Μια από τις επιδράσεις των social media στη ζωή μας είναι να δημιουργούν «μόδες». Να λέει κάτι ένας, να βλέπουν άλλοι ότι έχει ανταπόκριση, να το παίρνουν κι αυτοί για να γίνουν δημοφιλείς. Πολλές φορές έτσι, χωρίς να το ψάχνουν, χωρίς καν να έχουν σκεφτεί αν συμφωνούν πραγματικά ή όχι. Ντόρος να γίνεται.
«Απαράδεκτο, εννιά Αμερικανοί στους δέκα άρχισαν το ματς στο τάδε γήπεδο. Πού να πάει έτσι μπροστά το ελληνικό μπάσκετ; Πού να φτιαχτεί Εθνική; Εμπιστευτείτε τους νέους Ελληνες». Οι παραπάνω φράσεις έχουν γίνει φέτος η... καραμέλα πολλών. Μιλώντας για τη Basket League και με αφορμές αρκετά λεπτά που όντως υπάρχει αυτή η εικόνα στα γήπεδα.
Η μισή αλήθεια, ίσως και... λιγότερη. Τσιτάτο χωρίς πολύ ψάξιμο, εύκολη δημιουργία εντυπώσεων σε μια πολύ, μα πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα. Και εν τέλει, κακομοιριά και μιζέρια που όχι μόνο δε χρειάζονται οι Ελληνες παίκτες για να τους... λυπηθούν τους καημένους, αλλά δεν το ζητάνε κιόλας.
Θέλετε να πιάσουμε μερικές ομάδες; Πάμε στην ΑΕΚ για παράδειγμα, με πρωταγωνιστικούς στόχους. Ο Ζήσης, ο Γκίκας, ο Γιάνκοβιτς, ο Χρυσικόπουλος, ο Κατσίβελης, ο Μαυροειδής, ο Ρογκαβόπουλος μιλώντας για νέους μια χαρά παίζουν και έχουν και τους σημαντικούς ρόλους τους, ενώ ένας ακόμα νεαρός ο Μωραϊτης παίρνει ευκαιρίες και σταδιακά εντάσσεται.
Πάμε και στον Παναθηναϊκό; Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Μήτογλου βασικότατα γρανάζια της λειτουργίας. ΑΛλά αν γι' αυτούς πει κάποιος «αυτονόητο», Κασελάκης, Μποχωρίδης και ο μικρός ο Καλαϊτζάκης με σημαντικούς χρόνους συμμετοχής και ρόλους. Αρα, όποιος το αξίζει το παίρνει και στο ανώτατο επίπεδο.
Πάμε στα χαμηλά, όπου εκεί γίνεται μεγαλύτερη κουβέντα; Ας πιάσουμε τη Λάρισα, μια ομάδα που στήθηκε όντως για να στηρίξει το παιχνίδι της στους ξένους και έκανε υπερβάσεις στις μεταγραφές της εκ της αλλοδαπής. Ο Παπαδάκης εκεί βρήκε την ευκαιρία του όμως και παίζει σχεδόν ένα ημίχρονο, ο Κώττας με τον Σπυρόπουλο έχουν επιδραστικό ρόλο και χρόνο στο παιχνίδι της ομάδας, ο Μούρτος είναι κομβικός, ο Καμπερίδης ανεβαίνει σταδιακά.
Πάμε λίγο και στο Μεσολόγγι; Εκεί περισσότερο για να εξηγηθούν πολλά. Αρχίζοντας από τα ονόματα, ο Γιάννης Αγραβάνης μέχρι να αποχωρήσει ήταν με ηγετικό ρόλο, ο Χατζηνικόλας και ο Μοτσενίγος έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο άτυχος Σαχπατζίδης για δεύτερος ψηλός ξεκίναγε τη χρονιά.
Το κάθε Μεσολόγγι όμως, δηλαδή η ομάδα με τους μετρημένους οικονομικούς πόρους που θα δώσει μάχη επιβίωσης είναι δεδομένο ότι θέλει 2-3 παίκτες να βάζουν 20... σβηστά σε κάθε ματς. Πόσοι Ελληνες υπάρχουν τέτοιοι και πόσα χρήματα θα θέλουν; Και εμείς λέμε για Ελληνες επειδή είμαστε στην Ελλάδα, αλλά το αντίστοιχο ερώτημα υπάρχει στην Ισπανία, την Ιταλία, την Τουρκία τη Γαλλία.
Η «δεξαμενή» των ΗΠΑ είναι τεράστια, ασύγκριτα μεγαλύτερη από της κάθε χώρας. Τόσο μεγάλη, που για να βρουν τα μεροκάματα, ψάχνουν ευκαιρίες σε σχετικά προβεβλημένα πρωταθλήματα και με χαμηλές οικονομικές απαιτήσεις. «Τελικά όλους με 16 χιλιάρικα», είπε πρόσφατα ο Καλαμπάκος για τους Αμερικανούς του και κάπου εδώ έρχεται και η εξήγηση που λέγαμε παραπάνω, για πολλές ομάδες και πολλούς παίκτες. Value for money που λένε στις ΗΠΑ ή αλλιώς... επαφή με την πραγματικότητα που λένε στην Ελλάδα.
Στο δια ταύτα: Στην Ελλάδα ο νόμος επιτρέπει τους έξι ξένους και αυτό είναι το πρώτο που θα πρέπει να στοχευτεί. Οσο υπάρχει το δικαίωμα οι ομάδες δεν κάνουν κάτι παράτυπο. Ναι, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια... καραβιές ξένων που κάποτε δε θα έμπαιναν ούτε με εισιτήριο στα γήπεδα της Α1, αλλά είπαμε, ας ενωθούν όλοι μαζί να ζητήσουν μείωση για να ανέβει εκ των πραγμάτων ο πήχης της αναζήτησης. Και να ανοίξουν περισσότερες θέσεις για παίκτες που είναι στις μικρότερες κατηγορίες και θα έπαιζαν με... κλειστά ματιά στη Basket League. Υπάρχουν ένα σωρό εναλλακτικές, ακόμα και να μείνει το δικαίωμα για έξι, αλλά να παίζουν οι τέσσερις, αν το θέλουν όλοι γίνονται πολλά.
Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι τα... δάκρυα για τη σκληρή τη μοίρα του Ελληνα παίκτη, υπάρχει χάος. Δεν υπάρχει ομάδα και προπονητής που να έχει... προσωπικά με τους Ελληνες παίκτες. Που να μην ψάχνεται στην αγορά να βρει Ελληνες, που να έχει Ελληνες που να του κάνουν τη δουλειά και να μην τους χρησιμοποιεί, που να μην επιδιώκει ακόμα και να δώσει ευκαιρίες όταν υπάρχουν τα περιθώρια.
Το... χτύπημα στην πλάτη είναι που υποτιμάει τους Ελληνες παίκτες, που τους αντιμετωπίζει σαν... παρακατιανούς χωρίς σε καμία περίπτωση ούτε να είναι τέτοιοι ούτε και να αντιμετωπίζονται σαν τέτοιοι από τις ομάδες και τους προπονητές.
