Οι πενήντα αποχρώσεις του Γκρί (ν)

Είναι σαφές, όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ακόμα πιο έντονα εφέτος, ότι ο ελληνικός κορμός του Ολυμπιακού βγαίνει μπροστά στα δύσκολα και βοηθάει πολύ περισσότερο στη συσπείρωση όχι μόνο στο παρκέ αλλά και στα αποδυτήρια. Από εκεί και πέρα, οι ξένοι των πρωταθλητών Ελλάδας, βασικά είναι περισσότερο «ρολίστες» αλλά με πρωταγωνιστικό ρόλο στην καλή τους μέρα. Ο Μιλουτίνοφ έχει ανεβάσει απόδοση κατακόρυφα, ο Μπίρτς είναι άλλος παίκτης με Σπανούλη και άλλος χωρίς τον αρχηγό, ενώ ο Ουότερς δίνει πολύτιμες πινελιές. Κακά τα ψέμματα όμως ο παίκτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά με ή χωρίς τον Σπανούλη, ακούει στο όνομα Ερικ Γκρίν. Δεινός σκόρερ ο Αμερικανός μπορεί να «σκοτώσει» κάθε αντίπαλη άμυνα, όμως δείχνει να έχει διαφορετική απόχρωση (για να δέσουμε και τον τίτλο) από παιχνίδι σε παιχνίδι. Δεν έχει σταθερή απόδοση στο σκοράρισμα, ακόμα και μέσα στο ίδιο παιχνίδι, όπως έγινε με την Φενέρ όπου ξεκίνησε «ζεστός» με 11 πόντους σε λίγα λεπτά στο πρώτο δεκάλεπτο και μετά χάθηκε για να φανεί για λίγο στην τρίτη περίοδο. Είναι αλήθεια ότι ενώ με το καλημέρα (της σεζόν) εντυπωσίασε στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που έμπαιναν όλα από όλους, στη συνέχεια ο Αμερικανός μπέρδεψε λίγο το ρόλο του με τη συμμετοχή του και εκεί ήρθε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος να τον στείλει λίγο στα πίτς για να ξεμπλοκάρει. Ο νέος του ρόλος – παίζοντας και άμυνα πλέον και όχι με το μυαλό μόνο στο σουτ και στο σκοράρισμα – φάνηκε να ωριμάζει αγωνιστικά τον Γκρίν, αλλά κακά τα ψέμματα. Ο Ολυμπιακός, ιδιαίτερα όταν λείπει ο Βασίλης Σπανούλης χρειάζεται τους πόντους του και τα δολοφονικά τρίποντα στον αιφνιδιασμό. Οσο βαθαίνει η σεζόν ο Γκρίν θα πρέπει να σταθεροποιήσει περισσότερο την εκτελεστική του λειτουργία χωρίς να χάνει στην άμυνα. Φυσικά παρτενέρ του, στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι και ο Μάτ Λοτζέσκι διότι αυτοί οι δύο παίκτες είναι που μπορούν να κάνουν τη διαφορά για τον Ολυμπιακό. Απλά η περίπτωση του Βελγοαμερικάνου είναι πιο σύνθετη και θα αναλυθεί σε επόμενο μπλόγκ.