Ο Ηρακλής εξέφρασε ενδιαφέρον ακόμη και για συμμετοχή στο FIBA Europe Cup και το Basketa.gr κάνει μια αναδρομή στην 4ετή πορεία της διοργάνωσης, θυμίζοντας πως πρόκειται για έναν… εφιάλτη για όποια ελληνική ομάδα το δοκίμασε.
Μπαχτσεσεχίρ, Μπάκεν Μπέαρς, Μπαϊρόιτ και Καρσίγιακα. Αυτές ήταν οι τέσσερις ομάδες, που είχαν απομείνει στο τελευταίο FIBA Europe Cup, προτού ξεσπάσει η πανδημία του κορωνοϊού, για να γραφεί μια «παύλα» δίπλα στον φετινό νικητή, όπως έγινε και για την Ευρωλίγκα. Πρόκειται για τις κορυφαίες ομάδες, τις οποίες μια εποχή θα έλεγε κανείς πως… δεν τις βλέπαμε.
Αυτές οι ομάδες, όμως, μαζί με αρκετές υποδεέστερες, έχουν κάνει επί της ουσίας δική τους τη διοργάνωση, με αποτέλεσμα οι ελληνικές που έχουν δοκιμάσει να… τρώνε τα μούτρα τους, μην έχοντας την ικανότητα να προσαρμοστούν στις συνθήκες, για να διαπρέψουν σε ένα τουρνουά, που αποτελεί το δεύτερο της FIBA και σίγουρα θα μπορούσαν να διεκδικήσουν κάτι, από τη στιγμή που ελληνική ήταν η κατάκτηση ενός εκ των BCL (ΑΕΚ).
Μπορεί, βέβαια, κι αυτές να μένουν στις «δάφνες» του παρελθόντος, οι οποίες αναιρούνται από τις πρώτες κιόλας συναντήσεις με «γίγαντες», όπως η Σοντερτάλιε, η Σίμπιου και η Κόρμεντ επί παραδείγματι, χωρίς να έχουμε καμία διάθεση να προσβάλλουμε αυτές τις ομάδες. Αυτή την «παγίδα» πρέπει να αποφύγει ο Ηρακλής, εφόσον τελικά ο δρόμος για το Champions League κλείσει, με τον «Γηραιό» να αποφασίζει να παίξει στο FIBA Europe Cup, εφόσον τον στείλουν εκεί.
Καλό είναι να γνωρίζουν στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, ποια είναι η αληθινή δυναμική μιας διοργάνωσης που δεν αποτελεί την κορυφαία, αλλά είναι αρκετά σκληρή για κάθε συμμετέχοντα.
Το πρώτο… στην Φρανκφούρτη
Η πρώτη διοργάνωση του FIBA Europe Cup, που παρεμπιπτόντως αντικατέστησε το EuroChallenge με σκοπό να αντικαταστήσει βαθμαία το Eurocup της Ευρωλίγκα έγινε τη σεζόν 2015-2016 και μας συστήθηκε με την πρώτη κούπα να πηγαίνει στη Γερμανία, αφού οι Σκαϊλάινερς της Φρανκφούρτης έφτασαν μέχρι εκεί, με παίκτες που στη συνέχεια έχουν κάνει σημαντική καριέρα, όπως ο Τζόρνταν Θίοντορ, ο Γιοχάνες Βόιτμαν και ο Άαρον Ντόρνεκαμπ, με συμπαίκτη τον Φίλιπ Σκραμπ, που πριν από λίγο καιρό είχε περάσει από την ΑΕΚ.
Πρόκειται, μάλιστα, για το μοναδικό μονό τελικό της ιστορίας της διοργάνωσης, καθώς είχε διεξαχθεί Final Four στην έδρα της Ελάν Σαλόν. Σε έναν αγωνιώδη τελικό, λοιπόν, οι Σκαϊλάινερς επικράτησαν της Βαρέζε με 66-62 και έγραψαν ιστορία, γενόμενοι οι πρώτοι που πήραν το συγκεκριμένο τρόπαιο.
https://www.youtube.com/watch?v=-699JtCERWE
Ο «εμφύλιος» και οι Ιταλοί κατακτητές
Στα επόμενα τρία χρόνια, η κούπα του FIBA Europe Cup έχει καταλήξει δύο φορές στη γειτονική Ιταλία, η οποία μετρά μάλιστα δύο συνεχόμενες κατακτήσεις, κάτι που βέβαια δε θα γινόταν φέτος, αφού στις τελευταίες τέσσερις ομάδες δεν έχει μείνει κάποια να υπερασπιστεί στα σκήπτρα και να τα διατηρήσει εντός συνόρων.
Πρώτα, όμως, υπήρξε ένας «εμφύλιος» στη δεύτερη διοργάνωσή του, με την Ναντέρ να καταφέρνει σε ένα τρομερό «θρίλερ», που κρίθηκε στο σουτ, να επικρατήσει με συνολικό σκορ 140-137 της Ελάν Σαλόν και 82-79 στο δεύτερο μεταξύ τους παιχνίδι. Οι πανηγυρισμοί άρχισαν να «ξεσπούν» μετά το άστοχο τρίποντο του Αξέλ Μπουτέιγ, που αποτέλεσε τον μοιραίο των τελικών, αφού είχε την ευκαιρία αμαρκάριστος να στείλει τον τελικό στην παράταση.
https://www.youtube.com/watch?v=hVtFZ661hgw
Τις επόμενες δύο χρονιές, πάντως, τέτοια αγωνία δεν υπήρξε. Ένας «εμφύλιος» επαναλήφθηκε το 2018 και, αυτή την φορά, ανάμεσα σε Βενέτσια και Αβελίνο, με την ομάδα του Μάικ Μπράμος να πραγματοποιεί δύο νίκες με 77-69 και 81-79 και να ζει δύο υπέροχες σεζόν, αφού την επόμενη πήρε και το πρωτάθλημα στην Ιταλία. Το 2019 ήταν η σειρά της Σάσαρι, η οποία επίσης προχώρησε σε δύο επικρατήσεις με αντίπαλο τη Βούρτσμπουργκ, με 89-84 και 81-79, για να κρατήσει τον τίτλο στην Ιταλία.
https://www.youtube.com/watch?v=4CLIuEaMGqo
https://www.youtube.com/watch?v=xPXlPjsQOrE
Ελληνικός «εφιάλτης»
Αν εξαιρέσουμε, τώρα, την κούπα για τον Μάικ Μπράμπς το 2018 με τη Βενέτσια, η ελληνική παρουσία, και δη για τις ομάδες μας, είναι εξαιρετικά «φτωχή» σε αποτέλεσμα. Οι δύο απόπειρες που έχουμε πραγματοποιήσει ήταν την αμέσως επόμενη χρονιά, με το Λαύριο να μπαίνει πρώτο στον «χορό».
Η ομάδα της Ανατολικής Αττικής έκανε το άνοιγμά της, για να πετύχει και στην Ευρώπη, μετά από μια τρομερή πορεία στην Basket League, αλλά βρήκε ουκρανικό «τοίχο». Μπορεί στο πρώτο ματς να έβαλε καλές βάσεις με το 82-73, αλλά η Ντνίπρο ήταν σαφώς ανώτερη στη ρεβάνς και «διέλυσε» το σύνολο του Χρήστου Σερέλη με 76-58, αφήνοντάς το με το… κρίμα, αφού φαινόταν ικανό να περάσει έστω αυτό το «εμπόδιο».
https://www.youtube.com/watch?v=b_B7xelbQME
Λίγο αργότερα ήρθε η μεγαλύτερη «τραγωδία», με το σπουδαίο όνομα του Άρη να μπαίνει όχι μόνο δίπλα στην Ντνίπρο, αλλά και σε… μια Κατάγια και μια Λουκόιλ Λέφσκι. 30 χρόνια μετά τις ιστορικές εποχές με Γκάλη, Γιαννάκη και… τα άλλα παιδιά, παίζοντας σε ευρωπαϊκά Final Four, οι «κίτρινοι» γνώρισαν την ταπείνωση, αφού έμειναν εκτός συνέχειας, καθώς μπορεί να είχαν ρεκόρ 3-3 μαζί με την Κατάγια, αλλά υστέρησαν στην ισοβαθμία.
https://www.youtube.com/watch?v=SopLmWiJ-1E
Η ίδια η ομάδα ίσως να πίστεψε πως η δόξα του παρελθόντος του «Αυτοκράτορα» μπορεί να έφτανε για μια πρόκριση, αλλά δε λογάριασε πως πρόκειται για μια διοργάνωση, που σαν όλες τις άλλες, βλέπει ποιες ομάδες είναι έτοιμες και όχι ποιες έχουν σπουδαία ιστορία.
Ο Ηρακλής, λοιπόν, φαίνεται έτοιμος για μια ευρωπαϊκή πρόκληση. Το ζήτημα είναι να το αποδείξει και έμπρακτα στο γήπεδο, καθώς είτε στο BCL είτε στο FIBA Europe Cup, οφείλει να ξέρει πως τίποτα δε θα του χαριστεί…
