Καλή ήττα δεν υπάρχει. Αρα η δεύτερη ημέρα του Ευρωμπάσκετ ήταν κακή για την Εθνική, για να τα πάρουμε από την αρχή. Το φινάλε του αγώνα, βέβαια, θυμίζει λίγο το ανέκδοτο "έλα μωρέ, ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα". Γιατί με 55 παθητικό στο ημίχρονο και με 25 τη διαφορά, όταν τελικά χάνεις με 8 νιώθεις ότι κάτι έχεις κάνει. Και κάπου εδώ, φτάνουμε στον τίτλο του κειμένου. Στον μπασκετικό μαζοχισμό.
Να είσαι η Ισλανδία, να πεις δεν μπορώ ρε φίλε, ήρθα μέχρι εδώ, να παίξω τα ματσάκια μου, να γυρίσω πίσω. Που ούτε καν αυτό λένε παρεμπιπτόντως οι συμπαθείς Ισλανδοί, που μετά τη δεύτερη 30 άρα στη σειρά κι αυτή μάλιστα σε ματς που κρυφοέλπιζαν, είχαν κατεβάσει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Αλλά επειδή συμπαθείς μεν, αλλά σχετικά αδιάφοροι δε για εμάς, επιστρέφουμε στα δικά μας.
Μετά το τέλος του πρώτου ματς πρέπει να ήταν ο Μάντζαρης που... φώναζε ότι "τέτοιο νεκρό διάστημα σαν το δεύτερο δεκάλεπτο, με άλλο αντίπαλο θα μας στοίχιζε το ματς". Κι έρχεται σήμερα το ντέρμπι, με την ποιοτική Γαλλία που προερχόταν από ήττα στην πρεμιέρα και μπαίνει η ΕΘνική με ένα τρίλεπτο που λες "δώστε μου μάτια να βλέπω" και μετά... μας συγχωρείτε διακοπή. Και όχι για ένα δεκάλεπτο. Για 27 λεπτά, κοντά τρεις περιόδους λοιπόν.
Δεν πρέπει να υπήρξε Ελληνας που να μην αγχώθηκε ότι θα γράψει πολλά το κοντέρ σήμερα και δεν θα μαζεύεται η εικόνα. Ομοίως, δεν πρέπει να υπήρξε και Ελληνας στο τέλος που να μην είπε "δυο λεπτά ακόμα ρε, δύο, θα έφταναν για να το αρπάξουμε". Αλλά επειδή οι έξω από τον χορό, παραδοσιακά πολλά τραγούδια ξέρουμε, πιο σκασμένοι από τα μέλη της ομάδας αποκλείεται να υπήρξαν. Διότι αυτό που έκαναν σήμερα, ήταν ο μπασκετικός μαζοχισμός που λέγαμε παραπάνω.
Η τελευταία περίοδος έδειξε ότι αυτή η ομάδα μπορεί να κάνει πράγματα. Καλά εννοούμε, γιατί στςι τρεις προηγούμενες είχε δείξει τα άσχημα. Επειδή σποραδικά τα έχει ξαναδείξει, είναι φανερό ότι δεν τυχαίνει, πετυχαίνει. Μόνο που δε γίνεται σε διάρκεια αυτό και το πρόβλημα είναι μεγάλο. Είπαμε, να είσαι Ισλανδός και να μη μπορείς, δεν το αλλάζεις. Αλλά εδώ μιλάμε για παίκτες κλάσης και εν τέλει μιλάμε για μια ομάδα που το 'χει. Μόνο που το... κρύβει πολύ κι αυτό πρέπει να αλλάξει.
Την δική τους προσπάθεια αδικούν οι παίκτες μπαίνοντας... ρεμβάζοντας στα ματς. Τον κόπο του χαραμίζουν και χολοσκάνε, αλλά πλέον είναι αργά. Ολα όσα έπαθαν μέσα στο ματς, δουλεμένα ήταν για να μην τα πάθουν. Και όχι μόνο δουλεμένα, αλλά τα θυμόντουσαν κιόλας όπως αποδείχτηκε στην ξέφρενη αντεπίθεση που έμεινε ημιτελής.
Η ομάδα έχει θέματα και τα ξέρει. Εχει και τρόπους να τα ξεπερνάει επίσης και τους ξέρει. Μόνο που για να ξεδιπλώνεις στο παρκέ τα πολλά δυνατά σου και να κρύβεις τις αδυναμίες σου, θέλει το μυαλό... εκεί σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Σε λιγότερες από 20 ώρες, υπάρχει ένα ακόμα τζάμπολ. Το οποίο σε μεγάλο βαθμό θα δείξει πράγματα αφού το "καυτό" Σαββατοκύριακο άρχισε με... ψυχρό αποτέλεσμα και απαιτείται επανόρθωση.
Υ.Γ. Η Εθνική δεν βλεπόταν στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα και ΔΕΝ έχασε από τη διαιτησία. Επίσης είναι γνωστό ότι η πλειοψηφία των... κανονικών διαιτητών είναι στην Ευρωλίγκα και στη FIBA έχουν απομείνει κυρίως οι μετριότητες και οι ανεπιθύμητοι. Αντε, λοιπόν και έχει λογική να καλούν διαιτητές και από άλλες ηπείρους για συμπλήρωμα. Αλλά αυτόν τον Ιάπωνα ρε παιδιά που τον βρήκατε; Δυο ματς ο τύπος δεν έχει πετύχει σφύριγμα. Αυτός όχι να διαιτητεύσει δεν πρέπει να έχει στο παρελθόν, αλλά ούτε να έχει δει μπάσκετ πιθανότατα. Ημαρτον... Αν και στην καθοριστική φάση, ο Βραζιλιάνος και ο Ισπανός ήταν "παρόντες". Ο ένας δεν έδωσε το σπρώξιμο στον Σλούκα και ο άλλος τα βήματα του Ντιαό. Τι να πεις όμως; Αμα τους δίνεις δικαιώματα, μετά δεν μπορείς και να μιλάς.
