Ο Νίκος Ζήσης αντιμετωπίζει σήμερα (2/2, 21:00) τον Παναθηναϊκό και μίλησε αποκλειστικά στο Basketa.gr για τη ζωή στη Γερμανία, τους στόχους την Μπάμπεργκ, την εικόνα των «πρασίνων», την επικοινωνία με την ΑΕΚ λίγο πριν πάρει την απόφαση να γίνει κάτοικος Βαυαρίας και τις περιπτώσεις, όπου βρέθηκε μία «ανάσα» στο να επιστρέψει στην Ελλάδα, για χάρη των δύο «αιωνίων».
14 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει για τον ίδιο στο εξωτερικό. Ένας κανονικός πολίτης του κόσμου. Μπορούμε να πούμε συγκεκριμένα για την Ευρώπη, βασικά. Τρεβίζο, Μόσχα, Σιένα, Μπιλμπάο, Καζάν και Κωνσταντινούπολη ήταν οι προορισμοί του μετά την πρώτη του θητεία ως επαγγελματία αθλητή στην ΑΕΚ και τη συμβολή του στους τελευταίους τίτλους της Ένωσης, πριν έρθει στη Γερμανία. Η Μπάμπεργκ μοιάζει να έχει γίνει το δικό του «λιμάνι», καθώς υπέγραψε σε αυτήν το 2015 και αναμένεται να συμπληρώσει τετραετία, αφού έχει συμβόλαιο έως το 2019.
Για τον ίδιο, κάθε παιχνίδι με αντίπαλο ελληνική ομάδα, είναι μία ξεχωριστή περίπτωση. Και σήμερα (2/2, 21:00), ο Παναθηναϊκός έρχεται στην «Brose Arena» για να διεκδικήσει το «διπλό» από την ομάδα του Αντρέα Τρινκιέρι. Ο Νίκος Ζήσης και η παρέα του, όμως, θα επιχειρήσουν να σταματήσουν το σύνολο του Τσάβι Πασκουάλ και να κρατήσουν ζωντανές, όσες ελπίδες μπορεί αν τους έχουν απομείνει για τα playoffs της Ευρωλίγκα.
Είπαμε για τον Παναθηναϊκό; Ναι, είναι μία από τις δύο ομάδες που ήταν πολύ κοντά στο να πάρουν την υπογραφή του στο παρελθόν. Η άλλη ήταν ο Ολυμπιακός, αλλά και με τους δύο «αιωνίους», μερικές συγκυρίες της τελευταίας στιγμής απέτρεψαν την επιστροφή στην χώρα. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην περίπτωση της ΑΕΚ, η οποία ήταν η τελευταία ομάδα χρονικά, που προσπάθησε να τον πείσει, για να πραγματοποιήσει την κίνηση που θα σήμαινε πολλά για το σύλλογο, αλλά εκείνος ήταν αφοσιωμένος στο να συνεχίσει να παίζει στο υψηλότερο επίπεδο. Και δικαιώνεται.
Αυτά είναι πράγματα, που λέει ο ίδιος ο Νίκος Ζήσης. Ο έμπειρος γκαρντ, αφού αρνήθηκε την πρό(σ)κληση για... ένα μονό στην «Brose Arena», μίλησε στο Basketa.gr για τις μέρες του στη Βαμβέργη και τη ζωή με την οικογένειά του στην πόλη αυτή, μην κρύβοντας την χαρά του για τις συνθήκες που έχει βρει. Όχι πως... τον χαλούσε στο παρελθόν να γυρίσει στην Ελλάδα, όπως αναφέρει ο ίδιος, αλλά όπως είπαμε, οι συγκυρίες διαμόρφωσαν αλλιώς τα πράγματα. Κάνει λόγο, παράλληλα, για την πορεία των πρωταθλητών Γερμανίας στη διάρκεια της φετινής χρονιάς, ενώ εκφράζει και τη γνώμη του για όσα έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός, θεωρώντας τον ομάδα Final Four. Φυσικά, η άποψή του για τα «παράθυρα» της FIBA και την, ως εκ τούτου, διαμορφωθείσα κατάσταση στην αγαπημένη του Εθνική, έχει ιδιαίτερη σημασία, ενώ δε διστάζει να απαντήσει γιατί αποχώρησε την άνοιξη του 2016.
Καταρχάς, Νίκο, πώς είναι εδώ στο Μπάμπεργκ;
Είναι μια πολύ μικρή και ήσυχη πόλη, στην οποία εγώ και η οικογένειά μου αισθανόμαστε πολύ καλά, έχοντας συνηθίσει τον πολύ ήρεμο τρόπο ζωής και με τα παιδιά να πηγαίνουν κανονικά στο σχολείο. Είμαστε, δηλαδή, αμιγώς στην οικογένειά μας καλά προσαρμοσμένοι εδώ. Στη ζωή του επαγγελματία αθλητή και ειδικά της Ευρωλίγκα να ξέρεις, άλλωστε, έτσι όπως είναι η καθημερινότητά σου, δεν αλλάζουν πολλά όπου κι αν πηγαίνεις. Η μέρα του ρεπό είναι διαφορετική για όλους, γιατί έχω φίλους που μένουν είτε στην Αθήνα είτε στην Πόλη και σε διάφορα άλλα μέρη, οπότε είσαι απλά συνέχεια σε ένα γήπεδο όλη μέρα. Η ζωή μας είναι αφοσιωμένη στο μπάσκετ. Αυτή η μέρα, λοιπόν, είναι πολύ σημαντική για μας, έστω κι αν βέβαια θα προτιμούσαμε να ζούμε σε ένα πιο ζεστό μέρος ή στην χώρα μας. Είναι, λοιπόν, μία ήρεμη ζωή σε μία πόλη πολύ όμορφη, στην οποία βέβαια δεν έχεις πολλά να κάνεις.
Αλήθεια, αυτή η μέρα του ρεπό πώς περνάει;
Με την οικογένειά μου και μόνο. Επιχειρώ να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ, με το να ασχολούμαι με τα πατρικά μου καθήκοντα. Και είναι κάτι σπουδαίο, ειδικά αν σκεφτείς πως ο γιος μου πηγαίνει σχολείο σε μία πόλη που βρίσκεται περίπου 30 λεπτά μακριά από το Μπάμπεργκ.
Τι είναι αυτό που πείθει έναν Έλληνα μπασκετμπολίστα να κάτσει σε μία πόλη σαν τη Βαμβέργη τόσο καιρό, μιας και έχεις ανανεώσει μέχρι το 2019;
Η αλήθεια είναι, ότι όταν ήρθα εδώ το 2015, δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να βρω, αυτό που βρήκα στην Μπάμπεργκ. Μία ομάδα, δηλαδή, πολύ καλή και καλά οργανωμένη, αν και φέτος είμαστε μία διαφορετική ομάδα, με πέντε βασικούς μας παίκτες να έχουν φύγει και αυτό να αποτυπώνεται στο παρκέ. Πέρυσι, όμως, ήταν εύκολο να δεχθώ την επέκταση του συμβολαίου μου, καθώς η διοίκηση που έδειξε τόσο με λόγια όσο και με πράξεις πόσο με ήθελε. Η ομάδα παίζει στην Ευρωλίγκα και ένας παίκτης θέλει πάντα να βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο. Θα ήθελα, φυσικά, να παίζω για την πρόκριση στο Final Four, έχοντας συνηθίσει σε αυτό, αλλά είμαι χαρούμενος εδώ, γιατί νιώθω πως με στηρίζουν κι έχω ένα ρόλο σημαντικό. Και είναι σημαντικό, όσο μεγαλώνεις, να νιώθεις καλά κάπου.
Εξαιτίας όλων αυτών των αλλαγών, με ποια λογική άρχισε η χρονιά για εσάς;
Περιμέναμε να είναι από την αρχή μία δύσκολη χρονιά, όπως και είναι, αν και τα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα, αν τα κοιτάξεις, είναι ακριβώς ίδια με τα περσινά. Παρουσιάζουμε, όμως, μία εντελώς διαφορετική εικόνα στο παρκέ και αυτό φαίνεται περισσότερο στα αποτελέσματα στη Γερμανία, που σίγουρα είναι χειρότερα. Όλα, όμως, θα κριθούν στα playoffs εκεί. Είχαμε από την αρχή θέματα με τη στελέχωση του ρόστερ, ενώ στη συνέχεια είχαμε αλλαγές και τραυματισμούς, με αποτέλεσμα να μη βρούμε μία κοινή γραμμή δουλειάς για περίπου 2-3 εβδομάδες αρχικά.
Ναι, αλλά μπορεί να πετύχετε την Μπάγερν ακόμη και στα ημιτελικά, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα.
Και για τον πρώτο γύρο ακόμη δεν το αποκλείω. Καμία ομάδα στη Γερμανία δεν είναι μεγαθήριο, όπως φυσικά κι εμείς μετά τις αλλαγές μας. Πολλοί δεν πίστευαν, κιόλας, ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα, αλλά σε νοκ άουτ παιχνίδι πριν από λίγο καιρό στο Μόναχο, είχαμε καταφέρει να βρισκόμαστε μπροστά με διαφορά έξι πόντων, ένα λεπτό πριν από το τέλος. Θεωρώ ότι, αν είναι υγιείς στο τέλος ιδιαίτερα οι πιο σημαντικοί μας παίκτες, μπορούμε να «χτυπήσουμε» το πρωτάθλημα.
Τι είναι αυτό που ξέρετε για τον Παναθηναϊκό και πού θα εστιάσετε;
Δουλέψαμε πολύ καλά με τους βοηθούς του κόουτς Τρινκιέρι και αυτή την εβδομάδα για το εν λόγω ματς. Ο Παναθηναϊκός είναι μία πολύ δυνατή ομάδα και νομίζω ο καλύτερος Παναθηναϊκός της μετά-Ομπράντοβιτς εποχής. Είναι μία ομάδα που σε πείθει περισσότερο από ποτέ, έχει ρόλους και ταυτότητα, υπάρχει ως ξεκάθαρος ηγέτης ο Νικ (σ.σ. Καλάθης) και φαίνεται φυσικά η πολύ καλή δουλειά του κόουτς Πασκουάλ. Είναι μία πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμη ομάδα, έχοντας στο ρόστερ της σκληρούς παίκτες που μπορούν και αλλάζουν σε όλα τα pick ’n’ roll, οπότε αποκτάς δύσκολα πλεονέκτημα. Γνωρίζουμε κι εμείς από την πλευρά μας, ότι πολύ δύσκολα θα προλάβουμε για τα playoffs, αλλά εδώ υπάρχει ένα κοινό που γουστάρει το μπάσκετ και είναι το πιο ένθερμο στη Γερμανία. Δημιουργεί μία εκπληκτική ατμόσφαιρα και θέλουμε να προσπαθούμε ειδικά στην έδρα μας, να δίνουμε χαρές σε αυτό τον κόσμο.
Είναι, δηλαδή, ομάδα για Final Four ο Παναθηναϊκός, όπως επίσης και ο Ολυμπιακός;
Ναι, το πιστεύω ότι είναι και οι δύο. Ο Παναθηναϊκός, βέβαια, έχει επιδείξει μεγαλύτερη σταθερότητα φέτος, αλλά ο Ολυμπιακός θα έχει επίσης τις πιθανότητές του. Έχουν, άλλωστε, το ίδιο ρεκόρ και βλέποντας τα αποτελέσματά τους, πιστεύω ότι είναι αρκετά πιθανό φέτος να τους δούμε για πρώτη φορά στις θέσεις 4-5 και να παίζουν μεταξύ τους στα playoffs. Ελπίζω κάτι τέτοιο να μη συμβεί για το καλό του ελληνικού μπάσκετ, δηλαδή να παίξουν χωριστά και να πάνε και οι δύο στο Final Four.
Μήπως δε θα ήταν καλό και για όσα βιώνουμε ως… ημερήσια βάση στα μεταξύ τους παιχνίδια στο πρωτάθλημα;
Όχι, δεν νομίζω. Μπορεί να σκέφτονται πως εδώ είναι Ευρωλίγκα και πρέπει να… είμαστε κύριοι (γέλια). Πέρα από την πλάκα, ελπίζω να μη βρεθούν αντιμέτωποι για να μπορέσουν να πάνε και οι δύο στο Final Four, όπου θεωρώ πως θα πάνε ομάδες από αυτές που θα βρίσκονται στο τέλος της κανονικής περιόδου στην πρώτη πεντάδα.
Τόσα χρόνια στο εξωτερικό βλέπω πως δε σου λείπει και τόσο το σπίτι σου. Τι είναι, όμως, αυτό που σε κάνει να μη θέλεις να επιστρέψεις;
Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να αναλύω καταστάσεις αυτή τη στιγμή, αλλά θα ήθελα να μάθει ο κόσμος πως η μη επιστροφή μου έχει σχέση με ενδεχόμενη μη θέληση να επιστρέψω. Απεναντίας, υπήρξαν 2-3 φορές, που έφτασα πάρα πολύ κοντά στο να γυρίσω και το ήθελα, αλλά μερικά πράγματα που προέκυψαν σε κάθε περίπτωση, απέτρεψαν τη μεταγραφή μου σε ελληνική ομάδα, να γίνει πραγματικότητα. Πολλοί μου έλεγαν τότε να μη γυρίσω κιόλας, αλλά εγώ το ήθελα. Είμαι, όμως, και πάλι ευχαριστημένος από τη διαμονή τόσων ετών στο εξωτερικό.
Αναφέρομαι σε ενδεχόμενη μη θέληση, γιατί ο Κώστας Βασιλειάδης πριν από λίγες μέρες εμφανίστηκε κάθετος σε αυτό. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που αλλάζει την νοοτροπία ενός Έλληνα που παίζει τόσα χρόνια στο εξωτερικό;
Η αλήθεια είναι, ότι διάβασα αυτή τη συνέντευξη και μου έκαναν εντύπωση όσα είπε ο Κώστας. Δεν ξέρω αν θα μου έκανε κακό η επιστροφή στην Ελλάδα, όπως είπε, αλλά ούτως ή άλλως μετά από 14 χρόνια στο εξωτερικό έχω ξεχάσει… πώς είναι να είσαι παίκτης ελληνικής ομάδας (γέλια). Νομίζω πως το θέμα νοοτροπίας που αναφέρεις, έχει σχέση πιο πολύ με το γεγονός, ότι στο εξωτερικό έχεις το μυαλό σου μόνο στο μπάσκετ, γιατί δεν υπάρχουν καταστάσεις και… παραλειπόμενα τριγύρω σου. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να σε βοηθήσει περισσότερο να εξελιχθείς, γιατί συγκεντρώνεσαι μόνο σε αυτό. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν ήθελα να γυρίσω τις 2-3 φορές που ήμουν πραγματικά πολύ κοντά.
Μήπως θα ήθελες να μου πεις και πού ήσουν κοντά στο να επιστρέψεις;
(μικρός δισταγμός) Στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Ήμουν πολύ κοντά ανά περιόδους και στους δύο «αιωνίους».
Κι αν ήταν η ΑΕΚ κάποια στιγμή;
Πρέπει να σε πληροφορήσω, ότι είχα μιλήσει με τον κύριο Αγγελόπουλο το 2015, πριν πάω στην Μπάμπεργκ. Τον ευχαρίστησα πάρα πολύ, γιατί μου έδειξε πραγματικά πόσο με ήθελε, αλλά φεύγοντας τότε από την Φενέρ, ήθελα να συνεχίσω στην Ευρωλίγκα και η Μπάμπεργκ μου έδωσε αυτή την ευκαιρία.
Την παρακολουθείς;
Ναι, βέβαια. Η ΑΕΚ είναι, επίσης, μία ομάδα που βιώνει περίεργη χρονιά, αλλά έχει την ευκαιρία να… ξεχάσει τα πάντα κατακτώντας το κύπελλο. Είμαι σίγουρος ότι θα τα δώσει όλα, αν και θα έχει μπροστά της ένα δύσκολο ματς με τον Ολυμπιακό, που επίσης έχει χρόνια να σηκώσει την κούπα αυτή. Για την ΑΕΚ είναι άδικο αυτό που συμβαίνει, πάντως, γιατί έχω ακούσει για την αγάπη του κυρίου Αγγελόπουλου και τη διάθεσή του να επενδύσει, αλλά προς το παρόν δεν μπορεί να δει ανοικτό παράθυρο για την Ευρωλίγκα. Αυτό το τελευταίο, θα την εμποδίζει πάντοτε να εξελίσσεται.
Συνεχίζεις να παίζεις στην Ευρωλίγκα, σε μία εποχή όπου υπάρχουν τα «παράθυρα» της FIBA. Αλήθεια, βλέποντας την Εθνική, δε θα ήθελες να ζήσεις τώρα αυτή την εμπειρία;
Την είχα ζήσει και το 2003 σαν πιτσιρικάς. Είναι ωραίο για τον κόσμο και βρίσκω πολύ σημαντική την ευκαιρία για πολλούς παίκτες, να φορέσουν αυτή την φανέλα και να εκπροσωπήσουν την Εθνική. Βλέπεις τον Χάρη Γιαννόπουλο να φορά την φανέλα επιτέλους, τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο να κατορθώνει να επιστρέψει μετά από τόσα προβλήματα και τον Γιάννη Αθηναίου να βάζει εκείνο το μεγάλο σουτ στην Αγγλία. Χαίρομαι, λοιπόν, πραγματικά να βλέπω αυτά τα παιδιά, σε μία ομολογουμένως άσχημη κατάσταση στο μπάσκετ, που μόνο ζημιωμένο θα βγει αν δε βρεθεί άμεσα λύση.
Βλέπουμε αθλητές από το εξωτερικό να βρίσκονται στις εθνικές τους μέχρι μία προχωρημένη ηλικία, όπως ο Πάου Γκασόλ που άφησε υπόνοια συμμετοχής στο Παγκόσμιο του 2019, αλλά τους Έλληνες να αποσύρονται πιο νωρίς. Τι σας ωθεί σε αυτό;
Θα μιλήσω για τον εαυτό μου και θα πω, ότι δεν ήθελα να συνεχίσω ακόμη για ένα λόγο, που δεν αναφέρετε συχνά στα σχετικά άρθρα που γράφετε. Οι παίκτες αυτοί, όπως ο Γκασόλ που ανέφερες, δεν παίζουν σερί όλα τα χρόνια που είναι ενεργοί με την εθνική τους. Κάνουν, ας πούμε, ένα μικρό διάλειμμα ενός ή και δύο ετών, για να επιστρέψουν μετά. Προσωπικά, έπαιξα 12 χρόνια σερί στην Εθνική Ανδρών και 18 συνολικά μαζί με τις μικρές εθνικές, έχοντας όλα αυτά τα χρόνια μόνο ένα καλοκαιρινό ρεπό. Είμαι σαφώς ευλογημένος που είχα τη δυνατότητα, αλλά ποτέ δε θα στερούσα την χαρά από έναν άλλον παίκτη, με το να σταματήσω προσωρινά και μετά από κάποιο καιρό να επιστρέψω και να του πάρω τη θέση. Αυτή η σκέψη, έρχεται και σε συνάρτηση με το ότι όταν παίζεις στην Ευρώπη, είσαι στο παρκέ 11 μήνες συνολικά από τους 12, ενώ στο ΝΒΑ μπορεί να παίζεις και 6-7 μήνες, ανάλογα με την ομάδα. Αυτά που λέω, βέβαια, δε μειώνουν την αγάπη και την προσφορά παικτών, όπως ο Γκασόλ. Για μένα, εξάλλου, ήταν μία πολύ δύσκολη απόφαση η αποχώρηση από την Εθνική και θα ήταν, ακόμη κι αν ήμουν 40 ετών.
Άρα δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε ένα «μπαμ» το 2019…
Όχι (γέλια). Θα ήταν και άδικο, όπως είπα, για τα παιδιά που ζουν το όνειρο αυτή τη στιγμή. Είναι μία τρομερή εμπειρία για αυτούς.
Υπάρχει κάτι που ο Νίκος Ζήσης δεν έχει κάνει ακόμη και θέλει να το κάνει;
Δε σκέφτομαι κάτι ιδιαίτερο, θέλω απλά να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου σε υψηλό επίπεδο. Έχω ζήσει ήδη πανέμορφες στιγμές και θα δούμε τι έχει να μου επιφυλάξει το μέλλον.
