Η Εθνική Παίδων του Παναγιώτη Γιαννάκη, του Μέμου Ιωάννου και του Λιβέρη Ανδρίτσου κέρδισε σαν σήμερα (24/7) το 1975 τη δεύτερη θέση στο Ευρωμπάσκετ Παίδων και το Basketa.gr εξηγεί πως εκείνη η διοργάνωση που τελείωσε με ήττα από τους Σοβιετικούς στον τελικό του Κλειστού του Σπόρτιγκ ήταν στην ουσία η αρχή για το θρίαμβο του 1987.
103-101. Αυτό το σκορ, που πάντα θα μένει στις μνήμες σαν κάτι ιερό και θα το κρατάμε… σαν κόρη οφθαλμού, όπως είχε ζητήσει να φυλάμε την Εθνική ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Είναι μια μέρα, που άλλαξε για πάντα την αθλητική καθημερινότητα της Ελλάδας και, για λίγο, την κοινωνική της πραγματικότητα, έχοντας μια ομοψυχία όσο ελάχιστες φορές σε μια ιστορία χιλιάδων χρόνων.
Ο θρίαμβος αυτός αποδείχθηκε, όμως, ότι κάθε άλλο παρά τυχαίος ήταν. Απεναντίας, έγινε μια πολύ σοβαρή και προσεγμένη δουλειά, ώστε σήμερα να θεωρείται από πολλούς το μπάσκετ, ως το εθνικό άθλημα, που φέρνει τις μεγάλες επιτυχίες, ακόμη και τώρα που βιώνει μια παρακμιακή περίοδο σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.
Και δεν ήταν μια τυχαία επιτυχία, έχοντας αποτελέσει το έναυσμα για τις επόμενες, είτε μέσω της Εθνικής είτε μέσω των συλλόγων μας, που έφερναν τη μια κούπα μετά την άλλη στην χώρα. Ήταν το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας, που σε «βάθος» ετών δικαιώθηκε, ούσα αρκετά πρωτοποριακή για την εποχή και αποτελώντας παράδειγμα για πολλές χώρες, που βασίστηκαν σε αυτή για να δημιουργήσουν τη δική τους παραγωγική διαδικασία.
https://www.youtube.com/watch?v=wiEbBEhfVCY
Η ελπίδα γεννήθηκε το 1975
Γυρίζουμε τον χρόνο 12 χρόνια πριν από το Ευρωμπάσκετ του 1987, που όλοι γνωρίζουμε τι σήμαινε για το μπάσκετ και την χώρα γενικότερα. Τότε, που το άθλημα δεν έμοιαζε ακόμη να μπορεί να πλησιάσει τη δημοτικότητα του ποδοσφαίρου, αλλά οι ιθύνοντές του έκαναν τις απαραίτητες κινήσεις για την «εκτόξευση».
Εν έτει 1975, λοιπόν, η Ελλάδα αναλαμβάνει τη διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ U16, με την Εθνική Παίδων να φέρνει στο παρκέ μερικούς εκ των μελλοντικών θριαμβευτών. Στην ομάδα βρίσκονται ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Μέμος Ιωάννου και ο Λιβέρης Ανδρίτσος, τρεις δηλαδή παίκτες που θα παίξουν μετά καταλυτικό ρόλο για τον τίτλο έναντι των Σοβιετικών στο ΣΕΦ. Ο πρώτος ήταν από τα πρώτα «βιολιά» της ομάδας, ο δεύτερος τον αντικατέστησε επάξια και σκοράρει ένα τρίποντο, που μας κρατά στο παιχνίδι στην κανονική διάρκεια, ο τρίτος σκοράρει τις βολές που στέλνουν τον τελικό στην παράταση, προτού φτάσουμε στον Καμπούρη.
Μαζί με τους Κώστα Μπατή, Δημήτρη Καλπάκη, Βασίλη Αγραφιώτη, Γιάννη Τσουμή, Κώστα Χρυσικάκη, Κώστα Μαγκουνή, Κώστα Κακογεωργίου, Παναγιώτη Αλεξανδρή και Στέλιο Πλωμαρίδη βρίσκονται υπό τις οδηγίες του αποβιώσαντος προ διετίας Κώστα Αναστασάτου και δείχνουν, ότι κάτι καλό πραγματοποιείται στο ελληνικό μπάσκετ, κάτι ελπιδοφόρο δημιουργείται και καταλαβαίνει κανείς πως αυτό ίσχυε, καθώς εκείνη η ομάδα βρίσκει ακόμη αφορμές να συναντάται, όπως μπορείτε να δείτε στην ακόλουθη φωτογραφία από επανένωση στα Πατήσια.
«Τρένο» μέχρι που πέσαμε… στο Σοβιετικό «τοίχο» στα Πατήσια
Η Εθνική Παίδων πραγματοποιεί, τότε, ένα εξαιρετικό τουρνουά. Στον όμιλο με Ισπανία, Σουηδία και Πορτογαλία είμαστε εξαιρετικοί, με αποτέλεσμα να κάνουμε το 3/3 και να περάσουμε στο δεύτερο γύρο, που ήταν απευθείας στα προημιτελικά.
Ακολούθησαν το Βέλγιο και η Γιουγκοσλαβία. Κι αν το πρώτο ήταν «εμπόδιο» που θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε, κερδίζοντας με 78-72, τότε δεν ήταν σε καμία περίπτωση εύκολο με τη δεύτερη. Η Εθνική, όμως, και πάλι κυριαρχεί με τον Αγραφιώτη να κάνει ένα από τα παιχνίδια της ζωής του και να σημειώνει 31 πόντους, ενώ ο ηγέτης Γιαννάκης ακολούθησε με 15 πόντους, με τον Νεμπόισα Νίκολιτς να έχει 23 για τους Γιουγκοσλάβους.
Κάπως έτσι, περάσαμε στον τελικό του Κλειστού του Σπόρτιγκ με τους Σοβιετικούς στις 24 Ιουλίου 1975. Η «μάχη» γίνεται… σώμα με σώμα, αλλά εκείνοι τυχαίνει να έχουν στο τουρνουά έναν Γιούρι Γκοντσάροφ, ο οποίος έκανε «όργια» με 20.9 πόντους ανά αγώνα. Την φόρμα του επιβεβαίωσε και στον τελικό, σκοράροντας 18 πόντους, όσους είχε και ο Τσουμής, αλλά τελικά θα ηττηθούμε στις λεπτομέρειες με 64-61.
Ο Τσουμής, για την ιστορία, ήταν και ο πρώτος μας σκόρερ σε όλη τη διοργάνωση με 16 πόντους κατά μέσο όρο, σύμφωνα με το αρχείο της FIBA, ενώ Αγραφιώτης και Γιαννάκης ακολουθούσαν με 13. Μπορεί εκείνη την ώρα να μην ήταν παρηγορητικό, αλλά πρόκειται και για το πρώτο μετάλλιο που κέρδιζε στην ιστορία της η Εθνική Νέων.
Ήταν πραγματικότητα. Κάτι καλό συνέβαινε και θα το καταλαβαίναμε 12 χρόνια αργότερα…
