Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ επιλέχθηκε από τους Χοκς κι έγινε ο 28ος Έλληνας που ακούει το όνομα του στο Draft. Είχε προηγηθεί αυτό του Λούη Τσιωρόπουλου αλλά και του Ντέιβιντ Στεργάκου!
Το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν μας είναι το μπάσκετ. Και μην τολμήσεις να το αλλάξεις και πεις καμιά… φέτα διότι οι Ολλανδοί σε πρόλαβαν! Μέχρι και τις ελιές Καλαμών χάσαμε. Τι μας έμεινε λοιπόν; Α να γεια σου! Googlαρε για να δεις πόσοι Έλληνες έχουν σκορπίσει στην υφήλιο και ποια τα πεπραγμένα τους. Και αν βαριέσαι το σερφάρισμα, θυμήσου τον Ολυμπιακό της νέας δεκαετίας, τον Παναθηναϊκό της περασμένης και την Εθνική ομάδα, σε άντρες και γυναίκες! Διαπιστώνεις πως το άθλημα έχει μπει για τα καλά στο DNA μας και πως το ταλέντο στο… γκελ, το σουτ, την ντρίμπλα και το κάρφωμα υπερισχύει του διαβάσματος ή οποιουδήποτε άλλου. Και δεν είσαι ο μόνος, έχω να σου πω. Μέχρι και οι… Yankees πήραν χαμπάρι πως ο Έλληνας είναι το next best thing στο NBA. Μετά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ποντάρουν ακόμα περισσότερο στην χάρη ενός νεαρού παιδιού από τα μέρη μας με τον Τάιλερ Ντόρσεϊ να είναι last but no least (που λένε σίγουρα στο χωριό του). Στα 21 του χρόνια έγινε pick από τους Χοκς και μπήκε στην λίστα με τους Έλληνες που άκουσαν το όνομα τους από τον κομισάριο. Κι όλο παραδόξως, είναι μεγάλη.
Λούης Τσιωρόπουλος (Νο57 - Μπόστον Σέλτικς)
Ξέρεις ποιος ήταν ο πρώτος Έλληνας που έγινε Draft; Ούτε εγώ αλλά η τεχνολογία βοηθάει για να σου πω το όνομα του Λούη Τσιωρόπουλου (στην φωτό, ο τύπος με το 16 στην φανέλα). Άγνωστος ε; Ο “Λου” ήταν γέννημα-θρέμμα της Μασαχουσέτης και το 1953 είχε επιλεγεί στο Νο57 από τους Σέλτικς. Το ντεμπούτο του άργησε κατά τρία χρόνια καθώς υπηρετούσε στην αεροπορία και έτσι η επαγγελματική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1956 και ολοκληρώθηκε το… 1959. Σε αυτό το διάστημα κατάκτησε δύο πρωταθλήματα (1957 & 1959) με τους “Κέλτες”. Πριν το ΝΒΑ είχε κατακτήσει το NCAA με το Κεντάκι και δεχόταν τις οδηγίες του μυθικού κόουτς Άντολφ Ραπ. Όταν αποφοίτησε, είδε την φανέλα του να κοσμεί την οροφή του γυμναστηρίου.
Ντέιβιντ Στεργάκος (Νο62 - Μπόστον Σέλτικς)
Ο επόμενος Έλληνας άργησε πολύ να ακούσει το όνομα του. Χρειάστηκε να περάσουν 25 χρόνια μέχρι ο Ντέιβιντ Στεργάκος επιλεγεί στο Νο62 από τους Σέλτικς. Όπως βλέπεις, από παλιά η ομάδα της Βοστώνης έδειχνε μια προτίμηση στην… ράτσα μας. Μόνο που ο γεννημένος στο Κάνσας power forward δεν αγωνίστηκε ποτέ στο ΝΒΑ. Αντ' αυτού, έκανε καριέρα στα μέρη μας με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Αποτέλεσε μέλος της Εθνικής ομάδας του 1989 που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ.
Ντέιβιντ Καλιγκάρις (Νο95 - Ντιτρόιτ Πίστονς)
Την ίδια χρονιά, ακούγεται ένα ακόμα ελληνικό όνομα, αυτό του Ντέιβιντ Καλιγκάρις. Απόφοιτος του Northeastern University έχοντας μάλιστα σημαντικές διακρίσεις τις οποίες όμως δεν έλαβαν υπόψιν τους οι ομάδες του ΝΒΑ και τον προσπέρασαν μέχρι να (ξανά)φτάσει η ώρα των Πίστονς και τον επιλέξουν στο Νο95. Δεν έπαιξε ποτέ του στο Ντιτρόιτ αλλά και στον “μαγικό κόσμο”. Απεναντίας, έκανε καριέρα στον Σπόρτιγκ και μάλιστα, υπήρξαν σεζόν που φορούσε την εμφάνιση του και έδινε οδηγίες καθότι ήταν και ο προπονητής της ομάδας των Πατησίων.
Νίκος Γκάλης (Νο68 - Μπόστον Σέλτικς)
Τα λόγια είναι περιττά. Ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας, ο άνθρωπος που άλλαξε το άθλημα δεν έπαιξε ποτέ του στο ΝΒΑ. Οι Σέλτικς (η αγάπη που σου έλεγα πιο πάνω) τον επέλεξαν στο Νο68 στο Draft του 1979 αλλά την μεγάλη καριέρα την έκανε στον Άρη. Ο απόφοιτος του Seton Hall κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα, εφτά Κύπελλα και φυσικά, το Ευρωμπάσκετ του 1987. Παράσημο για τον ίδιο αποτελεί η ατάκα του Ντράζεν Πέτροβιτς “αν εγώ είμαι ο γιος του διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο διάβολος”, ενώ από το 2017 είναι μέλος του Hall of Fame!
Κερτ Ράμπις (Νο58 - Νιου Γιορκ Νικς)
Ένας ακόμα ομογενής (από τους πολλούς της λίστας) που έγινε pick και ένας ακόμα (από τους λίγους) που έκανε καριέρα. Το 1980 οι Νικς τον “τσιμπάνε” στο Νο58 αλλά το ντεμπούτο του έκανε στην ΑΕΚ. Με την φανέλα του να γράφει… Ραμπίδης κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος το 1981 για να φύγει το καλοκαίρι του ιδίου έτους για το Λος Άντελες. Εκεί ξανά έγινε Ράμπις και παρέα με τους Μάτζικ Τζόνσον και Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ πανηγύρισε τέσσερα πρωταθλήματα.
Παναγιώτης Γιαννάκης (Νο205 - Μπόστον Σέλτικς)
Καλοκαίρι του 1982 ένας πιτσιρίκος από την Νίκαια, ονόματι Παναγιώτης Γιαννάκης, επιλέγεται στο Νο205 από τους Σέλτικς (μιλάμε για πολύ αγάπη στην χώρα μας). Τα πεπραγμένα του στον Ιωνικό, προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των “Κελτών” αλλά ουδέποτε του έδωσαν την ευκαιρία να δείξει τις ικανότητες του και στις όχθες του Μισισίπι. Ο Άρης πάλι, πέτυχε Τζακ-ποτ, το ίδιο και ο Παναθηναϊκός μετέπειτα. Εφτά πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα, μία Euroleague και φυσικά, το Ευρωμπάσκετ του 1987. Ως αρχηγός της Εθνικής, είχε σηκώσει πρώτος το τρόπαιο.
Παναγιώτης Φασούλας (Νο37 - Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς)
Με μπόι 213 εκατοστών και με εντυπωσιακές εμφανίσεις στον ΠΑΟΚ, οι Μπλέιζερς επιλέγουν το 1986 τον Παναγιώτη Φασούλα στο Νο37. Δεν του πρόσφεραν ποτέ όμως συμβόλαιο. Ο ίδιος δεν “έσκασε” καθώς στον “δικέφαλο του Βορρά” όσο και στον Ολυμπιακό μετέπειτα, πανηγύρισε τίτλους. Πέντε πρωταθλήματα Ελλάδος και τρία Κύπελλα, ένα Κόρατς και μια Euroleague. Επίσης πρωταθλητής Ευρώπης το 1987.
Φάνης Χριστοδούλου (Νο90 - Ατλάντα Χοκς)
Παίκτης σαν τον Φάνη Χριστοδούλου, δεν πρόκειται να ξαναβγάλουμε και το πιστεύεις κι εσύ αυτό. Μοναδικός στο είδος του, έπαιζε από το “1” μέχρι το “5” με την ίδια ευκολία. Μοναδικό του ελάττωμα, η τεμπελιά! Είχε μπόλικο ταλέντο αλλά ήθελε να το κρατήσει για εντός των συνόρων. Ουδέποτε του πέρασε από το μυαλό να φύγει για τις ΗΠΑ όταν οι Χοκς τον επέλεξαν στο Νο90 το 1987, λίγες ημέρες πριν κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης. Με τα χρόνια να περνάνε, πάντα θα υπάρχει η απορία “τι θα γινόταν αν...” αλλά ο “μπέμπης” δεν θέλει να την απαντήσει.
Ντράγκαν Τάρλατς (Νο31 - Σικάγο Μπουλς)
Μπορεί να… τσινήσεις αλλά ο Ντράγκαν Τάρλατς κρατάει στα χέρια του ελληνικό διαβατήριο. Άρα πρέπει να βρίσκεται λίστα. Επίσης, να σου πω πως ο ίδιος έχει δηλώσει “Έλληνας” και μπορεί να αισθάνεται περισσότερο από τον Κερτ Ράμπις, φερ' ειπείν . Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως ο… Τάκης Κωνσταντινίδης τίμησε την φανέλα του Ολυμπιακού για οκτώ χρόνια μέχρι να φύγει το 2000 για το Σικάγο και τους Μπουλς. Πέντε χρόνια νωρίτερα, οι “Ταύροι” τον είχαν επιλέξει στο Νο31.
Πέτζα Στογιάκοβιτς (Νο16 - Σακραμέντο Κινγκς)
Παντρεμένος με Ελληνίδα (την κουκλάρα Αλέκα Καμηλά), ο Πέτζα Στογιάκοβιτς είναι δικό μας παιδί. Κι αυτό σου αρέσει γιατί αν είσαι ΠΑΟΚ θυμάσαι το τρίποντο του στο ΣΕΦ αλλά αν είσαι απλός φίλαθλος, θαυμάζεις την καριέρα του. Στην Θεσσαλονίκη έμεινε τέσσερα χρόνια, αρκετά για να πάρει ελληνικό διαβατήριο και να μετονομαστεί σε… Κίνη! Στο ΝΒΑ έκανε καριέρα με το Στογιάκοβιτς πάντως. Πρωταθλητής με τους Μάβερικς και τρεις φορές All Star o “Πέτζα” που το 1996 είχε επιλεγεί στο Νο16 από τους Σακραμέντο Κινγκς.
Ευθύμης Ρεντζιάς (Νο23 - Ντένβερ Νάγκετς)
Ο Ευθύμης Ρεντζιάς είναι ο πρώτος Έλληνας-Έλληνας που και pick γίνεται και παίζει στο ΝΒΑ. Έχοντας κατακτήσει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1995 με την Εθνική Εφήβων, ο ύψος 212 εκατοστών σέντερ επιλέγεται έναν χρόνο μετά στο Νο23 από τους Νάγκετς. Ήταν η υψηλότερη θέση που πήρε Έλληνας (δεν το ξαναγράφω, το εμπέδωσες). Το ντεμπούτο του όμως στο ΝΒΑ άργησε κατά έξι χρόνια καθώς προτιμούσε την Μπαρτσελόνα. Έτσι, το 2002 πηγαίνει στους Σίξερς (είχαν πάρει τα δικαιώματα του) και στην Φιλαδέλφεια κάνει παρέα στον Άλεν Άιβερσον. Έπαιξε μόλις 35 παιχνίδια κι έναν χρόνο.
Ράσο Νεστέροβιτς (Νο17 - Μινεσότα Τίμπεργουλβς)
Στις αρχές του '90, τότε που είχαν ανοίξει τα σύνορα, κάθε ξένος που ερχόταν έπαιρνε και την υπηκοότητα. Έτσι, ο Ράσο Νεστέροβιτς των μόλις δύο χρόνων παραμονής στον ΠΑΟΚ (1993-1995) βρέθηκε να έχει στην κατοχή του ελληνικό διαβατήριο με όνομα… Ράντοσλαβ Μακρής! Το 1998 οι Τίμπεργουλβς τον επέλεξαν στο Νο17 και πέρασε από Σπερς και Ράπτορς μέχρι να επιστρέψει στην Ελλάδα για χάρη του Ολυμπιακού. Ένας τραυματισμός στον ώμο έληξε άδοξα την καριέρα του.
Ιάκωβος Τσακαλίδης (Νο25 - Φοίνιξ Σανς)
Ανακάλυψη του Γιάννη Ιωαννίδη, ο Ιάκωβος Τσακαλίδης βρέθηκε από τη… Γεωργία στην Ελλάδα δίχως να μιλάει την γλώσσα. Το διαβατήριο πάντως, (άγνωστο πως) το είχε. Έπαιξε στην ΑΕΚ τέσσερα χρόνια για να φύγει το 2000 για το ΝΒΑ. Εκείνο το καλοκαίρι, οι Σανς τον επέλεξαν στο Νο25 αλλά είδαν πως δεν μπορεί να κάνει πολλά και τον έστειλαν στους Γκρίζλις. Το τέλος του στο ΝΒΑ ήρθε στο Χιούστον.
Μάρκο Γιάριτς (Νο30 - Λος Άντζελες Κλίπερς)
Ο Μάρκο Γιάριτς είναι ένας ακόμα Γιουγκοσλάβος (Σέρβος έγινε μετέπειτα) που ήρθε στα μέρη μας (για χάρη του Περιστερίου) και με πέρασμα των συνόρων, πήρε και διαβατήριο. Λάτσης στο επώνυμο και με τα χρόνια και στο πορτοφόλι (καλά-καλά, υπερβάλλω) έβγαλε λεφτά από την επταετή παρουσία του στο ΝΒΑ. Το 2000 οι Κλίπερς τον επέλεξαν στο Νο30 και στο Λος Άντζελες γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Τον ίδιο και της δικιάς μου, της δικιάς σου και όλων των αρσενικών της υφηλίου. Α ρε Μάρκο, πόσο τυχερός ήσουν που είχες στο πλάι σου την Αντριάνα Λίμα! Επίσης, πόσο… χαζός που την χώρισες!
Αντώνης Φώτσης (Νο47 - Βανκούβερ Γκρίζλις)
Αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους power forward της Ευρώπης και ως τέτοιος πήγε στο ΝΒΑ, εκεί όπου… απέτυχε. Το 2001 οι τότε Βανκούβερ Γκρίζλις τον επιλέγουν στο Νο47 κα γίνεται ο πρώτος παίκτης που έπαιξε ποτέ στο ΝΒΑ. Μην μπερδεύεσαι, ο Ρεντζιάς ήταν η καλύτερη επιλογή αλλά ντεμπούτο στο ΝΒΑ έκανε το 2002. Στο θέμα μας. Ο Φώτσης έπαιξε στις “Αρκούδες” μόλις έναν χρόνο και αποχώρησε αποτυχημένος. Με 3.9 πόντους και 2.2 ριμπάουντ χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα χειρότερα pick στην ιστορία της ομάδας.
Σοφοκλής Σχορτσιανίτης (Νο34 – Λος Άντζελες Κλίπερς)
Τον αποκαλούσαν “Baby Shaq” λόγω της σωματοδομής και η αλήθεια είναι πως ο “Big Sofo” ήταν πραγματικός… οδοστρωτήρας γι' αυτό και οι Κλίπερς τον επέλεξαν στο Νο34 στο Draft του 2003. Τα κιλά του όμως αποτέλεσαν μεγάλο πρόβλημα και τροχοπέδη στο να κάνει το άλμα στην καριέρα του. Αντ' αυτού, έκανε πολλά προς τα πίσω. Ο Ολυμπιακός του έδωσε την ευκαιρία να σηκωθεί και πάλι όρθιος, το ίδιο και η Μακάμπι αλλά το 2010 που πήρε την απόφαση να δοκιμαστεί από τους Κλίπερς, ήταν αργά.
Ανδρέας Γλυνιαδάκης (Νο58 – Ντιτρόιτ Πίστονς)
Από όλους τους παίκτες που διάβασες παραπάνω, ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι ο πιο τίμιος και κυρίως, ο πιο εργατικός. 'Όπως εσύ, έτσι αυτός ήξερε πως υστερούσε σε ταλέντο αλλά η συστηματική δουλειά τον έφερε στο Νο58. Οι Πίστονς τον διάλεξαν το καλοκαίρι του 2003 αλλά τα δικαιώματα του τα έδωσαν στους Σιάτλ Σούπερ Σόνικς (τώρα λέγονται Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ). Το 2005 κι αφού νωρίτερα είχε πανηγυρίσει μία Euroleague και τέσσερα πρωταθλήματα Ελλάδος, ο σέντερ από τα Χανιά περνάει τον Ατλαντικό για να παίξει στο NBDL και μία σεζόν μετά, προβιβάζεται στους Σούπερ Σόνικς. Έπαιξε όλα κι όλα 13 παιχνίδια.
Βασίλης Σπανούλης (Νο50 – Ντάλας Μάβερικς)
Πάντα θα αιωρείται το ερώτημα “τι θα πετύχαινε ο Βασίλης Σπανούλης αν έμενε στο ΝΒΑ”. Το 2004 οι Μάβερικς είδαν τον νεαρό γκαρντ του Αμαρουσίου να κάνει… παπάδες και τον επέλεξαν στο Νο50. Ανταλλάσουν τα δικαιώματα του και τον στέλνουν στους Ρόκετς. Τρία χρόνια μετά, ακολουθεί και ο “Kill-Bill”. Οι τσακωμοί με τον Τζεφ Βαν Γκάντι και οι διαφωνίες για τον χρόνο συμμετοχής του, τον ρίχνουν στο παρκέ μόλις 31 φορές. Έτσι, μετά από 2.7 πόντους σε οκτώ λεπτά, αποφασίζει να επιστρέψει στην Ευρώπη και τον Παναθηναϊκό. Ο Τόνι Πάρκερ προσπάθησε να τον μεταπείσει, έκανε τους Σπερς να πάρουν τα δικαιώματα του γιατί ο Γάλλος έβλεπε μπροστά αλλά ο Σπανούλης ήθελε να είναι… πρώτος στο χωρίο παρά δεύτερος στην πόλη! Όχι πως η Euroleague είναι άσχημη αλλά δεν την λες και ΝΒΑ. Έτσι;
Λουκάς Μαυροκεφαλίδης (Νο57 – Μινεσότα Τίμπεργουλβς)
Η εξαετία στον ΠΑΟΚ του έκανε καλό, τόσο που το 2006 γίνεται pick από τους Τίμπεργουλβς στο Νο57. Δεν έπαιξε ποτέ όμως στο ΝΒΑ (κι ούτε πρόκειται να το κάνει). Δεν είναι αθλητικός αλλά είναι αξιόπιστος σουτέρ και πολλοί θα τον ζήλευαν στην από κει πλευρά του Ατλαντικού. Αλλά δεν… Προτίμησε τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και την… Κίνα!
Γιώργος Πρίντεζης (Νο58 – Σαν Αντόνιο Σπερς)
Ο μύθος λέει πως στο Draft του 2007 πήγε με… παπάκι και δανεικό σακάκι. Όπως και να ΄χει, ο Γιώργος Πρίντεζης είδε τον Γκρεγκ Πόποβιτς και τους Σπερς να τον επιλέγουν στο Νο58 αλλά ουδέποτε θέλησε να αγωνιστεί στα “Σπιρούνια”. Και σε καμία άλλη ομάδα του ΝΒΑ, για να γράφουμε και την αλήθεια. Ο Ολυμπιακός αποτελούσε πάντα το “σπίτι” του, στον Πειραιά είχε όσα ο ίδιος επιθυμούσε και εκεί θα κλείσει την καριέρα του. Η άρνηση του να παίξει στον “μαγικό κόσμο” τον δικαίωσε στο έπακρο καθώς αυτή την στιγμή, ο Πρίντεζης είναι μακράν του δευτέρου, το καλύτερο 4αρι της Ευρώπης. Και είμαι βέβαιος πως συμφωνείς ως προς αυτό.
Κώστας Κουφός (Νο23 – Γιούτα Τζαζ)
Από τους ομογενείς που διάβασες και αυτούς που θα διαβάσεις, είναι ο μοναδικός που μιλάει ελληνικά. Και μπράβο στην μάνα του γι' αυτό! Ο Κουφός, που λες, μπήκε στην ζωή μας το καλοκαίρι του 2007, όταν αποτέλεσε μέλος της Εθνικής ομάδας των Εφήβων. Οι Αμερικανοί βέβαια τον ήξερα από το Οχάιο όπου έκανε πράματα και θάματα. Το 2008 και σε ηλικία 19 χρονών, δήλωσε “διαθέσιμος” και οι Τζαζ τον προτίμησαν στο Νο23. Έχει περάσει από πέντε ομάδες συνολικά και συνεχίζει. Η χρονιά τον βρήκε στους Κινγκς (παρέα με τον Γιώργο Παπαγιάννη) να μετράει 6.6 πόντους και 5.7 ριμπάουντ σε 71 παιχνίδια.
Νικ Καλάθης (Νο45 – Μινεσότα Τίμπεργουλβς)
Όντας φοιτητής στο κολέγιο της Φλόριντα, ο Καλάθης ήταν ένας από τους καλύτερους playmaker του NCAA. Γι' αυτό και το 2009 έγινε pick αλλά όχι στην θέση που ο ίδιος επιθυμούσε. Οι Τίμπεργουλβς τον διάλεξαν στο Νο45 αλλά ο νυν αρχηγός του Παναθηναϊκού έπαιξε για τους Γκρίζλις, τέσσερα χρόνια αργότερα. Δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει, βρέθηκε μάλιστα και “ντοπέ” αλλά στην Ευρώπη, αποτελεί top class παίκτη.
Κώστας Παπανικολάου (Νο48 – Νιου Γιορκ Νικς)
Έφυγε για το ΝΒΑ όντας δις πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά ποτέ Ελλάδος. Ήταν όμως Ισπανίας. Ο Κώστας Παπανικολάου ακούει το 2012 τους Νικς να τον επιλέγουν στο Νο48, αλλά όντας ανέτοιμος, επέλεξε τον Ολυμπιακό και την Μπαρτσελόνα μέχρι ο ίδιος να αισθανθεί σίγουρος. Το καλοκαίρι του 2014 περνάει τον Ατλαντικό για να βρεθεί στους Ρόκετς (είχαν πάρει τα δικαιώματα του) και ξεκινάει τόσο εντυπωσιακά που βρίσκεται στην γιορτή του All Star Game. Από τον Φλεβάρη του 2015 όμως και μετά, παρουσιάζει προβλήματα τραυματισμών και οι “Ρουκέτες” τον έστειλαν στο Ντένβερ. Με τους Νάγκετς παίζει 26 παιχνίδια και αποχωρεί για την Ελλάδα και τον Ολυμπιακό.
Γιάννης Αντετοκούνμπο (Νο15 – Μιλγουόκι Μπακς)
Ποιος να το φανταζόταν πως ο παίκτης που ουδέποτε έπαιξε στην εγχώρια Α1 θα γινόταν Draft και μετέπειτα παίκτης επιπέδου All Star. Κι όμως, ο τρίτος γιος του Τσαρλς και της Βερόνικα γίνεται η ψιλότερη επιλογή που έγινε ποτέ (μέχρι αν τον ξεπεράσει ο Παπαγιάννης) σε Έλληνα και οι Μπακς αισθάνονται να έχουν κερδίσει το Τζόκερ. Δεν χρειάζεται να σου γράψω τα στατιστικά του. Απλά θα σου πω πως θα αμείβεται με… 100 εκατομμύρια δολάρια! Σου αρκεί; Με τον ρυθμό που πάει, δεν αποκλείεται κάποια μέρα να γίνει ο κορυφαίος παίκτης της λίγκας.
Θανάσης Αντετοκούνμπο (Νο51 – Νιου Γιορκ Νικς)
Κυνήγησε πολύ το Αμερικανικό όνειρο και το έζησε. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Γιάννη επιλέχτηκε έναν χρόνο μετά τον “Greek Freak” από τους Νικς στο Νο51. Το πρώτο του παιχνίδι στον “μαγικό κόσμο” το έδωσε δύο χρόνια αργότερα. Στις 29 Ιανουαρίου υπογράφει δεκαήμερο συμβόλαιο και το ίδιο βράδυ παίζει κόντρα στους Σανς. Σε δύο λεπτά είχε σημειώσει δύο πόντους. Έπαιξε ένα ακόμα ματς μέχρι να το πάρει απόφαση πως το μέλλον του είναι στην Ευρώπη.
Δημήτρης Αγραβάνης (Νο59 - Ατλάτα Χοκς)
Μετά τον Κώστα Παπανικολάου και τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, ήταν η σειρά του Δημήτρη Αγραβάνη να ακούσει το όνομα του από τον κομισάριο. Τον Ιούνιο του 2014, οι Χοκς την επέλεξαν προ τελευταίο και στο Νο59 αλλά συμβόλαιο δεν του έχουν προσφέρει ακόμα. Παρακολουθούν την εξέλιξη του, βλέπουν πως στον Ολυμπιακό αποκτά ρόλο χάρις το κορμί αλλά και το “γλυκό” του σουτ πίσω από τα 6.75μ. και κάποια στιγμή (λογικά) θα τον φωνάξουν. Εδώ πήραν τον Πέρο Άντιτς…
Γιώργος Παπαγιάννης (Νο13 – Φοίνιξ Σανς)
Η μεγαλύτερη επιλογή στα χρονικά. Για το ελληνικό μπάσκετ πάντα. Άλλοι το χαρακτηρίζουν φιάσκο, άλλοι πάλι λένε πως ο Γιώργος Παπαγιάννης είναι μάγκας. Ο καιρός θα δείξει. Το σίγουρο είναι πως για πρώτη χρονιά, δεν έπαιξε ως Νο13 αλλά οι εμφανίσεις του προς το τέλος της σεζόν φανέρωσαν τις δυνατότητες του. Συμπαίκτες με τον Κώστα Κουφό (μην απορείς με τους Σανς, τον αντάλλαξαν με τους Κινγκς) βρέθηκε αρκετές φορές στο NBDL μέχρι να σταθεροποιηθεί στο Σακραμέντο. Έπαιξε 22 παιχνίδια για να σημειώσει 5.6 πόντους και 3.9 ριμπάουντ.
