To παραδέχεται και ο ίδιος... Οι εποχές από τότε που ζούσε στην Ελλάδα και αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό έχουν αλλάξει πολύ. Όχι γιατί από παίκτης που κυριαρχούσε στα ευρωπαϊκά παρκέ, χαράζει πλέον την πορεία του δίπλα στις γραμμές ως μέλος του τεχνικού επιτελείου των Ορλάντο Μάτζικ. Ο Μάικ Μπατίστ έχει επιστρέψει στις ΗΠΑ, βιώνει διαφορετικές καταστάσεις, χωρίς να ξεχνά, όπως ποτέ δεν ξέχασε αυτά που ο ίδιος είχε ζήσει όταν μεγάλωνε στο Λος Άντζελες ως μαύρος έφηβος. Δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει delete, δεν θα μπορούσε ποτέ να τα προσπεράσει, όπως δεν μπορεί να προσπεράσει και όσα βιώνουν αυτό το διάστημα η χώρα του, ο ίδιος και η οικογένειά του.
Ο Μπατίστ γνωρίζει από πρώτο χέρι γιατί βρίσκονται όλοι στους δρόμους, ξέρει πως θα χρειαστεί κάποια στιγμή να μιλήσει στον Μάικι και στη Σίντνεϊ για το τι πρέπει να κάνουν αν βρεθούν αντιμέτωποι με την αστυνομία, ξέρει όμως και πως για να αλλάξουν τα πράγματα, για να γίνουν καλύτερα, για να σε κρίνει κάποιος από την καρδιά που κουβαλάς και όχι από το χρώμα χρειάζεται προσπάθεια και εκπαίδευση. Και δείχνει μιλώντας στο basketa.gr πως εκτός από μπάσκετ ξέρει και από το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, εντοπίζοντας τις μικρές αλλαγές που είναι απαραίτητες για να γίνουν οι μεγάλες.
«Είπαμε enough is enough! Αρκετά... Όταν είσαι στις ΗΠΑ υποτίθεται πως θα πρέπει να είσαι παράδειγμα για τις άλλες χώρες. Είναι μια αμαρτία, μια ασθένεια που θα πρέπει να ξεριζωθεί και θα γίνει αν το έχεις στην καρδιά σου. Ο κόσμος ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ».
Τα πρώτα λόγια του Μπατίστ βγαίνουν με ένταση, ταχύτητα και δεν έχουν και πολλά να κρύψουν. Όλα είναι στο τραπέζι με το «καλημέρα». Η αγανάκτηση, η αίσθηση της αδικίας, αλλά και η αισιοδοξία: «Βρισκόμαστε στην τέταρτη εβδομάδα διαμαρτυριών. Δεν είναι ώρα για να σταματήσουμε. Άλλες φορές κάτι γινόταν, για δυο τρεις μέρες υπήρχαν διαμαρτυρίες, αλλά μετά όλα ξεχνιόντουσαν. Αυτή τη φορά τίποτα δεν σταματά τις πορείες, τίποτα δεν σκεπάζει τις φωνές. Δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τους μαύρους. Όλοι κατανοούν και είναι ώρα ο ρατσισμός να ταφεί όχι έξι πόδια κάτω από τη γη, αλλά δώδεκα, στο κέντρο της γης. Θα πρέπει ο καθένας να έχει την ευκαιρία να κριθεί από το χαμόγελό του, το χαρακτήρα του, το μυαλό του και όχι το χρώμα του δέρματός του. Αν θα γίνουν όλα τέλεια; Όχι... Αλλά σίγουρα ο κόσμος θα είναι ένα καλύτερο μέρος».
Οι βαθιές ρίζες
Άλλωστε το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και πηγαίνει πολλά, πάρα πολλά χρόνια πίσω... Ταξίδι τεσσάρων αιώνων: «Αν πραγματικά κατανοείς τι έγινε με τους σκλάβους, αν ρίξεις μια ματιά στην ιστορία βλέπεις διαφορετικά κάποια πράγματα. Αποφασίστηκε να μπει τέλος στη σκλαβιά. Οι σκλάβοι απελευθερώθηκαν, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχαν τίποτα απολύτως. Δεν είχαν γη, δεν είχαν χρήματα, δεν είχαν κάποιο τρόπο να φτιάξουν το δικό τους σπιτικό, δεν είχαν μόρφωση, δεν ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν οι περισσότεροι. Πάλεψαν και έχτισαν κάτι από το μηδέν. Προσπάθησαν να κάνουν το επόμενο βήμα ξεκινώντας όχι από το μηδέν, αλλά πολύ πίσω».
Και εδώ οι ρίζες είναι βαθιές: «Δεν είναι η γενιά μας... Πηγαίνει πίσω στους γονείς μας. Στις ειρηνικές πορείς του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ απαντούσαν με σκυλιά και αλυσίδες. Είναι κάτι που βίωσαν οι γονείς μας και σε ακολουθεί για πάντα. Δεν μπορεί να νιώθεις φόβο όταν βλέπεις την αστυνομία. Όπως είναι και το μότο του υποτίθεται πως είναι εδώ για να μας «προστατεύουν και υπηρετούν» («protect and serve»). Είναι το Σύνταγμα».
Η Ευρώπη έχει παίξει το ρόλο της στη σκέψη του Μπατίστ σε ότι αφορά το παρελθόν: «Πάντα ήξερα για τον πολιτισμό μου. Δεν είναι όμως πολιτισμός και ιστορία αυτό που σε μαθαίνουν στο σχολείο. Εκεί σου λένε για τον πόλεμο Βορείων – Νοτίων, για τον ψυχρό πόλεμο, για τους Παγκοσμίους Πολέμους κι αυτό είναι όλο. Στην Ευρώπη έβλεπα πως ξέρατε πάντα περισσότερα πράγματα. Υπήρχε ενδιαφέρον και συζήτηση. Ξέρατε όχι μόνο τα πράγματα που έφερναν χαρά, αλλά και αυτά που ήταν οδυνηρά. Εμείς ακόμη σε μεγάλο ποσοστό δεν ξέρουμε να γράφουμε. Και πάντα έτσι ήταν η νοοτροπία, ακόμη κι όταν πήγαινες για μια δουλειά. Σου περνούσαν πως είμαστε κατώτεροι. Σε έκριναν πριν μιλήσεις, πριν γελάσεις, πριν καν δείξεις την καλή διάθεση που έχεις στην καρδιά σου. Και κάπου αυτό ριζώνει μέσα σου, όταν όλοι σου λένε πως είσαι κατώτερος και αρχίζεις να το πιστεύσεις».
Κάνει ένα βήμα παραπάνω: «Όταν βλέπεις το μπάσκετ και γενικότερα τον αθλητισμό εδώ στις ΗΠΑ οι αφροαμερικάνοι κυριαρχούν. Είμαστε παντού. Δεν μπορείς να μας αρνηθείς. Είμαστε στον αθλητισμό, τη μουσική, το χορό... Αλλάξαμε την κουλτούρα μας και βρήκαμε ένα τρόπο να κερδίσουμε κάτι, να πάρουμε ένα κομμάτι από την πίτα. Και πάλι όμως η μόρφωση έβαλε τα δικά της όρια. Πόσες φορές έχουμε διαβάσει για αθλητές ή μουσικούς που δεν ήξεραν να διαβάσουν τα ψιλά γράμματα στα συμβόλαιά τους. Ήταν πράγματα που δεν μας έμαθε κανείς να τα χειριζόμαστε. Μουσικοί που έγραψαν πανέμορφα κομμάτια που τα ακούμε δεκαετίες και δεν πήραν ποτέ τα χρήματά τους. Δεν ήξεραν όταν συμφωνούσαν... Έβαζαν ένα χαρτί μπροστά μας και εμείς βάζαμε μια υπογραφή. Είναι κάτι που μπορώ να το καταλάβω πως γινόταν, αλλά πρέπει να σταματήσει να γίνεται».
Οι πορείες και η διάρκεια
Όλα τα παραπάνω είναι όπως εξηγεί αυτά που έβγαλαν και κρατάνε τον κόσμο στο δρόμο, μαζί με τα περιστατικά αστυνομικής βίας. Είναι μια κατάσταση την οποία έχει βιώσει ο ίδιος από πρώτο χέρι μεγαλώντας σε μια γειτονιά του Λος Άντζελες.
«Οι αμερικάνικοι νόμοι χρειάζονται επανεξέταση», υπογραμμίζει, στρέφοντας το ενδιαφέρον σε ένα ακόμη σημείο: «Κάποιοι είναι 100 χρονών και παραπάνω. Κάποιοι στέκονται ακόμη και στη σημερινή κοινωνία και ζωή, αλλά κάποιοι άλλοι πρέπει να αλλάξουν. Δεν είχαμε ποτέ ως αφροαμερικάνοι τη γνώση των νόμων, των δικαιωμάτων μας. Δεν γινόταν αυτό στα γκέτο, όπως γίνεται σε ιδιωτικά σχολεία. Όταν η αστυνομία εμφανιζόταν στους δρόμους ήταν για να λάβει δράση. Έτσι απλά τρέχαμε. Η σχέση ανάμεσα στις δύο πλευρές δεν ήταν ποτέ εμπιστοσύνης. Είναι το πρώτο που θα πρέπει να αλλάξει και από τα πιο σημαντικά».
Ο Μπατίστ δεν έχει πρόβλημα να αναφερθεί και στις λεηλασίες που έχουν γίνει σημαία κατά των διαδηλωτών από την κυβέρνηση Τραμπ και την αστυνομία: «Πάντα θα υπάρχει και το σάπιο μήλο κάπου. Κάποιες από τις μεγάλες επιχειρήσεις και καταστήματα θα αποζημιωθούν από τις ασφάλειές τους, ναι, αλλά οι μικρές επιχειρήσεις, τα καταστήματα της γειτονιάς αυτοί χάνουν πολλά. Πρέπει να καταλαβαίνεις τι βλέπεις και τι κάνεις. Είναι καλό πάντως που σε πάρα πολλές περιπτώσεις βλέπεις τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες να βγαίνουν μπροστά να ενώνονται και να βοηθούν αυτούς των οποίων τα καταστήματα καταστράφηκαν».
Το αύριο και σημασία της ψήφου
Η πολιτική παίρνει άλλη διάσταση τα τελευταία χρόνια μετά την ευρωπαϊκή του εμπειρία και πολύ περισσότερο μετά την επιστροφή του στις ΗΠΑ και ως πατέρας δύο παιδιών πια. «Πρέπει να ισχυροποιηθούμε πολιτικά. Πρέπει να πηγαίνουμε να ψηφίζουμε. Και δεν εννοώ μόνο τις εκλογές για τον Πρόεδρο. Κάθε δύο χρόνια γίνονται εκλογές για τα τοπικά συμβούλια, για τους Δήμους... Οι πραγματικές αλλαγές γίνονται από εκεί. Από την αλλαγή στην κοινωνία που ζεις. Πρέπει να αρχίσουμε από εκεί, να συνθέτουμε το παζλ κομμάτι – κομμάτι και να προχωρήσουμε για κάτι μεγελύτερο. Έτσι λειτούργησε και ο Τραμπ. Πήγε τοπικά, κέρδισε χώρο μέσω των μικρών κοινωνιών πριν κάνει το επόμενο βήμα. Κέρδισε αυτό πρώτα και έτσι έφτασε εκεί που έφτασε. Πρέπει λοιπόν να τους νικήσουμε στο δικό τους παιχνίδι».
Ο ίδιος μαθαίνει, διαβάζει, ακούει όλα αυτά τα χρόνια. Κάποια δεν χρειάστηκε να του τα πει κάποιος. Τα έζησε: «Τα είδα μόνος μου έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Τα έχω δει όλα εκεί που μεγάλωσα. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν πολιτικά ενεργός όμως για χρόνια. Όσο ήμουν στον Παναθηναϊκό δεν με ένοιαζε η πολιτική ιδιαίτερα. Πρώτον γιατί ένιωθα μακριά και δεύτερον γιατί δεν ήξερα πως καν πως υπάρχει ένας άλλος τρόπος ζωής. Δεν υπήρχε στήριξη στην κοινότητα που μεγάλωσα. Ήξερα πως δεν θα βοηθήσει κανείς σε τίποτα. Στην Αθήνα, όπως και τώρα στο Ορλάντο υπάρχουν όλων των ειδών τα σχολεία, παιδικές χαρές, γήπεδα. Όλα όσα χρειάζεται ένα παιδί για να ζήσει μια καλή ζωή, να χαρεί. Είναι κάτι που εγώ ως παιδί δεν το είδα ποτέ. Αγνοούσα ότι υπάρχει».
Για τον Μπατίστ υπάρχει μόνο ένας τρόπος: «Η μόρφωση... Πρέπει να πούμε «ναι» στην εκπαίδευση και στη γνώση. Να αρχίσουμε ο καθένας από τον διπλανό μας. Εγώ θα πρέπει να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τα αδέλφια μου και αυτοί με τη σειρά τους τις δικές τους οικογένειες, τους φίλους τους. Το πόδι πρέπει να είναι στο γκάζι και να συνεχίσουμε να στηρίζουμε αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Πάντα υπάρχει κάποιος τρόπος να κάνεις κάτι, να αγγίξεις την κοινωνία. Πρέπει να είσαι παρών, να δίνεις όσο μπορείς. Ακόμη κι αν είναι παπούτσια, ρούχα ή χρόνος. Αυτό κάνω κι εγώ τώρα. Πρέπει να υπάρχει καλό στην καρδιά μας, καλή θέληση για να τους αγκαλιάσουμε όλους. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν, αλλά δεν θα γίνουν σε μια νύχτα. Μικρά βήματα και θα τα καταφέρουμε».
Παραδέχεται πως στις προηγούμενες εκλογές κανείς δεν πίστευε πως ο Τραμπ θα έφτανε ως τον προεδρικό θώκο «πραγματοποιώντας μια καμπάνια που στηρίχθηκε στον ρατσιμό». Όπως λέει «ήταν μια σφαλιάρα στο πρόσωπο όλων». Ο τρόπος ψηφοφορίας είναι το κλειδί. Η κυβέρνηση Τραμπ έκανε ολόκληρη καμπάνια ουσιαστικά κατά της ψήφου διά αλληλογραφίας, η οποία προαστατεύεται (σ.σ. κάνεις αίτηση πως θέλεις να ψηφίσεις διά αλληλογραφίας και φτάνει στο σπίτι σου ο σχετικός φάκελος με τις επιλογές σου. Ψηφίζεις και τον ξαναστέλνεις). «Ναι... Είναι γεγονός... Γιατί ξέρει πως όσο περισσότεροι ψηφίσουν τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να εκλεγεί».
Επίσης, αν παραπονιέστε γιατί δεν ψηφίζετε στο σχολείο που είναι ακριβώς απέναντί σας, αλλά δυο τρία τετράγωνα πιο μακριά συγκρατείστε πως στις ΗΠΑ μπορεί να σας ορίσουν να ψηφίσετε ακόμη και 100 χιλιόμετρα μακριά. Κι αυτό για να πάνε όσο το δυνατόν λιγότεροι ως τις κάλπες: «Έτσι ακριβώς.. Ισχύει. Ακόμη κι έτσι θα πάμε να ψηφίσουμε. Θα βάλω εγώ λεωφορείο και θα τους πάω να ψηφίσουν! Αυτό κάνουν για να αποθαρρύνουν τον κόσμο. Ξέρουν πως τα έχουν κάνει σκ... Έπρεπε να χαθεί μία (ακόμη) ζωή για να ξεσηκωθούν όλοι, αλλά τώρα... Τώρα όλοι είναι στους δρόμους και διαμαρτύρονται. Δεν πρέπει να χαλαρώνουμε όμως. Πρέπει να πηγαίνουμε κάθε δύο χρόνια να ψηφίζουμε. Να μην κάνουμε πίσω. Να γίνει συνήθεια και βίωμα. Κάθε δύο χρόνια για τις τοπικές εκλογές και μετά για τις προεδρικές».
Το ΝΒΑ
Μέσα σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη για τις ΗΠΑ κατάσταση το μπάσκετ είναι εδώ. Το ΝΒΑ, αλλά και το WNBA, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Και ως οργανισμός, αλλά και ως, με ακόμη πιο δυνατή φωνή, μέσω των αθλητών και των προπονητών του, ακόμη και των προέδρων του. Πόσο μεγάλη αντίθεση με το NFL όταν ουσιαστικά εξοστράκισε τον Κόλιν Κάπερνικ. Εδώ οι παίκτες δεν αρκούνται σε δηλώσεις και ένα ποστ στα social media, αλλά είναι στους δρόμους, παίρνουν μέρος σε πορείες, πιάνουν την ντουντούκα στα χέρια τους και δίνουν τον παλμό.
«Πάντα ήμουν περήφανος για το ΝΒΑ. Ακόμη και νωρίτερα σε άλλες περιπτώσεις όταν ακόμη ήμουν στην Ευρώπη. Πάντα ήταν μπροστά και πάντα ακούγονταν οι φωνές των παικτών. Ο Σίλβερ υποστήριζε πάντα το σωματείο παικτών, που είναι πολύ δυνατό. Το ΝΒΑ αγγίζει την κοινωνία και μιλά για τα προβλήματα που υπάρχουν. Όταν ο Κάπερνικ γονάτισε την ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου απομονώθηκε και παρουσιάστηκε ως ασεβής προς τη σημαία. Απομόνωσαν κάτι από όλη την κίνησή του και τους λόγους για τους οποίους έφτασε σε αυτή. Έχω συγγενείς που πολέμησαν στην Οκινάουα, έχω θείους που ήταν αεροποία και έχω μεγάλο σεβασμό στη σημαία και σε όσους φορούν τη στολή. Δεν ήταν μομφή προς κανέναν τους. Ήταν μια διαμαρτυρία για κοινωνική αλλαγή και δικαιοσύνη. Κάτι που πρεσβεύει η ίδια η σημαία μας έτσι κι αλλιώς».
Ο Μάικι και η Σίντνεϊ
Ο Μπατίστ είναι πατέρας δύο παιδιών και είναι κάτι που τον έχει κάνει να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά για το δικό τους μέλλον. Μπαίνουν πλέον και αυτά στην εξίσωη. Ο φόβος, αλλά και το θα κάνει ο ίδιος... Το θέμα είναι πως τα πράγματα αυτή τη στιγμή δεν είναι και τόσο διαφορετικά από όταν ήταν ο ίδιος 14 χρονών... «Θέλω να τους διδάξω, να τους προσφέρω την εκπαίδευση που τα βοηθήσει να γνωρίζουν, να ξέρουν τι συμβαίνει... Ο γιος μου διάβαζε τι έγινε με τον Τζορτζ Φλόιντ. Ευτυχώς δεν είδε το βίντεο και δεν θέλω να το δει. Αλλά διάβασε ακριβώς τι έγινε. Ήρθε και με ρώτησε και καθίσαμε και συζητήσαμε. Χρειάστηκε να του εξηγήσω τι είχε συμβεί, αλλά του μίλησα και για τις δικές μου εμπειρίες. Όταν ήμουν 14 χρονών αστυνομικοί είχαν ξυλοκοπήσει τον Ρόντνεϊ Κινγκ*. Αυτό οδήγησε σε εξεγέρσεις στο Λος Άντζελες. Όλοι ήταν εξαγρειωμένοι από αυτό που είχε συμβεί. Έγιναν καταστροφές. Αν είναι σωστό; Όχι... Αλλά το καταλαβαίνω. Όταν έχεις μεγαλώσει υπό συγκεκριμένες συνθήκες καταλαβαίνεις. Πρέπει να παίρνεις θέση, πρέπει να μιλάς, να φωνάζεις».
Παραδέχεται πως δεν νιώθει καλά πάντως για τη μέρα που θα έρθει και θα πρέπει να μιλήσει στον Μάικι περί αστυνομίας. «Είναι πολύ μικρός ακόμη για μια τέτοια κουβέντα, αλλά είναι ένα μάθημα που πρέπει να διδαχθεί. Πρέπει να τον μάθω πως να φέρεται υπό πίεση. Πρέπει να μένεις ακίνητος. Η ενστικτώδης αντίδραση όταν κάποιος σε κυνηγά ή σε απειλεί είναι να τρέξεις. Πρέπει όμως να μάθει να στέκεται ακίνητος».
Και κάπου εκεί από τη μία ανατριχιάζεις όταν το ακούς, από την άλλη κατανοείς ακόμη περισσότερο το πρόβλημα όταν το ακούς από έναν άνθρωπο τον οποίο έχεις μάθει τελείως διαφορετικά.
Η Ελλάδα που πήρε μαζί του στην επιστροφή του
Η εμπειρία του από την Ευρώπη είναι εντελώς διαφορετική. Όπως θυμάται υπήρχαν δυο τρία μεμονωμένα περιστατικά όσο ήταν στον Παναθηναϊκό. «Τη μία φορά είχαν σηκώσει σημαία του Νότου την ώρα που εκτελούσα βολές για να χαλάσουν την αυτοσυγκέντρωσή μου. Είναι κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Μαθαίνεις όμως και γίνεται κίνητρο για να προσπαθήσεις περισσότερο, για να απαντήσεις, να κάνεις τη δουλειά σου ακόμη καλύτερα. Ο ρατσισμός δεν είναι κάτι με το οποίο γεννιέσαι. Είναι κάτι το οποίο είναι επίκτητο. Είναι αμαρτία και ασθένεια».
Η ευρωπαϊκή εμπειρία και ειδικά η παραμονή του στην Ελλάδα του άνοιξε παράθυρο σε έναν διαφορετικό κόσμο: «Είχα την ευκαιρία να ζήσω σε έναν άλλο κόσμο. Στην Ελλάδα είσαι απλά Έλληνας. Και έτσι θα πρέπει να είναι. Δεν χρειάζεται σε μια αίτηση για δουλειά να συμπληρώσεις «Φυλή». Στις ΗΠΑ αναγράφεται στις αιτήσεις. Υπάρχει και ο εταιρικός ρατσισμός έτσι. Αν δουν έναν Αφροαμερικάνο και έναν Καυκάσιο ποιος λέτε να έχει περισσότερες πιθανότητες για μια καλή δουλειά;»
Πλέον μένει στο Ορλάντο «ένα Λας Βέγκας για παιδιά» όπως λέει, μεταφέροντας στις αποσκευές του πράγματα που ο ίδιος και η σύζυγός του Σάρα έμαθαν στην Αθήνα: «Όταν γύρισα στις ΗΠΑ συνειδητοποίησα πως κάποια πράγματα, κάποιες συνήθειες που είχα μάθει από εσάς ήθελα να τις κρατήσω κι εδώ. Αξίες από τους ανθρώπους στην Ελλάδα. Μου δείξατε αγάπη, μου δείξατε πως είναι να μιλάς με την οικογένειά σου σε ένα τραπέζι. Εγώ αυτό δεν το είχα. Θα έτρωγα εγώ στον καναπέ, ο αδελφός μου στην κουζίνα, η αδελφή μου σε άλλο δωμάτιο, ακόμη κι αν ήμασταν όλοι μαζί σπίτι. Έφτασα 24 χρονών και προσπαθούσα ακόμη να βρω τον εαυτό μου. Στην Ελλάδα ήταν που μεγάλωσα πραγματικά. Μας αρέσει πολύ εδώ, αλλά υπάρχουν μνήμες και συναισθήματα για πάντα. Υπάρχουν φίλοι...»
*Μια "παρένθεση" για τον Ρόντνεϊ Κινγκ: Στις 3 Μαρτίου 1991 μια ομάδα 15 αστυνομικών σταμάτησαν στο Λος Άντζελες ένα αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε ο 25χρονος τότε Κινγκ, για υπερβολική ταχύτητα Τον έβγαλαν από το αυτοκίνητο, τον έριξαν κάτω και άρχισαν να τον χτυπούν με γκλοπ και τον κλωτσάνε, χωρίς να γνωρίζουν πως ένας ερασιτέχνης φωτογράφος, ο Τζορτζ Χόλιντεϊ, τραβούσε βίντεο. Ο αρχηγός της αστυνομίας του Λος Άντζελες, Ντάριλ Γκέιτς, δήλωσε πως οι αστυνομικοί θα κατηγορύνταν για επίθεση με φονικό όπλο βλέποντας πως είχαν χτυπήσει τον Κινγκ 53-56 φορές. Ένας αστυνομικός επίσης έριξε, λέει, έξι κλωτσιές και ένας άλλος μία. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις έκαναν λόγο για ιστορικό βίας της αστυνομίας του Λος Άντζελες για σχεδόν το ένα τέταρτο του αιώνα. Μόνο ως τις 3 Μαρτίου 1991, το πρώτο δίμηνο ουσιαστικά του χρόνου, είχαν γίνει 151 καταγγελίες για υπερβολική βία. Ο Γκέιτς αποκάλεσε το τμήμα του LA «τμήμα μοντέλο» και πως δεν έχει πρόθεση να παραιτηθεί. Η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια με τη δικαιοσύνη να θυμάται και πάλι το τυφλό της υπόθεσης. Οι τρεις απαλλάχθηκαν και στον τέταρτο οι ένορκοι δεν έφτασαν σε απόφαση Τα ονόματά τους: Λόρενς Πάουελ, Στέισι Κουν (ο οποίος έδωσε την εντολή για τον ξυλοδαρμό), Τίμοθι Γουίντ και Θίοντορ Μπρισένο). Το 1992 ήταν όλοι ελεύθεροι και χωρίς κατηγορίες, κάτι που οδήγησε σε πορείες και εξέγερση. Το βίντεο είναι στη διάθεσή σας
https://abcnews.go.com/Archives/video/march-1991-rodney-king-videotape-9758031)
