Η Λολίτα Λύμουρα έχει σημαδέψει με το όνομα της τις διακρίσεις της Εθνικής Γυναικών ενώ και της ιστορικής χρονιάς του Αθηναϊκού με την κατάκτηση του Triple Crown. Πλέον αγωνίζεται στον ΠΑΟΚ και συνεχίζει την πορεία της στην Α1 Γυναικών.
Μιλώντας στο Basketa.gr, η διεθνής γκαρντ αναφέρθηκε στο ξεχωριστό συναίσθημα του να αγωνίζεται στην Εθνική ομάδα, στην πορεία του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα, στο ιστορικό Triple Crown αλλά και στην απήχηση του γυναικείου μπάσκετ στην Ελλάδα.
Θεωρείς ότι το νικηφόρο σερί που έχετε δημιουργήσει στις τελευταίες αγωνιστικές, αποτελεί μία έξτρα ώθηση για το υπόλοιπο της σεζόν;
«Η αλήθεια είναι ότι φέτος τα πάμε πολύ καλά. Η ομάδα είναι ένα μείγμα θα λέγαμε από έμπειρες παίκτριες και νεαρά ταλέντα. Οι ξένες πέρα από εξαιρετικές παίκτριες είναι και άριστοι χαρακτήρες και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι νέες είναι πολύ καλές αθλήτριες. Η Κριμίλη, η Λέξα, η Πολυμένη, είναι κοπέλες που αρπάζουν τις ευκαιρίες που τους δίνει ο προπονητής. Στόχος μας φυσικά είναι η τετράδα όπως κάθε χρόνο παρόλο που πέρυσι δεν τα καταφέραμε για πολύ λίγο».
Τι θα έλεγες ότι είναι αυτό που σε κρατάει αυτά τα χρόνια στον ΠΑΟΚ;
«Εγώ για ένα χρόνο ήρθα αλλά τελικά έκατσα (γελώντας). Είμαι πολύ καλά εδώ, νιώθω σαν το σπίτι μου. Με έχει κουράσει βέβαια λίγο το πέρα δώθε αλλά πραγματικά νιώθω ωραία στον ΠΑΟΚ. Συνεργάζομαι με έναν εξαιρετικό προπονητή ο οποίος έχει καταφέρει να περάσει τη φιλοσοφία του στην ομάδα και αυτό φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίο παίζουμε».
Εάν επιβεβαιώσετε το ρόλο του φαβορί με Πανιώνιο και Σπόρτιγκ, στο τέλος του μήνα έχετε δύο συνεχόμενα παιχνίδια με Εσπερίδες και Ολυμπιακό, θεωρείς ότι πρόκειται για τις δύο αγωνιστικές που θα καθορίσουν τη σεζόν σας;
«Είναι δύο κρίσιμα παιχνίδια αλλά εμείς κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και πάμε βήμα βήμα. Όλα τα παιχνίδια είναι σημαντικά. Στον πρώτο γύρο με τον Πανιώνιο ήταν ένα δύσκολο παιχνίδι στο οποίο δεν παίξαμε καλά και δίκαια χάσαμε. Εντός εισαγωγικών θα έλεγα πως θέλουμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω αλλά για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένες και τα 40 λεπτά. Αυτό είναι γενικά το θέμα μας, ότι χάνουμε τη συγκέντρωσή μας αλλά για να κερδίσουμε θα πρέπει να το ξεπεράσουμε αυτό».
Πώς είναι να κουβαλάς στις πλάτες σου έναν τίτλο όπως το Triple Crown;
«Τότε ήμασταν μία πολύ ξεχωριστή παρέα. Από εκείνη την ομάδα συνεχίζω μόνο εγώ η Κεχαγιά και η Κοσμά. Τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς στο γυναικείο μπάσκετ. Η κρίση δεν είχε χτυπήσει τόσο τη χωρά, οι αμοιβές ήταν αλλιώς αλλά νομίζω το σημαντικότερο ήταν η παρέα. Το κλίμα στον Αθηναϊκό ήταν απίστευτο. Είχαμε στο πλευρό μας τον κόσμο μας, είχαμε έναν εξαιρετικό προπονητή τον κόουτς Δικαιουλάκο και παίκτριες πρώτης κλάσης. Δεν είχαμε καταλάβει ακριβώς τι είχαμε κάνει μέχρι που είδαμε ότι μας γνωρίζει ο κόσμος και εντυπωσιαστήκαμε».
Πώς εξηγείς ότι παρά τις επιτυχίες της Εθνικής και το Triple Crown του Αθηναϊκού, το γυναικείο μπάσκετ συνεχίζει να μην έχει την απήχηση που του αξίζει;
«Από που να αρχίσω γι' αυτό το θέμα... Είχε μία μικρή απήχηση μετά το ευρωπαϊκό, εκεί είδαμε λίγη κίνηση. Όταν γυρίσαμε ο κόσμος μας ζητούσε φωτογραφίες στο αεροδρόμιο και δεν το πιστεύαμε. Το σημαντικό από αυτή την υπόθεση είναι ότι φέραμε τα μικρά κορίτσια στα γήπεδα του μπάσκετ. Μακάρι όταν εμείς αποσυρθούμε, να έρθει μία νέα γενιά που θα βγει μπροστά, θα τα πάει καλά και θα βάλει το γυναικείο μπάσκετ εκεί που του αξίζει».
Ο πρόσφατος αποκλεισμός της Εθνικής από το Ευρωμπάσκετ, θα έλεγες ότι σας απογοήτευσε ή σας πείσμωσε περισσότερο;
«Στεναχωρηθήκαμε πολύ είναι η αλήθεια με αυτό που έγινε στα παράθυρα και κυρίως στεναχωρηθήκαμε γιατί δε θα ξαναβρεθούμε όλες μαζί. Μετά τη Στέλλα (Καλτσίδου) θα έρθουν κι οι επόμενες που θα αποχωρήσουν. Ήταν κακό για το γυναικείο μπάσκετ αλλά όταν φοράς το εθνόσημο η πικρία φεύγει πιο εύκολα».
Τι είναι αυτό που κάνει τις γυναίκες να θέλουν τόσο να αγωνίζονται με την Εθνική και να είναι τόσο παθιασμένες;
«Αν δε ζήσεις το συναίσθημα του να παίζεις στην Εθνική, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Το κλίμα αυτό που υπάρχει είναι απίστευτο. Κάθε καλοκαίρι λέμε «Πάλι τα ίδια;» αλλά κάθε καλοκαίρι είμαστε εκεί και είναι απίστευτα. Ακόμα και οι τραυματίες, έρχονται και στηρίζουν από τον πάγκο, το έχω κάνει κι εγώ γιατί απλά δεν μπορούσα να λείπω».
Τι είναι αυτό που σε κρατάει ακόμα στο παρκέ και σου δίνει κίνητρο μετά από τόσες επιτυχίες;
«Φέτος είμαι η πιο μεγάλη στην ομάδα μου και αυτό που πραγματικά με κρατάει είναι η αγάπη μου για το μπάσκετ. Κάθε καλοκαίρι λέω ένα χρόνο ακόμα και θα σταματήσω αλλά μετά συνειδητοποιώ πόσο θα μου λείψει και το μετανιώνω. Είμαι 20 χρόνια στις Εθνικές ομάδες, από τα 15 μου στην Α1 Γυναικών, αισθάνομαι μία κούραση αλλά δεν είναι ψυχολογική. Όταν πια δω ότι δεν αντέχει το σώμα μου, τότε θα σταματήσω».
