Το ότι η Εθνική Ελλάδας έφτασε στο σημείο να εξασφαλίσει την πρόκρισή της στους "16" του Ευρωμπάσκετ την τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων σε έναν αγώνα που ουσιαστικά ήταν νοκ άουτ, δεν αποτελεί ασφαλώς λόγο για να βγει κανείς στους δρόμους εμφορούμενος από αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας και να πανηγυρίσει έξαλλα. Ελλάδα είσαι, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, διότι όποιος ξεχνά το παρελθόν του, χάνει τον μπούσουλα στο παρόν και το μέλλον. Ούτε και σκότωσε κανένα θηρίο για να τα καταφέρει. Η Πολωνία είναι μία μέτρια ευρωπαϊκή ομάδα, από την οποία μάλιστα απουσίαζαν και δύο βασικότατοι γι' αυτήν, πρώτης κλάσεως παίκτες. Ο Γκόρτατ και ο Λάμπε. Αλλά...
Στο μπάσκετ, όπως και στον αθλητισμό γενικότερα, η ψυχολογία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Σε αρκετές περιπτώσεις μεγαλύτερο κι από αυτήν ακόμα τη σωματική και τακτική προετοιμασία ενός αγώνα ή το ταλέντο και την αγωνιστική αξία των παικτών. Είναι δε κοινώς αποδεκτό ότι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να φτιάξεις την ψυχολογία μιας ομάδας είναι οι νίκες. Όταν νικάς, αποκτάς αυτοπεποίθηση, ξεχνάς όλα τα στραβά κι ανάποδα και προχωράς. Κι όσο πιο πολύ νικάς, τόσο πιο πολύ χαλυβδώνεσαι ψυχολογικά.
Υπό αυτή την έννοια η νίκη επί της Πολωνίας είναι πολύ σημαντική και ικανή να αλλάξει τον ρουν των γεγονότων, που έλεγε και ο Μίμης Φωτόπουλος στην ταινία "Ο Θόδωρος και το δίκαννο". Πρωτίστως, φυσικά, επειδή κρατά ζωντανή την ομάδα στη διοργάνωση και της επιτρέπει να συνεχίσει την πορεία της σε αυτήν μετέχοντας κατ' αρχήν στη φάση των "16". Και από εκεί και πέρα επειδή ήρθε σε ένα παιχνίδι το οποίο, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν ο αντίπαλος, έμοιαζε με τελικό. Άρα είναι μια νίκη που τονώνει την αυτοπεποίθηση, σου θυμίζει ποιος είσαι και σε κάνει να αντιμετωπίσεις τη συνέχεια διαφορετικά.
Πέρα από τα όποια προβλήματα αντιμετώπισε η Εθνική, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά, από τη μέρα που άρχισε η προετοιμασία μέχρι σήμερα και τα οποία λίγο ως πολύ τα γνωρίζουμε όλοι και δεν έχει νόημα να τα αναλύσουμε περισσότερο-όχι τουλάχιστον όσο βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια της ομάδας και η ώρα του απολογισμού απέχει ακόμα-είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν είχε πετύχει νίκες που θα τη βοηθούσαν να αποβάλει την εσωστρέφειά της, να πειστεί για τις δυνατότητές της και να κοιτάξει μπροστά. Οι νίκες με τις Ρουμανίες και τις Αγγλίες δεν λένε τίποτα, αλίμονο άλλωστε, δεν έχει πέσει το επίπεδό μας τόσο χαμηλά. Η νίκη επί του Μαυροβουνίου δεν πιάνει, γιατί σε αυτό το παιχνίδι έπαιξε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, άρα μιλάμε για άλλη ομάδα. Αυτή επί της Ιταλίας ήταν μια καλή νίκη, αλλά χάθηκε ανάμεσα στις δύο ήττες από Γεωργία και Σερβία στο "Ακρόπολις", ενώ η νίκη επί της Ισλανδίας στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ ήταν ως μη γενόμενη, αφού τους κακόμοιρους τους Βίκινγκς τους... γλέντησαν όλοι στη συνέχεια και δεν ήταν κανένα κατόρθωμα το ότι το κάναμε κι εμείς.
Η πρώτη καλή νίκη ήταν αυτή επί της Πολωνίας. Και ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Τώρα που αρχίζουν οι νοκ άουτ αγώνες στο Ευρωμπάσκετ. Προφανώς και δεν λύνει τα όποια προβλήματα υπάρχουν. Επιτρέπει, ωστόσο, στους διεθνείς να σηκώσουν το χαλάκι, να τα κρύψουν από κάτω και να επιχειρήσουν το επόμενο βήμα με όποιον τρόπο είναι εφικτό στην παρούσα φάση να το κάνουν. Η Λιθουανία δεν αστειεύεται, δείχνει να είναι καλύτερη από την Εθνική μας, αλλά οι Έλληνες παίκτες δεν είναι χθεσινοί, δεν είναι κομήτες. Έχουν ποιότητα, έχουν εμπειρία και πλέον έχουν και καλή ψυχολογία. Γιατί να μην κερδίσουν έναν ακόμα νοκ άουτ αγώνα; 40 λεπτά είναι αυτά. Και μετά άλλα 40 κι άλλα 40...
Κι έτσι γράφεται καμιά φορά η ιστορία. Κόντρα στον ρουν των γεγονότων...
