Ο Πανελευσινιακός κατάφερε να παραμείνει στη Β’ Εθνική, υπό τις οδηγίες του Νάσου Χούμπαυλη, και ο τεχνικός των «Σταχυοφόρων» μίλησε στο Basketa.gr για την επιτυχία που «σφραγίστηκε» στο Ζωγράφο, τις συνθήκες υπό τις οποίες κλήθηκε να εκπληρώσει ένα δύσκολο έργο, την εμπειρία του Παγκρατίου και το τι έμαθε σε μία σκληρή χρονιά στην τρίτη τη τάξει κατηγορία.
Μία πολύ σκληρή χρονιά στη Β’ Εθνική αποτελεί παρελθόν. Αν εξαιρέσει κανείς τον Ιωνικό Νικαίας - για ευνόητους λόγους - ίσως μία από τις πιο ανταγωνιστικές στην ιστορία της κατηγορίας. Εκεί, όπου οι γενναίοι επιβίωσαν. Και δε μιλάμε μόνο για ομάδες, αλλά και για προσωπικότητες, όπως τον Νάσο Χούμπαυλη. Τον νεαρό τεχνικό και άλλοτε «αστέρα» του Παγκρατίου, μεταξύ άλλων, που ανέλαβε τη «βαριά» αποστολή μίας ομάδας, σαν τους «ροσονέρι», που μόλις είχαν υποβιβαστεί από την Α2, χωρίς να καταφέρει να ολοκληρώσει το έργο του. Έφυγε στα μέσα της χρονιάς, αλλά στις 19 Φεβρουαρίου βρήκε μπροστά του μία νέα ευκαιρία, αυτήν του Πανελευσινιακού. Η ομάδα, τότε, ήταν μεταξύ των τελευταίων κι ένα «ηλεκτροσόκ» έπρεπε να προκληθεί, με τον Χούμπαυλη να αναλαμβάνει στη θέση του Λευτέρη Τσαουσίδη.
Το ρεκόρ 6-6, από τότε που ανέλαβε, με το «διπλό» επί του ΕΦΑΟΖ στην τελευταία αγωνιστική, ήταν αφορμή αρκετή, ώστε να παραμείνει η ομάδα στην κατηγορία και να πανηγυρίσει την επιτυχία της. Κάπως έτσι, ο ιστορικός σύλλογος ανανέωσε το ραντεβού του με την κατηγορία.
Τι είναι αυτό που μένει, όμως, από αυτή την τόσο έντονη χρονιά στη Β’ Εθνική; «Μόνο ένα και δύο πράγματα είναι να πω στη συγκεκριμένη ερώτηση; Είναι πολλά, αλλά το σίγουρο είναι ότι έγινα σοφότερος, καθώς έζησα μία ολόκληρη χρονιά σαν πρώτος προπονητής τα πάνω και τα κάτω δύο ομάδων», απάντησε αρχικά ο Νάσος Χούμπαυλης στο Basketa.gr, για να ξεκινήσει ο… χορός των αναμνήσεων από το Παγκράτι. «Αρχικά, δημιούργησα μία καθαρά δική μου ομάδα εντελώς από το μηδέν, εμπιστευόμενος ανθρώπους που ήξερα, έχοντας παρελθοντικά αγωνιστεί στο Παγκράτι. Έπρεπε να στήσουμε μία ομάδα, που θα αντανακλούσε το εκ νέου κέρδος της οικονομικής της αξιοπιστίας, με τον κόσμο να καταλαβαίνει τι σημαίνει η παρουσία του κυρίου Δημακόπουλου στο Παγκράτι. Αυτό συνέβη κιόλας, σε πρώτη φάση, με εμένα να “χτίζω” την ομάδα με τις δικές μου επιλογές, ενώ σωζόμασταν όταν αποχώρησα. Τώρα, αναφορικά με την παραίτησή μου, προχώρησα σε αυτή, γιατί θεώρησα ότι ήμουν υπεύθυνος που δεν κατάφερα να πείσω τους παίκτες μου, να δείξουμε τον απαιτούμενο σεβασμό, τόσο στους εαυτούς μας όσο και στον αντίπαλο, στο παιχνίδι με τον Ίκαρο, ο οποίος τότε ήταν τελευταίος και σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ξέραμε, βέβαια, ότι τα παιχνίδια μετά τις γιορτές είναι πολύ επικίνδυνα και για τους λόγους αυτούς, πιστεύω ότι η ευθύνη ανήκε εξ’ ολοκλήρου σε μένα. Δεν νομίζω, ότι είμαι στενοχωρημένος ή πικραμένος, ίσως μόνο τη στιγμή της παραίτησής μου να ήθελα λίγη παραπάνω στήριξη, αν και αυτή τη στιγμή καταλαβαίνω την αντίδραση της διοίκησης του Παγκρατίου, λόγω όσων είχαν συμβεί αγωνιστικά, και δη σε εκείνο το ματς».
Και κάπου εκεί, συνέχισε με τη δύσκολη αποστολή που ανέλαβε, εκείνη στην Ελευσίνα. «Ήρθα στην Ελευσίνα, σε ένα σημείο όπου βρισκόταν σε παρόμοια ψυχολογική κατάσταση με το Παγκράτι, αν και προφανώς στη βαθμολογία ήταν χειρότερα τα πράγματα. Οι άνθρωποί της με επιστεύτηκαν σε ένα κρίσιμο στάδιο και τους ευχαριστώ, γιατί ούτως ή άλλως ήταν άτομα που γνώριζα και δεν υπήρχε περίπτωση να σκεφτώ δεύτερη φορά την πρότασή τους. Στη συνέχεια, είδα το υλικό που είχε η ομάδα, προχωρήσαμε και στο τέλος… τέλος καλό όλα καλά. Χαίρομαι που πήρα αυτή την απόφαση, για να βοηθήσω τον Πανελευσινιακό». Όλα αυτά, για να καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: «Μου έχουν μείνει πολλά πράγματα από τη… ρούκι σεζόν μου στη Β’ Εθνική, αναφορικά με σχέσεις με παίκτες, διοίκηση και προσωπικούς φίλους. Κάθεσαι στο τέλος με τον εαυτό σου, και τότε καταλαβαίνεις το ποιοι είναι μαζί σου και ποιοι όχι, ποιοι σε στηρίζουν και ποιοι όχι, ποιοι σε ακολουθούν πραγματικά και ποιοι όχι. Αυτή η χρονιά, λοιπόν, ήταν ένα τεράστιο μάθημα».
Η ρούκι χρονιά του, υπήρξε σε μία πολύ σκληρή Β’ Εθνική, στην οποία - έστω και καθ’ υπερβολήν - αν εξαιρέσεις τον πρωταθλητή και ευρισκόμενο σε… άλλο επίπεδο Ιωνικό Νικαίας, έπρεπε να… φτύσεις αίμα για να επιβιώσεις, προτού διεκδικήσεις οποιοδήποτε στόχο. Ο κόουτς Χούμπαυλης συμφωνεί και προσθέτει πως «αν βγάλεις τον Ιωνικό από την εξίσωση, που θα μπορούσε μάλιστα να παίζει στην Α2 και να κοντράρει μέχρι και το Περιστέρι υπό συνθήκες, είναι μία απρόβλεπτη κατηγορία. Ο καθένας μπορεί να κερδίσει τον οποιονδήποτε, σε οποιοδήποτε σημείο. Μπορώ να θυμηθώ, για παράδειγμα, τη μέρα όπου ο ΕΦΑΟΖ έκανε… παρέλαση στο Παγκράτι, αλλάτην αμέσως επόμενη εβδομάδα πήγαμε στη Μάνδρα και πήραμε διπλό».
Μιας και είπε ΕΦΑΟΖ, αυτός ήταν και ο τελευταίος αντίπαλος στον φετινό «μαραθώνιο». Υποβιβασμένος, αλλά μαχητικός, έκανε εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή του Πανελευσινιακού, προτού τελικά έρθει το «διπλό» παραμονής. Ποια είναι η δουλειά, λοιπόν, για έναν προπονητή, του οποίου η ομάδα «καίγεται» για το αποτέλεσμα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν έχει τίποτα να χάσει; «Θα μιλήσω με ένα παράδειγμα στο συγκεκριμένο θέμα. Στην Ελευσίνα είχαμε στοχεύσει σε ορισμένα παιχνίδια κι ένα από αυτά ήταν το εντός έδρας με τον Πρωτέα Βούλας. εκεί χάσαμε με το καλάθι του Μόρφη, αλλά ούτως ή άλλως ήμασταν διαρκώς πίσω στο σκορ. Πριν από αυτό το ματς, λοιπόν, είχα επιστήσει την προσοχή των παικτών, για το ότι οι αδιάφορες ομάδες, είναι και οι πιο επικίνδυνες. Ο προπονητής, λοιπόν, πρέπει να βγάλει την χαλαρότητα από το μυαλό των παιδιών, να τους δώσει να καταλάβουν, ότι κανένα ματς δεν είναι αδιάφορο, γιατί κάθε παίκτης θεωρητικά αδιάφορος θέλει να παίξει για τους δικούς του λόγους. Μπορεί να θέλει να βρει το επόμενο συμβόλαιο, να φτιάξει τα στατιστικά του, ή να βοηθήσει έναν καλό του συνάδελφο σε αντίπαλη ομάδα, που ψάχνει επίσης αποτελέσματα, κάτι που προφανώς δεν κατηγορώ, αλλά θεωρώ απολύτως θεμιτό. Κανένας προπονητής, λοιπόν, δεν πρέπει να πει στον παίκτη να ηρεμήσει. Εγώ, προφανώς, δεν είχα καταφέρει να κάνω το ίδιο στο Παγκράτι, στο παιχνίδι με τον Ίκαρο. Κι επειδή… το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, προσπάθησα να μην επαναληφθεί με τον Πρωτέα, έστω χωρίς επιτυχία, καθώς εκτός των άλλων ήμασταν πλήρως άστοχοι σε τρίποντα και βολές. Τη μέρα που είχαμε απόλυτη ανάγκη το αποτέλεσμα, όμως, τα καταφέραμε απέναντι σε έναν ΕΦΑΟΖ που “χτύπησε” το ματς, κάτι που κάνει δύο φορές μεγαλύτερη την χαρά μας. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, κάποτε, έλεγε πως “ο φόβος είναι αντίδραση, αλλά το θάρρος επιλογή” και παίρνοντας αφορμή από την φράση, θέλω να βγάλω το καπέλο στους παίκτες μου, από τους πιο έμπειρους μέχρι παιδιά της Ελευσίνας, όπως ο Κελαϊδής, ο Δούκας, ο Ηλιάδης και άλλοι», είπε ο ταλαντούχος τεχνικός.
Ένα από τα πρώτα άτομα που έδωσαν τα συγχαρητήριά τους, μετά την επίτευξη του στόχου της παραμονής, ήταν ο προκάτοχος του Χούμπαυλη, ο Λευτέρης Τσαουσίδης. Ο… νυν του Πανελευσινιακού, δεν είχε πρόβλημα να σχολιάσει αυτή την κίνηση, αναφέροντας πως «με τον Λευτέρη συναντιόμασταν τακτικά στο γήπεδο (είναι άλλωστε προπονητής του εφηβικού), γιατί στην ουσία δεν έφυγε ποτέ από την Ελευσίνα. Ο Λευτέρης είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ομάδας, έχοντας κάνει καταπληκτική δουλειά. Η ομάδα που πήρε την παραμονή είναι δική του κι εγώ έπρεπε απλά να ξυπνήσω το… βιολογικό ρολόι του εγωισμού των παικτών, όταν ήρθα. Θα ήμουν… βλάκας να προσπαθήσω να διαλύσω τη δουλειά του Τσαουσίδη και να φτιάξω κάτι δικό μου στη διάρκεια της σεζόν, και τον συγχαίρω για αυτό που είχε “χτίσει”».
Για το «κεφάλαιο Παγκράτι», πάντως, μίλησε και μόνος του νωρίτερα, αλλά δεν υπάρχει κάτι που ήθελε να έχει κάνει στην ομάδα, που ωστόσο δεν πρόλαβε; «Η αλήθεια είναι, ότι θα ήθελα να ολοκληρώσω τη δουλειά στην ομάδα, όμως είναι λογικές οποιεσδήποτε εξελίξεις, όταν μπαίνει μέσα στο αίμα το “δηλητήριο” του φόβου. Υπήρχαν όλο και πιο έντονες οι σκέψεις του υποβιβασμού και πως για κάποιο καιρό δεν παίζαμε καλά, αν και γνωρίζω πολύ καλά, ότι οι θυσίες των παικτών, που τις περιόδους 23-26/12/2017 και 29/12/2017-1/1/2018 ήταν στο γήπεδο, κάποια στιγμή θα ανταμείβονταν. Αυτό έγινε κιόλας και, ασφαλώς, δεν έχω κανένα παράπονο από αυτά τα παιδιά, έστω κι αν με κάποια σε αγωνιστικό επίπεδο δε βρέθηκε σημείο επαφής. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο Γεωργοπαπαδάκος, που αποτέλεσε την πρώτη μου μεταγραφή και αναντικατάστατο παίκτη, αλλά πραγματοποίησε τα καλύτερα παιχνίδια του με τον επόμενο προπονητή (σ.σ. Κουστένης), που σημαίνει πως ο κόουτς αυτός μάλλον βρήκε το “κουμπί” του, κάτι που φυσικά επικροτώ. Ήθελα, επίσης, την ίδια περίοδο να διατηρηθεί φρέσκος για το φινάλε ο Καυκής, ενώ φυσικά υπήρξε και το θέμα του Μήτσιαλου, στο οποίο λόγω του οστικού του οιδήματος, ξεκαθαρίστηκε ότι προτεραιότητα ήταν η υγεία του.
Από το Παγκράτι, λοιπόν, έχω καλές αναμνήσεις και μικρές απλά κακές στιγμές στενοχώριας. Όταν βρίσκεσαι σε ομάδα σαν αυτή, πρέπει οι ελάχιστες κακές στιγμές να είναι πολύ έντονες, για να θυμάσαι πρώτα αυτές και αυτό δε συμβαίνει στην περίπτωσή μου. Μήπως, όμως, δε συμβαίνει το ίδιο στην οικογένεια μας; Πάντα θα πούμε μια κουβέντα άσχημη, που μετά θα ξεχαστεί. Αυτό ισχύει για τη σχέση μου με το Παγκράτι. Εκτός από όλα αυτά, βέβαια, κρατάω ως σπουδαίες αναμνήσεις τη σωτηρία με την νέα μου ομάδα, τις αγκαλιές στο Ζωγράφο, τα γέλια, το μπουγέλο και τη στάση της διοίκησης, που δε μας άφησε μόνους ούτε στιγμή. Ήταν πολύ έντονες οι στιγμές των πανηγυρισμών, άλλωστε, γιατί τα παιδιά αυτά είχαν ακούσει πολλά», απαντά ο Νάσος Χούμπαυλης, προσθέτοντας και το ευτυχισμένο φινάλε με τους «Σταχυοφόρους».
Αναφορικά με το μέλλον του, ξεκαθάρισε πως δίνει προτεραιότητα σε αυτούς, αλλά δε θέλησε να αναφέρει κάτι περισσότερο. «Τον πρώτο λόγο έχει, φυσικά, ο Πανελευσινιακός, αλλά θα χρειαστεί πρώτα οι άνθρωποί του να πάρουν τον χρόνο τους. Προς το παρόν, πετύχαμε αυτό που είχαμε πει με τον πρόεδρο, Γιάννη Φιλίππου, και το υπόλοιπο Διοικητικό Συμβούλιο όταν ήρθα, ότι δηλαδή ερχόμουν να σώσω την ομάδα, επειδή το πίστευα. Τώρα, μπορεί να συμφωνήσουμε, μπορεί και όχι. Το σίγουρο, είναι ότι θα καθίσουμε σε ένα τραπέζι και θα απαριθμήσουμε τα δεδομένα», είπε συγκεκριμένα.
Για το τέλος, ο Νάσος Χούμπαυλης ήθελε να κάνει μία ιδιαίτερη αφιέρωση: «Θέλω να ευχαριστήσω δύο αφανείς ήρωες στο Παγκράτι. Αυτοί ξέρουν…».
