Είναι πάντα καλό να ακούς τις συμβουλές των άλλων. Είναι ακόμη καλύτερο να έχει το κριτήριο και το ένστικτο να επιλέξεις αν θα τις ακολουθήσεις ή όχι. Ο Πάμπλο Λάσο μιλώντας στην Ευρωλίγκα εξομολογήθηκε πως δεν άκουσε τη συμμβουλή που του έδωσαν να μείνει στο ποδόσφαιρο και να μην ασχοληθεί με το μπάσκετ. Στην πορεία, στον όγδοο χρόνο του στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης με την οποία έχει πανηγυρίσει 16 τίτλους, αποδείχθηκε πως το δίκιο το είχε αυτός. Διαβάστε την ιστορία όπως την διηγήθηκε..
«Έμαθα το μπάσκετ, όπως είναι λογικό, μέσα από την οικογένειά μου, καθώς ο πατέρας μου ήταν γνωστός παίκτης μπάσκετ, ο οποίος στη συνέχεια έγινε και προπονητής (Χοσέ «Πέπε» Λάσο). Πάντα είχα μια μπασκέτα στο δωμάτιό μου, οπότε θα μπορούσε να πει κάποιος πως το μπάσκετ κυλούσε τις φλέβες μου από τότε που ήμουν μικρός. Τότε άρχισα να παίζω στο Σαν Βιατόρ, στο σχολείο μου, στην Βιτόρια και μετά πήγα στις Ηνωμένες Πολιτείες για ένα χρόνο. Επέστρεψα και άρχισα να παίζω στην Μπασκόνια και ήταν κάτι που κράτησε 11 χρόνια! Αυτές είναι λίγο ή πολύ οι αναμνήσεις μου, αλλά,προερχόμενος από μπασκετική οικογένεια, ήταν φυσιολογικό, καθώς ήταν κάτι που το ζούσα από τότε που ήμουν τριών χρονών.
Είναι δύσκολο να πω τι ήταν αυτό που με προσέλκυσε στο μπάσκετ. Είναι αστείο, γιατί άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο στο σχολείο μου, αλλά μετά απλά άλλαξα, Όλοι στο σχολείο θεώρησαν, κι έτσι μου είπαν, πως στράφηκα στο μπάσκετ εξαιτίας του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγάλωνα και πως κάπου πιέστηκα να στραφώ σ’ αυτό. Δεν ήταν αλήθεια όμως. Είχα το μπάσκετ στο αίμα μου και απλά η αγάπη μου γι’ αυτό μεγάλωνε. Νομίζω πως η επιλογή μου αυτή άξιζε τον κόπο Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν είχα μείνει στο ποδόσφαιρο, αλλά κατά κάποιο τρόπο δεν το είχα μέσα μου. Το μπάσκετ όμως ναι. Δεν ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά είναι αλήθεια πως όλοι στο σχολείο μου έλεγαν πως έπαιζα καλά και όλοι ήθελαν να συνεχίσω να παίζω ποδόσφαιρο. «Μείνε στο ποδόσφαιρο! Μείνε στο ποδόσφαιρο!» μου έλεγαν.
Δεν ήταν δύσκολη η απόφαση όμως για μένα, προσωπικά, αλλά δεν έμοιαζε το ίδιο για τους υπόλοιπους. Τώρα, στα 50 μου, μπορώ να κοιτάξω πίσω στην καριέρα μου και είμαι χαρούμενος που όλα πήγαν όπως πήγαν. Είμαι χαρούμενος γιατί ζω από το μπάσκετ, κάτι που είναι τόσο πολύτιμο για μένα.
Ο πρώτος μου προπονητής στο Σαν Βιατόρ ήταν ο Χουάν Πινέδο, που έπαιζε στην Μπασκόνια για πολλά χρόνια. «Έτρεχε» ένα πρόγραμμα μπάσκετ, ένα πολύ καλό πρόγραμμα, στο σχολείο μου και παίζαμε στο ισπανικό πρωτάθλημα. Έχω υπέροχες αναμνήσεις από τα πρώτα μου χρόνια στο μπάσκετ. Με βοήθησε, πιθανότατα, να καταλάβ πως το μπάσκετ θα μπορούσε να είναι κάτι στη ζωή μου.
Τότε ο στόχος μου ήταν να δω αν μπορώ να παίξω στην Μπασκόνια, την ομάδα της πόλης μου. Ξέρεις σε αυτό το στάδιο δεν σκέφτεσαι κάτι πιο μεγάλο. Βάζεις μικρούς, εφικτούς στόχους. Αλλά όταν έφτασα εκεί, άρχισα να σκέφτομαι την Εθνική Ομάδα. Στόχοι που πετυχαίνεις, βήμα-βήμα.
Πολλά πράγματα με επηρέασαν και με βοήθησαν στην πορεία. Με πολλούς παίκτες δίπλα στους οποίους έπαιξα, έχω ακόμη επαφή και με προπονητές επίσης. Έχω πολύ καλές αναμνήσεις από όλους τους προπονητές μου και κάποιοι από αυτούς είναι πλέον αντίπαλοί μου στους πάγκους. Είναι αστείο πως στο τέλος, μετά από τόσα χρόνια οι επαφές σου ειναι όλες συνδεδεμένες με το μπάσκετ. Έχω και φίλους που δεν έχουν σχέση με το μπάσκετ, φυσικά, αλλά η καριέρα μου και η ζωή μου πάντα γύριζαν γύρω από το μπάσκετ. Και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό».
