Ο Ολυμπιακός κέρδισε την Τρίτη τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Σακίλ Μακ Κίσικ. Έναν παίκτη με πλούσια αθλητικά προσόντα, έναν παίκτη που κόντεψε να... γκρεμίσει το αντίπαλο καλάθι με τα βροντερά του καρφώματα, συνδυάζοντας άριστα το θέαμα με την ουσία. Έναν παίκτη που μετά από μεγάλη και επίμονη προσπάθεια δείχνει πλέον να βρίσκει το δρόμο του προς την Ευρωλίγκα:
"Για πολλά χρόνια πίστευα ότι θα έπρεπε να παίζω στην Ευρωλίγκα και θεωρούσα ότι έπρεπε να είχα πάρει την ευκαιρία. Οπότε είναι ωραίο τώρα που την πήρα και πρέπει να την αξιοποιήσω", δήλωσε στα αποδυτήρια του ΣΕΦ αμέσως μετά το τέλος του ντέρμπι. Και πρόσθεσε:
"Όλα τα παιχνίδια από εδώ και στο εξής, είτε εντός είτε εκτός έδρας, είναι πολύ σημαντικά. Ο τρόπος που χάσαμε από τη Μακάμπι την περασμένη εβδομάδα μας ράγισε την καρδιά, αλλά έπρεπε να το ξεχάσουμε και να βγούμε σήμερα στο γήπεδο για να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας".
Ο Αμερικανός εκτιμά ότι οι πιθανότητες του Ολυμπιακού να παίξει στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας είναι ρεαλιστικές. Και εξήγησε τι πρέπει να κάνουν αυτός και οι συμπαίκτες του για να τα καταφέρουν: "Οπωσδήποτε έχουμε πιθανότητες να παίξουμε στα πλέι οφ. Αλλά πρέπει να κοιτάζουμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Να ακούμε αυτά που μας λέει ο προπονητής να κάνουμε. Πρέπει να παίξουμε καλή άμυνα και στην επίθεση να είμαστε λίγο πιο αποτελεσματικοί απ’ όσο ήμαστε απόψε. Είναι όμως ακόμα πιθανό να προκριθούμε".
Ο Σακίλ Μακ Κίσικ δείχνει να έχει προσαρμοστεί απόλυτα στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, αν και δεν βρίσκεται πολύ καιρό στην ομάδα: "Πιστεύω πολύ στον εαυτό μου. Πιστεύω στις δυνατότητές μου, το ίδιο και ο προπονητής. Κι αυτό βγάζει πολλή πίεση από πάνω μου. Ειδικά όταν κάνω ένα λάθος, αλλά παρ’ όλα αυτά μένω στο παρκέ, στ’ αλήθεια με χαλαρώνει πολύ".
Απολαμβάνει τη στήριξη των φίλων της ομάδας: "Είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει με τον κόσμο. Συμβαίνει αυτό πραγματικά που φανταζόμουν ότι θα συνέβαινε".
Και στεναχωριέτα μόνο για ένα πράγμα: επειδή δεν θα παίξει φέτος μαζί με τον Σπανούλη: "Ήξερα εδώ και πάρα πολλά χρόνια ποιος είναι ο Σπανούλης. Είναι ένας θρύλος εδώ. Ήξερα ότι όταν θα ερχόμουν εδώ, δεν θα μπορούσα να φορέσω τη φανέλα με το νούμερο 7, γι’ αυτό φοράω το 77. Περίμενα να τον συναντήσω και να είμαι συμπαίκτης του, αλλά δυστυχώς τώρα αυτό δεν είναι εφικτό. Του χρόνου… ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει…"
