Ο Λεωνίδας Τριανταφυλλόπουλος έγραψε τη δική του ιστορία, εκπροσωπώντας το μεσσηνιακό μπάσκετ στις εθνικές κατηγορίες, και βάζει τους δικούς του... τίτλους τέλους μέσω μίας ξεχωριστής του εξομολόγησης στο Basketa.gr.
Ξεκίνησε στον Ποσειδώνα την καριέρα του, περίπου 22 χρόνια νωρίτερα. Μία από τις επαρχιακές ομάδες που τότε.. κεντούσαν στις εθνικές κατηγορίες, με σταθερή παρουσία στη Β' και τη Γ' Εθνική, προτού διαλυθεί το 2008 και το μεσσηνιακό μπάσκετ ουσιαστικά σταματήσει να έχει εκπρόσωπο, ψάχνοντας κάποιον την τελευταία δεκαετία, μεταξύ ομάδων που συνηθίζουν να ανεβαίνουν από το τοπικό πρωτάθλημα, αλλά να βρίσκονται ξανά σε αυτό την επόμενη σεζόν. Ο ίδιος, φόρεσε την φανέλα του ιστορικού σωματείου σε αυτές τις ένδοξες εποχές του, στην τελευταία ίσως σπουδαία «φουρνιά» παικτών που είχε να προσφέρει το τοπικό μπάσκετ μέχρι σήμερα, με μερικούς εκ των τότε νέων παικτών να διαπρέπουν ακόμη σήμερα, όπως ο αρχηγός του Λαυρίου Σάκης Γιαννακόπουλος, ή ο σέντερ του Αμαρουσίου, Γιώργος Μπάκας. Για να μην πούμε για τον Νίκο Χατζή και τον Νίκο Παπανικολόπουλο παλιότερα, για τους οποίους ειδικά συστάσεις δεν χρειάζονται...
Κάπως έτσι, καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντικό ήταν να καθιερωθεί ένας παίκτης στην εν λόγω ομάδα, θέλοντας να ξεκινήσει να αναδεικνύεται στην περιοχή του. Τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του, αυτός τα πέρασε άλλωστε στην Καλαμάτα (Καλαμάτα '80, Αναγέννηση Παραλίας κ.α.), έχοντας περάσει μόνο μία σεζόν μακριά από αυτή και συγκεκριμένα στην Κεφαλονιά, με τελευταία του σεζόν ως ενεργού αθλητή, να είναι στη Γ' Εθνική τη σεζόν 2016-2017, με την φανέλα της Kalamata BC. Αν ψάχνει κανείς σύνδεση, πρόκειται για την πρώτη ομάδα μετά από πολύ καιρό, που έχει «φωνάξει» τη διάθεσή της να γίνει ο νέος πρέσβης της Μεσσηνίας και φέτος είναι το ξεκάθαρο φαβορί για την επάνοδο, έχοντας καπαρώσει την πρωτιά στην κανονική περίοδο κι έχοντας τον πρώτο λόγο στα playoffs της ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ.
Τέτοιες ομάδες, λοιπόν, με τέτοιες φιλοδοξίες ήθελαν παίκτες σαν τον Λεωνίδα Τριανταφυλλόπουλο στις τάξεις τους. Και κάπως έτσι, πέρασε μία «γεμάτη» μπασκετική ζωή, την οποία και αφήνει, κάνοντας την αποκάλυψή του στο Basketa.gr, το οποίο τον βρήκε στην επιχείρηση που έχει ανοίξει από τον Δεκέμβριο του 2016, την καφετέρια «Leonidas Passion Coffee». Ο πολύπειρος σουτέρ, μίλησε για αυτή τη... στροφή του που τον φέρνει σε θέση να αφήσει το μπάσκετ, έστω κι αν κάποια... τρέλα της στιγμής θα μπορούσε κάποια στιγμή να τον φέρει πίσω για έναν τελευταίο «χορό». Αναφέρεται στα καλύτερα χρόνια της καριέρας του και το τι αποκόμισε από αυτή, ενώ έχει μία ιδιαίτερη συμβουλή να περάσει στους νεότερους αθλητές.
Απ’ ό,τι βλέπω, Λεωνίδα, το μαγαζί έχει δουλειά…
Δόξα τω θεώ, για τα δεδομένα της εποχής πάει αρκετά καλά. Είναι δύσκολη, προφανώς, η κατάσταση στην αγορά, αλλά είμαι ευχαριστημένος από τη λειτουργία του όλο αυτό τον καιρό.
Λόγω της… πρότερης μπασκετικής ζωής σου, υπάρχει μεγαλύτερη κίνηση τις ημέρες των αγώνων και μετατρέπεται σε ένα μπασκετικό στέκι, ή εντοπίζεται αλλού περισσότερη πελατεία;
Έρχεται, σίγουρα, κόσμος του μπάσκετ και γεμίζει το μαγαζί στους αγώνες, ιδιαίτερα στα παιχνίδια της Ευρωλίγκα. Αυτό, βέβαια, είναι το… έξτρα του μαγαζιού, η βάση μας είναι το πρωί με τους περαστικούς, τους θαμώνες του μαγαζιού και το delivery. Και έχουμε αρκετά ικανοποιητική κίνηση.
Εδώ και αρκετό καιρό, πάντως, βλέπουμε ότι είσαι ανενεργός αγωνιστικά…
Η αλήθεια είναι, ότι ταλαιπωρήθηκα πολύ την τελευταία χρονιά που αγωνίστηκα στο γόνατό μου. Έκανα πέρυσι και πρόπερσι χειρουργεία, ενώ ίσως δεν πρόσεξα όσο θα έπρεπε το γόνατο, για να το δυναμώσω όπως θα έπρεπε. Κάπως έτσι, την τελευταία χρονιά με την Kalamata BC πήγαινα από παιχνίδι σε παιχνίδι, έκανε όλη την εβδομάδα θεραπείες για να προλάβω ελάχιστη προπόνηση και να βγάλω με δυσκολία το εκάστοτε παιχνίδι. Από τη στιγμή που έπαιζα με πόνους συνέχεια, λοιπόν, και δεν ήμουν καλά, δεν μπορούσα να πιάσω και το ρυθμό που ήθελα.
Από τότε που τελείωσε η περσινή σεζόν, έχεις ξανακάνει ενδυνάμωση στο γόνατο;
Όχι και αυτό είναι κάτι κακό γενικά για την υγεία μου, όχι μόνο για το αγωνιστικό κομμάτι. Πρέπει να ομολογήσω, όμως, ότι ασχολούμενος τόσες ώρες με το μαγαζί μου, δεν έχω και τον χρόνο ιδιαίτερα να το κάνω, ενώ θέλω να βρω πράγματα να κάνω για τον εαυτό μου. Το μπάσκετ, φυσικά, ήταν η ζωή μου, το αγαπάω αλλά τώρα… μεγαλώσαμε. Αν ήμουν καλά στα πόδια μου, δε θα είχα σταματήσει, αλλά τώρα έχοντας και τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, δυσκολεύομαι πάρα πολύ. Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω, αλλά πρέπει πρώτα να γυμναστείς καλά, για να είσαι αυτός που πρέπει να είσαι και, αν βγω τώρα στο παρκέ θα… ξανατραυματιστώ (γέλια). Όλα τελειώνουν, λοιπόν, κάποια στιγμή κι εγώ νιώθω γεμάτος. Έπαιξα σε καλές εποχές των εθνικών κατηγοριών και θα επιθυμούσα να έχω το άθλημα, ως δυνατότητα νε ξεφεύγω από τα προβλήματά μου. Δεν το έχω τώρα, όμως, στο μυαλό μου, αν και ποτέ δεν ξέρεις αν… ξυπνήσει ξανά μέσα σου η διάθεση να βάλεις μία φόρμα και να ξαναπείς στο γήπεδο.
Πριν είπες πως το μπάσκετ «ήταν» η ζωή σου και ότι όλα κάποτε τελειώνουν, αλλά στο τέλος ανέφερες πως δεν ξέρεις αν θα έχεις πάλι τη διάθεση. Σταματάς, άρα, ή όχι;
Η αλήθεια είναι, ότι το μπάσκετ είναι ένα «μικρόβιο» που δεν κόβεται. Είχα σταματήσει και μετά τη θητεία μου στην Κεφαλλονιά για περίπου 2-3 χρόνια, μετά τον τραυματισμό που είχα υποστεί εκεί. Δεν ξέρω αν θα ξαναπαίξω και πιστεύω ότι ο κύκλος του μπάσκετ έχει κλείσει για εμένα. Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια, καθώς όπως είπα και πριν δεν ξέρω αν του χρόνου ή πιο μετά θελήσω να ξαναπαίξω, αν και τότε θα είμαι κοντά στα 40. Τα χρόνια, λοιπόν, πέρασαν και είμαι γεμάτος. Δεν μπορώ να πω ότι δεν έπαιξα ή ότι έχω κάποιο απωθημένο.
Τι ήταν, λοιπόν, το μπάσκετ για εσένα; Σου έδωσε κάτι, που δεν πήρες από αλλού;
Καταρχάς πρέπει πάντα να θυμόμαστε, ότι ο αθλητισμός είναι υγεία. Σε βάζει μέσα στη ζωή, κάνεις φίλους και είναι λίγο… σαν το στρατό. Μπαίνεις σε κανόνες, υπάρχουν προπονητές και διοίκηση που σε θέτουν προ των δικών σου ευθυνών, κάτι που συμβαίνει σε άλλες καταστάσεις στη ζωή. Οι γνωριμίες μου είναι πολλές μέσα από το μπάσκετ, επίσης, όπως και από τα χρόνια που εργάστηκα σε αρκέτα μαγαζιά, αποφασίζοντας να κάνω μετά το δικό μου. Έγινε, βέβαια, σε δύσκολες εποχές, αλλά για αυτό το λέμε «επιχείρηση», δεν ξέρεις αν θα πετύχει από την αρχή. Η ζωή, λοιπόν, εξελίσσεται…
Ποια ήταν τα καλύτερα χρόνια σου;
Στον Ποσειδώνα χωρίς δεύτερη κουβέντα! Ήταν πολύ δύσκολο, όταν εντάχθηκα στην ανδρική ομάδα στα 16 μου, αλλά αυτά είναι χρόνια που δεν ξεχνιούνται. Ο κόσμος γέμιζε το γήπεδο κι εμείς παίζαμε σε υψηλό επίπεδο, σε μία εποχή όπου η Β’ Εθνική ήταν ενιαία για Νότο και Βορρά. Είχαμε παίξει και με ομάδες ισχυρές της Α1, σημειώνοντας και νίκη επί της ΑΕΚ σε φιλικό τουρνουά. Είχε έρθει, θυμάμαι, χωρίς ξένους, αλλά με παίκτες σαν τον Πελεκάνο, τον Καλαμπόκη και τον Παπαιωακείμ. Εμείς παίζαμε στη Β’ Εθνική τότε, λοιπόν, με εξαιρετικούς παίκτες και φοβερές μεταγραφές, σαν αυτές του Δημήτρη Καραπλή, που κάποτε ως παίκτης του Ολυμπιακού είχε αντιμετωπίσει τον Τζόρνταν, ή τον Νίκο Κρίτσαλο, που προερχόταν από σπουδαίες χρονιές στο Ηράκλειο.
Τότε, άρα, «ψήθηκες» σαν παίκτης...
Φυσικά. Θυμάμαι αρκετές εξαιρετικές χρονιές, και ειδικά μία όπου είχαμε ανέβει από τη Γ’ στη Β’ Εθνική, έχοντας τότε μία πολύ καλή φουρνιά παικτών και σε μία κατηγορία, όπου εμείς ανεβήκαμε με μπάτζετ περίπου 60 χιλιάδων ευρώ, ενώ ομάδες σαν το Λαύριο είχαν μπάτζετ 300-350 χιλιάδων. Συν τοις άλλοις, τότε μόνο μία ομάδα κέρδιζε την άνοδο. Είχαμε προπονητή τον Γιάννη Χρυσανθόπουλο και παίκτες σαν τον Σάκη Γιαννακόπουλο, τον Γιώργο Μπάκα, τον Σάββα Δορκοφίκη και τον Ντίνο Σβερκούνο, παίζοντας πολύ όμορφο μπάσκετ.
Μιλάς με νοσταλγία αναφερόμενος στον Ποσειδώνα και είναι λογικό, καθώς η ομάδα πλέον δεν υπάρχει. Ένιωσες έναν «κόμπο» να σε σφίγγει, όταν συνέβη αυτό;
Ναι, τον ένιωσα. Ήταν η ομάδα της πόλης τότε, μία ομάδα που βοηθήσαμε όλοι με όλες τις δυνάμεις μας. Αν ήθελες να παίξεις μπάσκετ στην Καλαμάτα, το όνειρό σου ήταν ο Ποσειδώνας. Από εκεί άρχισαν να φτιάχνουν όνομα παίκτες σαν τον Χατζή, τον Παπανικολόπουλο και τον Αβδάλα. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, προσωπικά, την… άρπαξα από τα μαλλιά, παρότι υπήρχαν στην ομάδα πολλοί παίκτες με σπουδαία ποιότητα και εμπειρία. Είχα, όμως, το απαραίτητο πείσμα και τον εγωισμό, για να καθιερωθώ και παίξω για χρόνια βασικός. Νοσταλγείς πάντα τις ωραίες στιγμές, αλλά η ζωή συνεχίζεται…
Μίλησες για ομάδα της πόλης, ενώ πριν από τρία χρόνια ήσουν από τους παίκτες που αγκάλιασαν ένα αντίστοιχο πρότζεκτ που θέλει να προωθήσει η Kalamata BC. Μπορεί να πετύχει κατά τη γνώμη σου;
Σαν πρότζεκτ, αυτό που σκέφτηκαν τα παιδιά της διοίκησης, ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαν, ενώ προσπάθησαν πολύ για κάτι που εκ προοιμίου δεν είναι εύκολο. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες η επιτυχία ενός τέτοιου πρότζεκτ, όπως οι οικονομικοί πόροι και η υποδομή που υπάρχει στο σύλλογο. Ίσως και να… βιαστήκαμε να ανεβούμε στη Γ’ Εθνική, έχοντας τον ενθουσιασμό και την απόλυτη στήριξη του κόσμου, αν και για να πω την αλήθεια, αν ήμουν στη θέση των διοικούντων, μάλλον το ίδιο θα έκανα. Χρειάζεται, τώρα, υπομονή και σε καμία περίπτωση απογοήτευση σε περίπτωση αποτυχίας, ώστε να κάνεις αργά και σταθερά βήματα, δίνοντας βάση στα τμήματα υποδομής, για να φτιάξεις την ομάδα του «αύριο». Αυτό θα έπρεπε να μπει σε πρώτο πλάνο, ειδικά από τη στιγμή που… μεγάλωσε πια η δική μας γενιά, αν και σήμερα τα δεδομένα για τα παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ είναι διαφορετικά, ψάχνοντας πολλές φορές επαγγελματική αποκατάσταση σε άλλους τομείς κι έχοντας δυσκολία στο να αφιερωθούν σε αυτό. Αυτό είναι, φυσικά, κάτι απόλυτα λογικό, ειδικά για τις εποχές που διανύουμε.
Όπως ανέφερες, η επιτυχία του σχεδίου είναι εφικτή. Βιώνοντας την πρώτη σεζόν στη Γ’ Εθνική, τι θεωρείς πως είχε φταίξει για τον υποβιβασμό και ίσως θα έπρεπε να προσέξει η ομάδα, τώρα που είναι το φαβορί για την επάνοδο;
Κατά τη γνώμη μου, σε πολύ μεγάλο βαθμό φταίει η ατυχία μας. Όταν ο Γιαννουκάκης τραυματίζεται στον χιαστό του κι εγώ αντιμετωπίζω πρόβλημα στο γόνατό μου, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, γιατί ήμασταν δύο παίκτες που θεωρούμασταν βασικοί στην περιφέρεια. Κάπως έτσι, υπήρξαν σημαντικές ελλείψεις, αλλά και πάλι η ομάδα πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της, χάνοντας πολλά παιχνίδια στον πόντο. Στην Νέα Σμύρνη, για παράδειγμα, εξαιτίας ενός λανθασμένου σφυρίγματος εναντίον μου, είχαμε ηττηθεί από τον Ίκαρο, που τότε ανέβηκε στη Β’ Εθνική. Η ομάδα, λοιπόν, είχε ταλέντο, χαρακτήρα και καλό στήσιμο, αλλά σε θέματα υγείας στο αγωνιστικό κομμάτι, ήμασταν άτυχοι.
Στη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας σου, λοιπόν, έπαιξες σε συλλόγους της περιοχής. Πώς είχε προκύψει η Κεφαλλονιά;
Όταν διαλύθηκε ο Ποσειδώνας, ήθελα να πάω κάπου εκτός Καλαμάτας. Κάπως έτσι, αποφάσισα να πάω στην Κεφαλλονιά, μία ομάδα με τρομερό μπάτζετ για τα δεδομένα της Γ’ Εθνικής, γύρω στα 400 χιλιάδες ευρώ. Τραυματίστηκα στον πρώτο αγώνα με τη Μεσσήνη και αγωνίστηκα μόνο σε μερικά τελευταία ματς. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση, ήταν η άψογη συμπεριφορά της διοίκησης παρά και το υψηλό μου συμβόλαιο, αφού στο τέλος πήρα όλα τα χρήματα, ενώ η διοίκηση πλήρωσε για το χειρουργείο και τις θεραπείες μου. Τη δεύτερη χρονιά ήθελα να παραμείνω με μεγαλύτερες απολαβές, αλλά αποφάσισα να γυρίσω στην Καλαμάτα, για να ασχοληθώ με τη μετέπειτα επαγγελματική μου αποκατάσταση και, κάπου εκεί, σταμάτησα για λίγο καιρό το μπάσκετ, παίζοντας κατά καιρούς σε τοπικούς συλλόγους.
Σου έδωσε κάτι διαφορετικό εκείνη η εμπειρία, παίζοντας σε άλλο τόπο από εκείνο της καταγωγής σου;
Λένε ότι… κανείς δεν αγιάζει στον τόπο του (γέλια). Μπορεί, πάντως, να πήρα χρήματα που τότε υπήρχαν σε… αφθονία στο ελληνικό μπάσκετ και να έζησα μία καλή εμπειρία, αλλά όχι σε βαθμό που θα την χαιρόμουν, λόγω του τραυματισμού. Δε μου έμαθε κάτι, καθώς και πάλι στη Γ’ Εθνική έπαιζα, αλλά γνώρισα κι άλλους ανθρώπους, με τους οποίους διατηρώ φιλία μέχρι σήμερα.
Μιας και είχες και τα δύο, θα σου θέσω το δίλημμα: άμυνα ή σουτ;
Όταν άρχισα να παίζω στον Ποσειδώνα, έπαιζα λόγω της καλής μου άμυνας, αν και ήμουν σουτέρ. Τα καινούργια παιδιά, πάντως, έτσι πρέπει να σκέφτονται. Όλοι, δηλαδή, θέλουν να σκοράρουν, αλλά πρέπει να ξέρουν ότι μπορεί κάποιος να είναι χρήσιμος στην ομάδα, χωρίς απαραίτητα να έχει μεγάλη σύνδεση με το καλάθι. Ψηφίζω, λοιπόν, και τα δύο.
Είσαι διπλωματικός…
Όχι, απλά αυτό πιστεύω. Τώρα, βέβαια, αν με ρωτήσεις στην ηλικία που βρίσκομαι, μάλλον το σουτ θα πω (γέλια).
Τι θα ήθελες να πεις στους νεότερους παίκτες, αποχωρώντας;
Το άθλημα έχει αλλάξει, όπως είπα νωρίτερα, και δεν είναι εύκολο για αυτά τα παιδιά να κάνουν, αυτά που κάναμε εμείς. Εμείς παίζαμε και μόνοι μας μπάσκετ, για να βελτιωνόμαστε, σήμερα όμως έχει αλλάξει η ζωή για τους εφήβους. Το μόνο που θέλω να τους πω, είναι να κάνουν σωστά ό,τι κι αν κάνουν. Αν αυτό είναι το μπάσκετ, πρέπει απλά να δουλέψουν πολύ. Να πηγαίνουν στο γήπεδο όχι μόνο για την καθιερωμένη προπόνηση της ομάδας, αλλά και να δείχνουν με κάθε τρόπο, είτε δουλεύοντας το κορμί τους είτε κάνοντας ατομικές είτε μεγαλύτερη προετοιμασία το καλοκαίρι, ότι μπορούν να πετύχουν το κάτι παραπάνω.
Photo Credits: #Sports_Photos_Yiota_Breki
