Η Εθνική ομάδα Γυναικών θα αντιμετωπίσει απόψε στα «Δύο Αοράκια» (20:00) την Σλοβενία στο ντέρμπι του ομίλου και με αφορμή τον συγκεκριμένο αγώνα η Σοφία Κλιγκοπούλου και η Δήμητρα Καλέντζου κάνουν μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με κοινό παρανομαστή την αγάπη τους για την εθνική ομάδα.
Οι δύο γυναίκες έχουν... υπηρετήσει την Εθνική ομάδα ως αθλήτριες και πλέον βρίσκονται σε άλλο πόστο η καθεμία με σκοπό να βοηθήσουν τις νεότερες γενιές στην ομάδα να ξεχωρίσουν και να τους μεταφέρουν τις δικές τους εμπειρίες και σκέψεις γύρω από το μπάσκετ.
Η Σοφία Κλινγκοπούλου και η Δήμητρα Καλέντζου πρόσφεραν μία ιδιαίτερη κουβέντα στην κάμερα της ΕΟΚ και αναπολούν κοινές πορείες τους στα παρκέ με το εθνόσημο στο στήθος.
Αναλυτικά η συζήτηση των δύο πρώην αθλητριών:
Τυχαίο δεν μπορεί να είναι. Αυτή η αγάπη για την Εθνική Ομάδα που δείχνουν όσες αθλήτριες φορούν (ή ονειρεύονται να φορέσουν) το εθνόσημο έχει πηγή και βάση. Η κουβέντα με τη Σοφία Κλιγκοπούλου και τη Δήμητρα Καλέντζου είχε διαφορετική αφετηρία, αλλά κατέληξε σε αυτό ακριβώς το σημείο. Στην αγάπη για την Εθνική Ομάδα.
Η αφετηρία και η αφορμή για την κουβέντα ήταν η προϊστορία των αγώνων ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Σλοβενία. Πέντε αγώνες όλοι κι όλοι, μία νίκη όλη κι όλη. Σε εκείνη τη νίκη Κλιγκοπούλου και Καλέντζου ήταν συμπαίκτριες. Ο αγώνας είχε γίνει στις 23 Μαϊου 1999 στην Τρίπολη και πάλι στο πλαίσιο μιας προκριματικής φάσης Ευρωμπάσκετ. Η Ελλάδα είχε νικήσει 82-60 και είχε πάρει ένα θετικό αποτέλεσμα που βοήθησε τα μέγιστα στην τελική φάση της διοργάνωσης. Η Κλιγκοπούλου είναι πλέον η team manager της Εθνικής Ομάδας, ενώ η Καλέντζου είναι συνεργάτης του Βασίλη Μασλαρινού στην άκρη του πάγκου.
Η αλήθεια είναι οι δυο τους δεν θυμούνται και πολλά από εκείνο το παιχνίδι. Η πρώτη που το παραδέχεται είναι η… ψηλή της παρέας: «Για να πω την αλήθεια εγώ δεν θυμάμαι και πάρα πολλά από εκείνη τη διοργάνωση. Θυμάμαι μόνο πως είχαμε κάνει μια νίκη με αρκετούς πόντους διαφορά. Ήταν στη διαδικασία του challenge round και ότι είχε γίνει στη χώρα μας και συγκεκριμένα στην Τρίπολη».
Η Καλέντζου έρχεται να συμπληρώσει: «Δεν είχε ξανατύχει να παίξουμε πάλι στην Ελλάδα και είχαμε ένα νικηφόρο αποτέλεσμα με μεγάλη διαφορά. Ήταν μια διαφορετική διαδικασία τα challenge round τα τότε με τα παράθυρα τα σημερινά και πολύ περισσότερο με τη φούσκα που βρισκόμαστε τώρα. Επίσης σε σε εκείνη την ομάδα ήταν παίκτριες που ακολούθησαν ως το 2004 όπως η Σοφία, η Σαρέγκου, η Παπαηλία, η Δελή, η Βασιλείου και μετά η Μάλτση που είχε ουσιαστικά πρωτομπεί, η Κωστάκη κι εγώ συμπληρώναμε την ομάδα δίπλα στις πιο έμπειρες παίκτριες».
Οι δυο τους υπηρετούν την Εθνική Ομάδα από ένα διαφορετικό πόστο πλέον. Και οι διαφορές είναι πολλές όπως παραδέχονται. «Είναι λίγο διαφορετικό», θα ξεκινήσει η Κλιγκοπούλου: «Όταν είσαι αθλητής έχεις να προετοιμαστείς, να κάνεις την προπόνησή σου, να προσέχεις τη διατροφή σου, το σώμα σου και να μπεις να παίξεις. Δεν σε απασχολούν πολλά πράγματα. Ο ρόλος που έχει και η Τούλα ως βοηθός προπονητή κι εγώ ως team manager είναι πολύ διαφορετικός. Είναι το διαδικαστικό διαφορετικό. Ειδικά τώρα με την κατάσταση που επικρατεί με τη φούσκα έχει πάρα πολύ τρέξιμο, το οποίο βέβαια πάντα θα θέλεις να προσφέρεις στο γυναικείο μπάσκετ και γενικότερα, γιατί πάντα ένας αθλητής θέλει να βρίσκεται εδώ».
Η Καλέντζου κουνά το κεφάλι συμφωνώντας για να έρθει για αυτό που λέμε το «συμφωνώ και επαυξάνω»: «Όταν είσαι μέλος της Εθνικής Ομάδας, από όποιο πόστο κι αν βρίσκεσαι, είναι μόνο περηφάνεια και τιμή. Θεωρώ πως είναι κάτι που το νιώθουμε από την team manager ως τον φροντιστή. Όλοι θέλουμε να προσφέρουμε και να συμμετέχουμε σε μια διοργάνωση, σε μια Εθνική Ομάδα και να προσπαθούμε γι’ αυτό. Από εκεί και πέρα σε ότι αφορά τις θέσεις που έχουμε, είναι τελείως διαφορετικό κομμάτι το να είσαι αθλητής, γιατί έχεις να προπονηθείς, να είσαι ξεκούραστος, να είσαι έτοιμος, προσφέρεις 2-4 ώρες την ημέρα ανάλογα τι υποχρεώσεις έχει η αθλήτρια μέσα στην ημέρα. Η team manager και οι προπονητές είναι σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο διαθέσιμοι, ιδίως όταν είναι τα βίντεο, τα παιχνίδια, το scouting, οι πληροφορίες που πρέπει να μεταφέρεις στα κορίτσια. Είναι τελείως διαφορετικό».
Η τελευταία πρόταση της Καλέντζου βρίσκει κάτι παραπάνω από σύμφωνη την Κλιγκοπούλου με τις δύο πρώην –και νυν κατά κάποιο τρόπο- συμπαίκτριες να γελούν κουνώντας καταφατικά το κεφάλι: «Αν μας ρωτούσες τι θα προτιμούσαμε ως ρόλο και οι δύο θα προτιμούσαμε να είμαστε αθλήτριες».
Οι δυο τους εκπροσωπούν ουσιαστικά διαφορετικές εποχές μπάσκετ και βιώνουν μια Τρίτη εποχή μέσα των αθλητριών που αγωνίζονται τώρα. «Το μπάσκετ έχει αλλάξει έτσι κι αλλιώς λόγω ταχύτητας», παρατηρεί η Κλιγκοπούλου για να συνεχίσει: «Δεν έχω προλάβει τα 24’’’ ή τη μικρότερη μπάλα, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι τελείως διαφορετικό. Με τα 24’’ πρέπει να πάρεις πολύ πιο γρήγορα μια απόφαση είτε στην άμυνα, είτε στην επίθεση, πρέπει να είσαι έτοιμος και σίγουρα πρέπει να είσαι πιο καλός αθλητής ή αθλήτρια».
Η επόμενη κουβέντα της Καλέντζου είναι λίγο… μαχαιριά στην καρδιά όπως παραδέχεται γελώντας η πρώην συμπαίκτριά της: «Από το 1999 κι εκείνον τον αγώνα έχουν περάσει 21 χρόνια! Οι αλλαγές στους κανονισμούς και στη διεξαγωγή του αγώνα, στους κανονισμούς διαιτησίας, στην μπάλα… Όλες αυτές οι αλλαγές πρέπει να μεταφερθούν και στον αγωνιστικό χώρο. Στο προπονητικό κομμάτι κατ’ επέκταση έχουν αλλάξει πολλά. Από το πως στήνεται στο παρκέ μια ομάδα, το πως οι αθλητές θα πρέπει να κινούνται πιο γρήγορα, αλλά και να σκέφτονται πιο γρήγορα».
Οι αλλαγές έχουν αφήσει το δικό του ίχνος και στην Εθνική Ομάδα. Αν και όπως συμφωνούν για μια ακόμη φορά και οι δύο ορισμένα πράγματα έχουν μείνει ανέγγιχτα. Η Κλιγκοπούλου δίνει τον τόνο: «Το να παίζεις στην Εθνική Ομάδα είναι κάτι μοναδικό. Κάθε άνθρωπος θέλει να προσφέρει από το πόστο που βρίσκεται. Και στις ομάδες μας παλιότερα και στην Εθνική Ομάδα υπήρχε αυτό το παρεϊστικο. Και τώρα υπάρχει αυτό. Όπως στην Εθνική του 1999 υπήρχαν κάποιες μεγάλες και κάποιες μικρές έτσι γίνεται και αυτή τη φορά. Έχουμε τέσσερις κοπέλες κάτω των 18, υπάρχει αυτό το χάσμα, αλλά παρόλα αυτά το κλίμα πολύ καλό. Σ’ αυτό θα πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στις μεγαλύτερες, γιατί οι μικρές πολλές φορές έχουν άγνοια κινδύνου που λέμε, αφού κατάφεραν να τις ενσωματώσουν. Ανάμεσα σε αθλήτριες και σταφ υπάρχει πολύ καλό κλίμα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε με την κατάσταση αυτή την πρωτόγνωρη παγκοσμίως. Παρόλα αυτά νομίζω πως θα είμαστε ανταγωνιστικοί».
Η Καλέντζου βλέπει κάτι διαχρονικό σε αυτή την κατάσταση: «Η καλή κατάσταση και όλη αυτή η υγεία που βγάζει η Εθνική Ομάδα, αυτή η σκυταλοδρομία από γενιά σε γενιά που γίνεται με επιτυχία είναι κάτι που έχει μια συνέχεια. Η γενιά της Σοφίας για παράδειγμα το μετέφερε σε εμάς, η δική μας γενιά σε αυτή της Σπανού… Όλο αυτό το μαθαίνεις μέσα στην ίδια την Εθνική Ομάδα. Είναι μια πολύ ωραία παρέα για τις λίγες αυτές μέρες που είμαστε μαζί».
Η ώρα για τον επίλογο έρχεται με τα λόγια της Καλέντζου που θα μπορούσαν να λένε ταυτόχρονα σαν χορωδία όχι μόνο η ίδια και η Κλιγκοπούλου που κάθεται δίπλα της και ακόμη και σήμερα μοιάζει συγκινημένη ακούγοντάς τα, αλλά από κάθε διεθνή αθλήτρια: «Νομίζω πως για τις περισσότερες από εμάς η Εθνική ομάδα είναι πάντα η ομάδα της καρδιάς μας».
*Για την ιστορία να δώσουμε και τη σύνθεση εκείνου του αγώνα για την Ελλάδα: Καλέντζου 8, Κωστάκη 2, Βαρδάκη 9, Παπαηλία 16, Βασιλείου 6, Δελή 2, Σαρέγκου 13, Καββαδία 11, Νικολαϊδου, Πρασσά, Μάλτση 13, Κλιγκοπούλου 2. Προπονητής ήταν ο Παναγιώτης Βαφειάδης.
