Κάποιος εξαιρετικά καλοπροαίρετος και αισιόδοξος απέναντι στην Εθνική θα μπορούσε να ψάξει παρηγοριά λέγοντας "μα οι Φινλανδοί νίκησαν μέχρι και τους Γάλλους"... Κάποιος καυστικός και ελαφρά είρων θα μπορούσε να πει "οι Φινλανδοί νίκησαν τους Γάλλους, οι Γάλλοι εμάς, άρα απόψε έγινε το λογικό". Κάποιος εξαιρετικά ρεαλιστής κι εδώ φτάνουμε στο ζητούμενο, δεν έχει να πει παρά "έτσι δεν πάμε πουθενά". Σκληρή, πικρή, αλλά αλήθεια. Και πλέον το ερώτημα, είναι πώς αλλάζεις μέσα σε 20 ώρες, όσα δεν έχεις μπορέσει να αλλάξεις σε τρία συνεχόμενα 40 λεπτά.
Οταν μια ομάδα αρχίζει αγώνα με 1/7 λέι απ και 4/12 βολές σε δεκάλεπτο, σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Μοιραία θα βρεθεί από νωρίς να κυνηγάει στο σκορ. Μοιραία θα πέφτει όλο και πιο χαμηλά η ψυχολογία της. Μοιραία όταν κάνει ένα ξέσπασμα επειδή έχει καλούς παίκτες και πλησιάσει, δεν θα προλάβει να φτάσει τον αντίπαλο. Μοιραία και θα χτυπάει μετά το κεφάλι της στον τοίχο.
Η βραδιά δεν προσφέρεται για πολλά. Οχι γιατί δεν υπάρχουν πολλά για συζήτηση, απλά γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Είναι ισοπεδωτικό το "έλα μωρέ δεν αξίζουν να περάσουν". Ναι, αν αύριο έρθει ήττα από την Πολωνία κανείς δεν θα έχει αδικήσει την Εθνική, πολύ απλά θα έχει δείξει στην πράξη ότι δεν άξιζε να περάσει από έναν από τους πολύ εύκολους όμιλους που της έχουν τύχει ποτέ.
Δεν μπορεί όμως ρε γαμώτο αυτοί οι παίκτες να το επιτρέψουν αυτό στους εαυτούς τους. Μοιάζει αδιανόητο. Οσο κι αν στον αθλητισμό μπορούν να συμβούν τα πάντα, όσο κι αν η εικόνα της ομάδας μέχρι τώρα είναι αποκαρδιωτική και δεν θυμίζει ομάδα. Εδώ μπαίνει στη μέση ο εγωισμός. Ισως, μακάρι, κάτι τέτοιο να ήθελε να πει ο Θανάσης, που το είπε πολύ άκομψα και άκαιρα για μια ομάδα που πρέπει να ετοιμαστεί για τελικό και προκάλεσε την εμφανέστατη δυσφορία συμπαικτών του, όπως του Ιωάννη και όχι μόνο.
Δεν νοείται άνθρωπος ότι υπάρχει παίκτης εδώ στο Ελσίνκι που δεν θέλει να παίζει στην Εθνική, που δε νιώθει τιμή, που δεν το κάνει με την ψυχή του, γιατί απλά... δεν υπάρχει τέτοιος. Το ζητούμενο πλέον είναι να δούμε αν όλοι τους θα συναισθανθούν τον κίνδυνο να είναι μέλη μιας ομάδας που θα γίνει "δακτυλοδεικτούμενη" για ένα μεγάλο πάθημα, ενώ σε καμία περίπτωση η κλάση τους δεν το επιτρέπει. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Και μακάρι στο τέλος να πούμε αμήν. Το οποίο τέλος, θα φανεί πιθανότατα... από την αρχή. Αυτή την μαύρη τρύπα της Εθνικής μέχρι τώρα.
