Ο Χαρίλαος Τρικούπης ολοκλήρωσε το θρίαμβο της ανόδου στην Α2 στην Χαλκηδόνα και ο αρχηγός του, Ντίνος Σταυρόπουλος, μίλησε στο Basketa.gr για τις στιγμές που έκριναν την επιτυχία, την απόφασή του να πάει στο Μεσολόγγι πριν από πέντε χρόνια, τις ευχάριστες και δύσκολες στιγμές στο δρόμο από την Α' ΕΣΚΑΒΔΕ μέχρι τη δεύτερη τη τάξει κατηγορία και τη συνέχεια του οράματος, με τον ίδιο να είναι ασταμάτητος στα 43 του.
Πριν από πέντε χρόνια, στο Μεσολόγγι ξεκίνησε να υλοποιείται ένα μεγάλο όραμα. Έστω κι αν οι άνθρωποι της ομάδας ποτέ δε θέλησαν να παρατήσουν τους χαμηλούς τόνους τους, η ιδέα του να υπάρξει ένας σύλλογος, που θα εκπροσωπούσε αθλητικά και αξιακά την περιοχή, ήταν υπαρκτή. Και για την υλοποίησή της, έφεραν έναν αθλητή, ο οποίος έμελλε να αποτελέσει ένα από τα «εμβλήματα» του σωματείου. Γιατί η σχέση του Χαρίλαου Τρικούπη με τον Ντίνο Σταυρόπουλο, ακριβώς αυτή είναι.
Μετά από μία ήδη γεμάτη καριέρα από το 1990 κι εντεύθεν σε Τρίτωνα, Περιστέρι, Παπάγου, Ροάν, Άρτλαντ, ETB Basket, Μπονκούρ, Απόλλωνα Πατρών, Κεραυνό Αιγίου, ΓΕ Αγρινίου, ΑΟ Αγρινίου, ο Σταυρόπουλος αποφάσισε στα 38 του να στηρίξει την προσπάθεια του Χαρίλαου Τρικούπη, που τότε βρισκόταν στην Α' ΕΣΚΑΒΔΕ. Πέντε χρόνια μετά, η απόλυτη δικαίωση κι ένας από τους μεγαλύτερους θριάμβους που μπορεί να νιώσει Έλληνας μπασκετμπολίστας, ήταν γεγονός, με την άνοδο στην εξαιρετικά ανταγωνιστική Α2 να αποτελεί πραγματικότητα, μετά το «διπλό» στην Χαλκηδόνα την περασμένη Κυριακή, μία αγωνιστική πριν από το τέλος των υποχρεώσεων του συνόλου του Γιάννη Δημητριάδη στο Βορρά της Β' Εθνικής. Ο ίδιος ο «αειθαλής» ηγέτης του Τρικούπη μπορεί να έχει αγωνιστεί ξανά σε τέτοιο επίπεδο, αλλά αυτό που πέτυχε στα 43 του, όντας οδηγός στην πορεία αυτήν, είναι κάτι ανεκτίμητο και σε κάθε περίπτωση αξιοθαύμαστο.
Ο Ντίνος Σταυρόπουλος, λοιπόν, μίλησε στο Basketa.gr για αυτή την πενταετή περιπέτεια, η οποία έστειλε την ομάδα του στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία και εξήγησε πώς ήρθε ο προβιβασμός από τη Β' Εθνική, σε μία ονειρεμένη πορεία από τα τοπικά πρωταθλήματα. Απαντά στο τι τον έπεισε να ενώσει το «μονοπάτι» του με αυτό του Χαρίλαου, ενώ βρισκόταν ακόμη στην ΕΣΚΑΒΔΕ, ενώ αναφέρθηκε στις πιο ξεχωριστές στιγμές αυτής της διαδρομής, από τις πιο όμορφες μέχρι τις πιο δυσάρεστες. Τέλος, δε δίστασε να κάνει λόγο για τη συνδρομή του στους συνεχόμενους θριάμβους και τη συνέχεια της περιπέτειας στην Α2, με την απάντησή του σε σχετικό ερώτημα να μαρτυρά μάλλον, ότι του χρόνου στα 44 χρόνια του, θα τον παρακολουθούμε και σε αυτά τα παρκέ.
Ντίνο, λίγο κοινότοπη ερώτηση, αλλά ποια συναισθήματα έρχονται πρώτα, όταν μετά από πέντε χρόνια που ακολούθησες ένα συγκεκριμένο όραμα, η ομάδα βρίσκεται σε μία τόσο σπουδαία κατηγορία, όπως η Α2;
Το πρώτο πράγμα, που μπορώ να πω ότι ένιωσα μετά την μεγάλη αυτή επιτυχία της ομάδας, ήταν σιγουρα ικανοποίηση, δικαίωση για αυτά τα πέντε χρόνια που βρέθηκα εδώ και χαρά. Δεν έχει να κάνει τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο σε συλλογικό, γιατί δεν θα είναι κάτι καινούργιο για μένα να παίξω σε μεγάλη κατηγορία.
Η διαδρομή σου δεν ήταν μικρή νωρίτερα. Τι ήταν, λοιπόν, εκείνο που σε είχε πείσει να αφήσεις τις εθνικές κατηγορίες τότε και να πας στο Μεσολόγγι, παίζοντας τότε στην Α’ ΕΣΚΑΒΔΕ;
Η αλήθεια είναι, ότι αποφάσισα να πάρω αυτή την απόφαση σχετικά σε… μικρή ηλικία και αυτό, γιατί πίστευα στον εαυτό μου και πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω πράγματα και να προσφέρω έστω και λίγο στο πρωτάθλημα της Α ΕΣΚΑΒΔΕ. Νομίζω, ότι από τα αποτελέσματα και μόνο κάτι κατάφερα.
Ήταν μέσα στις επιδιώξεις σας, τότε, να φτάσετε σε αυτό το σημείο;
Όταν ήρθα στο Μεσολόγγι, ασφαλώς δεν είχα σκοπό να μείνω να παίζω σε τοπικό επίπεδο και πιστεύω ούτε και η ομάδα. Δεν ξέρω, αν πίστευε κανένας τότε, ότι θα φτάναμε στην Α2 κατηγορία και το σίγουρο είναι, ότι θέλαμε να φτάσουμε στη Γ’ Εθνική. Το καταφέραμε στην πορεία, ήρθε και η Β’ Εθνική και μάλλον… τρώγοντας άνοιξε η όρεξη.
Ποια θεωρείς σημεία-κλειδιά στην φετινή κατάκτηση της ανόδου στην Α2;
Εγώ πιστεύω, οτι οι ελπίδες που έχει μια ομάδα να κάνει καλή πορεία εξαρτώνται από τον σωστό σχεδιασμός, ανάλογα με το τι παίκτες χρειάζεται, τους ρόλους που θα έχει ο καθένας και το αν υπάρχουν σωστοί χαρακτήρες. Εμείς φέτος νομίζω, ότι τα είχαμε όλα. Έγινε ο σχεδιασμός, μπήκαν οι ρόλοι και είχαμε ένα υπέροχο κλίμα μεταξύ μας.
Θεωρείς σημαντική την περσινή πρώτη χρονιά στη Β’ Εθνική, υπό την έννοια ότι από τη στιγμή που φάνηκε να καθιερώνεστε, άρχισε να μπαίνει πια το νερό στο αυλάκι;
Σίγουρα η περσινή χρόνια ήταν «σχολείο» για όλους μας. Κράτησε η ομάδα τα θετικά και έμαθε από όσα λάθη έγιναν. Στη συνέχεια τα διόρθωσε, ώστε να έχει καλύτερη πορεία από την περσινή.
Ποιο είναι το σχόλιο σου για την παρουσία του κόουτς Δημητριάδη στον πάγκο της ομάδας, που από πέρυσι με τον ίδιο να έρχεται στον πάγκο στα μέσα της χρονιάς, είχε ήδη αρχίσει να σημειώνει ανοδική πορεία;
Ο κόουτς έβαλε, σίγουρα, τη δική του πινελιά στην επιτυχία της ομάδας, πέρασε τη δική του νοοτροπία και τρόπο παιχνιδιού και είναι ένας προπονητής που ασχολείται όλη την ώρα με το μπάσκετ.
Ως αρχηγός, άρα και γνωρίζοντας καλύτερα όσα έχει περάσει αυτή η ομάδα, ποια στιγμή ξεχωρίζεις ως την πιο καθοριστική για την ιστορία του συλλόγου, από το 2013 κι έπειτα;
Πάντα η τελευταία επιτυχία είναι και η καλύτερη του κάθε αθλητή μέχρι την επόμενη. Θα πω όμως, ότι η άνοδος από το τοπικό πρωτάθλημα στην Γ’ Εθνική, ήταν η πιο καθοριστική στιγμή, από την ώρα που ήρθα στην ομάδα, μαζί με την φετινή και την άνοδο στην Α2 κατηγορία.
Ποια ημέρα είναι η πιο ευτυχισμένη σου στο σύλλογο και ποια ήταν η πιο δυσάρεστη στιγμή;
Πιστεύω, πως όλοι στον σύλλογο, όπως και ο κόσμος του Μεσολογγίου, θα πουν ότι αυτό που καταφέραμε φέτος είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή. Τώρα, όσον αφορα την πιο δυσάρεστη, έχει να κάνει με την πρώτη χρονιά που ήρθα στην ομάδα και δεν καταφέραμε να πάρουμε το πρωτάθλημα για λόγους, που ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να πιστέψω σε καταστάσεις που συνέβησαν.
Η διάθεσή σου αυτή να βοηθάς την ομάδα στην καταξίωσή της, ως παίκτης, πόσο ακόμη μπορεί να κρατήσει κατά τη γνώμη σου;
Σίγουρα όχι για πολύ (γέλια). Χαίρομαι, αν έστω και λίγο μπορώ και βοηθάω την ομάδα μου να διαπρέπει και να έχει επιτυχίες. Η διάθεση υπάρχει, η αγάπη για το μπάσκετ υπάρχει, αλλά πλέον το πάω χρόνο με χρόνο.
Είναι μήπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και η προσπάθεια να βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο, η τελευταία αποστολή της καριέρας σου;
Αυτό που καταφέραμε με τον σύλλογο, να φτάσουμε δηλαδή την ομάδα στο υψηλότερο επίπεδο, θα είναι σαφώς και η τελευταία μου. Θα είναι, όμως, απίστευτο συναίσθημα, γιατί θα έχω καταφέρει κάτι που κανένας δεν πίστευε στο ταξίδι αυτό.
Τι θεωρείς πως πρέπει να κάνει πια η ομάδα, ώστε να καθιερωθεί σε μία τόσο απαιτητική κατηγορία, σαν την Α2;
Η Α2 κατηγορία δεν θα έχει καμία απολύτως σχέση με την Β’ Εθνική. Κάθε παιχνίδι θα είναι μάχη για να μείνεις στην κατηγορία, έχει άλλες ταχύτητες, διαφορετικούς παίχτες και, το πιο βασικό, ομάδες με σπουδαίο όνομα στο ελληνικό μπάσκετ. Η ομάδα πρέπει να κάνει το σχεδιασμό της αμέσως μετά την λήξη του πρωταθλήματος και να ενισχυθεί όσο μπορεί με παίκτες που θα την βοηθήσουν, ώστε να έχει μια επιτυχημένη χρόνια.
