Ας αφήσουμε κατά μέρους τις... δηθενιές. Αν η Εθνική έχανε στο Λέστερ αυτό το ματς, έτσι που πήγε, από τους Βρετανούς, θα είχε σταυρωθεί. Από αυτούς που τώρα λένε μεγαλόψυχα πως "ό,τι κι αν έκαναν τα παιδιά δεν θα άλλαζε την προσπάθεια". Θα την άλλαζε μια ήττα σε πολλών τα μυαλά. Κι ας ίσχυε στην πραγματικότητα ότι υπάρχουν πράγματα που δεν θα άλλαζαν. Δεν θα αλλάξουν. Και εν τέλει, αποτελούν τα καλύτερα εχέγγυα μιας επιτυχίας.
Ο Μπουρούσης ταξίδεψε Κίνα - Αθήνα - Λονδίνο - Λέστερ και από το Λονδίνο σε λίγες ώρες ξανά Κίνα. Με την οικογένεια στην Κίνα, για να μην πει κανείς ότι βρήκε ευκαιρία να τους δει λιγάκι. Με βαριά καρδιά να χάνει το δεύτερο ματς, "για να είμαι εντάξει, να προλάβω, να με αφήσουν και τον Φεβρουάριο". Και με ένα αγωνιστικό ρεσιτάλ, αντάξιο της βαριάς αποστολής που ανέθεσε στον εαυτό του. Να είναι εκεί, σ' αυτό το νέο, γεμάτο ιδιαιτεόρτητες και δυσκολίες ξεκίνημα. Να "αγκαλιάσει" την προσπάθεια, να ηγηθεί, να βάλει το νερό στο αυλάκι.
Ο Βασιλόπουλος επέστρεψε στην Εθνική... λυσσασμένος. Μια ανοιγμένη μύτη, στοίχισε στη συνοχή της ομάδας όταν τον έστειλε στα αποδυτήρια, αλλά δεν θα μπορούσε να τον κρατήσει έξω από το φινάλε. Την Δευτέρα στο Ηράκλειο θα είναι ο αρχηγός, αφού ο Μπουρούσης θα έχει αναχωρήσει και τα μάτια που θα πετάνε... σπίθες είναι εγγυημένα σε όλη την ομάδα.
Ο Λαρεντζάκης έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στην Ανδρών με απίστευτη εμφάνιση. Πήρε την ομάδα πάνω του στα κρίσιμα, όμως όσο "μαγκάκι" κι αν είναι, λίγο μετά το τέλος ανάρτησε φωτογραφία σε λογαριασμό του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης κι έγραψε μια λέξη που δεν τη λες αν δεν τη νιώθεις. "Συγκίνηση". Και ο Αθηναίου, έβαλε το σουτ της λύτρωσης κι αντί να... καμαρώνει, βγήκε να πει "έτυχε και μπήκε". Το αποτέλεσμα μέτραγε και γι' αυτόν, η συνολική προσπάθεια, όχι το χέρι που το διαμόρφωσε.
Ο Γιαννόπουλος, για να πιάσουμε κι έναν τελείως πρωτάρη, είχε αφήσει το αναπόφευκτο άγχος στο.... Ρέθυμνο. Κρύο αίμα, σα να 'λεγε "εδώ που φτάσαμε θα χορέψουμε και θα το χαρούμε". Κι ο Μαργαρίτης να συμφωνεί μαζί του, με μια καριέρα σαν παραμύθι που τον έβγαλε στα 35 του στα... ξέφωτα της Εθνικής.
Ο πάγκος, όσοι σε κάθε στιγμή του αγώνα βρίσκονταν εκεί, ανάγκασε τους διαιτητές να κάνουν συνέχεια παρατηρήσεις για να κάεθται κάτω. Ολοι όρθιοι, όλοι με φωνή, όλοι στην εμψύχωση. Και όσοι πατούσαν στο παρκέ, με άγχη, με λάθη, με αγωνίες και λαχτάρες, αλλά με ξεκάθαρη τη διάθεση να... γδάρουν το παρκέ.
Εχει ένα σωρό πράγματα το ματς να συζητήσεις αν θέλεις να το πας στο μπάσκετ. Αλλά για να το πας εκεί, πρέπει να είσαι λίγο σε... αποστολή εμπάθειας. Και άλλα έχει για συζήτηση, όπως το πώς μαζεύτηκε, στήθηκε, δούλεψε, αυτή η ομάδα αλλά πάλι θα την αδικείς, θα είναι σαν να ψάχνεις να της βρεις άλλοθι που δεν χρειάζεται, δεν στο ζήτησε με τη συμπεριφορά της.
Ναι, είχε μεγάλη σημασία που νίκησε το ματς. Ναι, θα ήταν πολύ άσχημη τροπή η ήττα, ειδικά αυτή η ήττα, έτσι όπως πήγε το ματς. Ναι, έχει θέματα να λύσει αυτή η ομάδα των... τριών ημερών που σε άλλες τρεις μέρες θα ξαναλλάξει σημαντικά. Εβγαζε όμως πράγματα που σε κάνουν να την γουστάρεις αυτή η ομάδα. Ανεπιτήδευτο ενθουσιασμό για τη συμμετοχή, για την ευκαιρία, τρέλα για την παρουσία, πάθος για τον στόχο. Ο αρχηγός το έδωσε το σύνθημα, διανύνοντας τον δρόμο του μεταξιού πέρα - δώθε σε αποστολή... εξπρές. Η πίστη όλων είναι ότι αυτή η ομάδα θα τον ξαναδιανύσει τέλη του καλοκαιριού του 2019, πηγαίνοντας στην Κίνα για το Παγκόσμιο κύπελλο. Και κανείς τους δεν σκέφτεται το ενδεχόμενο να μην είναι εκεί, επειδή μπορεί να είναι άλλοι. Γι' αυτούς, αν κουβαλήσουν την ομάδα μέχρι το Παγκόσμιο, θα είναι σα να το έχουν πάρει.
