Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη παραχώρησε στην ισπανική El Pais ο Πάτρικ Μπάουμαν. Ο γενικός γραμματέας της FIBA υπεραμύνθηκε των αλλαγών στο καλεντάρι από τη νέα σεζόν, υπογράμμισε τη διαφορά φιλοσοφίας που χωρίζει την Παγκόσμια ομοσπονδία από την Ευρωλίγκα, τόνισε ωστόσο πως απώτερος στόχος της FIBA είναι η ενσωμάτωση όλων των φορέων του μπάσκετ. Να μη μείνει κανείς απ' έξω, δηλαδή. Ούτε η Ευρωλίγκα.
Ο Πάτρικ Μπάουμαν μίλησε για:
Το λόγο, για τον οποίον έγιναν οι αλλαγές στο καλεντάρι: "Το μοντέλο δεν είναι νέο. Ήταν σε ισχύ μέχρι το 2003. Το 2010, με την αλλαγή στην ηγεσία της FIBA και τον ερχομό του Μαϊνινί, γεννήθηκε η ανάγκη για ανανέωση. Το μπάσκετ χρειαζόταν ένα ηλεκτροσόκ. Από το 1992, με την εμφάνιση της Dream Team, μέχρι το 2002 το άθλημα παγκοσμιοποιήθηκε, αλλά μετά όλα κόλλησαν. Ο μόνος τρόπος για την προώθηση του μπάσκετ παγκοσμίως ήταν να ενισχύσουμε τη θέαση των εθνικών ομάδων ως σημαίες. Μερικές χώρες πλησίασαν τη Dream Team, η Αργεντινή κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και η Ισπανία το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006, αλλά μετά οι Αμερικανοί άρχισαν ξανά να κερδίζουν τα πάντα. Θέλαμε μεγαλύτερο ανταγωνισμό και αβεβαιότητα και έπρεπε να ξεκινήσουμε από το μηδέν με τις ομοσπονδίες. Οι εθνικές ομάδες έπρεπε να πάψουν να είναι υπόθεση μόνο του καλοκαιριού. Ήταν αναγκαίο να ανοίξουμε παράθυρα για τις χώρες που δουλεύουν στην παραγωγή ταλέντων. Υπήρξαν χιλιάδες μίτινγκ, μια μελέτη οικονομικής βιωσιμότητας και το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Αν όλα πάνε καλά, σε λίγα χρόνια θα υπάρξει μεγάλη ανάπτυξη στην προβολή και τη δημοφιλία του μπάσκετ".
Για τη σύγκρουση με το ΝΒΑ και την Ευρωλίγκα: "Δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση με το ΝΒΑ. Είχαμε από την πρώτη μέρα μια συζήτηση για να βρούμε τρόπο να οικοδομήσουμε μια κοινή στρατηγική, ώστε να παγκοσμιοποιήσουμε ακόμα περισσότερο το μπάσκετ και να μειώσουμε τη δυσανάλογη συμμετοχή των σταρ, που μέχρι τώρα παίζουν 80 παιχνίδια τη σεζόν κι έχουν κλεισμένο και το καλοκαίρι τους με τις εθνικές ομάδες. Αν συνέχιζε το πράγμα με τον ίδιο ρυθμό, δεν θα πηγαίναμε πολύ μακριά και η συμμετοχή των παικτών του ΝΒΑ στις μεγάλες διοργανώσεις θα γινόταν όλο και μικρότερη. Ήταν αναγκαίο να δώσουμε ανάσες στους αθλητές και να δημιουργήσουμε χώρο ώστε να εμφανιστούν καινούριοι. Η προβολή ενός αθλήματος περνά από τη συμμετοχή των αστέρων του τις κρίσιμες στιγμές. Βρισκόμαστε σε μια πορεία χωρίς επιστροφή. Δεν μπορούμε να είμαστε όμηροι λίγων σταρ, αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε τη δημιουργία καινούριων.
Με την Ευρωλίγκα η συζήτηση ήταν διαφορετική. Αυτοί έλεγαν "είμαστε πολύ καλά εδώ και δεν ενδιαφερόμαστε για τις εθνικές ομάδες". Προσπαθήσαμε να τους εξηγήσουμε ότι τα "παράθυρα" δεν ήταν ένα εμπόδιο στη διάρκεια της σεζόν. Μας έδωσαν κάποιες ιδέες, αλλά όλες αφορούσαν μόνο το καλοκαίρι. Δεν ήταν αυτός ο στόχος όμως. Υπήρξε ένα σοκ εκεί. Δεν ήθελαν να καταλάβουν την προτασή μας. Δεν κάνω κριτική σε αυτά που κάνει η Ευρωλίγκα, ζητώ μόνο να σέβονται τις ιδέες μας, γιατί έχουμε καλό λόγο και στους συλλόγους λίγο ως πολύ αρέσουν. Όλοι πρέπει να κάνουν την προσπάθειά τους. Εμείς την κάναμε με το να "σκοτώσουμε" έναν κύκλο Ευρωμπάσκετ, τα οποία τώρα θα γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια αντί για δύο, και ως αντάλλαγμα θα έχουμε δύο "παράθυρα" στη διάρκεια της σεζόν και άλλα δύο εκτός σεζόν. Αυτός φαίνεται ένας λογικός συμβιβασμός που δεν θα έπρεπε να ενοχλεί κανέναν. Με αυτό το σύστημα αφήνουμε ένα ελεύθερο καλοκαίρι σε κάθε ολυμπιακό κύκλο και μειώνουμε το βάρος των συνεχόμενων αγώνων κατά 26%".
Για την αντίδραση της FIBA στην περίπτωση που η Ευρωλίγκα αρνηθεί να δώσει τους παίκτες για τα "παράθυρα": "Στην Ισπανία, για παράδειγμα, η ομοσπονδία πρέπει να αναλάβει δράση, γιατί αυτό είναι κάτι που αντίκειται στον αθλητικό νόμο. Σε αυτή την περίπτωση οι ισπανικοί σύλλογοι πρέπει να καθήσουν και να αποφασίσουν αν θέλουν μια ισχυρή εθνική ομάδα, που θα παρατείνει την επιτυχία των τελευταίων 15 χρόνων ή όχι. Ευτυχώς υπάρχουν 215 χώρες και όλες θέλουν να παίξουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Ισπανία έχει ένα ισχυρό πρωτάθλημα, μια αξιοζήλευτη χρυσή γενιά και αποτελεί παράδειγμα για όλους. Θα ήταν ντροπή να το χαλάσει όλο αυτό εξαιτίας μερικών σαββατοκύριακων. Η Ευρωλίγκα θέλει να γίνει ένα ΝΒΑ μέσα στην Ευρώπη, αλλά εδώ ζούμε σε έναν πολύ μικρό κόσμο και υπάρχουν 50 χώρες σε απόσταση μιας ώρας με το αεροπλάνο η μία από την άλλη. Όταν έχεις υπερεθνική ευθύνη, πρέπει επίσης να λαμβάνεις υπόψη σου τους διεθνείς κανονισμούς και να σέβεσαι τα συμφέροντα που υπερβαίνουν κάποιους λίγους συλλόγους, όσο δυνατοί κι αν είναι αυτοί. Πρέπει να βρούμε μια ισορροπία χωρίς να υποτιμούμε τα εθνικά πρωταθλήματα. Αυτοί οι σύλλογοι κάθονται συγχρόνως σε δύο τραπέζια, με δύο διαφορετικά πακέτα κανονισμών και όποτε τους αρέσει ακολουθούν το ένα, όποτε δεν τους αρέσει σταματούν να το ακολουθούν. Αυτό είναι το πρόβλημα. Αν αυτοί οι μεγάλοι σύλλογοι δεν βρίσκονταν σε δύο μέρη την ίδια στιγμή, η κατάσταση θα ήταν πιο εύκολη και ξεκάθαρη".
Για το αν ανησυχεί μήπως η Ευρωλίγκα εκμεταλλευτεί ενδεχόμενη μείωση των ομάδων και των αγώνων της ισπανικής λίγκας: "Είναι δύο διαφορετικά πράγματα αυτά. Ο αριθμός των ομάδων εξαρτάται από τη στρατηγική που ακολουθεί κάθε χώρα. Αν μειώσεις τις ομάδες στο πρωτάθλημα μπάσκετ της Γαλλίας, ευνοείς το χάντμπολ ή το ράγκμπι, που είναι πολύ καλά κατανεμημένα γεωγραφικά. Επίσης εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση των ομάδων και της λίγκας, Είναι αναγκαίο να αναζητάς τη βιωσιμότητα και την ανάπτυξη των αθλημάτων. Κι έπειτα το καλεντάρι έχει τα όριά του. Η Ευρωλίγκα πριν από 10 χρόνια είχε 25 αγώνες μέχρι τον τίτλο. Πριν από πέντε οι αγώνες έγιναν 31 και φέτος έγιναν 37. Εμείς μειώνουμε αγώνες, αυτοί αυξάνουν. Το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα και σε μια ομάδα όλοι πρέπει να κάνουν μια προσπάθεια για να λυθεί η εξίσωση. Η συγκεκριμένη περίπτωση στην Ισπανία πρέπει να λυθεί από την ομοσπονδία και την ACB, κι αυτό είναι δύσκολο, το συμβούλιο των σπορ πρέπει να πάρει την απόφαση. Οι αποφάσεις στην Ισπανία πρέπει να ληφθούν από τους φορείς του αθλήματος, όχι από την Ευρωλίγκα".
Για τις συνεχείς δηλώσεις του Μπερτομέου ότι στα "παράθυρα" οι καλύτεροι παίκτες των εθνικών ομάδων δεν θα παίζουν: "Πρέπει πρώτα να κοιτάζεις το σπίτι σου πριν αρχίσεις να μιλάς για το τι συμβαίνει στον κήπο του γείτονα. Όλοι πρέπει να κοιτάνε τη δική τους δουλειά, γνωρίζοντας ότι δεν ζούμε μόνοι μας. Αλλά αν δεν θέλεις να συζητάς, τότε μπλέκει το πράγμα. Η θεμελιώδης αρχή των "παραθύρων" δεν βασίζεται στον Χ ή Ψ παίκτη, αλλά στη φανέλα. Αυτή αξίζει πολύ περισσότερο από κάθε παίκτη, ακόμα κι αν αυτός είναι ο καλύτερος του κόσμου. Στο γυναικείο μπάσκετ τα "παράθυρα" λειτουργούν πολύ καλά δίχως να παίζουν παίκτριες από το WNBA. Υπάρχουν πολλοί παίκτες στον κόσμο και τα "παράθυρα" δίνουν μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε νέα ταλέντα. Το προϊόν μας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το Παγκόσμιο Κύπελλο και ο δρόμος για να φτάσεις σε αυτά. Η δέσμευση είναι να προσφέρουμε σε όλες τις χώρες την ελπίδα ότι μπορούν να φτάσουν σε αυτές τις διοργανώσεις. Στο πρότζεκτ που φτιάξαμε είναι αναμεμιγμένες 140 χώρες. Η Ευρωλίγκα είναι ένα προϊόν, που αφορά μόνο μία ήπειρο".
Για την αντίδραση της FIBA στο ενδεχόμενο η Ευρωλίγκα και το Eurocup να μην αφήσουν κενές ημερομηνίες στα προγράμματά τους για τα "παράθυρα": "Ελπίζω στο μπάσκετ και όχι στις αποφάσεις ενός οργανισμού. Θα θέλαμε η Ευρωλίγκα να ενωθεί με όλο το κίνημα και να σεβαστεί τις λίγκες. Ηθικά είναι αμφιλεγόμενο το να αφήνεις στα χέρια των παικτών την επιλογή ανάμεσα σε ένα παιχνίδι της εθνικής ομάδας και ένα άλλο της Ευρωλίγκας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να βάζουμε τους παίκτες στη θέση του να αποφασίζουν".
Για το ιδανικό σενάριο για τη FIBA τα επόμενα χρόνια: "Πρέπει να βρεις θέση στο τραπέζι για όλους. Δεν θέλουμε κανέναν εκτός. Ίσως κάναμε λάθος που ανεβάσαμε τον πήχη εξ αρχής. Ο σκοπός δεν ήταν να κάνουμε επανάσταση, αλλά να ενσωματώσουμε την Ευρωλίγκα κάτω από την ομπρέλα της FIBA. Η Ευρωλίγκα είναι ένας ακόμα παίκτης της ομάδας και πρέπει να έχει το ρόλο της. Όπως ενσωματώσαμε τις λίγκες και το Champions League. Ο δρόμος είναι η ενσωμάτωση. Θα είναι περίπλοκο αυτό και θα πάρει χρόνια. Το ΝΒΑ δεν χτίστηκε μέσα σε μια νύχτα, παρόλο που βρίσκεται σε μία και μοναδική χώρα με ένα ενιαίο νομικό πλαίσιο. Εδώ έχουμε 50 χώρες, 50 νομικά πλαίσια και 50 γλώσσες. Αλλά οι πόρτες είναι ανοικτές για την παγκοσμιοποίηση του μπάσκετ. Ο τρόπος μας για συνεργασία είναι αυτό το καινούριο σύστημα.
Σχεδιάζουμε τη μάχη μας όταν πρέπει να τη δώσουμε, αλλά δεν έχουμε το πνεύμα του μπράβου. Θέλουμε το καλό του μπάσκετ. Φυσικά, θα είμαστε πάντοτε αντίθετοι με οποιαδήποτε προσπάθεια υποτίμησης των εθνικών ομάδων και των εθνικών πρωταθλημάτων".
