H Ευρωλίγκα είχε μια ξεχωριστή συζήτηση με τον Λούκας Λεκαβίτσιους. Αφετηρία η μετακίνησή του από την πατρίδα του τη Λιθουανία στην Ελλάδα και από το οικείο περιβάλλον της Ζαλγκίρις Κάουνας σε μια νέα γι’ αυτόν εμπειρία με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Έμεινε πιστός στα πράσινα, αλλά η αλλαγή ήταν μεγάλη και οι διαφορές πολλές. Όχι πως μετανιώνει για μια απόφαση την οποία κλήθηκε να πάρει σε 24 ώρες.
«Θυμάμαι εκείνη την ημέρα και θα την θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Ήταν η χειρότερη όλων αφού έπρεπε να αποφασίσω σε 24 ώρες αν θα άφηνε την οικογένειά μου ή όχι. Το συζήτησα πολύ με τον αδελφό μου, την οικογένειά μου, τον Σάρας.
Ήταν μια δύσκολη απόφαση, αλλά ήταν και η σωστή να κάνω το επόμενο βήμα. Ποιος ξέρει; Μπορεί η επόμενη χρονιά μου με την Ζαλγκίρις Κάουνας να μην ήταν και τόσο καλή και να μην είχα μια τέτοια πρόταση. Οπότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνω το επόμενο βήμα».
Το πρώτο βήμα μακριά από το σπίτι το είχε κάνει νωρίτερα. Όταν άφηασε το Σιλάλε των 6000 κατοίκων, για να μετακομίσει στο Κάουνας, 90 χιλιόμετρα μακριά: «Ήταν πιο δύσκολο να πάω από το Σιλάλε στο Κάουνας, παρά από το Κάουνας στην Αθήνα. Τότε ήμουν 15 χρονών και ζούσα με τους γονείς μου. Αν θες να παίξεις μπάσκετ όμως, πρέπει να κάνεις το επόμενο βήμα και σε μια πόλη 6000 κατοίκων, αυτό δεν μπορείς να το κάνεις».
Το μικρόβιο του μπάσκετ το κόλλησε από τον αδελφό του Λίνους, παρά το ότι είχε φύγει για σπουδές στις ΗΠΑ: «Ήμουν 13-14 χρονών, ο αδελφός μου ήρθε από τις ΗΠΑ ένα καλοκαίρι και μια μέρα απλά μου είπε: «Τώρα θα αρχίσεις να προπονείσαι πιο συστηματικά». Και απλά ξετρελάθηκα. Άρχισα να προπονούμαι κάθε μέρα, κάθε πρωί. Τα καλοκαίρια οι συμπαίκτες μου ξυπνούσαν στις 12 το μεσημέρι, εγώ από τις 7 το πρωί ήμουν στο γήπεδο, έτρεχα, έκανα σπριντ, πήγαινα για σουτ. Ήμουν 13 χρονών.Δεν σκεφτόμουν ούτε το ΝΒΑ, ούτε την Ευρωλίγκα, ούτε τίποτα. Ήθελα απλά να γίνω μπασκετμπολίστας. Μου άρεσε».
Ο Λίνους είναι μεγαλύτερος, ένας ψηλότερος πόιντ γκαρντ που έπαιξε στην Ρωσία και στην Ουκρανία και είναι κάποιος του οποίου τη γνώμη εκτιμά. Γι’ αυτόν και τον ρώτησε για τη μεταγραφή του το περασμένο καλοκαίρι: «Είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος. Είναι 33 χρονών και πάντα συζητώ μαζί του πριν πάρω κάποια απόφαση. Είναι το είδωλό μου. Όταν ήμουν μικρότερος, πάντα έβλεπα τους αγώνες του. Δεν παίζει στο ΝΒΑ ή στην Ευρωλίγκα, αλλά είναι το δικό μου ίνδαλμα. Το πρότυπό μου είναι ο αδελφός μου».
Το σίγουρο είναι πως ίνδαλμα και μέντορας είναι για τον Λεκαβίτσιους και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. «Εννοείται πως έμαθα πολλά από αυτόν. Πολλά για το μπάσκετ, αλλά και για πράγματα έξω από το γήπεδο. Νομίζω πως μεγάλωσα ως άνθρωπος δίπλα στον Σάρας. Είναι ήδη ένας από τους καλύτερους προπονητές και είναι ελάχιστο χρόνο σε αυτή τη δουλειά».
Αν σε κάτι διαφέρουν είναι οι... αντιδράσεις: Ο Γιασικεβίτσιους είναι από τους πιο «έντονους» ηγέτες τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής τώρα, αλλά ο Λεκαβίτσιους είναι ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, περνώντας πολλές ώρες στο γυμναστήριο: «Εγώ και ο Σάρας είμαστε πολύ διαφορετικοί παίκτες. Αυτό ήταν πάντα το αφεντικό στο γήπεδο. Πάντα. Μπορεί να πασάρει την μπάλα, να κάνει οτιδήποτε. Εγώ είμαι διαφορετικός παίκτης. Είμαι αυτός που φέρνει ενέργεια ερχόμενος από τον πάγκο. Είμαι περισσότερο σουτέρ, παρά πασέρ. Αλλά παίζουμε στην ίδια θέση. Προσπαθούσε να με μάθει να είμαι περισσότερο το αφεντικό στο γήπεδο, να μιλάω περισσότερο».
Το λογικό ήταν να μιλήσει και μαζί του πριν πάρει την απόφαση να υπογράψει στον Παναθηναϊκό, αφού και ο ίδιος είχε αγωνιστεί στο τριφύλλι: «Μου είπε πως η Αθήνα είναι ένα καλό μέρος να ζει κάποιος, πως η ομάδα είναι καλή, πως είναι ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους. Μου τα είπε, αλλά πρόσθεσε πως η απόφαση θα πρέπει να είναι δική μου. Όπως και πως όποια απόφαση και να έπαιρνα θα ήταν η σωστή: Να μείνω στην Ζαλγκίρις, να δουλέψω μαζί του και να μεγαλώσω ως παίκτης και ως άνθρωπος ή να πάω στον Παναθηναϊκό. Είναι μια από τις μεγαλύτερες ομάδες και ίσως είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία μου».
Και αυτό το τελευταίο αποφάσισε. Και όταν ήρθε η ώρα για μια άλλη απόφαση, ποιον αριθμό θα έχει η φανέλα του, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα: Πήρε το 19 του Γιασικεβίτσιους: «Ξέρω πως είναι λίγο ρίσκο. Ίσως να είμαι πολύ νέος. Κάποιοι άνθρωποι είπαν πως ίσως δεν είμαι έτοιμος. Αλλά ήμουν στην Ζαλγκίρις τρία χρόνια, όσα και ο Σάρας και τα μισά από αυτά ως πρώτος προπονητής. Οπότε σκέφτηκα πως έμαθα πολλά από αυτόν και πως τρία χρόνια είναι αρκετά δίπλα σε έναν πολύ καλό προπονητή. Πήρα όλη αυτή τη γνώση που μου έδωσε και πήρα το ρίσκο για το επόμενο βήμα».
