Κάθε χρόνος που περνά, αφήνει το δικό της αποτύπωμα. Γεγονότα που τον σημαδεύουν, πρόσωπα που πρωταγωνιστούν και γράφουν την ιστορία του. Το 2018 δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ούτε και το μπάσκετ.
Προσπαθώντας να δώσουμε μια κάποια μορφή στο αποτύπωμα που άφησε η χρονιά που έφυγε στο αγαπημένο μας άθλημα, εμείς εδώ στο basketa.gr φτιάξαμε την πεντάδα (τι άλλο;) του 2018. Πέντε παίκτες που για συγκεκριμένο λόγο ξεχώρισαν και απαρτίζουν την κορυφαία ομάδα της χρονιάς που έφυγε.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ
Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον καλό και τον μεγάλο παίκτη. Ο καλός παίκτης διακρίνεται για τα σωματικά και αθλητικά προσόντα του, ξεχωρίζει για τις στατιστικές επιδόσεις του μέσα στο παρκέ. Ο μεγάλος παίκτης μαζί με όλα αυτά, καταφέρνει να εμπνεύσει τους συμπαίκτες του και να αλλάξει τη μοίρα ολόκληρης της ομάδας. Αυτή τη γραμμή διέβη φέτος ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Διότι ξέραμε εδώ και καιρό ότι είναι καλός παίκτης. Πολύ καλός, με σπάνια προσόντα και διαρκώς βελτιούμενες στατιστικές επιδόσεις. Από το 2013, όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του σε παρκέ του ΝΒΑ, μέχρι σήμερα οι αριθμοί του είναι κάθε χρόνο και καλύτεροι. Ζητούμενο, ωστόσο, παρέμενε το αν θα κατάφερνε να αλλάξει τη μοίρα των Μιλγουόκι Μπακς. Μιας ομάδας που από το 2001 και μετά βολοδέρνει μεταξύ του πρώτου γύρου των πλέι οφ και του… τίποτα, μέσα σε μια μετριότητα που έτεινε να γίνει μόνιμη.
Φέτος, όμως, όλα έχουν αλλάξει. Οι Μιλγουόκι Μπακς “ανήκουν” πλέον στον Γιάννη κι αυτός τους οδηγεί στην καλύτερη σεζόν εδώ και σχεδόν μισόν αιώνα! Το 2019 τούς βρίσκει με το καλύτερο ρεκόρ στο ΝΒΑ, κάτι που είχε να συμβεί από το 1971, όταν κατέκτησαν τον μοναδικό τίτλο τους! Και σύμφωνα με τις προβλέψεις του ESPN, αυτή τη στιγμή είναι το νούμερο 1 φαβορί για να πάρουν φέτος το πρωτάθλημα! Πρωτόγνωρες καταστάσεις για το Μιλγουόκι.
Κι όλα αυτά χάρη στον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Που κι αυτός με τη σειρά του είναι το νούμερο 1 φαβορί για τον τίτλο του MVP στο τέλος της σεζόν. Τέτοια πρόοδος στην καριέρα ενός αθλητή δεν είναι συνηθισμένη. Αλλά και πάλι, ο Γιάννης δεν είναι ένας συνηθισμένος αθλητής.
ΛΟΥΚΑ ΝΤΟΝΤΣΙΤΣ
Τα 20 δεν τα έχει κλείσει ακόμα. Θα τα κλείσει σε περίπου 2 μήνες. Κι όμως, τον περασμένο Μάιο κέρδισε την Ευρωλίγκα με τη Ρεάλ, ο ίδιος αναδείχθηκε MPV (της σεζόν, αλλά και του φάιναλ φορ), λίγες μέρες αργότερα επελέγη στο νούμερο 3 του ντραφτ του ΝΒΑ από την Ατλάντα και σήμερα που μιλάμε είναι βασικός και αναντικατάστατος στους Ντάλας Μάβερικς, όπου τον παραχώρησαν την ημέρα του ντραφτ με ανταλλαγή οι Χοκς. Όμως το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι έχει κάνει όλο τον κόσμο στο ΝΒΑ να παραμιλά μαζί του.
Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λίγοι όσοι αμφέβαλλαν αν ο Λούκα Ντόντσιτς θα μπορούσε να κάνει και στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού όσα έκανε στην από εδώ. Το ΝΒΑ είναι άλλου είδους πρωτάθλημα, τα αθλητικά προσόντα παίζουν κυρίαρχο ρόλο και ο νεαρός Σλοβένος δεν φημίζεται γι’ αυτά. Όμως διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να κλείνει πονηρά το μάτι στους αμφισβητίες του και να τους επιστρέφει στη… μούρη τις αμφιβολίες τους, συνεχίζοντας εν τέλει να κάνει και εκεί ό,τι έκανε και εδώ.
Ο Ντόντσιτς αποτελεί μοναδική περίπτωση στα χρονικά. Είναι ίσως ο μόνος μη Αμερικανός που δεν τον έκανε παίκτη το ΝΒΑ, αλλά πήγε ο ίδιος “ψημένος” κι έτοιμος και παίζει το δικό του παιχνίδι στο ΝΒΑ. Μετά από παρουσία μόλις τριών μηνών στο πρωτάθλημα έχει ήδη αναγορευθεί σε διάδοχο του Ντιρκ Νοβίτσκι και οι αριθμοί του είναι ήδη πολύ καλύτεροι από αυτούς του Γερμανού στην πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ και ίδιοι με τους αριθμούς του ΛεΜπρόν Τζέιμς στη δική του rookie season! Ναι, καλά διαβάσατε. Ο Σλοβένος έχει 19,6 πόντους, 6,5 ριμπάουντ και 5,1 ασίστ, ενώ ο ΛεΜπρόν είχε τη σεζόν 2003-04 20,9 πόντους, 5,5 ριμπάουντ και 5,9 ασίστ! Hale-luka!!!
ΛΕΜΠΡΟΝ ΤΖΕΪΜΣ
Το καλοκαίρι που πέρασε, πήρε μία ακόμα απόφαση. Άφησε για δεύτερη φορά το Κλίβελαντ και τους Καβαλίερς, όμως δεν κατευθύνθηκε ανατολικά, όπως είχε κάνει το 2010. Πήγε στη Δύση και φόρεσε τη δοξασμένη φανέλα των Λος Άντζελες Λέικερς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο ΛεΜπρόν άλλαξε ομάδα στα 16 χρόνια που παίζει στο ΝΒΑ. Ούτε έκανε κάτι ιδιαίτερο την τελευταία του χρονιά στους Καβαλίερς, πέρα από τα συνηθισμένα. Να είναι δηλαδή ο ηγέτης τους, ο καλύτερος παίκτης τους κι ένας από τους πέντε καλύτερους παίκτες σε όλο το πρωτάθλημα. Δεν πήρε πρωτάθλημα, δεν βγήκε MVP, δεν είχε θέση κανονικά σε αυτή την πεντάδα. Πλην όμως ο λόγος που τον οδήγησε στην απόφαση να υπογράψει συμβόλαιο με τους Λέικερς είναι ξεχωριστός. Και τον καθιστά πρωτοπόρο, διότι δείχνει ποιο δρόμο έχει αρχίσει να παίρνει ο επαγγελματικός αθλητισμός.
Ο ΛεΜπρόν δεν επέλεξε τους Λέικερς επειδή του έδιναν το καλύτερο συμβόλαιο ούτε επειδή είχε την δική τους πρεμούρα να επιστρέψουν στην κορυφή ούτε καν επειδή ήταν Λέικερ από μικρό παιδί. Πήγε στο Λος Άντζελες, διότι εκεί έκρινε ότι θα μπορούσε να προωθήσει καλύτερα τις επιχειρήσεις που διαθέτει και οι οποίες δεν έχουν σχέση με το μπάσκετ. Εν ολίγοις, η απόφασή του να αλλάξει ομάδα το περασμένο καλοκαίρι δεν είχε καμία σχέση με το μπάσκετ.
Άλλωστε ο ΛεΜπρόν Τζέιμς δεν είναι πια ένας απλός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Είναι ένας businessman. Οι επιχειρηματικές δραστηριότητές του εκτείνονται σε διάφορα πεδία, κυρίως όμως στα media και στο χώρο του θεάματος. Το Λος Άντζελες-όλοι το ξέρουν αυτό-είναι η Μέκκα της show business. Και δεν υπήρχε πόλη πιο κατάλληλη για να υποστηρίξει, προωθήσει και αναπτύξει το επιχειρηματικο όραμα του “Βασιλιά” από αυτήν. Για τούτο επέλεξε να μεταφέρει εκεί όλο το εύρος της προσωπικής του δραστηριότητας, επαγγελματικής και επιχειρηματικής.
Όλο αυτό αποτελεί μία ακόμα ένδειξη του ότι το αθλητικό κριτήριο υποχωρεί έναντι του εμπορικού-οικονομικού σε ό,τι έχει να κάνει με τον σημερινό σύγχρονο αθλητισμό-πρωταθλητισμό, η διασύνδεση του οποίου με τον κόσμο των επιχειρήσεων και την ελεύθερη αγορά γίνεται όλο και πιο στενή. Με ό,τι θετικό και αρνητικό μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΝΑΒΑΡΟ
Η απόφασή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση το περασμένο καλοκαίρι δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Την είχε προδιαγράψει στην ουσία από πέρυσι, όταν μέσες άκρες άφηνε να εννοηθεί πως η σεζόν 2017-18 θα ήταν η τελευταία του, ενώ, έχοντας πατήσει πια τα 38, οι συνθήκες ήταν πλέον ώριμες για να γυρίσει σελίδα στη ζωή του. Ανεξάρτητα από το ότι στο τέλος δημιουργήθηκε παρεξήγηση με την Μπαρτσελόνα, που φάνηκε σα να είναι αυτή που του έκοψε το μπάσκετ βγάζοντας προς τα έξω ότι δεν τον υπολόγιζε στο ρόστερ της φετινής σεζόν, ήταν εν τέλει μια απόφαση μάλλον αναμενόμενη.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μπορεί εύκολα να τη χωνέψει κανείς. Τον Ναβάρο τον είχαμε συνηθίσει τόσα χρόνια πρωταγωνιστή σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα λατρεύαμε να τον… μισούμε. Όλοι τον είχαμε άχτι για τα χουνέρια που μας έκανε με την Μπαρτσελόνα και με την Εθνική Ισπανίας, αλλά και για το πολλές φορές εριστικό στιλ, με το οποίο προσπαθούσε να νικήσει. Στο τέλος της ημέρας όμως, όλοι μα όλοι του βγάζαμε το καπέλο υποκλινόμενοι στην μπασκετική αξία του. Όλοι παραδεχόμαστε ότι ήταν παικταράς.
Εκείνο πάντως για το οποίο θα μείνει κυρίως στην ιστορία ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο είναι η αφοσίωσή του στην Μπαρτσελόνα. Από τα 21 χρόνια που έπαιξε επαγγελματικό μπάσκετ, τα 20 φορούσε τη φανέλα της. Έκανε μόνο ένα μικρό διάλειμμα τη σεζόν 2007-08 για να γευτεί την εμπειρία του ΝΒΑ παίζοντας στους Μέμφις Γκρίζλις. Αφού είδε, έπαιξε και δεν…ξετρελάθηκε, επέστρεψε στη Βαρκελώνη.
Σε καιρούς που το μπάσκετ είναι δουλειά, το επαγγελματικό συμφέρον τοποθετείται πάνω απ’ όλα και σχεδόν όλα μετριούνται με το χρήμα, είναι σπάνιο για οποιονδήποτε αθλητή να επιδεικνύει τέτοια αφοσίωση. Ο Αλβέρτης, ο Χριάπα, ο Κόμπι Μπράιαντ, ο Τιμ Ντάνκαν, ο Νοβίτσκι είναι κάποιες ανάλογες περιπτώσεις που έρχονται πρόχειρα στο μυαλό. Ίσως υπάρχουν κι άλλες, αλλά είναι λίγες, πολύ λίγες. Και είναι λογικό. Δεν είναι εύκολο να παραμένεις πιστός και αφοσιωμένος σε ένα σύλλογο τη σήμερον ημέρα…
ΣΤΕΦ ΚΑΡΙ
Για έναν τύπο ύψους 1,91 σαν κι αυτόν, που μοιάζει με… τσιληβήθρα όταν τον βάλεις δίπλα στους… χτιστούς συμπαίκτες και αντιπάλους του, το να πεις ότι είναι ο κυρίαρχος του ΝΒΑ ακούγεται ως το πιο σύντομο ανέκδοτο. Κι όμως…
Φέτος οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς έπαιξαν για τέταρτη συνεχόμενη φορά στους τελικούς. Κέρδισαν τον τρίτο τίτλο τους. Και οδηγός τους είναι αυτός. Ο Στεφ Κάρι. Ο άνθρωπος που δεν άλλαξε μόνο τη μοίρα των Ουόριορς, οι οποίοι πριν από αυτόν αγνοούσαν τι θα πει πλέι οφ, αλλά έφερε επανάσταση στον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ στις ΗΠΑ. Πώς; Με τα τρίποντα.
Σουτάρει πιο γρήγορα κι από τη σκιά του. Ευστοχεί από όποιο σημείο του γηπέδου, από το κέντρο και μπροστά, μπορείς να φανταστείς. Μέσα σε τέσσερα χρόνια έχει ευστοχήσει σε περισσότερα τρίποντα απ’ όσα πέτυχαν σε ολόκληρη την καριέρα τους παίκτες όπως ο Τζον Στόκτον, ο Άλεν Άιβερσον κι ο Τρέισι Μακ Γκρέιντι. Κι έχει γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος του small ball, που έχει αναδείξει τους Ουόριορς σε κορυφαία ομάδα του κόσμου την τελευταία πενταετία.
Δεν αρέσει, βέβαια, σε όλους αυτό το στιλ. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς γκρινιάζει διαρκώς πως αυτό δεν είναι μπάσκετ. Όμως ο Στεφ Κάρι χαϊδεύει τα τρία δαχτυλίδια του και χαμογελά. Δεν είναι και μικρό πράγμα να αλλάζεις μόνος σου την πορεία ενός ολόκληρου αθλήματος μέσα στην ιστορία…
