Μεγάλες στιγμές ζούμε. Με κάθε σοβαρότητα, όχι ειρωνικά την έκφραση. Εντός κι εκτός συνόρων. Αύριο αρχίζουν τα πλέι οφ που μπορεί να είναι τα τελευταία του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα. Ακόμα όμως κι αν δικαιωθούν μακροπρόθεσμα οι ψύχραιμοι που λένε ότι υπάρχει πεδίο τελικής συνεννόησης και ανατροπής, πρώτη φορά ένας εταίρος σήκωσε τόση... σκόνη γύρω από την διοργάνωση. Και έσπασε το μορατόριουμ απέναντι στις αδυναμίες και άγχωσε τον Μπερτομέου. Οπως επίσης πρώτη φορά σε ... όσο πιάνει η μνήμη ανθρώπου πάμε σε τέτοιο φινάλε στο εγχώριο πρωτάθλημα. Εστω κι αν παραήταν καλό το σενάριο να αντέξουν όλοι οι εναπομείναντες στα Τρίκαλα μέχρι τέλους και να σώνονταν τα προσχήματα.
Στα της Ευρωλίγκας, όποια γνώμη κι αν έχει κάποιος για το... δια ταύτα των κινήσεων του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, υπάρχουν μερικές κοινώς αποδεκτές συνισταμένες. Δεν βρίσκεις εύκολα κάποιον που να διαφωνεί ότι ο CEO, ο υπάλληλος δηλαδή, δεν γίνεται να είναι σαν τον... Πάπα και να μην κρίνεται κι ελέγχεται. Δεν βρίσκεις εύκολα και κάποιον να διαφωνεί ότι το συγκεκριμένο προϊόν θα έπρεπε να έχει διεισδύσει και σε άλλες αγορές. Με μια σημαντική διαφορά εκεί. Οι εταίροι του ισχυρού μπλοκ και με κάθε λεπτομέρεια έχουν διαβάσει πριν υπογράψουν το δεκαετές συμβόλαιο και για μεγάλο διάστημα δεν είχαν εκφράσει αντιρρήσεις ή, ενστάσεις. Τουλάχιστον όχι φωναχτά, άρα μάλλον ικανοποιημένοι είναι.
Το ποτήρι της έκτακτης γενικής συνέλευσης, ο καθένας το βλέπει κατά το δοκούν. Μισογεμάτο υπό την έννοια ότι οι δέκα έμειναν συμπαγείς, το μέτωπο περιορίστηκε στο ένα ρήγμα. Μισοάδειο ότι για πρώτη φορά υπήρξε το ρήγμα. Και αν φτάσει μέχρι τέλους με μεταπήδηση του Παναθηναϊκού στο BCL θα αρχίσουν νέες συζητήσεις.
Πιο σοβαρές από όσο μπορεί κάποιος να ασχολήθηκε με την... κορώνα του Μπερτομέου περί "υποδοχής" των φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ στο Γιούροκαπ. Τα... άγχη του Τζόρντι που λέγαμε. Να πείσει, εαυτόν μάλλον, ότι... δεν σας βλέπω και οι δικές μου διοργανώσεις είναι οι καλύτερες. Ολες. Μόνο που δεν είναι έτσι. Διότι οι άνθρωποι του BCL αποδεικνύονται ρεαλιστές, αναγνωρίζουν την ισχύ της Ευρωλίγκας, δουλεύουν όμως μεθοδικά και βελτιώνουν διαρκώς το δικό τους εγχείρημα. Χωρίς να βιάζονται κερδίζουν μέτρα και χωρίς να διαλαλούν, δείχνουν ότι έχουν πλάνο ανάπτυξης.
Στα εντός συνόρων τώρα, το ότι η καχυποψία έχει κατατροπωθεί σε τόσο μεγάλη διάρκεια και πλησιάζοντας τόσο πολύ στο φινάλε, είναι μια νίκη που εξέπληξε πολλούς. Τον ίδιο αέρα αναπνέουμε όλοι και δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε για το πόσα σενάρια έχουμε ακούσει. Αλλά εν πολλοίς και θεωρήσει δεδομένα ίσως παρακινούμενοι από το παρελθόν.
Μιλώντας για σενάρια, η αναφορά γίνεται σε συμπεριφορά ομάδων. Οχι διαιτητών με τους οποίους σπάνια βγάζεις άκρη. Σε ό,τι αφορά λάθη εννοείται όταν μεγαλώνει η πίεση, που δεν την αντέχουν πολλοί, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Στα λοιπά όμως, δεν έχει υπάρξει ομάδα να μην... δαγκώνει μέχρι τώρα. Πάλι ξαναβγάζοντας τα Τρίκαλα απ' έξω. Οσο μπορούσαν οι λίγοι που έμειναν, ξεδοντιάστηκαν. Ε, το Σάββατο που άρχισαν να πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλοο μερικοί, τι να έκαναν...
Κι εκεί που η ουρά όλα δείχνουν ότι τουλάχιστον μέχρι την προτελευταία αγωνιστική θα μας κρατήσει στην τσίτα, αν όχι και μέχρι την τελευταία, έχει μπει και το άλλο μέτωπο στην μέση. Των πάνω θέσεων με τις οποίες ουδείς πολυασχολιόταν επί χρόνια. Τα χρόνια των "κλειδωμένων" θέσεων της Ευρωλίγκας που δεν πρόσφεραν το παραμικρό κίνητρο σε άλλους. Πλέον όμως, υπάρχει το BCL και όπως φαίνεται από το πάθος των εμπλεκόμενων, είναι και παραείναι κίνητρο. Αρα και προσφέρει ουσιαστική υπηρεσία στα εθνικά πρωταθλήματα. Και αυτό δεν είναι μικρή υπόθεση. Οπότε την κρατάμε και απλά παρατηρούμε ως... ευχάριστο συνεπακόλυοθο τα παρεπόμενα. Με τις μπηχτές και τα υπονοούμενα να υπερισχύουν στα ψηλά πατώματα, ακόμα κι από το μέτωπο του υποβιβασμού που παίζονται, αθλητικές, ζωές.
