Λένε για τα συναισθήματα που γεννάει ο αθλητισμός και την εναλλαγή τους, λένε για το απρόσμενο που κρύβει ο αθλητισμός και γι’ αυτό συναρπάζει, λένε, λένε, αλλά υπάρχουν και οι φορές που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Υπάρχουν οι φορές που ακόμα και η πιο παραγωγική φαντασία μένει… με ανοιχτό το στόμα με αυτά που συμβαίνουν και ξεπερνούν και το απροσδόκητο.
Η Κύμη ανανέωσε την παραμονή στην Basket League με το σενάριο της χρονιάς. Με τον Παναθηναϊκό να μην κατεβαίνει στον μεταξύ τους αγώνα, στο ΟΑΚΑ μάλιστα, το φύλλο αγώνα να κλείνει με 20-0 για την Κύμη και την νίκη αυτή να σφραγίζει την σωτηρία για την ομάδα της Εύβοιας. Το χρονικό του… ανέλπιστου, περιγράφει στο Basketa.gr ο συνεργάτης του Ισίδωρου Κουτσού στον πάγκο της ομάδας, Σάββας Συμεωνίδης. Αρχίζοντας με μια διευκρίνιση. «Και την εννοώ, δεν το λέω τυπικά, έτσι για να το πω. Χαίρομαι πολύ, όλοι χαιρόμαστε για την κατάληξη μιας προσπάθειας μηνών που κάναμε, αλλά καταλαβαίνω και πώς νιώθουν οι αντίπαλοί μας που έχασαν την… γη κάτω από τα πόδια τους. Προσπάθησα κάποια στιγμή να μπω νοερά στην θέση τους και κατανοώ πώς νιώθουν».
Πρώτο μήνυμα στα εκδοτήρια
Το πούλμαν της Κύμης έφτασε στο ΟΑΚΑ με επιβάτες… αθλητικά μελλοθάνατους. «Ξέραμε ότι πηγαίναμε για τον κατά πάσα πιθανότητα τελευταίο μας αγώνα στην κατηγορία. Τι να λέμε τώρα, οι ελπίδες για νίκη επί του Παναθηναϊκού ήταν στα όρια της φαντασίας, αλλά και το Λαύριο παίζοντας την ζωή του εντός έδρας με τον Ηφαιστο δεν πιστεύαμε ότι θα χάσει.
Φτάσαμε στο γήπεδο, μπήκαμε κανονικά στα αποδυτήρια, μάλιστα οι προπονητές κάναμε και μια πρώτη ολιγόλεπτη συζήτηση για το ματς, τι θα λέγαμε στους παίκτες, την συνηθισμένη διαδικασία κι εγώ πήγα μια πρώτη βόλτα προς το παρκέ.
Εκεί το πράγμα άρχισε να γίνεται πιο περίεργο. Οι μοναδικοί που βλέπω ήταν κάνας - δυο παίκτες του Παναθηναϊκού που δεν θα ήταν στην 12άδα και ολοκλήρωναν ατομικά προγράμματα, και οδεύοντας προς τα πίσω στα αποδυτήριά μας, περνώντας έξω από τα δικά τους είδαμε τους άλλους να κάθονται ντυμένοι με τα πολιτικά τους σαν κάτι να περιμένουν.
Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, βέβαια δεν πήραμε κάποια απάντηση ρωτώντας τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Λογικό και αυτοί μέχρι να έχουν την οριστική έγκριση της διοίκησης να μην μπορούν να μιλήσουν ή όντως να περίμεναν την τελική απόφαση.
Ξαναβγήκαμε προς τα έξω κι εκεί τα... σημάδια άρχισαν να γίνονται πιο έντονα. Ειχε περάσει πια η ώρα, ήταν περίπου μια ώρα και κάτι πριν το τζάμπολ και είχε αρχίσει να έρχεται κόσμος για το ματς, κυρίως γονείς με παιδάκια και τους έλεγαν από τα εκδοτήρια ότι είχαν εντολή να περιμένουν και να μην δίνουν εισιτήρια γιατί υπήρχε περίπτωση να μην γίνει το ματς, χωρίς φυσικά να διευκρινίζουν πώς και τι».
Η… αντιστροφη μέτρηση
Στις τάξεις της Κύμης πλέον είχε αρχίσει ο πόλεμος συναισθημάτων. Η ελπίδα για το τελείως απρόσμενο, αλλά μαζί και η αβεβαιότητα αφού δεν γνώριζαν ακόμα τι ακριβώς συνέβαινε. «Ακόμα και τότε, όταν άρχιζε να φαίνεται ότι κάτι συνέβαινε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι δεν θα κατέβαινε ο Παναθηναϊκός. Μας φαινόταν απίστευτο, δεν ξέραμε και τι μπορεί να είχε συμβεί για να πάρει μια τέτοια απόφαση, αρχίσαμε πλέον πιο… ζωηρά να ψάχνουμε τις ανακοινώσεις και τι επίσημο υπάρχει.
Εντάξει, λογικά άρχισαν να σκάνε κάποια χαμόγελα και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να μας είχε ρίξει τέτοιο χαμόγελο η τύχη, αλλά μέχρι εκεί. Μην φανταστείς ότι υπήρχαν μεγάλες διαχύσεις και πανηγυρισμοί, τίποτα. Εντάξει, σοβαροί να είμαστε, νιώθαμε ότι είχαν μπει απρόσμενοι παράγοντες στην μέση, άλλο που εξελισσόταν υπέρ μας η ιστορία.
Κάποια στιγμή, μάθαμε και την ανακοίνωση του Παναθηναϊκού, αλλά κι εκεί για εμάς δεν τελείωσε η ιστορία. Και δεν ήταν τόσο να δούμε και τυπικά να κλείνει το φύλλο αγώνα, αφού πλέον είχε γίνει σαφές τι θα γινόταν στο ΟΑΚΑ, αλλά η αγωνία του τι θα γινόταν στα άλλα γήπεδα. Διαβάζαμε, μιλούσαμε, ακούγαμε για πιθανότητα αναβολής κάποιων ή όλων των αγώνων, καταλαβαίνεις ότι είμασταν σε αναμμένα κάρβουνα.
Ε, εκεί πια που το συνειδητοποιήσαμε απόλυτα, ήταν όταν είδαμε το τζάμπολ στα γήπεδα. Περιμέναμε μετά και το 20λεπτο να κλείσει το δικό μας φύλλο και… ανακούφιση. Τι να λέμε τώρα, ήταν μεγάλο το συναίσθημα και έγινε πολύ πιο έντονο έτσι που ήρθαν τα πράγματα, χωρίς όχι να τα περιμένουμε, αλλά ούτε καν να τα έχουμε φανταστεί».
Στο δια ταύτα, ο Σάββας Συμεωνίδης έκανε μια συνολική αποτίμηση. «Ξέρεις, υπάρχει κάτι παράδοξο σε όλη την ιστορία. Όταν έγιναν οι αλλαγές στην τεχνική ηγεσία της ομάδας, είχε μια νίκη, όλα έμοιαζαν τελειωμένα. Βάλαμε κάτω το πρόγραμμα, είδαμε ότι ήταν εφικτό να φτάσουμε στις επτά. Το στοχεύσαμε και όταν το πετύχαμε, υπήρχε η πίκρα ότι ενώ κάναμε πράγματα, δεν θα μας έφταναν τελικά. Ε, τελικά ήταν γραφτό μας να φτάσουν έστω και με αυτόν τον απρόσμενο τρόπο».
