Μέσα σε μια εβδομάδα η Εθνική Ανδρών έκανε όλη τη διαδρομή από το «φέρτε μας το ευρωπαϊκό», ως το «μην κατεβείτε καλύτερα, δεν ντρέπεστε;». Έχει αποδειχθεί βέβαι κατά καιρούς πως όλη αυτή η διαδρομή μπορεί να γίνει και σε μία-δυο μέρες. Δεν χρειάζεται καν η εβδομάδα. Μία από τις ρήσεις που χάρισε η Ελλάδα στον κόσμο αυτό το «μέτρον άριστον», η Ελλάδα είναι η πρώτη που το έχει ξεχάσει (μαζί με πολλά άλλα, όμως αυτή είναι διαφορετική κουβέντα). Η αλήθεια λοιπόν θα μπορούσε να είναι κάπου στη μέση, αλλά ποιος να ψάχνει τώρα;
Η Εθνική Ανδρών δεν θα ανέβει στο βάθρο γιατί νίκησε τη Ρουμανία και την Μεγάλη Βρετανία, ούτε καν γιατί νίκησε το σαφώς καλύτερο Μαυροβούνιο, βρίσκοντας τις λύσεις σε ένα κλειστό παιχνίδι. Όπως δεν θα βγει και τελευταία επειδή έχασε με κάτω τα χέρια –αυτή είναι η αλήθεια- από τη Σερβία. Όποιος αναζητήσει δικαιολογίες δεν θα κάνει χάρη σε αυτή την ομάδα. Ήταν το τέταρτο φιλικό και ακούσαμε το «ήταν κουρασμένοι, ενώ οι Σέρβοι πιο φρέσκιοι, γιατί άρχισαν τώρα τα φιλικά», ενώ αν τα πράγματα γίνονταν αντίστροφα μπορεί να ακούγαμε το «η Σερβία είναι στο τέταρτο φιλικό, άρα έχει βρει ρυθμό».
Και σίγουρα ακούσαμε πολλά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όποιος πει πως δεν δίνει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά στην Εθνική Ομάδα, απλά δεν βλέπει. Δίνει ταχύτητα, αθλητικότητα, έναν σταρ στον οποίο επικεντρώνονται οι αντίπαλοι, έναν τύπο που ξέρει και μπάσκετ, που μπορεί να πασάρει, να κλέψει, να κόψει. Με αυτόν η ελληνική ομάδα είναι τελείως διαφορετική. Όχι καλύτερη ή χειρότερη... Διαφορετική. Από τον αγώνα με τη Σερβία έλειπε, όπως όμως και από τους δύο στην Πάτρα. Όπως θα λείπει και από τους δύο στο Λονδίνο.
Ούτε η απουσία του Γιάννη όμως είναι «δικαιολογία». Κανείς άλλωστε από την ελληνική ομάδα δεν την επικαλέστηκε. Αν μη τι άλλο η Εθνική Ανδρών δεν έχει παίκτες Β’ διαλογής. Στην πλειοψηφία τους είναι παίκτες που έχουν κατακτήσει ευρωπαϊκούς τίτλους, που έχουν εμπειρία, που είναι «δεμένοι» με την Εθνική Ομάδα, που έχουν κατακτήσει ατομικές διακρίσεις, που παίζουν σε μεγάλες ομάδες. Ε, μάλλον κάτι ξέρουν κι αυτοί από μπάσκετ λοιπόν. Μην ξεχνάμε τις χρονιές που η Εθνική Ομάδα έφτανε αήττητη και μετά βαϊων και κλάδων στις μεγάλες διοργανώσεις και δεν έφτανε καν μέχρι τα νοκ άουτ ενίοτε. Δύο λέξεις λοιπόν: Δουλειά για την ομάδα και υπομονή για όλους εμάς τους υπόλοιπους, εκατομμύρια προπονητές και κριτές.
ΥΓ Μια μικρή παρατήρηση:Η Ελλάδα έχει πολύ ταλέντο στο μπάσκετ. Πάρα πολύ. Δείχνει όμως να μην ξέρει πως να το διαχειριστεί όταν φτάνει να ξεπεράσει αυτή τη λεπτή γραμμή του ταλέντου που πρέπει (λέξη κλειδί) να γίνει παίκτης. Αυτό έχει ως συνέπεια να «καίμε» παιδιά από τα 20 τους και να βγάζουμε άχρηστα και χαμένα ταλέντα. Στα 20 τους! Το επαναλαμβάνω. Ο Γιώργος Παπαγιάννης είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ και λόγω σώματος, και λόγω μυαλού και λόγω μπάσκετ. Θα πρέπει να θυμόμαστε όμως πως επαγγελματικά σε υψηλό επίπεδο έχει ελάχιστες παραστάσεις. Αντίστοιχα και ο Κωνσταντίνος Μήτογλου, ο οποίος στα 21 του έχει ουσιαστικά παίξει μπάσκετ μόνο με συνομήλικούς του. Αν λοιπόν απαιτείται υπομονή για όλη την ομάδα, γι’ αυτά τα παιδιά (και άλλα που δεν είναι στην Εθνική Ομάδα αυτή τη στιγμή, αλλά που σίγουρα θα είναι στο μέλλον, αν τα αφήσουμε να κάνουν την ομαλή τους μετάβαση) απαιτείται υπομονή επί χίλια και στήριξη.
