Το τελευταίο από τα πολλά ερωτήματα που... βασάνιζαν τη Basket League έχοντας πλησιάσει επικίνδυνα προς το πρώτο τζάμπολ ήταν το αν «θα κατέβει τελικά ο Κολοσσός»; Οι Ροδίτες ήταν η ομάδα που είχε... χαθεί, δεν είχε κάνει έστω μία ανακοίνωση, δεν έδινε σημάδια ζωής, παρέμενε ένα μυστήριο. Μετά, όλα πήραν το δρόμο τους. Αρχής γενομένης από την ανάθεση της τεχνικής ηγεσίας στον Ηλία Καντζούρη, ο οποίος μετά το αιφνιδιαστικό για πολλούς τέλος της συνεργασίας του με τον Ηρακλή πήρε τον άμεσο συνεργάτη του Γιώργο Σιγάλα και... έπιασαν νησί.
Γήπεδο, γραφεία... σήμα ομάδας, μια διοίκηση με τεχνογνωσία και φερεγγυότητα και αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί κατά τα άλλα, υπήρχαν... μηδέν συμβόλαια παικτών. Και μεν δεν είναι πρωτοφανές το φαινόμενο, έλα όμως που δεν υπήρχε χρόνος και έπρεπε να στηθεί μια ομάδα από το μηδέν στο... και πέντε.
Είχαμε λίστα... για τον Ηρακλή
«Το πρώτο δεδομένο σε κάθε αναζήτηση παικτών, ανεξάρτητα από την πίεση χρόνου και την ομάδα για την οποία προορίζονται είναι ότι πρέπει να έχεις επίγνωση της αγοράς και για όλα τα βαλάντια. Θεωρώ ότι για την πορεία κάθε ομάδας ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό στηρίζεται στις επιλογές του καλοκαιριού, ό,τι λάθη κάνεις εκεί και δεδομένα όλοι κάνουν λάθη και έχουν αστοχίες θα τις... λούζεσαι όλη τη χρονιά», ήταν οι πρώτες κουβέντες του Ηλία Καντζούρη ο οποίος δέχτηκε να... αφηγηθεί στο Basketa.gr την πορεία αυτών των μηνών, μέχρι και τη χθεσινή μεγάλη νίκη επί του Περιστερίου που ήταν η πέμπτη για του Ροδίτες και τους επιτρέπει να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία.
«Ο Κολοσσός είναι γεγονός που όλοι γνωρίζουν ότι φτιάχτηκε αργά, τα χρονικά περιθώρια πίεζαν ασφυκτικά ενώ πλέον και από την δεξαμενή παικτών που θα μπορούσαμε να διαλέξουμε είχαν φύγει πολλοί, είχαν συμφωνήσει με ομάδες. Το καλό είναι ότι είχαμε κάνει την έρευνά μας σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας, για να είμαι ειλικρινής είχα αρχίσει να κοιτάζω παίκτες για τον Ηρακλή, από τότε που τελείωσε με τη διακοπή η περσινή σεζόν δεν κάναμε άλλη δουλειά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η αγορά είχα διαμορφωθεί με διαφορετικές συνθήκες, υπήρχαν ευκαιρία που κάποιες ομάδες δε θα είχαν υπό άλλες συνθήκες, γενικά ήταν μία περίεργη κατάσταση.
Το πιο δύσκολο κομμάτι σε αυτή τη διαδικασία είναι να καταλάβεις ποιος ταιριάζει με ποιον, υπό αυτή την έννοια πιστεύω ότι ακόμα και σήμερα που μιλάμε μαθαίνει ο ένας τον άλλο, δεν χτίζονται μέσα σε τρεις μήνες οι ομάδες, θέλουν πολύ περισσότερο χρόνο ειδικά όταν αποτελούνται από 12 νέα πρόσωπα. Ακόμα και για εμάς, τα μέλη του προπονητικού επιτελείου ισχύει αυτό κι εμείς ουσιαστικά πρωτογνωριζόμαστε. Μπορεί τον Γεωργαλλή να τον είχα παίκτη, όπως και τον Σιγάλα με τον οποίο είχαμε και τη συνεργασία, αλλά είναι τελείως διαφορετικά τώρα, προσπαθούμε μέσα από μία διαδικασία και την καθημερινότητα χωρίς πολλά λόγια και με πολλή δουλειά να γίνουμε όλοι μαζί μια ομοιογενής ομάδα. Μέχρι τώρα, στη Ρόδο γίνεται μια πολύ καλή προσπάθεια από όλους. Από τους παίκτες, από τη διοίκηση που συνδράμει καθημερινά και στηρίζει και όλοι μαζί προσπαθούμε να βγάλουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέχρι τώρα, έχουμε κάνει απλά τη μισή διαδρομή, δεν επαναπαυόμαστε σε όσα έχουμε κάνει, θέλουμε κάθε μέρα να είμαστε και πιο πεινασμένοι».
Πήραμε ρίσκα εν γνώσει μας
Ο Κολοσσός λοιπόν, μπήκε σε μια κατάσταση με πολλές ιδιαιτερότητες και εκ των πραγμάτων πήρε και ρίσκα. Ο προπονητής του, εξηγεί: «Κατ' αρχάς μπορεί όλοι να γνώριζαν ότι είχαμε χάσει πάρα πολύ χρόνο άρα και θα χρειαζόμασταν περισσότερο για να φτάσουμε σε ένα καλό σημείο, αλλά μιλώντας για την Ελλάδα και την πραγματικότητά της, τα αποτελέσματα είναι... αμείλικτα. Η αλήθεια είναι ότι ο σχεδιασμός έτρεξε σχετικά γρήγορα, υπήρξαν βέβαια και μπρος - πίσω, το πιο σημαντικό που είχαμε στο μυαλό μας ήταν να είναι όλοι στην ίδια σελίδα, να ξέρουμε ακριβώς τι θέλαμε να χτίσουμε.
Στην πορεία είχαμε μία μεγάλη ατυχία, με τον Τούμπα και δύο περιπτώσεις που ήταν ρίσκα που είχαμε πάρει εν γνώσεις μας και δε βγήκαν. Τόσο ο Χάνα όσο και ο Λάιλ δεν θα έλεγα ότι είναι αστοχίες, γιατί είχαμε συγκεκριμένα ερωτήματα που δεν αφορούσαν τις αθλητικές τους ικανότητες, είχαμε κάνει συζητήσεις μαζί τους εξηγώντας απαιτήσεις που υπήρχαν και χωρίς να επεκταθώ, απλά θα πω ότι από τη στιγμή που κάτι γίνεται πρόβλημα για την ομάδα, πρέπει να το απομονώσεις. Κάποια πράγματα λοιπόν βγήκαν, κάποια δε βγήκαν, αλλά προχωράμε».
Οι... έξτρα προπονητές
Σε μια τέτοια ομάδα, με όλους τους παίκτες καινούργιους όπως και τους προπονητές, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να βρεθούν και αυτοί που θα βγουν μπροστά στα αποδυτήρια, στο παρκέ, θα είναι οι προπονητές του... παρκέ. Ο Καντζούρης όχι απλά το παραδέχεται αλλά τους... κατονομάζει χωρίς ενδοιασμό.
«Το πρώτο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να έχω κάποιους βετεράνους παίκτες οι οποίοι καθημερινά να διευκολύνουν όλη τη λειτουργία της ομάδας. Ηταν προτεραιότητά μου να συμφωνήσουμε με τον Ξανθόπουλο και τον Ζάρα και ήμασταν πραγματικά τυχεροί που τους βρήκαμε ελεύθερους όταν μπήκαμε στη διαδικασία να φτιάξουμε την ομάδα».
