Ο κάθε αθλητής έχει τη δική του ιστορία και τη δική του πορεία ως το σημείο που βρίσκεται σήμερα. Ο Βασίλιε Μίτσιτς παρουσίασε το δικό του ταξίδι μιλώντας στην Ευρωλίγκα. Ο σοβαρός τραυματισμός του, η επιλογή του να μην παίξει αρχικά στην Ευρωλίγκα, ο ρόλος του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και η παρουσία του στην Αναντόλου Έφες και στην πρώτη γραμμή όλα βρήκαν τη θέση τους στην αφήγησή του.
"Όλοι έχουν το δικό τους ταξίδι. Η ιστορία μου, για μένα, είναι ένα καλό παράδειγμα πως πολλά πράγματα στη ζωή είναι πιθανά".
Η πρώτη του σεζόν ως επαγγελματίας ήταν με την Mega Basket. Ο μέσος όρος πόντων του την πρώτη χρονιά άγγιζε το διψήφιο αριθμό πόντων, ενώ τη δεύτερη χρονιά έφτασε στους 15.8 πόντους μέσο όρο. Μόλις έξι εβδομάδες πριν συμπληρώσει τα 18 του χρόνια όλα κατέρρευσαν όταν χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση στον αχίλλειο.
"Πνευματικά ήταν ένα σοκ για μένα. Όλα σταμάτησαν εκείνη την ημέρα. Από το να βρίσκομαι κάθε μέρα στις ειδήσεις, μέχρι στο σημείο να μου τηλεφωνεί κανείς.Είναι δύσκολο να περιγράψεις το είδος του σοκ ειδικά για έναν νεαρό παίκτη, όταν ξαφνικά όλοι σε ξεχνούν".
Εννέα χρόνια αργότερα είναι ξεκάθαρο πως η ιστορία του είχε happy end, αλλά δεν ένιωσε έτσι τότε: "Θα μπορούσα εύκολα να μην επανέλθω από αυτό που συνέβη. Είναι κάτι που συμβαίνει σε πολλούς αθλητές, ειδικά όταν τραυματίζονται σε τόσο μικρή ηλικία, γιατί δεν ξέρουν πως να αναρρώσουν κυρίως πνευματικά. Δεν είναι μόνο η προσπάθεια για να επανέλθει το σώμα, ο πόνος, ο χρόνος που χρειάζεται. Έμαθα πολλά από όλο αυτό και νωρίς έμαθα να προσέχω το σώμα μου. Σε μια ηλικία που έπρεπε να σκέφτομαι το μπάσκετ και τη χαρά που σου δίνει, σκεφτόμουν τις θεραπείες και πόσες έχω ακόμη. Έμαθα να ακούω το σώμα μου".
Η επιστροφή στη δράση έγινε οχτώ μήνες και είκοσι μέρες μετά τον τραυματισμό του. "Δεν ήταν εύκολο. Ο φόβος όταν κάνεις κινήσεις που έκανε μηχανικά πριν την επέμβαση είναι έντονος.Αλλά νομίζω πως ήμουν γενναίος και πως η γενναιότητα αυτή με βοήθησε να επανέλθω γρηγορότερα. Με βοήθησε να αναρρώσω, αλλά και να ανακτήσω την αυτοπεποίθησή μου".
Είχε δύο ακόμη εντυπωσιακές χρονιές με την Mega τον οδήγησαν στην Μπάγερν Μονάχου όπου έκανε το ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα στα 20 του χρόνια, το 2014. Ένας τραυματισμός στον αγκώνα τον έστειλε ως δανεικό στον Ερυθρό Αστέρα: "Ο κόουτς Ράντονιτς και η ομάδα με βοήθησαν πολύ. Έφτασα χωρίς αυτοπεποίθηση και μου έδωσαν την ευκαιρία παρά το ότι ήξερα πως θα είχα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή μου".
Ο Μίτσιτς δεν είχε όμως έναν σημαντικό ρόλο και ήθελα κάτι παραπάνω. Το 2016 πήρε μια απόφαση που οι περισσότεροι αθλητές δεν παίρνουν. Αρνήθηκε προσφορές από ομάδες της Ευρωλίγκας. "Δεν ήθελα να πάω σε μια ομάδα της Ευρωλίγκας για να πω ότι είμαι στην Ευρωλίγκα χωρίς να έχω ρόλο. Πίστευα πως έχω κάτι μέσα μου και πως αν μπορούσα να το δείξω στο παρκέ και μόνο τότε θα έδειχνα τι μπορούσα να κάνω. Το χειρότερο σενάριο για μένα θα ήταν να μείνω ένα ταλέντο που δεν θα έδειχνε ποτέ τις πραγματικές δυνατότητές του".
Ο Μίτσιτς επέλεξε τη νεοφώτιστη Τόφας στην Τουρκία κάνοντας πολλούς, ακόμη και ανθρώπους που ήταν κοντά του, να αμφισβητήσουν την απόφασή του. "Πήρα το καλύτερο που μπορούσα να φανταστώ. Ήταν η στιγμή που άρχισα και πάλι να πιστεύω στον εαυτό μου και το παιχνίδι μου άρχισε να γίνεται και πάλι ορατό στο παρκέ".
Η σεζόν εκείνη τον έφερε και πάλι στην Ευρωλίγκα με τη φανέλα της Ζαλγκίρις Κάουνας με την οποία έφτασε στο Final Four το 2018: "Η πρόθεση ήταν να δείξω τι μπορώ να κάνω, αλλά ένας χρόνος στη Ζαλγκίρις με τον Σάρας με βοήθησε να ωριμάσω. Ήταν σαν να έζησα πέντε χρόνια σε μία σεζόν σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Τόσα πολλά νιώθω ότι έμαθα. Ο Σάρας με έπλασε, απλοποίησε τόσο πολύ το μπάσκετ για μένα.Το μπάσκετ μοιάζει τόσο από για μένα τώρα, που νιώθω πως είμαι βετεράνος με 20 χρόνια εμπειρίας. Ο Γιασικεβίτσιους τα συνόψισε όλα για μένα τόσο όμορφα που το μπάσκετ τώρα μοιάζει ώρες ώρες αργό και εύκολο".
Το επόμενο βήμα ήταν η υπογραφή με την Αναντόλου Έφες, όπου το παιχνίδι του πήγε πλέον σε άλλο επίπεδο. Πέρυσι μέχρι τη διακοπή εξαιτίας του κορονοϊού είχε μέσο όρο 14.5 πόντους και 5.8 ασίστ. Είναι αυτός που οδηγεί το παιχνίδι της τούρκικης ομάδας.
"Ξέρω πως είμαι μόλις 26 χρονών και είμαι πολύ χαρούμενος που τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι για μένα, οπότε η ιστορία μου μπορεί να είναι ένα καλό παράδειγμα για κάποιον άλλον. Για κάποιον άλλο ταλαντούχο νέο αθλητή σε ανάλογη κατάσταση. Να μην τα παρατήσει, να πιστέψει στον εαυτό του. Να θυσιάσει κάποια πράγματα, αλλά να συνεχίσει να δουλεύει. Παίρνεις μια απόφαση, τη στηρίζεις και προχωράς με αυτή και πηγαίνεις για δουλειά. Αυτή ήταν η ιστορία της καριέρας μου τα τελευταία πέντε χρόνια και έκανε την επιτυχία πιο γλυκιά".
