Την Πέμπτη 16 Μαρτίου 1994 ο ΠΑΟΚ κέρδιζε με 100-91 την Στεφανέλ Τριέστε στην Τεργέστη και γινόταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτούσε δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Είχε προηγηθεί το Κύπελλο Κυπελλούχων τρία χρόνια νωρίτερα. Είχαν προηγηθεί επίσης ο χαμένος τελικός της Ναντ, πάλι για το Κυπελλούχων το 1992, και ο χαμένος ημιτελικός του φάιναλ φορ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Αθήνας το 1993, σε μία τετραετία μαγική για τον "δικέφαλο του Βορρά", που τον είχε κατατάξει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και κορυφώθηκε με το έπος της Τεργέστης.
Ο Μπάνε Πρέλεβιτς, ο Τζον Κόρφας, ο Ζόραν Σάβιτς, ο Ουόλτερ Μπέρι, ο Νάσος Γαλακτερός, ο Νίκος Μπουντούρης και τα άλλα παιδιά, με προπονητή τον Σούλη Μαρκόπουλο, ο οποίος είχε αντικαταστήσει στα μισά εκείνης της σεζόν τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και έγινε ο δεύτερος Έλληνας προπονητής στην ιστορία, μετά τον Νίκο Μήλα, που σήκωνε ευρωπαϊκή κούπα, είχαν κερδίσει στον πρώτο από τους δύο τελικούς, στη Θεσσαλονίκη, με 75-66 και στις 16 Μαρτίου 1994 έπαιξαν και κέρδισα και τη ρεβάνς στην Τεργέστη. Έχουν περάσει από τότε 23 χρόνια...
Κι ο Ευθύμης Ρετζιάς, ένας αμούστακος τότε πιτσιρικάς, που προσπαθούσε να κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο των σπουδαίων και τρανών του μπάσκετ, σήμερα έχει μεγαλώσει, έχει πίσω του μια λαμπρή καριέρα, που τον έφερε μέχρι το ΝΒΑ, και θυμάται.
"Πώς γίνεται να ξεχάσω εκείνες τις στιγμές", λέει στο basketa.gr. "Εγώ τότε ήμουν μικρός. Είχα φύγει το προηγούμενο καλοκαίρι από τα Τρίκαλα και μέσα σε λίγους μήνες είχα βρεθεί στα σαλόνια της Ευρώπης! Προσπαθούσα ακόμα να καταλάβω τι γινόταν. Και πήρα τον πρώτο μου τίτλο στην πρώτη μου χρονιά στον ΠΑΟΚ! Πώς γίνεται να ξεχάσω";
Τι είναι αυτό που θυμάται περισσότερο, λοιπόν; "Δύο πράγματα. Το ένα ήταν ο κόσμος και ο ενθουσιασμός του. Είχαν έρθει πολλοί οπαδοί του ΠΑΟΚ στην Τεργέστη. Πάρα πολλοί. Τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα, ταξίδευε πολύς κόσμος στο εξωτερικό για να δει τέτοια παιχνίδια. Κι η ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει ήταν φανταστική. Αλλά και μετά, στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης για την υποδοχή. Εκεί να δεις κόσμο... Στήθηκε μεγάλο πανηγύρι μετά τον τελικό και το απόλαυσα. Για μένα όλα αυτά ήταν καινούρια, πρωτόγνωρα πράγματα. Ρουφούσα την κάθε εμπειρία μέχρι το μεδούλι. Το άλλο πράγμα που θυμάμαι ήταν το άγχος και η πίεση που νιώθαμε όλη τη χρονιά για να φτάσουμε σε αυτό το στόχο. Μιλάμε για τον τελικό, αλλά ο δρόμος προς αυτόν ήταν πολύ δύσκολος".
Ο δρόμος προς τη δόξα
Η πορεία του ΠΑΟΚ μέχρι την Τεργέστη άρχισε από τα βάθη της Ρωσίας. Από τη Σαμάρα, όπου ο ΠΑΟΚ νίκησε δύσκολα με 81-77 την τοπική ομάδα στον πρώτο αγώνα της προκριματικής φάσης, κάνοντας ωστόσο τον επαναληπτικό εύκολη υπόθεση. Στη Θεσσαλονίκη οι Ρώσοι δεν είχαν καμία τύχη (101-56) και ο ΠΑΟΚ πέρασε εύκολα στους ομίλους.
Συμμετείχε στον Γ' όμιλο με αντιπάλους τις Ολίμπια Μιλάνο (τότε λεγόταν Ρεκοάρο), Κάχα Σαν Φερνάντο και ΚΚ Ζάγκρεμπ. Πέρασε κι από εκεί με επιβλητικό τρόπο, με πέντε νίκες και μόλις μία ήττα στο Μιλάνο (74-76) και στον προημιτελικό αντίπαλός του ήταν μία ακόμα ιταλική ομάδα, η τρίτη που αντιμετώπισε εκείνη τη χρονιά. Η Σκαβολίνι. Στο Πέζαρο τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Ο ΠΑΟΚ έχασε με 82-66 και πολλοί πίστεψαν ότι αυτή η διαφορά των 16 πόντων, δύσκολα θα ανατρεπόταν. Στη ρεβάνς, όμως, το Αλεξάνδρειο "φλεγόταν", ο Μπάνε Πρέλεβιτς είχε επίσης πάρει φωτιά (23 πόντοι) και η Σκαβολίνι δεν ήξερε από πού της ήρθε. Ο "δικέφαλος" την σκόρπισε με 96-58 και προκρίθηκε πανηγυρικά στο ημιτελικό.
Εκεί τον περίμενε ο Πανιώνιος στον πρώτο ελληνικό "εμφύλιο" στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. To παιχνίδι στη Νέα Σμύρνη έμοιαζε να εξελίσσεται σε εφιάλτη, καθώς ο Χένρι Τέρνερ του Πανιωνίου σκόραρε ασταμάτητα (τελείωσε τον αγώνα με 37 πόντους). Αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ο Μπέρι πήρε το όπλο του (25 πόντοι) και οδήγησε τον ΠΑΟΚ στην ανατροπή και τη νίκη με 85-83. Παρ' όλα αυτά η ρεβάνς στο Αλεξάνδρειο δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Ο Πανιώνιος και πάλι με πρωταγωνιστή τον Τέρνερ προηγήθηκε με 34-31 στο ημίχρονο ο Γαλακτερός βγήκε από το... μανίκι του Σούλη Μαρκόπουλου και με 22 πόντους οδήγησε τον ΠΑΟΚ στη νίκη (82-64) και την πρόκριση στον τελικό. Καταλάβατε τώρα γιατί ο Ρετζιάς θυμάται ακόμα την πίεση και το άγχος από όλη αυτή την πορεία;
"Ένα ταξίδι μαγικό"
"Πάντως η ομάδα τότε ήταν εξαιρετική", θυμάται ο Ευθύμης. "Ο Μπάνε ήταν στα ντουζένια του. Ό,τι πέταγε, έμπαινε μέσα, κανείς δεν μπορούσε να τον σταματήσει. Κι έτρωγε ξύλο, έτσι; Πολύ ξύλο! Οι καλύτεροι αμυντικοί έπεφταν πάνω του και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τον σταματήσουν. Αλλά πού; Και τα άλλα παιδιά, όμως, ήταν εξαιρετικοί παίκτες. Ο Κόρφας, ο Σάβιτς, ο Μπέρι, ο Γαλακτερός, εμείς οι μικρότεροι. Κι είχαμε πολύ καλό κλίμα στα αποδυτήρια. Δεν γινόταν αλλιώς. Όλες οι μεγάλες νίκες ξεκινούν από τα αποδυτήρια. Όλοι ένωσαν τότε τις δυνάμεις τους για να φτάσουμε στη μεγάλη νίκη μέσα από μια χρονιά ονειρική. Όλο το ταξίδι ήταν μαγικό τότε, όχι μόνον ο τελικός".
Από τότε ο ΠΑΟΚ δεν ξανασήκωσε άλλη ευρωπαϊκή κούπα, παρότι έμεινε για μερικά χρόνια ακόμα στο κορυφαίο επίπεδο. Από το 2000 και μετά άρχισε να υποχωρεί όλο και περισσότερο για να φτάσουμε στο σήμερα... "Δυστυχώς, τέτοιες στιγμές δεν μπορεί να ζήσει πια όχι μόνον ο ΠΑΟΚ, αλλά και καμιά άλλη ελληνική ομάδα, εκτός από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Το μπάσκετ έχει αλλάξει πολύ από τότε. Κι αν δεν αλλάξει η νοοτροπία στο ελληνικό μπάσκετ, μάλλον θα αργήσουμε να δούμε άλλη Τεργέστη". Ευθύμης Ρετζιάς, για επιμύθιο...
Οι πόντοι των ομάδων στους δύο τελικούς
ΠΑΟΚ-ΣΤΕΦΑΝΕΛ 75-66
ΠΑΟΚ: Μαμαζιόλας, Μπουντούρης 2, Πρέλεβιτς 10, Ρεντζιάς 2, Μπαλογιάννης, Κόρφας 11, Τσέκος, Γαλακτερός 12, Σάβιτς 15, Μπέρι 23.
Στεφανέλ: Μποντιρόγκα 6, Τζεντίλε 7, Πιλούτι 7, Φούτσκα 12, Ντε Πολ 2, Λάμπλεϊ 20, Κανταρέλο 2, Καλαβίτα 10.
ΣΤΕΦΑΝΕΛ-ΠΑΟΚ 91-100
Στεφανέλ: Μποντιρόγκα 24, Τζεντίλε 23, Πιλούτι 13, Φούτσκα 9, Ντε Πολ, Λάμπλεϊ 18, Μποντέτο, Κανταρέλο 4, Καλάβιτα.
ΠΑΟΚ: Μπουντούρης 12 (2/2), Πρέλεβιτς 30 (3/3), Μπαλογιάννης, Κόρφας 16 (2/4), Γαλακτερός 8 (2/2), Σάβιτς 8, Μπέρι 26.
