Ο ΠΑΟΚ της περασμένης σεζόν άφησε φαρδιά-πλατιά χαμόγελα σε όσους σχετίζονται με την ομάδα μπάσκετ. Η καταστροφική προηγούμενη σεζόν έβαλε άλλωστε τόσο χαμηλά τον πήχη που τον ξεπέρασε εύκολα και δημιούργησε το ανάλογο κλίμα. Η φετινή σεζόν όμως είναι κάτι πολύ διαφορετικό.
Δεν είναι μόνο το ακόμη πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον στην Basket League –η επιστροφή του Ολυμπιακού και η ενίσχυση των περισσότερων, αν όχι όλων των ομάδων- και τα δύο καρπούζια που θα κληθεί να κουβαλήσει, με την επάνοδο του στο BCL. Είναι η εξ ορισμού δύσκολη αποστολή να διατηρήσει τα κεκτημένα και να κάνει ένα, έστω, βήμα μπροστά. Όλα αυτά όμως είναι θεωρίες που θα βρουν απαντήσεις στην πορεία της σεζόν. Αναζητώντας πιο χειροπιαστά δεδομένα μέσα από το πρώτο, επίσημο, δείγμα γραφής τα ερωτηματικά γίνονται περισσότερα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ματς του Σαββάτου ήταν από εκείνα που ο ένας φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο του –το παραδέχτηκε ο Χρήστος Σερέλης ότι το Λαύριο έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ιστορίας της- και ο άλλος βγάζει τον χειρότερο εαυτό του. Για έναν ΠΑΟΚ όμως που θέλει να κρατήσει όσα κέρδισε στην προηγούμενη σεζόν και να ισορροπήσει στη λεπτή γραμμή που δημιουργούν οι διπλές υποχρεώσεις του, το να το επιχειρήσει αποκλειστικά με την περσινή συνταγή μοιάζει καταδικασμένο σε αποτυχία.
Γιατί αυτό που έδειξε ο Δικέφαλος το Σάββατο, σε φιλοσοφία και όχι σε επίπεδο απόδοσης, θύμιζε την περσινή ομάδα. Μπροστά ο Γκρίφιν, ο Λοβ και αναζητούνται αυτοί που θα βγουν μπροστά για να λειτουργήσουν υποστηρικτικά στους δύο Αμερικανούς. Η λογική και η προϋπηρεσία τους δεν αφήνει σοβαρές αμφιβολίες. Ο ΝτιΛέο, ο Τολιόπουλος ακόμη και οι ρολίστες Χριστοδούλου και Μιχάλης Καμπερίδης, δεν μπορούν να παίξουν χειρότερα απ’ όσο με το Λαύριο. Οι απαιτήσεις όμως από αυτούς –όπως και από τον Γιάνκοβιτς και τον Κάρτερ- είναι μεγαλύτερες. Μόνο αν τις δικαιώσουν θα αρχίσει να δείχνει ο ΠΑΟΚ ότι είναι κάτι περισσότερο από ομάδα του Γκρίφιν και του Λοβ.
