Την απόφαση για την πλήρη αποσύνδεση των εθνικών πρωταθλημάτων από την Ευρωλίγκα έλαβε τύποις η γενική συνέλευση των μετόχων της ECA, αλλά όλοι ξέρουν ποιος πραγματικά είναι πίσω από αυτήν και ουσιαστικά την επέβαλε. Ο Τζόρντι Μπερτομέου δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να περνάει τις ιδέες του χωρίς να ακούγεται τσιμουδιά από τις ομάδες-μέλη της ECA και κάπως έτσι έφτασε στο σημείο να υλοποιήσει το όραμά του για μετατροπή της Ευρωλίγκας σε κλειστή λίγκα.
Διότι αυτό θα είναι εφεξής η Ευρωλίγκα. Ένα κλειστό κλαμπ, στο οποίο θα παίζουν οι ομάδες που θα επιλέγει ο Μπερτομέου. Οι 11 με τα δεκαετή συμβόλαια κι άλλες πέντε με wild cards (τρεις μονοετείς και άλλες δύο διετείς), που θα μοιράζει κατά το δοκούν και σίγουρα όχι με αγωνιστικά κριτήρια ο εκτελεστικός διευθυντής, φυσικά πάντα με την τυπική νομιμοποίηση, που θα του παρέχει η ομόφωνη αποδοχή των προτάσεών του από τη γενική συνέλευση. Τις δύο θέσεις που περισσεύουν, θα τις παίρνει το ζευγάρι του τελικού του Eurocup, μιας διοργάνωσης, τις ομάδες της οποίας λίγο ως πολύ πάλι ο Μπερτομέου επιλέγει.
Όλο αυτό, φυσικά, ουδεμία σχέση έχει με το κυρίαρχο αθλητικό μοντέλο των σπορ στην Ευρώπη. Με αυτό που μάθαμε ότι είναι αθλητισμός από τους πατεράδες μας και προσπαθούμε να το μάθουμε και στα παιδιά μας. Ένα μοντέλο που βασίζεται σε μια πολύ απλή όσο και θεμελιώδη αρχή. Γίνεσαι πρώτος στη χώρα σου και μετά πας να γίνεις πρώτος στην Ευρώπη. Αυτό ισχύει σε όλα τα αθλήματα, ομαδικά και ατομικά. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο (για την ώρα...). Αυτό ο Μπερτομέου το καταρρίπτει.
Για τον δαιμόνιο Καταλανό δικηγόρο σημασία δεν έχει το αγωνιστικό αποτέλεσμα για να κερδίσει μια ομάδα τη θέση της στην Ευρωλίγκα, αλλά το γεμάτο πορτοφόλι. Αν έχεις έναν πλούσιο ιδιοκτήτη και κραταιούς χορηγούς να σε χρηματοδοτούν, τότε έχεις θέση στη διοργάνωση. Αλλιώς... ξέχνα το.
Έχει εξηγήσει πολλές φορές αυτή τη θέση του. Χρειάζεται, λέει, το "προϊόν" να είναι σταθερό, να έχει μια συγκεκριμένη μορφή χωρίς μεγάλες αλλαγές από χρόνο σε χρόνο, για να μπορεί να το πουλά μακροπρόθεσμα. Με άλλα λόγια χρειάζεται κάθε χρόνο όλα τα ισχυρά brand names να είναι παρόντα, άρα η ανάγκη να εξαλειφθεί εντελώς ο κίνδυνος απουσίας κάποιου ή κάποιων εξ αυτών είναι στο μυαλό του επιτακτική. Ο Μπερτομέου μισεί τις εκπλήξεις, γιατί τις μισούν και οι χορηγοί. Γι' αυτό επινόησε τα δεκαετή συμβόλαια, τις wild cards, γι' αυτό "έκλεισε" την Ευρωλίγκα.
Είναι μια καθαρά επιχειρηματική λογική αυτή. Ας την εφαρμόσει, αλλά να μην μας κοροϊδεύει. Διότι η παρακάτω περικοπή της ανακοίνωσης που εκδόθηκε μετά το τέλος της χθεσινής γενικής συνέλευσης στο Μόναχο, μόνο ως κοροϊδία και μάλιστα μέσα στα μούτρα μας, μπορεί να εκληφθεί: "Ο νέος κανονισμός (σ.σ. αυτός που καθιερώνει την πλήρη αποσύνδεση των εθνικών πρωταθλημάτων από την Ευρωλίγκα) έχει σκοπό να παρέχει ίσες και καθαρές ευκαιρίες στις ομάδες να παίξουν στη διοργάνωση και να παραμείνουν σε αυτήν"!
Μα πώς μπορεί να μιλάει για ίσες ευκαιρίες όταν από τις 18 θέσεις της Ευρωλίγκας, οι 11 είναι κατειλημμένες από δεκαετή συμβόλαια και για τις άλλες 5 θα πρέπει να έχεις πίσω σου τη Gazprom, που είχε φέτος η Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης, ή τέτοιου είδους χορηγούς τέλος πάντων (ή να είσαι από τη Μεγ. Βρετανία, που τουλάχιστον πριν απο το Brexit ήταν το απωθημένο του), για να μπορέσεις να πάρεις τη wild card;
Πώς μπορεί να μιλά για καθαρές ευκαιρίες σε επιχειρηματίες σαν τον Μάκη Αγγελόπουλο της ΑΕΚ ή τον Βαγγέλη Λιόλιο του Προμηθέα, όταν τους λέει ότι μόνο αν παίξουν στον τελικό του Eurocup, θα πάρουν ένα συμβόλαιο στην Ευρωλίγκα; Δηλαδή, να επενδύσουν ένα σωρό χρήματα για να φτάσον στον τελικό μιας διοργάνωση που έχει μικρότερα έσοδα σε σχέση με το BCL, και στη συνέχεια να κάνουν νέα υπέρβαση στο μπάτζετ για να παίξουν μόνο ένα χρόνο στην Ευρωλίγκα. Και την επόμενη σεζόν, που θα επιστρέψουν στο Eurocup με τα μηδαμινά έσοδα, τα ανοίγματα ποιος θα τα καλύψει; Δεν θα ήταν πιο δίκαιο να τους πει "επένδυσε για να πάρεις το πρωτάθλημα στη χώρα σου και όσο είσαι πρώτος εκεί, η θέση σου στην Ευρωλίγκα θα είναι εξασφαλισμένη";
Ας μην κοροϊδεύει, λοιπόν, ο Μπερτομέου. Δεν πείθει κανέναν, εκτός από τους συνεταίρους του στο κλειστό κλαμπ της ECA, οι οποίοι έχοντας συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν μπορούν να βρουν αλλού περισσότερα έσοδα, δεν βγάζουν τσιμουδιά.
Μπορεί η Ευρωλίγκα να είναι πράγματι μια καλή διοργάνωση, με υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού και θεάματος, αλλά αυτή η εμμονή που δείχνει στην οικονομική και εμπορική διάσταση του αθλητισμού μακροπρόθεσμα θα τη βλάψει. Εξωθώντας τα ισχυρά κλαμπ-μέλη της στην απόσχισή τους από τα εθνικά πρωταθλήματά τους (γιατί αυτό κάνει στην πραγματικότητα όταν αποσυνδέει τις εθνικές λίγκες από αυτήν. Αφαιρεί από τις ομάδες με τα δεκαετή συμβόλαια και τις wild cards κάθε κίνητρο να παίζουν στη χώρα τους), τα οδηγεί σταδιακά στην αποξένωση από το ίδιο το κοινό τους. Με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την εμπορική επιτυχία τους και κατ' επέκταση και αυτή της Ευρωλίγκας.
Υ.Γ. Αλήθεια, ο ΕΣΑΚΕ κατάλαβε τι έγινε την Πέμπτη στο Μόναχο; Οι εθνικές λίγκες δεν έχουν πια καμία σχέση με την Ευρωλίγκα. Δεν δίνουν πια καμία ομάδα στην Ευρωλίγκα. Το γράφουμε, μήπως το διαβάσουν και αντιληφθούν ότι έμειναν απ' έξω. Διότι για την ώρα και παρά το ότι η ULEB και η ACB έχουν ήδη βγει στα κάγκελα, οι δικοί μας εδώ συμπεριφέρονται σα να μην τους αφορά. Σιγή ασυρμάτου.
Θα πείτε, βεβαίως, ότι και πριν από κάποια χρόνια, όταν η Ελλάδα έχανε τη μία από τις τρεις θέσεις στην Ευρωλίγκα, ο ΕΣΑΚΕ πάλι σφύριζε αδιάφορα. Μήπως όμως κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσει; Διότι, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, διακυβεύεται η ύπαρξη του ελληνικού επαγγελματικού πρωταθλήματος, άρα και η δική του...
