«Αστειεύεστε έτσι;» Ήταν οι πρώτες κουβέντες του Ντομινίκ Ουίλκινς φτάνοντας στο Κάουνας το φθινόπωρο του 1995. Με ένα αμήχανο χαμόγελο ο σούπερ σταρ που είχε φέρει ο Παύλος Γιαννακόπουλος στην Ελλάδα και τα μάτια ορθάνοιχτα, έβλεπε τύπους να κουβαλάνε τα πράγματά του στην πίστα του αεροδρομίου (η ομάδα είχε πετάξει με τσάρτερ), μια αγελάδα λίγα μέτρα από εκεί που προσγειώθηκε το αεροπλάνο και μια τεράστια σόμπα στο κέντρο του αεροδρομίου να προσπαθεί να ζεστάνει το χώρο. Ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό ταξίδι του Παναθηναϊκού για την σεζόν 1995-96 και την Ευρωλίγκα και οι εκπλήξεις για τον ίδιο, αλλά και για τους υπόλοιπους της αποστολής δεν θα σταματούσαν εκεί.
Το κρύο και η ανεξαρτησία
Το ημερολόγιο μπορεί να έδειχνε 24 Σεπτεμβρίου, αλλά το κρύο και ο απίστευτος αέρας σε έκανε να διπλοτσεκάρεις, μήπως ήταν 24 Δεκεμβρίου. Μπα… Σεπτέμβριος… Με κρύο που άγγιζε το μηδέν, αέρα τόσο δυνατό που είχαν απαγορεύσει να περνάει ο κόσμος πεζός τη γέφυρα στο τέλος του δρόμου από το ξενοδοχείο στο οποίο είχε καταλύσει η αποστολή. Μην ξεχνάμε πως το Κάουνας έχει το νερό στο DNA του, αφού βρίσκεται στη συμβολή δύο ποταμών, του Νεμούνας και του Νέρις.
Το πρώτο μικρό σοκ του αεροδρομίου φαινόταν να καταλαγιάζει, το κρύο παρέμενε ένα θέμα, το καταπράσινο τοπίο στη διαδρομή ως το ξενοδοχείο σε έκανε να ξεχνιέσαι, αλλά και να θες να παρατηρείς όλο και περισσότερα πράγματα, κυρίως μπαίνοντας πια στην πόλη. Με τα σημάδια της πρόσφατης ιστορίας ανάγλυφα. Δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που η Λιθουανία είχε κερδίσει την ανεξαρτησία της από τη Σοβιετική Ένωση. Ήταν και από τις πρώτες που την είχε διεκδικήσει άλλωστε, καταφέρνοντας να πετύχει το στόχο της το 1990, όχι χωρίς συγκρούσεις. Κάτι που μπορούσες να δεις και χωρίς να έχεις παρακολουθήσει ειδήσεις σε τοίχους, σπίτια, τζάμια και με ένα περίεργο τρόπο στους ανθρώπους, κι ας είχαν περάσει πέντε χρόνια. Εδώ σήμερα και όταν τραγουδούν τον εθνικό τους ύμνο πριν από κάθε αγώνα βλέπεις την περηφάνεια και το πάθος στη φωνή τους… Φανταστείτε τότε…
Το τηλέφωνο και οι τρύπες
Είθισται καθότι είμαστε και Μεσόγειοι, φτάνοντας από ένα ταξίδι κάπου να θέλουμε να ενημερώσουμε τους δικούς μας πως όλα εντάξει, προσγειωθήκαμε, είμαστε ζωντανοί, φοράμε ζακέτα και όλα τα συναφή. Μην πείτε πως δεν κάνετε κι εσείς το ίδιο. Η Ελληνίδα μάνα όμως έπρεπε να περιμένει. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, μας ενημέρωσαν πως υπήρχε μόνο ένα τηλέφωνο, στον τοίχο της reception στο lobby, από το οποίο μπορούσαμε να καλέσουμε. Κι αυτό μέσω κέντρου. Ναι, για όσους δεν το κατάλαβαν, είμαστε στην εποχή που δεν υπήρχαν κινητά. Τόοοσο παλιά… Και υπάρχει και δεύτερη έκπληξη στη συνέχεια να ξέρετε. Με υπομονή, κατανοώντας τις συνθήκες σε ένα κράτος που άρχιζε να βρίσκει τα πατήματά του, έκανε ο καθένας το τηλεφώνημά του.
Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο το σοκ ήταν μάλλον μεγαλύτερο. Κρύο και τρύπες στα παράθυρα… Κακός συνδυασμός. «Είναι από σφαίρες», όπως μας ενημέρωσαν λίγο αργότερα και δεν ξαναμίλησε κανείς… Απ’ έξω ακριβώς είχαν διαδραματιστεί κάποιες από τις μεγαλύτερες συγκρούσεις. Και το ξενοδοχείο, όπως και όλη η πόλη, όλη η χώρα, αναζητούσε τρόπους να κλείσει πληγές (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Η τραπεζαρία ήταν ένα ακόμη ξάφνιασμα. Μια τεράστια αίθουσα που θύμιζε αυτές που βλέπουμε στις ταινίες όταν έκαναν κάποιον χορό οι τσάροι, με μερικά τραπέζια στην μία άκρη, ένα μπαρ σε μια άλλη και –περιττό να το πούμε πλέον- κρύο. Πολύ κρύο… Γι’ αυτό και η σούπα που σέρβιραν, ένα είδος μπορτς, όπως το λένε οι Πόντιοι, με πολύ (μιλάμε για πάρα πολύ) πιπέρι ήταν ότι χρειαζόταν.
Το γήπεδο και οι μπύρες
Έχετε δει ή έχετε ακούσει για τη Ζαλγκίριο Αρένα, χτισμένη εκεί στο νησί του ποταμού Νεμούνας.
Σας το λέμε λοιπόν πως είναι από τα ομορφότερα γήπεδα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη.
Ε, το γήπεδο που έπαιξαν τότε οι δύο ομάδες, καμία σχέση. Ιστορικό το Kaunas Sports Hall, από αυτά που θες να ξαναπάς για να ανασάνεις ιστορία. Ξύλινο όλο από μέσα, σωστά ζεστό στη σάλα του, με έναν ευγενικό κύριο φύλακα λες και άλλης εποχής να μας υποδέχεται. Και την ώρα του αγώνα; Γεμάτο…
Και έξω από τη σάλα να ψήνουν διάφορα, να πουλάνε τα απαραίτητα κασκώλ, σκουφάκια και διάφορα άλλα της Ζαλγκίρις Κάουνας και μπύρες! Πολλές, πάρα πολλές μπύρες! Κάτι που σίγουρα δεν είχαμε συνηθίσει.
Ο αγώνας έγινε. Ο Παναθηναϊκός νίκησε 59-56 στη Λιθουανία με τους Οικονόμου – Αλβέρτη να σημειώνουν 22 και 11 πόντους αντίστοιχα και τον Ουίλκινς να μετρά 9 πόντους στο φινάλε με 2/12 σουτ εντός πεδιάς.
Ο Στόγιαν Βράνκοβιτς είχε άλλους 9 με 9 ριμπάουντ, ο Παταβούκας 4 και από δύο ο Σταυρακόπουλος και ο Πετσάρσκι. Συμμετοχή είχαν ακόμη ο Κόρφας, ο Γιαννάκης, ο Μυριούνης. Κι άλλη έκπληξη για εσάς τους νεότερους: Οι ομάδες είχαν δικαίωμα για ρόστερ 10 παικτών και όχι 12! Στην άλλη πλευρά Λουκμίνας, Κουρτινάιτις και Σεστόκας με 17, 15 και 14 πόντους αντίστοιχα είχαν ηγηθεί της προσπάθειας της Ζαλγκίρις. Σε ένα γήπεδο που δεν άκουγες την ίδια σου τη φωνή από το θόρυβο στις κατάμεστες κερκίδες και μύριζε μπύρα…
Άντε και τελείωσε το παιχνίδι… Και τώρα;
Για τους παίκτες το δύσκολο είχε τελειώσει. Για εμάς πάλι όχι. Το παιχνίδι είχε γραφτεί, οι δηλώσεις είχαν γίνει, το στατιστικό το είχαμε στα χέρια μας. Και τώρα; Όλα αυτά πως θα έφταναν ως την Αθήνα; Γιατί, έρχεται η μεγάλη έκπληξη, δεν υπήρχε ούτε ίντερνετ ακόμη. Όχι wifi και τέτοια….Ίντερνετ… Γενικότερα… Έτσι όλα γράφτηκαν σε χαρτί και έπρεπε να φύγουν με φαξ (μπορείτε εύκολα να googlάρετε για δείτε τι είναι). Έλα όμως που στο γήπεδο ούτε φαξ είχε. Εξυπηρετικοί οι άνθρωποι μας πήγαν σε ένα άλλο κτίριο, όπου όμως ένας ένας έπρεπε να δηλώνει ποιος είναι, τι στέλνει, σε ποιον και για ποιον λόγο, για να ανοίγει η γραμμή να φεύγουν τα κείμενα. Κι όλα αυτά με την αποστολή πλέον να περιμένει εμάς στο πούλμαν να φύγουμε για το αεροδρόμιο, όπου μας περίμενε το τσάρτερ… Μπορεί να αργήσαμε λίγο, αλλά έγιναν όλα… Και φύγαμε… Αφήνοντας πίσω αυτό το πρώτο ταξίδι της σεζόν, μια διαφορετική αίσθηση που μάλλον δεν έφυγε ποτέ για τη χώρα αυτή και τους ανθρώπους της και με την αναμονή της ρεβάνς. Που ήρθε και σφραγίστηκε με το τελικό 86-66 στο ΟΑΚΑ με τον Τζανή Σταυρακόπουλο πρώτο σκόρερ με 18 πόντους και τον αγαπημένο των "πράσινων" Στόγιαν Βράνκοβιτς να κάνει ένα από τα πολλά double double του με 17 πόντους και 11 ριμπάουντ.
Ήταν μόνο η αρχή μιας πορείας, που ολοκληρώθηκε σε μια πόλη που είχε μια τελείως διαφορετική ιστορία, σε διαφορετικές.... θερμοκρασίες και σίγουρα σε ένα εντελώς διαφορετικό ξενοδοχείο και γήπεδο, από αυτό που είχε αρχίσει: Στο Παρίσι, στις 11 Απριλίου του 1996 με την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
