Το Μαρούσι σαν σήμερα (17/4) το 2001 «τρέλαινε» την Ευρώπη με το 74-72 στον τελικό του Κυπέλλο Σαπόρτα επί της Σαλόν και ο αρχηγός τότε της ομάδας, Σωτήρης Μανωλόπουλος, με τον ήρωα των τελευταίων δευτερολέπτων, Σωτήρη Νικολαΐδη, θυμούνται στο Basketa.gr εκείνη τη σπουδαία μέρα, όπου ένα προάστιο έγραψε μοναδική ιστορία.
Αν έρθεις σήμερα να πεις, ότι μια ομάδα από προάστιο της Αθήνας, πόσο μάλλον οποιαδήποτε άλλη πόλη της χώρας, θα κάνει μια μεγάλη πορεία και θα είναι σε θέση να κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο, λογικά θα σε… λοξοκοιτάξουν στην καλύτερη περίπτωση. Εδώ οι ισχυροί του ελληνικού μπάσκετ «αγκομαχούν» αγωνιστικά, πόσο μάλλον οι υπόλοιποι, που έχουν βιώσει στο «πετσί» τους την οικονομική καταστροφή από το 2010 κι έπειτα (γιατί τα πράγματα δεν ήταν και ρόδινα πριν από τον κορονοϊό).
Και γιατί κάνουμε αυτή την εισαγωγή; Για δύο λόγους, αφενός το ότι οι υπέροχες εποχές του ελληνικού μπάσκετ είναι πολύ μακριά από αυτό που βιώνουμε σήμερα και, ίσως, θα έπρεπε να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα των τελευταίων ετών, αφετέρου επειδή, όντως, αυτό που έκανε το Μαρούσι στις 17 Απριλίου 2001 ήταν μοναδικό.
Σαν σήμερα, λοιπόν, πριν από 19 χρόνια, μια όμορφη παρέα υπό τον Βαγγέλη Αλεξανδρή έκανε μια «τρελή» πορεία στο Κύπελλο Σαπόρτα και, στον τελικό της Βαρσοβίας επικράτησε της Σαλόν με 74-72, φέρνοντας μια, όπως αποδείχθηκε, ανεπανάληπτη επιτυχία στο ελληνικό μπάσκετ, αφού για πρώτη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα, ένα προάστιο πόλης κέρδιζε ευρωπαϊκή κούπα.
Την είχε συναντήσει και στον όμιλο, μαζί με τη Βαλένθια και την Χάποελ Γκαλίλ, με τις οποίες πέρασε στην επόμενη φάση, καθώς και τις Καρσίγιακα και Λάσκο, που έμειναν εκτός. Ο Άρης στον ελληνικό «εμφύλιο», η Βόννη και η Ούνικς Καζάν θα υπέκυπταν, μέχρι να φτάσουμε στα 15” κρίσιμα δευτερόλεπτα, όταν ο Σωτήρης Νικολαΐδης, μετά το μεγάλο τρίποντο του Όουεν, πήρε την μπάλα να πάει στη γραμμή των βολών.
«Ό,τι πιο ωραίο μπορεί να συμβεί σε έναν αθλητή»
«Ο Σωτήρης είναι ένας παίκτης, τον οποίο χαρακτήριζε η σκληράδα και η αυτοπεποίθηση. Όταν, λοιπόν, πήρε το φάουλ δεν είχα καμία αμφιβολία, ότι θα τις βάλει. Μετά εκείνοι έκαναν μια “σκοτωμένη” επίθεση, στην οποία κι εμείς παίξαμε πολύ έξυπνα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε κι ένα κρίσιμο καλάθι του Φαλέκα νωρίτερα», θυμάται ο… συνονόματος του ήρωα της αναμέτρησης, Σωτήρης Μανωλόπουλος, ο οποίος με αφοπλιστική ειλικρίνεια λέει στο Basketa.gr, ότι δεν χρειάστηκε να παίξει στον τελικό, «αφού έπαιζα στη θέση του Όλιβερ κι εκείνος τα είχε βάλει όλα».
Ο άνθρωπος, που σήκωσε εκείνη την μπάλα, για να διαμορφώσει το τελικό σκορ, όμως, τι λέει; «Είναι ό,τι πιο ωραίο μπορεί να συμβεί σε έναν αθλητή, να τελειώσει με δικές του βολές τον τελικό. Για να πω την αλήθεια, το μόνο που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι είχα την ευκαιρία να γράψω ιστορία. Το σημαντικό, σε αυτό το σημείο, είναι να μείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο σου και να σκεφτείς, ότι έχεις προπονηθεί αμέτρητες φορές, για να το κάνεις. Αφού, λοιπόν, έβαλα την πρώτη βολή, που ήταν η πιο δύσκολη ψυχολογικά, ένιωσα σίγουρος για τη δεύτερη».
Ο ίδιος, πάντως, δεν κρύβει στη δική του εξομολόγηση στο Basketa.gr, ότι ένιωσε μια δικαίωση, έχοντας χάσει το Κύπελλο σε προηγούμενη απόπειρα με τον ΠΑΟΚ. «Ήταν, όντως, κάπως έτσι, το συναίσθημά μου εκείνη τη στιγμή. Ήταν πολύ απογοητευτικό, που χάσαμε το Κύπελλο με τον ΠΑΟΚ στη Βιτόρια και ένιωσα τρομερή χαρά, καταφέρνοντάς το με το Μαρούσι και βάζοντας εκείνες τις βολές», αφηγείται.
Ο τότε αρχηγός του Αμαρουσίου, πάντως, προχωρά λίγο πιο πέρα το ζήτημα των κρίσιμων στιγμών, που βίωναν εκείνη τη στιγμή άπαντες από την ομάδα, λέγοντας πως «το παιχνίδι μας πήγε πάρα πολύ καλά, μιλήσαμε και είχαμε αυτοπεποίθηση πριν από το ματς, το έβλεπες όσο παίζαμε. Μπορεί να φάνηκε πως πήραμε επαγγελματικά εκείνη την νίκη, σε μια ομάδα η οποία ήταν υποδειγματική στις παροχές προς τους ανθρώπους της, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Άρης Βωβός και ο Ανδρέας Παπαντωνίου είχαν βρει τον τρόπο να μας κάνουν να έχουμε όλοι μεταξύ μας εξαιρετικές σχέσεις, αντιμετωπίζοντας έτσι κάθε κρίση πολύ εύκολα. Για αυτό, άλλωστε, κάναμε και απίστευτα πράγματα ως ομάδα και δεν είναι τυχαίο που φτάσαμε να κατακτήσουμε το Σαπόρτα».
Κάπως έτσι, προέκυψε το ερώτημα στο σημερινό κόουτς Μανωλόπουλο. Οι ομάδες, που διαχειρίζονται καλύτερα τις κρίσεις κι έχουν καλύτερες σχέσεις μεταξύ των παικτών είναι αυτές που παίρνουν κούπες; «Όχι, δεν είναι απαραίτητο ούτε κάποιος κανόνας. Μια ομάδα που κοστίζει πολλά χρήματα και είναι πολύ ταλαντούχα υπερέχει, αλλά την κούπα κερδίζει αυτός που, συνήθως, έχει διάρκεια και είναι πιο ετοιμοπόλεμος στα περισσότερα σημαντικά παιχνίδια. Ένας λόγος, για να έχεις διάρκεια, είναι και η διαχείριση κρίσεων. Συνεπώς, αν συμβαίνει αυτό, τότε σε βοηθάει να εμφανίζεσαι πιο έτοιμος, αλλά δε σου δίνει απαραίτητα την κούπα».
«Με...κούφανε στη συνέντευξη Τύπου ο Αλεξανδρής»
Πιστέψτε τους, πάντως, είναι απολύτως αληθινό αυτό που λένε για τις σχέσεις εντός ομάδας. Κι αυτό, γιατί και οι δύο… Σωτήρηδες έχουν την ίδια ακριβώς ανάμνηση, σχετικά με το ταξίδι στη Βαρσοβία. «Το μόνο που σκέφτεσαι εκείνες τις στιγμές, είναι να ζήσεις τις στιγμές και να φέρεις εις πέρας το στόχο, του να φέρεις πίσω το κύπελλο. Ήταν ένα όνειρο, που γινόταν πραγματικότητα για όλο τον οργανισμό. Νομίζω, ότι είχαμε πάει με πτήση τσάρτερ και ήταν και οι συγγενείς μας μαζί», θυμάται ο Σωτήρης Νικολαΐδης, όπως και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, που εξηγεί ότι «ο Αλεξανδρής πήγε να το περάσει πιο… χαβαλετζίδικα και για αυτό μας έβαλε… μπούγιο στην αποστολή με τις γυναίκες και τα παιδιά μας. Αυτά είναι πράγματα, που συνήθως σε τέτοια παιχνίδια δε συμβαίνουν, αλλά το είχε κάνει επίτηδες, ακριβώς για να μας αποβάλει το άγχος».
Και να ήταν το μόνο που έκανε τότε ο κόουτς Αλεξανδρής… Η πιο απίθανη στιγμή του, που δεν πρόκειται να ξεχαστεί με τίποτα, ήταν όταν στη συνέντευξη Τύπου του αγώνα είχε αναλύσει… το πώς θα παίξει η ομάδα, σε μία ακόμη κίνησή του, ίσως, να αποβάλει το άγχος από τους παίκτες του.
Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος θυμάται πως, ως αρχηγός, καθόταν δίπλα του σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου, και λέει ότι «την ερώτηση έκανε τότε ο συγχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος. Δε σου κρύβω, ότι… με κούφανε ο Αλεξανδρής εκείνη τη στιγμή. Σκεφτόμουν “τι λέει, ρε, ο τύπος, θα μας τρελάνει;”. Το σκέφτηκαν, φυσικά, όλοι και για αυτό ο Συρίγος τον ρώτησε γιατί αναλύει το πώς θα παίξει. Κάπου εκεί, ο Τίγρης του απάντησε, “Γιατί, δε μας έχουν μελετήσει οι αντίπαλοι στο παιχνίδι μας, όπως έχουμε κάνει κι εμείς;”. Ήταν, αλήθεια, μοναδικός στο είδος του».
Ο Σωτήρης Νικολαΐδης, αντίστοιχα, δε βρισκόταν σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου, αλλά σχολιάζει πως «ο κόουτς ήταν και είναι ένας πολύ αισιόδοξος και ευθύς άνθρωπος. Σκεπτόμενος έτσι, λοιπόν, έπραξε ανάλογα, λέγοντας το πώς θα παίξουμε και μη φοβούμενος τον αντίπαλο».
«Είχαμε αναμονή 7-8 ωρών και κάναμε... γήπεδο το αεροδρόμιο»
Ας κάνουμε, λοιπόν, το «άλμα» και να περάσουμε στις στιγμές μετά τον τελικό. «Ήταν κάτι απερίγραπτο, αυτό που ζήσαμε με τον κόσμο μας, όπως και στη συνέχεια στην επιστροφή μας στην Αθήνα. Όλος ο μπασκετικός κόσμος ήταν στραμμένος πάνω μας. Είχαμε πετύχει το ακατόρθωτο, μια μικρή ομάδα σαν το Μαρούσι, που μόλις πριν από λίγα χρόνια είχε ανέβει στην Α1, να κατακτά το Σαπόρτα», τόνισε ο Νικολαΐδης, ενώ ο «Κάπτεν» θυμάται πιο πολύ την… ευχάριστηαναμονή στο αεροδρόμιο. «Είχαμε μια καθυστέρηση στο αεροπλάνο, γιατί ήταν πτήση τσάρτερ. Περιμέναμε 7-8 ώρες, αλλά ούτε που μας ένοιαξε. Βαρούσαμε ταμπούρλα και κάναμε… γήπεδο το αεροδρόμιο, με αποτέλεσμα να μην καταλάβουμε τίποτα».
Φτάνοντας στο σήμερα, όμως, το Μαρούσι απέχει πάρα πολύ από το να ξαναζήσει τέτοιες στιγμές. Με μια διοίκηση, που προσπάθησε με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, καθώς κι ένα σταθερό κόρμο που εμπιστεύτηκε ο Κώστας Κεραμιδάς, έφτασε μέχρι την Α2, αλλά έως εκεί. Πριν έρθει ο κορονοϊός, βέβαια, ήταν σε θέση ανόδου από τη Β’ Εθνική, αλλά είχε «κατακυλήσει» μέχρι και τη Γ’ Εθνική.
«Είναι στενάχωρο, για αυτό το λόγο το Μαρούσι έπεσε χαμηλά»
Αυτό είναι κάτι, που για τον Σωτήρη Μανωλόπουλο ειδικά δεν είναι καθόλου ευχάριστο, έχοντας περάσει 13 χρόνια στην ομάδα, είτε ως παίκτης είτε ως προπονητής. «Είναι αλήθεια, πολύ στενάχωρο όλο αυτό. Έζησα Σαπόρτα σαν παίκτης και απίστευτες νίκες μέχρι και την Ευρωλίγκα σαν προπονητής. Δεν το κρύβω, το Μαρούσι είναι η ομάδα μου, αλλά μια ομάδα είναι τόσο καλή όσο τη στηρίζει πρώτα η διοίκησή της. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα. Από τότε που καταστράφηκε ο Βωβός, λοιπόν, και για οποιονδήποτε επενδυτή, σε αντίθεση με εμάς, δεν είναι προτεραιότητα το μπάσκετ, η ομάδα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί με την κρίση που ήρθε στη συνέχεια. Προσπάθησαν και οι Δήμαρχοι που πέρασαν να βοηθήσουν, αλλά δεν έφτανε κι αυτό. Ελπίζω να βρεθεί, εκεί που αξίζει για την ιστορία και τους πιστούς οπαδούς, που “έχτισε” αυτά τα χρόνια, έχοντας αποτελέσει και παράδειγμα για πολλές άλλες ομάδες στο άθλημα», αναφέρει ο σημερινός τεχνικός του Ηφαίστου Λήμνου.
Ο συνάδελφός του, πια, Σωτήρης Νικολαΐδης, εξηγεί από τη δική του πλευρά πως «από τη στιγμή που μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό και ανώνυμες εταιρείες, τα χρήματα παίζουν τον πιο σημαντικό ρόλο. Ας λέμε την αλήθεια, τίποτα από όλα αυτά δε θα γινόταν χωρίς τη συνδρομή της οικογένειας Βωβού και πρέπει στο μέλλον να βρεθεί ένας επενδυτής αντίστοιχου βεληνεκούς, ώστε η ομάδα να πιστέψει πάλι σε τέτοιες επιτυχίες».
«Μένουμε σπίτι, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας»
Όλα αυτά περί επενδυτών, βέβαια, είναι κουβέντες απλησίαστες για τις στιγμές που ζούμε, και όχι φυσικά μόνο για το Μαρούσι. Ο τότε αρχηγός του Αμαρουσίου και ο ήρωας του τελικού, λοιπόν, πώς ζουν την καραντίνα αυτό τον καιρό και τι μήνυμα έχουν να μας στείλουν;
«Όπως θέλω να πιστεύω πως πράττουμε όλοι, ζω στο σπίτι με την οικογένειά μου και πρέπει να σου πω, ότι είναι πρωτόγνωρο να είμαι τόσες ώρες παρέα με τα παιδιά μου, γιατί ακόμη και το καλοκαίρι είμαι πολλές ώρες στο γήπεδο, ενώ τώρα έχω να πατήσω πάνω από μήνα. Περνάω, λοιπόν, πολύ ποιοτικό χρόνο με την οικογένειά μου και μου αρέσει πολύ. Είναι μια φάση πολύ δύσκολη και επικίνδυνη, οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να ακούω στις εντολές, γιατί μην ξεχνάμε πως δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον πλανήτη. Οποιαδήποτε πράξη μας μπορεί να επηρεάσει τις ζωές των άλλων, οπότε μένω σπίτι», είναι το μήνυμα του Σωτήρη Μανωλόπουλου και ο Σωτήρης Νικολαΐδης συνεπικουρεί ως εξής: «Είμαστε, καταρχήν, μια χαρά στην υγεία μας όλοι στην οικογένεια μου και, όπως όλος ο κόσμος, μένουμε μέσα με υπευθυνότητα και υπομονή, για να επανέλθουμε σιγά σιγά σε μια κανονικότητα. Καλό Πάσχα και υγεία σε όλο τον κόσμο».
Η «ακτινογραφία» του τελικού:
17/4/2001: Μαρούσι-Σαλόν Σαονέ 74-72
Κυπελλούχος Ευρώπης 2001: Μαρούσι
Δεκάλεπτα: 24-22, 38-33, 60-51, 74-72
Μαρούσι: Φαλέκας 13 (1), Μασλαρινός 4, Όλιβερ 31 (3), Αμάγια 17 (1), Εφθίμοφ 7, Νικολαΐδης 2, Μαρμαρινός, Βουρτζούμης
Σαλόν Σαονέ: Τζάκσον 13 (2), Όουενς 7 (1), Λι 19 (4), Γκούλιας 10, Τόμιτς, Οστρόφσκι 13 (1), Βεσπασιέν, Αΐ 6 (2), Ζιφά 4
Δείτε highlitghts από τον αγώνα:
https://www.youtube.com/watch?v=7WsYKRGfhJ4
Θυμηθείτε ολόκληρο τον αγώνα:
https://www.youtube.com/watch?v=YEQV7AXOsUs
Photo Credits: Eurokinissi
