Μια φίλη πιστεύει πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Και πως όντως αν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχεις. Εγώ πάλι είμαι περισσότερο της λογικής «100 δισεκατομμύρια γαλαξίες, 10 εξάκις εκατομύρια αστέρια κι εσύ νομίζεις ότι το σύμπαν συνωμοτεί να αποκτήσεις τον Μπάμπη, επειδή τον θες πολύ». Είναι κάτι βραδιές σαν τη χθεσινή όμως που σκέφτεσαι «ρε λες να συνομωτεί όντως;» Γιατί δεν γίνεται... Μέσα σε όλη αυτή την κόντρα Ευρωλίγκας – Παναθηναϊκού ότι έγινε στο ΟΑΚΑ ένα ειρωνικό μειδίαμα το ζωγραφίζει εκεί στο παρκέ. Και δεν είναι μόνο το 1-0.
Είναι το 20-0 και ο τρόπος που ήρθε η νίκη απέναντι σε μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρωλίγκας και του αθλήματος ολόκληρου στη γηραιά ήπειρο. Μια νίκη που ήρθε με ολοκληρωτικό μπάσκετ από το τζάμπολ ως τη λήξη, θέμα, ουσία, πλάνο, λύσεις....
Είναι το ΟΑΚΑ που το ένιωθες να δονείται σε μία από τις μπασκετικές αυτές βραδιές που δύσκολα μπορεί να ξεχάσει ο οποιοσδήποτε είχε την τύχη να την ζήσει. Κατάμεστο γήπεδο, με φωνή μία ώρα πριν την έναρξη του αγώνα και ως το φινάλε του αγώνα, με τους ξένους να «χαζεύουν» και χωρίς το παραμικρό έκτρωπο. Μια έδρα που δεν υπάρχει ομάδα να μην την ήθελε... Ή και διοργάνωση (γκουχου! Γκουχου!)
Είναι ο Τσάβι Πασκουάλ που έχει καταφέρει να βάλει όλους τους παίκτες του στο παιχνίδι και να παίρνει το 100% από τον καθέναν από αυτούς όποτε το χρειαστεί. Γιατί ναι ο Νικ, ναι ο Γκιστ (για μένα το Α και το Ω του Παναθηναϊκού), αλλά ήταν και ο Σίνγκλετον, και ο Πέιν, και ο Θανάσης, και ο Ντένμον, και ο Γκάμπριελ, και ο Λοτζέσκι, και ο Παππάς και φυσικά ο Τζέιμς, ο οποίος μοιάζει άλλος παίκτης όταν βάζει και λίγο μυαλό στο παιχνίδι του. Κατάφερε όλο το χρόνο να τους κερδίσει και να τους δώσει ρόλο και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς αυτής της εμπιστοσύνης.
Και εντάξει... Είναι και ο Νικ Καλάθης... Ότι και να πει κανείς γι’ αυτόν τον τύπο είναι λίγο, ελάχιστο μπροστά σε αυτό στο οποίο έχει εξελιχθεί. Είναι η ηρεμία, η σιγουριά, το πάθος, η ένταση, η ενέργεια, η άμυνα, η έμπνευση που δίνει στους συμπαίκτες του. Πάντα είχε ταλέντο, πάντα είχε δυνατότητες, αλλά η φετινή του εικόνα στο παρκέ είναι μια τελείως διαφορετική διάσταση όλων αυτών. Τα ρεκόρ έρχονται και παρέρχονται, αλλά ο Καλάθης έχει καταφέρει κάτι πολύ σημαντικότερο: Οι φίλοι του Παναθηναϊκού να συνειδητοποιούν κάποια στιγμή πως δεν έχουν μνημονεύσει τον μεγαλύτερο όλων, τον Δημήτρη Διαμαντίδη, ούτε μία φορά στη διάρκεια ενός αγώνα. Ο Καλάθης έχει στοιχεία από τον Μήτσο, αλλά παράλληλα και την εντελώς δική του αγωνιστική (και εξωαγωνιστική) ταυτότητα, την οποία ουσιαστικά δίνει και στην ομάδα. Και είναι ένας παίκτης που απλά σε κάνει να αγαπήσεις το μπάσκετ ακόμη περισσότερο, είναι ένας από τους παίκτες που πληρώνεις εισιτήριο για να δεις.
Όλα αυτά μέχρι σήμερα το πρωί. Αν ο Παναθηναϊκός μείνει σε όλα τα παραπάνω θα έχει κάνει το μεγαλύτερο λάθος. Και το καλό είναι πως το ξέρει καλά. Όσο δύσκολο κι αν είναι θα πρέπει να αποτινάξει την κούραση (το καλό της μεγάλης διαφοράς είναι πως κάποιοι παίκτες ξεκουράστηκαν κιόλας), αλλά κυρίως την ευφορία από την πρώτη εύκολη νίκη. Μπορεί η Ρεάλ Μαδρίτης να είναι λαβωμένη ως ρόστερ, αλλά σε τέτοιες ομάδες όταν λαβώνεται και ο εγωισμός οι ισορροπίες μπορεί να αλλάξουν από την μια στιγμή στην άλλη. Οπότε τα εισιτήρια για το Βελιγράδι και οι κρατήσεις στα εστιατόρια της Κνεζ Μιχαήλοβα, μπορούν να περιμένουν για λίγο ακόμη.
Υ.Γ.1 Δεν γίνεται να φεύγετε πέντε λεπτά πριν το τέλος του αγώνα. Ούτε όταν κερδίζει η ομάδα σου με 30, ούτε –πολύ περισσότερο- όταν χάνει με 30. Μείνε... Φύγε μισή ώρα αργότερα, αλλά μείνε...
Y.Γ.2 Αυτή τη φορά το κατάμεστο ΟΑΚΑ δεν «βάρυνε» στο μυαλό και στα πόδια των παικτών του Παναθηναϊκού όπως το 2013. Αυτή τη φορά έδωσε φτερά, ώθηση και κίνητρο. Όπως πρέπει να κάνει μια κατάμεση έδρα. Οι παίκτες έμαθαν...
