Μια συζήτηση με τον Χάρη Γιαννόπουλο ποτέ δεν μπορεί να είναι βαρετή. Ποτέ όμως. Τώρα αν στο «χαρμάνι» βάλεις και τον Ανδρέα Χριστοδούλου και μερικές νοητές (;) ρακές, πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται καλά είναι, δεν χρειάζεται να τελειώσει τόσο γρήγορα (η κουβέντα πάντα, όχι η ρακή)...
Στην περίπτωση τους το κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Δύο διαφορετικά εκ πρώτης αντικείμενα που όμως όταν συναντηθούν ταιριάζουν τέλεια. Κάπως έτσι είναι και οι δυο τους. Γνωρίστηκαν στο Ρέθυμνο, ανανέωσαν τα συμβόλαιά τους με την ομάδα, δέθηκαν με την πόλη και το νησί, παρά τις διαφορές τους σε προτιμήσεις σε ξανθές, μελαχρινές, ροκ, ελληνικά και τον Κερτ που γίνεται... πέτρα του σκανδάλου.
Ως το Ρέθυμνο
Το σημείο συνάντησης ήταν το Ρέθυμνο, ακολουθώντας ο καθένας τη δική του διαδρομή όμως. Ο Γιαννόπουλος (γεν.1989) με θητεία σε όλες τις μικρές εθνικές, το ασημένιο στο Ευρωπαϊκό Εφήβων το 2007 και το χρυσό στο Ευρωπαϊκό Νέων το 2009 ξεκίνησε από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Και τον ΠΑΟΚ. Για να ακολουθήσουν ο Ολυμπιακός, ο Πανιώνιος, το Περιστέρι, ο Παναθηναϊκός και η Ισπανία (Μανρέσα και Ομπραντόιρο). Το 2015 έβαλε την υπογραφή του στο πρώτο συμβόλαιο με την κρητική ομάδα.
Το σημείο εκκίνησης για τον Ανδρέα Χριστοδούλου ουδεμία σχέση με Ημαθία. Γεννήθηκε στην Λεμεσό της Κύπρου το 1995. Η πορεία ήταν Λεμεσός, ΑΠΟΕΛ, Μαντουλίδης, Ολυμπιακός, Κόροιβος και τελικά το 2016 το Ρέθυμνο με ενδιάμεση στάση ένα Ευρωπαϊκό Νέων στην Κρήτη το 2014.
Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν κάποια στιγμή αισθάνθηκαν πως στη διαδρομή είχαν χαθεί. «Δεν είχαμε χαθεί», σπεύδει να καταθέσει την άποψή του και τις αντιρρήσεις του συνάμα ο Χριστοδούλου: «Απλά οι σγυκρυρίες δεν μας επέτρεπαν να δείξουμε αυτά που μπρούμε να κάνουμε. Είμαστε τυχεροί που μας εμπιστεύτηκε η ομάδα και μας έδωσε μεγάλο ρόλο και ευθύνες και που φυσικά καταφέραμε να τους δικαιώσουμε. Δεν θέλαμε να αποδείξουμε κάτι σε κάποιους άλλους, αλλά να αποδείξουμε σε εμάς τους ίδιους πως είμαστε αυτοί που ξέραμε από την αρχή πως θα είμαστε».
Η ελληνική σφραγίδα
Και αυτό έγινε σε μια ομάδα που σε μια εποχή που μπορεί και οι δέκα παίκτες που βρίσκονται στο τζάμπολ να είναι ξένοι, έχει έντονη ελληνική σφραγίδα και κυρίως με νέους σε ηλικία παίκτες: «Παίζει το ρόλο του κι αυτό. Για μένα το βασικότερο είναι πως δίνει ένα επιπλέον κίνητρο να κρατήσει τα παιδιά στην ομάδα, να τα δουλέψει και να βγει κάτι περισσότερο. Και αυτά συνειδητοποιούν πως είναι ευκαιρία να μείνουν, αφού είναι μια ομάδα οικονομικά σταθερή, αλλά και αγωνιστικά σταθερή με παρουσία στα πλέι οφ κάθε χρόνο. Είναι ένα κίνητρο για τους μικρούς να δουλέψουν και να καθιερωθούν σε μια ομάδα. Να μην γελιόμαστε όμως. Όσο ρόλο παίζει το ελληνικό στοιχείο, άλλο τόσο παίζουν και οι ξένοι κάθε ομάδας, που είναι μεγάλο κομμάτι της. Οπότε είναι μάλλον αλληλένδετα.»
Ο Χριστοδούλου παίρνει τη σκυτάλη όταν η κουβέντα φτάνει στο ρόλο του κόουτς και της διοίκησης: «Μας παρέχουν πολλά. Μας έχουν δώσει το πράσινο φως να πράττουμε με το ένστικτο, με κάποια ελευθερία και νιώθεις καλύτερα στον αγωνιστικό χώρο όταν αισθάνεται αυτή την εμπιστοσύνη. Μας έχει βγει όλο αυτό στα πρώτα παιχνίδια και θα προσπαθήσουμε να είμαστε καλύτεροι στη συνέχεια. Να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Είμαστε ποιοτική ομάδα με πολύ καλούς παίκτες και θέλουμε να κάνουμε τους στόχους μας πραγματικότητα».
«Είναι πολύ νωρίς, είναι κλισέ το γνωρίζω, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλλάσεσει το μέλλον», θα βάλει την... πινελιά του ο Γιαννόπουλος... «Όσο πιο προσγειωμένος είσαι, τόσα περισσότερα κερδίζεις».
Ξανθές, μελαχροινές, ελληνικά και ροκ
Ο ένας... κόβει, ο άλλος ... ράβει και δείχνουν να έχουν «κολλήσει». Και οι δύο στο παρκέ μπορούν να κάνουν διαφορετικά πράγματα, αλλά και παραπλήσια. Πιστέψτε μας, είναι πολύ καλύτερα να σας τα πει καλύτερα ο ίδιος ο Γιαννόπουλος. Και μην περιμένετε τετριμμένες μπασκετικές συγκρίσεις: «Υπάρχουν κοινά σημεία αναφοράς. Είμαστε όμως διαφορετικοί σε πάρα πολλά πράγματα. Από τον τρόπο παιχνιδιού, την μουσική που ακούμε, τις γυναίκες που μας αρέσουν... Πολλά... Εμένα οι ξανθές, του Ανδρέα οι μελαχροινές. Ο Ανδρέας έχει καλό ντράιβ, εγώ καλό σουτ. Εγώ ακούω ροκ, οΑνδρέας ελληνικά. Το κοινό σημείο είναι πως είμαστε τρομερά ανταγωνιστικοί και οι δύο σε ότι κάνουμε. Αν υπάρχει 1η, 2η, 3η θέση, θέλουμε να είμαστε στην 1η και οι δύο».
Οπότε μουσική καμία σχέση ο ένας με τον άλλον... «Μέρα με τη νύχτα» θα πει γελώντας ο.. μεγάλος της παρέας. Το πρόγραμμα όμως παρόλα αυτά έχει και αφιερώσεις. «Θα αφιέρωνα στον Ανδρέα το The Lenghts των Black Kiss» κατέληξε μετά από... ώριμη σκέψη ο ένας. Κατά πόσο ώριμη ήταν η σκέψη του άλλου όταν αφιέρωνε στον Χάρη «το Despacito που του αρέσει και πάρα πολύ», είναι κάτι που ελέγχεται!
Τέσσερα πόδια δυνατά και δυο κουτσές (;) κιθάρες
Και οι δύο πάντως να ξέρετε έχουν την μουσική τους παιδεία. «Έκανα κλασσική κιθάρα, αλλά όχι κάτι επαγγελματικό όπως ο Χάρης», θα δηλώσει ο Βενιαμίν της παρέας. Ο μεγάλος πάντως το έβαλε κάποτε αμέτι μουχαμέτι (για να μιλήσουμε και λίγο ελληνικά) να μάθει κιθάρα. Και το κατάφερε. Δειλά δειλά στην αρχή, θυμίζοντας λίγο από καθηγήτρια μουσικής Phoebe Buffet, αλλά με όρεξη.
Και τα κατάφερε. Πλέον έχει περάσει σε άλλο επίπεδο... Ροκ επίπεδο πάντα. Είναι και το «αχ» του σε ότι αφορά το Ρέθυμνο. «Τι θα άλλαζα στην πόλη; Τα αμέτρητα ελληνάδικα. Κάπου θα «φύτευα» δύο τρία rock bar.».
Στροφή από την μουσική στην καθημερινότητα από τον Χριστοδούλου: «Εγώ πάντως θα άλλαζα τους δρόμους. Υποφέρουν τα αυτοκίνητα, στράβωσαν οι ζάντες...»
Η ζήλεια και ο Κερτ
Ίσως γι’ αυτό να ξέρετε όταν τέθηκε θέμα ζήλειας όχημα δεν μπήκε στην εξίσωση. Μπήκε όμως ο φοβερός και τρομερός Κερτ (εκ του Κομπέιν φυσικά, μην κάνετε τέτοιες ερωτήσεις)... «Μπασκετικά ζηλεύω την εκρηκτικότητα του Ανδρίκου στο πρώτο βήμα... Εκτός μπάσκετ, δεν ξέρω.. Το αμάξι όχι πάντως. Δεν μου αρέσει τόσο πολύ ώστε να του το κλέψω».
Πάμε τώρα και στο... αντίπαλο δέος: «Θα ήθελα τη σταθερότητα που έχει στο σουτ. Και εκτός μπάσκετ ίσως να του έκλεβα τον σκύλο, τον Κερτ». (σ.σ. Κι άλλος υποψήφιος)...
Πολίτες του κόσμου, αλλά μοιάζουν ήδη δεμένοι με την πόλη, το νησί, την ομάδα, τον κόσμο. «Γινόμαστε όλο και περισσότερο Κρητικοί. Και η πόλη σε βοηθάει να μεγαλώσεις και να βελτιωθείς μπασκετικά. Αγαπάει την ομάδα της το Ρέθυνο, υπάρχει μια καλή διοίκηση και σίγουρα έχουμε δεθεί με όλο αυτό το σκηνικό».
Ρακές ή τσάι σε 40 χρόνια;
Και φτάνει το 2057... Πόσο φαντάζονται την εικόνα να πίνουν τις ρακές τους (ή το τσάι τους, ποτέ δεν ξέρεις) παρέα μετά από 40 χρόνια. Ε, καλά μην σας φαίνετε παράξενη η ερώτηση. Το έχουν συζητήσει κιόλας όπως παραδέχεται ο Χριστοδούλου: «Τα έχουμε πει... Σίγουρα μετά από πολλά χρόνια θα είμαστε ακόμη φίλοι, μαζί, θα αράζουμε σε κανένα βουνό ή σε καμιά παραλία και θα τα λέμε. Αυτή η φιλία που ξεκίνησε εδώ στο Ρέθυμνο, δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα».
Ο Γιαννόπουλος έχει θέμα με το είδος... ροφήματος και απορρίπτει άμεσα τη μία επιλογή: «Δεν ξέρω αν θα είναι ρακές ή όχι, τσάι δεν πρόκειται να είναι πάντως. Αλλά ναι... Πολύ εύκολα φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από πολλά χρόνια να τα πίνουμε και να τα λέμε παρέα».
Και για να κλείσουμε κρητικά όπως αρμόζει, αφιερωμένη στους δυο τους και στις μπασκετικές φιλίες που δεν χάνονται εύκολα να ξέρετε....
Τη δύναμη στον άνθρωπο τη δίνουνε οι φίλοι
όπως το λάδι που κρατά τη φλόγα στο καντήλι
