Οι Κλίβελαντ Καβαλίερς έγιναν από τις πρώτες ομάδες στο ΝΒΑ που άνοιξαν τις αθλητικές εγκαταστάσεις τους, για προαιρετικές προπονήσεις, με τον Κέβιν Λοβ να μη κρύβει τη χαρά του.
Το πρωτάθλημα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού διακόπηκε πριν από περίπου δύο μήνες, με τους παίκτες να μένουν όλο αυτό το διάστημα σε κατ’ οίκον απομόνωση. Η επιστροφή στο παρκέ, έστω και με περιορισμούς, αποτέλεσε το πρώτο βήμα για τη σταδιακή επάνοδο στην καθημερινότητα και άφησε πλήρως ικανοποιημένο τον 31χρονο φόργουορντ/σέντερ, ο οποίος ανέφερε σχετικά: «Ήταν το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου χωρίς να σουτάρω. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήθελα απλώς να κάνω μερικά σουτ».
Ρωτήθηκε και για τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, προκειμένου να διασφαλιστεί η υγεία όλων, κι εξήγησε: «Με ρώτησαν κάποια πράγματα, αναφορικά με το πώς αισθάνομαι, εάν υπήρχε άρρωστος στο σπίτι μου, εάν εγώ ένιωθα άσχημα. Τις βασικές ερωτήσεις που υπαγορεύει το εκάστοτε πρωτόκολλο της κάθε πολιτείας. Με θερμομέτρησαν, όπως και κάθε συμπαίκτη μου. Θα αλλάξει ο τρόπος που θα ζούμε τις ζωές μας, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον. Εάν είναι περίεργο για εμένα; Φυσικά. Ο βοηθός προπονητή βρισκόταν στην μπασκέτα μου κι έπαιρνε το ριμπάουντ για να μου πασάρει, φορώντας μάσκα και γάντια. Ήταν παράξενο».
Μόνο τέσσερις παίκτες μπορούν να βρίσκονται παράλληλα στον ίδιο χώρο, ενώ απαγορεύεται η παρουσία των προπονητών. Από κάθε ομάδα δύναται να δώσουν το παρών μέχρι έξι βοηθοί προπονητές και γυμναστές, οι οποίοι πρέπει να διατηρούν αποστάσεις τουλάχιστον τριών μέτρων μεταξύ τους. «Το υλικό ήταν χωρισμένο -νερά, μπάλες, πετσέτες- ώστε να μην χρησιμοποιήσει ο ένας του άλλου. Οι Καβαλίερς προμήθευσαν με υλικά, πλην παπουτσιών, τους παίκτες, ενώ δεν τους επιτράπηκε η πρόσβαση στις ντουζιέρες! Άλλαξα τα ρούχα μου και έκανα ντουζ στο σπίτι. Δεν ήταν… ευχάριστο για κάποιον που ιδρώνει τόσο πολύ», παραδέχθηκε ο Κέβιν Λοβ.
Εν συνεχεία, πάντως, επεσήμανε πως ακόμα κι έτσι η χαρά που αισθάνθηκε ήταν μεγάλη. «Νιώθω σαν οποιονδήποτε που ψάχνει μια διέξοδο προς την κανονικότητα, ώστε να κάνει αυτό που αγαπά. Παίζω περίπου 25 χρόνια μπάσκετ κι ήταν το μεγαλύτερο διάστημα χωρίς να αγγίξω μπάλα. Πραγματικά, το απόλαυσα. Ήταν σαν να μου έγινε ένεση ντοπαμίνης. Ήταν πραγματικά εμψυχωτικό και τονωτικό να κάνω κάτι που πλησιάζει στην κανονικότητά μας», κατέληξε.
