Τόσα χρόνια η εθνική ομάδα έχει κάνει του κόσμου τις ανατροπές, εκεί που συνήθως την έχουν όλοι οι άλλοι τελειωμένη.
Χωρίς πολύ σκέψη ο αξέχαστος ημιτελικός με τη Γαλλία το 2005 στο Βελιγράδι (55-62 στα 47'' και 60-64 στα 24'' αλλά τελικά νίκη 67-66 με το τρίποντο του Διαμαντίδη) και ο προημιτελικός με τη Σλοβενία το 2007 (από το -16, νίκη 63-62 με το καλάθι του Παπαλουκά) είναι τα δύο παιχνίδια που σου έρχονται αυτόματα στο μυαλό.
Κατά γενική ομολογία σε αυτά τα δύο παιχνίδια η εθνική μας στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα αντιμετώπισε προβλήματα και δεν ήταν καλή. Ομως έφτασε στις μεγάλες ανατροπές που ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη και γενικά εξιτάρουν περισσότερο κόσμο στις εξέδρες αλλά και στην τηλεόραση.
Δίνοντας μάλιστα ευκαιρίες για επικές τηλεοπτικές κορώνες (έπος, άθλος, μόνο εσύ, απίστευτο, μοναδικό κ.λπ.) ή ακόμα και για ατάκες που...έγραψαν όπως το περιβόητο "Ποιός, ποιός ; Βάλτο αγόρι μου" του Βασίλη Σκουντή πριν το τρίποντο του Διαμαντίδη.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία παιχνιδιών όπως το χθεσινοβραδινό με τη Λιθουανία που προσφέρουν μια άλλου είδους απόλαυση στους φιλάθλους, αυτή της απόλυτης κυριαρχίας από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό του αγώνα κόντρα σε μια ομάδα που τουλάχιστον στα χαρτιά δείχνει ανίκητη και αυτό συνδυασμένο με καλό και χορταστικό μπάσκετ.
Η εθνική ομάδα την πιο κρίσιμη στιγμή όχι μόνο έδειξε χαρακτήρα λοιπόν, αλλά κατάφερε κόντρα στη φιναλίστ των δύο τελευταίων Ευρωμπάσκετ και μεγάλο φαβορί για μετάλλιο και εφέτος, τη Λιθουανία να την αιχμαλωτίσει για 40 λεπτά με εξαιρετικό και ποιοτικό μπάσκετ με άμυνα (επιτέλους) για σεμινάριο.
Επιτομή οι βοήθειες του Παπανικολάου γενικότερα εκεί, εξαιρετικό τον πως έπαιξαν τον Βαλανσιούνας οι Παπαγιάννης-Μπουρούσης και φυσικά η κίνηση ματ πάνω στον Καλνιέτις κυρίως με τον Καλάθη και όχι μόνο.
Ο τίτλος της τηλεοπτικής εκπομπής "Ελλάδα έχεις ταλέντο" ταιριάζει γάντι σε αυτή την εθνική που βρίθει από ταλέντο, αλλά ψάχνοντας τη χαμένη ομοιογένειά της (με τη αποχώρηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο προς το φινάλε της προετοιμασίας και με όλο το πλάνο χτισμένο πάνω του) και την ηρεμία της, κινδύνεψε σοβαρά, στο δροσερό Ελσίνκι να αποχαιρετήσει πρόωρα τη διοργάνωση.
Η συσπείρωση, η συναίσθηση της ευθύνης και ο πληγωμένος εγωισμός λειτούργησαν ως πολύ δυνατό ξυπνητήρι με αποτέλεσμα τόσο με Πολωνία όσο και - κυρίως - με Λιθουανία να βγει αυτό το ταλέντο στο γήπεδο με τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση όμως να έχει πλέον περάσει στους παίκτες.
Από εδώ και πέρα - ανεξαρτήτου αντιπάλου - η εθνική πρακτικά μπορεί να ανεβάσει ακόμα περισσότερο την απόδοση και τη συγκέντρωσή της και αυτό μόνο σε καλό μπορεί να της βγει, όπως και ο υγιής ανταγωνισμός (που δεν έχουν) του Σλούκα και του Καλάθη για το ποιος μπορεί να σηκώσει το βάρος του νέου ηγέτη την ώρα που ο ένας απολαμβάνει τη συνεργασία με τον άλλο.
Μπορεί ο Κώστας Μίσσας (που αξίζει ένα μεγάλο credit για την πορεία έως εδώ και για το κοουτσάρισμα ιδιαίτερα χθες) να είπε ότι προτιμάει τη Ρωσία ως αντίπαλο και να μην έχει άδικο, αλλά εμείς προτιμούμε ανεξαρτήτου αντιπάλου να συνεχίσει να παίζει έτσι η εθνική μας.
Ενα μπάσκετ που πολλές φορές είναι καλύτερο και από τις ανατροπές.
