"Ξέρεις, είναι αστείο... Μερικές φορές χρειάζεται να εξαφανιστεί κάτι ολοκληρωτικά από τη ζωή σου ώστε να καταλάβεις πόσο πολλά σήμαινε για την ίδια του την ύπαρξη. Βρίσκομαι στο μπάσκετ κοντά στα 52 χρόνια τώρα -από την πρώτη φορά που έπιασα την μπάλα όταν ήμουν οκτώ ετών το παιχνίδι ήταν μέσα . Το παιχνίδι ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου. Το έζησα, το… ανέπνευσα, είχα εμμονή μαζί του σχεδόν για όσο θυμάμαι.
Αλλά όταν αποσύρθηκα το 1999 και άρχισε η μετάβαση από τη ζωή εντός παρκέ σε αυτή εκτός παρκέ, το ισχυρό αίσθημα που είχα για το μπάσκετ άρχισε να αλλάζει. Το αγαπούσα ακόμα αλλά είχε αρχίσει να μου λείπει η οικογένεια μου όλο και περισσότερο. Το μπάσκετ ήταν ακόμα η ζωή μου όμως μου έλειπε συνεχώς η οικογένεια μου.
Έτσι, όταν το ΝΒΑ αποφάσισε να σταματήσει κάθε αγωνιστική δραστηριότητα τον περασμένο μήνα εξαιτίας του κορονοϊού, ήξερα πως θα μου λείψει το παιχνίδι, αλλά το διάλειμμα ήταν καλοδεχούμενο, γιατί θα μου έδινε περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου.
Δούλευα στο front office των Χοκς τα τελευταία 16 χρόνια, ταξιδεύω ακόμα με την ομάδα και εργάζομαι ως αναλυτής αγώνων στην τηλεόραση. Για λίγες εβδομάδες, όσο ήμασταν στην απομόνωση, δεν είδα καθόλου μπάσκετ! Ήταν μόλις πριν λίγες μέρες που είδα το πρώτο παιχνίδι μέσω interne, τη νίκη των Καβαλίερς επί των Ουόριορς με 109-108 τα Χριστούγεννα του 2016.
Εξεπλάγην με την αντίδραση μου! Είχα ενθουσιαστεί! Ερωτεύτηκα το μπάσκετ από την αρχή! Η συντροφικότητα των παικτών, ο ανταγωνισμός, ο τρόπος που οι φίλαθλοι στο Κλίβελαντ έγιναν ένα, μου θύμισαν τους λόγους για τους οποίους έδεσα τα κορδόνια των παπουτσιών μου και έπιασα την μπάλα κάποτε. Με έκαναν να ανυπομονώ για για την επιστροφή του αγαπημένου μου παιχνιδιού.
Ένα απλό παιχνίδι που θα μπορούσε κανείς απλά να μπει και να παίξει.
Ένα παιχνίδι που θα μπορούσε κανείς να ευχαριστεί ο οποιοσδήποτε, ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να ενώσει τους πάντες!
Όπως σκεφτόμουν όλα αυτά, ένιωσα ένα τσίμπημα θλίψης. Για όσους δεν το γνωρίζουν έχω δυο παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η 22χρονη κόρη μου, Ντανιέλ, βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και η 12χρονη κόρη μου, Τζότζο έχει δισχιδή ράχη. Το να πηγαίνουν στο γήπεδο να δουν αγώνες ήταν πάντα μια πρόκληση για αυτές. Ο κόσμος, ο θόρυβος, τα φώτα, το βλέμμα όλων εκείνων που δεν μπορούν να καταλάβουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.
Έφτασα στο σημείο που έπρεπε να σταματήσω να τις παίρνω μαζί μου στο γήπεδο. Μπορούσα να δω την απογοήτευση και την φόβο τους, τον τρόπο που οι άνθρωποι τις έκριναν και δεν μπορούσαν να τις καταλάβουν, ξανά και ξανά… Δεν ήθελα να τις υποβάλλω σε όλο αυτό.
Άρχισα να αλλάζω άποψη όταν άρχισα να μαθαίνω για την κοινωνική αποδοχή ατόμων με ειδικές ανάγκες και το ίδρυμα Kulture City (σ.σ. ένα ίδρυμα που προσπαθεί να δημιουργήσει χώρους στους οποίους θα έχουν πρόσβαση άτομα με ειδικές ανάγκες όπως ζωολογικοί κήποι, στάδια, ενυδρεία, μουσεία, εστιατόρια και του οποίου μέλος του ΔΣ είναι πλέον ο Ουίλκινς). Το 2018 το Kulture City εργαζόταν στην State Farm Arena στην Ατλάντα, για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Προσέφερε εκπαίδευση στο προσωπικό του γηπέδου και σε εθελοντές, για τις ανάγκες, για τη δημιουργία ειδικού χώρου, για το πως να υποδέχονται και να συμπεριλαμβάνουν σε δρατηριότητες τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ήταν αυτό που άλλαξε τα πάντα για την οικογένειά μου.
Πλέον θα μπορούσε να ξαναπάω στους αγώνες ως οικογένεια. Όλα μου τα παιδιά πλέον ήταν καλοδεχούμενα, είχαν τις θέσεις τους και θα συμπεριλαμβάνονταν σε όλο αυτό.
Όπως έκατσα να δω το παιχνίδι στο Internet την περασμένη εβδομάδα, συνειδητοποίησα την κοινωνική απομόνωση που νιώθουμε όλοι πλέον, την αίσθηση ότι μας λείπει η δυνατότητα να απολαμβάνουμε τα αγαπημένα μας σπορ, τις συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις. Είναι κάτι που τα δυο παιδιά μου βιώνουν συνεχώς. Όπως τόσα άλλα παιδιά που αντιμετωπίζουν ανάλογες προκλήσεις. Είναι η καθημερινότητά τους.
Οπότε αύριο (2/4), στην Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού ας κάτσουμε μια στιγμή να τα σκεφτούμε όλα αυτά.
Το μπάσκετ θα επιστρέψει. Δυνατότερο και καλύτερο από πριν.
Η αίσθηση της κοινωνικής απομόνωσης θα εξαφανιστεί επιστρέφοντας στις κοινωνικές μας δραστηριότητες.
Όμως για εκείνους τους συνανθρώπους μας με ειδικές ανάγκες, ο κόσμος θα μείνει ο ίδιος εκτός κι αν κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε γι' αυτούς, αυξάνοντας το βαθμό κατανόησης και αποδοχής.
Οπότε, αυτή την ημέρα ας προωθήσουμε την ένταξη των παιδιών αυτών, μαθαίνοντας περισσότερα για την αποδοχή τους".
