Σήμερα, ας μιλήσουμε για αμερικάνικο φούτμπολ. Για τους δεκάδες παίκτες του NFL, που επέλεξαν την Κυριακή να γονατίσουν ή ακόμα και να μείνουν καθιστοί κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, διαμαρτυρόμενοι κατ' αυτό τον τρόπο για την άθλια επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον τους μέσω του προσφιλούς του twitter ο ακροδεξιός, ρατσιστής και πολλά άλλα κακά, στραβά κι ανάποδα πρόεδρος της χώρας τους, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μάλιστα σε ένα από τα αμετροεπή "τιτιβίσματά" του δεν δίστασε να τους αποκαλέσει "που...ας γιους"!
Για τους παίκτες των Πίτσμπουργκ Στίλερς, των Τενεσί Τάιτανς και των Σιάτλ Σίχοκς, που δεν εμφανίστηκαν καν στο γήπεδο για να ακούσουν τον εθνικό ύμνο, διαμαρτυρόμενοι για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Για το κίνημα κατά των φυλετικών διακρίσεων και της καταπίεσης των μαύρων πολιτών των ΗΠΑ, που έχει φουντώσει στους κόλπους του NFL τον τελευταίο χρόνο κι αρχίζει να εξαπλώνεται και σε άλλα αθλήματα, όπως το μπέιζμπολ.
Για τον άνθρωπο που άνοιξε αυτό το δρόμο.
Για τον Κόλιν Κάπερνικ.
Πρώτος αυτός, τον Αύγουστο του 2016, αποφάσισε πως δεν άντεχε να βλέπει άλλο μαύροι συμπολίτες του να πέφτουν νεκροί από τα αδικαιολόγητα πυρά αστυνομικών και αντέδρασε. Πριν από ένα φιλικό προετοιμασίας της ομάδας του, των Σαν Φρανσίσκο 49ερς, κι ενώ όλος ο κόσμος ήταν όρθιος για την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, εκείνος κάθησε στον πάγκο δίπλα σε ένα δοχείο με αναψυκτικά με το βλέμμα του στραμμένο προς το έδαφος. Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν δεν κάθησε ποτέ όρθιος στον εθνικό ύμνο, μόνο γονάτιζε και κοιτούσε το έδαφος σιωπηλός.
Η στάση του ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Πολλοί πήραν το μέρος του. Εξίσου πολλοί τον κατέκριναν. Σιγά σιγά όμως το παράδειγμά του άρχισε να βρίσκει μιμητές. Οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ παραμένουν μείζον πρόβλημα και δύσκολα πλέον μπορεί κανείς να κλείσει τα μάτια. Ειδικά από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Τραμπ με την ακροδεξιά ατζέντα του. Ο Κόλιν Κάπερνικ αρχίζει να εξελίσσεται σε σύμβολο του ειρηνικού αγώνα κατά των διακρίσεων και υπέρ της ισότητας, της ισονομίας, της ελευθερίας της έκφρασης, της δημοκρατίας της ίδιας. Αλλά...
Είναι άνεργος. Μετά το τέλος της περσινής σεζόν έμεινε ελεύθερος από το Σαν Φρανσίσκο μετά από δική του επιλογή, καθώς είχε το δικαίωμα να βγει από το συμβόλαιό του τον τελευταίο χρόνο. Έλπιζε ενδεχομένως ότι θα έβρισκε κάποια καλύτερη πρόταση. Δεν τον κάλεσε κανείς! Ούτε για προπονήσεις! Παίζει στη θέση του quarterback, του πλέι μέικερ στο αμερικάνικο φούτμπολ, και μπορεί να μην είναι ο καλύτερος που υπάρχει στις ΗΠΑ, αλλά είναι καλός. Το 2012, μάλιστα, είχε οδηγήσει το Σαν Φρανσίσκο στον τελικό του Super Bowl, δεν το λες και μικρό κατόρθωμα αυτό.
Η έγκυρη περί το NFL ιστοσελίδα Fivethirtyeight.com έγραψε προ ολίγου καιρού ότι "είναι απίθανο παίκτης σαν κι αυτόν να μην μπορεί να βρει ομάδα". Και κατέληξε στο συμπέρασμα: "Είναι προφανές ότι ο Κάπερνικ δεν βρίσκει δουλειά εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων"! Άλλωστε ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ είχε φροντίσει να τον σαμποτάρει γράφοντας στο twitter ότι θα κήρυσσε σφοδρό επικοινωνιακό πόλεμο σε όποια ομάδα του NFL τολμούσε να του δώσει συμβόλαιο! Εν έτει 2017. Στις ΗΠΑ...
Δεν τα περίμενε όλα αυτά ο Κόλιν Κάπερινικ όταν αποφάσιζε να γονατίσει κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου και να επιμείνει σε αυτή τη συμπεριφορά του για μια ολόκληρη σεζόν; Προφανώς. Το αντίθετο θα προκαλούσε έκπληξη, διότι με την όλη συμπεριφορά του μόνο αφελή δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις.
Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί το παχυλό συμβόλαιό του με τους Σαν Φρανσίσκο 49ερς και την πολύ άνετη και ωραία ζωή που αυτό το εξασφαλίζει και να σιωπήσει; Ασφαλώς.
Δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ότι με την επαναστατική συμπεριφορά του θα έφερνε σε δύσκολη θέση την ομάδα που του πρόσφερε αυτό το συμβόλαιο και τον πληρώνει και να κάτσει στ' αυγά του; Βεβαίως.
Θα τον επέκρινε κανείς αν επέλεγε να μην κάνει τίποτα απ' όσα έκανε και να καθόταν ήσυχος; Απολύτως κανείς. Αντιθέτως, κάτι τέτοιο θεωρείται φυσιολογικό, αναμενόμενο και πολιτικώς ορθόν.
Κι όμως, αντέδρασε. Διότι μέσα του είχε απόλυτη συνείδηση του ότι ως επαγγελματίας αθλητής, λετουργεί και ως πρότυπο για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Και διότι κάποιες φορές έρχεται στη ζωή του ανθρώπου η ώρα που πρέπει να δείξει ότι όσα λέει και πιστεύει τα εννοεί, είναι βαθιά ριζωμένα μέσα του ως αξίες και αρχές και δεν είναι λόγια κενά περιεχομένου, που σκοπό έχουν μόνο τον εντυπωσιασμό ή να τον κάνουν αρεστό στους γύρω του.
Ο επαγγελματίας αθλητής έρχεται αρκετά συχνά αντιμέτωπος με τέτοιου είδους διλήμματα. Από τη μια η καριέρα του, το συμβόλαιό του, αυτός που τον πληρώνει. Κι από την άλλη όχι μόνο τα στραβά και τα ανάποδα της κοινωνίας, αλλά και η φανέλα, η αφοσίωση στην ιδέα της ομάδας, στον κόσμο, η πατρίδα, η τιμή του να την εκπροσωπείς, η αφιλοκερδής συμμετοχή στην εθνική ομάδα. Έννοιες ασύμβατες με αυτή του χρήματος.
Και πρέπει να αποφασίσει. Θα το κάνει με κριτήριο τη διαφύλαξη των προσωπικών συμφερόντων του και της επαγγελματικής καριέρας του, ενδεχομένως ακόμα και εις βάρος όσων πιστεύει; Κανείς δεν θα τον κατηγορήσει γι' αυτό. Όλοι θα κατανοήσουν την απόφασή του, άλλωστε τα λεφτά είναι πολλά και το χρήμα στη σημερινη κοινωνία είναι η κινητήριος δύναμη των πάντων.
Θα το κάνει με κριτήριο τις αρχές και τις αξίες του; Τότε μπορεί να γίνει ένας Κόλιν Κάπερνικ. Ένας αθλητής-σύμβολο.
Αλλά αυτός είναι ο πιο δύσκολος δρόμος...
