαν, από την πλευρά του, δε σταμάτησε ποτέ να στηρίζει την ομάδα του. Στα εύκολα και τα δύσκολα δεν κρύφτηκε, κάτι που εκτιμήθηκε και τον μετέτρεψε σε μορφή του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα άπαντες να έχουν... σχεδόν ξεχάσει πως τα τελευταία δύο χρόνια της καριέρας του πέρασε από την ιταλική Αουρόρα και τον Κολοσσό Ρόδου, που τότε έκανε τα πρώτα του «βήματα» στη μεγάλη κατηγορία, έχοντας πια καθιερωθεί ως σταθερή της δύναμη.
https://www.youtube.com/watch?v=m566MIB6eMg
Ο προπονητής Τόμιτς των προκλήσεων
Μετά το τέλος της καριέρας του ως παίκτης, ο Ολυμπιακός άμεσα τον έφερε πίσω στις τάξεις του, όπου έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα από καθέναν. Ήταν ο συνδετικός κρίκος για όλες τις καταστάσεις και ο άνθρωπος, που γνώριζε το τι χρειαζόταν η ομάδα σε κάθε στιγμή. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, είχε αναλάβει και ως υπηρεσιακός τεχνικός το 2004, ενώ ακόμη έπαιζε, όντας άμεσος συνεργάτης όλων των προπονητών από το 2008 έως το 2018.
Όταν χρειάστηκε, μάλιστα, δεν φοβήθηκε την πρόκληση. Μετά από μια νέα σειρά από κούπες σε Ελλάδα και Ευρώπη, που πανηγυρίστηκαν με Γιαννάκη, Ίβκοβιτς και Μπαρτζώκα, όταν έφυγε ο τελευταίος μετά την οδυνηρή ήττα στο ΟΑΚΑ από τον Παναθηναϊκό του Ιβάνοβιτς ήταν εκείνος, που ανέλαβε προσωρινά, φέρνοντας μερικά σπουδαία αποτελέσματα, σαν εκείνο της Βαλένθια που θύμισε... την εποποιία του Παναγιώτη Λιαδέλη έναντι των «Νυχτερίδων».
https://www.youtube.com/watch?v=rio3EstiuEE
https://www.youtube.com/watch?v=aZttvlZHbDU
Ο κόουτς Μίλαν Τόμιτς άρχισε να μας συστήνεται, αν και προς το παρόν έκανε ένα «βήμα» πίσω, για να αναλάβει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, σε μια κίνηση που θα δικαίωνε τους «ερυθρολεύκους», καθώς θα πανηγύριζαν τον τίτλο του πρωταθλητή το 2015 και το 2016, φτάνοντας δις επίσης στον τελικό της Ευρωλίγκα.
https://www.youtube.com/watch?v=lJIcaHRSnp0
Το 2018, όμως, θα γινόταν η σεζόν των... εκκαθαρίσεων. Ο Σφαιρόπουλος αποχώρησε το καλοκαίρι και ο Τόμιτς αγκάλιασε την ευκαιρία του Ερυθρού Αστέρα, όντας για πρώτη φορά το αφεντικό στον πάγκο. Οι «ερυθρόλευκοι» της Σερβίας ήταν τότε «πληγωμένοι», έχοντας μεταξύ άλλων χάσει τον τίτλο στην Αδριατική Λίγκα από την Μπουντούτσνοστ, με τον κόουτς Μίλαν, ωστόσο, να μη «μασά» και να το έχει αποδείξει, επαναφέροντας στην κορυφή τον Αστέρα και παίρνοντας μαζί το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Σερβίας, σε μια απόλυτα επιτυχημένη θητεία, τη στιγμή που μακριά του ο Ολυμπιακός αποφάσιζε να βρεθεί στην Α2.
https://www.youtube.com/watch?v=0YR-XMUuKPc
Η παραίτησή του τον Οκτώβριο του 2019 του πρόσφερε ένα σημαντικό διάστημα σκέψης και περισυλλογής, μακριά από τη διαρκή πίεση της καθημερινότητας της ομάδας, ώστε να επιλέξει προσεκτικά τον επόμενο προορισμό του. Μέχρι που ήρθε η πρόταση του Περιστερίου, που την τελευταία διετία δεν έχει αλλάξει λίγες φορές πρόσωπο στον πάγκο και ψάχνει κάποιον, που θα του δώσει εκ νέου όραμα για κάτι σημαντικό, μετά την επιστροφή στα σαλόνια.
Αυτό καλείται να πετύχει και ο Τόμιτς, μετακομίζοντας στον οδό Τζον Κένεντι. Όντας σήμερα στα 48 του και με τις απαραίτητες παραστάσεις, είτε με φόρμα είτε... με κοστούμι, επιστρέφει στο σπίτι του, την Ελλάδα, ώστε να γράψει ιστορία και με έναν άλλο τρόπο, έτοιμος για μια ακόμη πρόκληση.
