Θρυλείται ότι σε μια πρόσφατη μπασκετοκουβέντα μεταξύ πολύ... σχετικών με τον επικό ημιτελικό του Σινάν Ερντέμ, υπήρξε... μάντης. Ο άνθρωπος που είπε ότι "κοιτάζοντας μεμονωμένα αλλά και ομαδικά ματσαρίσματα, η ΤΣΣΚΑ δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να χάσει. Μόνο που μπάσκετ είναι και δεν παίζουν μόνο τα συστήματα. Κι αν ο Ολυμπιακός είναι μέσα στο παιχνίδι, ας χάνει και 5-6 πόντους μπαίνοντας στο τελευταίο πεντάλεπτο, τότε... όλα γίνονται".
Και έγιναν. Πάλι. Οχι μόνο με την ΤΣΚΚΑ πάλι. Γενικώς πάλι... Εβλεπες μετά την "απάθεια" του Σφαιρόπουλου που έλεγε, "εντάξει, τους είπα να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας και μπορούμε" και έλεγες ότι το έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο οι τύποι. Οτι δεν τους αρκεί πια να το κάνουν, αλλά θέλουν και με διαφορετικό τρόπο, να εμπλουτίζουν το παλμαρέ.
Μπορούν να ειπωθούν, γραφτούν, αναλυθούν ατελείωτα πράγματα για τον Ολυμπιακό και όσα κάνει την τελευταία δεκαετία. Υπάρχει, όμως, ένα που ίσως είναι το πιο αξομνημόνευτο. Ο Ολυμπιακός αναμφισβήτητα καθοδηγείται από τον Βασίλη Σπανούλη, τον αξεπέραστο αυτό παίκτη που έχει αλλάξει την ροή του αθλήματος στην Ευρώπη, πέρα από την μοίρα του Ολυμπιακού.
Καθοδηγείται, αλλά δεν του... ανήκει. Και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη αυτή η ισορροπία που έχει δημιουργηθεί. Ολοι του αναγνωρίζουν αυτό που δικαιωματικά του αξίζει, τον τίτλο του ηγέτη, ο ίδιος τον δικαιώνει πανηγυρικά, όμως, η ομάδα δεν έχει "ευνουχιστεί" από αυτή την "στέψη".
Ο Ολυμπιακός σήμερα είχε για 33 λεπτά τον αρχηγό του με 4 πόντους από βολές. Ηταν όμως μέσα στο παιχνίδι, επειδή ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ο Αγραβάνης, ο Μιλουτίνοφ, έπαιξαν ρόλους πρωταγωνιστικούς. Ε, κι επειδή Σπανούλης εκτός κλίματος για 40 λεπτά σπάνια συμβαίνει, ήταν αυτός που έβαλε το κερασάκι στην τούρτα, αν θεωρήσουμε ως τέτοιο το τρίποντο που έδωσε το καθοριστικό προβάδισμα στον Ολυμπιακό, το 74-73 που "γονάτισε" την ΤΣΣΚΑ.
