Όλοι αξίζουν αυτό το «μπράβο» για την πρόκριση της Εθνικής Ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο και χωρίς άγχος ουσιαστικά. Από την ώρα όμως που έκανε την εμφάνισή της αυτή η φωτογραφία, κάτι έκανε "κλικ". Αυτοί οι δύο τύποι είναι η πιο όμορφη ιστορία όλης αυτής της διαδικασίας. Κάποιοι από τους «μικρούς» που έκαναν το βήμα μπροστά, αλλά κυρίως αυτοί οι δύο. Οι μεγάλοι...
Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος και ο Βαγγέλης Μαργαρίτης ακολούθησαν διαφορετικά μονοπάτια στην καριέρα τους για να καταλήξουν σε ένα κοινό σημείο: Πρωταγωνιστές και αγκαλιασμένοι στο κέντρο του γηπέδου στο Μπάμπεργκ στο φινάλε μιας διαδρομής που φτάνει ως την Κίνα. Ο καθένας τους όμως είχε και τη δική του διαδρομή ως εδώ...
Ο Βασιλόπουλος ήταν από τα παιδιά που εντοπίστηκαν νωρίς. Χάρη σε ανθρώπους που τον είχαν δει και πρότειναν σε κάποιους άλλους να τον δουν για να φτάσει λίγο με το... έτσι θέλω σε ένα Χριστουγιενιάτικο Τουρνουά. Δεν χρειάστηκε και πολύ... Μικρές εθνικές, διακρίσεις, Εθνική Ανδρών, κι άλλες διακρίσεις, Ολυμπιακός, πρωταγωνιστής για να έρθουν οι τραυματισμοί. Ταλαιπωρία, επιστροφή, πισωγύρισμα, ξανά στο παρκέ, ξανά πίσω... Αυτά που πέρασε μόνο ο ίδιος και οι πολύ δικοί του άνθρωποι τα γνωρίζουν πραγματικά. Όποιος άλλος πει ότι ξέρει, θα πει ψέματα. Για να λέμε την αλήθεια δεν περίμεναν και πολλοί να ξαναπαίξει μπάσκετ. Ακόμη κι όταν επέστρεψε δειλά δειλά, διατεθειμένος να κάνει τη διαδρομή από την αρχή, οι περισσότεροι σίγουρα θα σκέφτηκαν «τι το θέλει τώρα;». Το ρήμα όμως τελικά έκανε τη διαφορά, αλλά από την ανάποδη. Το ήθελε τόσο πολύ, το πάλεψε και το διεκδίκησε τόσο πολύ που στο τέλος τα κατάφερε! Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος είναι το απόλυτο παράδειγμα θέλησης. Ποιος μπορεί να πει σε κάποιον «δεν θα τα καταφέρεις» μετά από όσα αυτός κατάφερε;
Ο Μαργαρίτης ήταν από τα παιδιά που δεν το είδε κανείς στα.. μικράτα του. Δεν υπήρχε αυτός ο ένας που ήξερε κάποιον, που με τη σειρά του ήξερε κάποιον που θα τον έφερνε σε μια «μικρή» Εθνική και μέσα από κάποιες καλές εμφανίσεις ή και διακρίσεις σε μια από τις ομάδες της μεγάλης κατηγορίας. Δεν πτοήθηκε και ιδιαίτερα όμως. Συνέχισε το δρόμο του. Αγαπούσε το μπάσκετ και κάποια στιγμή βρέθηκε αυτός ο κάποιος που ήξερε κάποιον, τον Τέλη Ζουρνατσίδη στη δική μας περίπτωση, για να φτάσει το 2012 και στα 30 του στον ΠΑΟΚ. Εκεί συστήθηκε επισήμως στους περισσότερους. Κι εκεί έκανε τους περισσότερους να αναρρωτιούνται πως στο διάολο αυτός ο παίκτης δεν είχε εντοπιστεί νωρίτερα από κάποιον. Τόσο άγνωστος που κάποιος είχε προτείνει να τον καλέσουν στην Εθνική Νέων το 2015! Παράσημο βέβαια αν το καλοσκεφτείς, αφού στα 35 του περνούσε για 20άρης μπασκετικά! Ο Μαργαρίτης ήταν συνεπής στον ΠΑΟΚ, ξεχώρισε, δεν υπάρχει άνθρωπος να πει κακή κουβέντα γι’ αυτόν (τεράστιο επίτευγμα, πιστέψτε μας!), έγινε αρχηγός στην ομάδα του και συνεχίζει έχοντας κερδίσει τους πάντες, αλλά και μια θέση στην Εθνική Ομάδα. Κάτι που ίσως να είχε πάψει να ονειρεύεται, αν ποτέ είχαν φτάσει τα όνειρά του ως εκεί...
Οι δυο τους είναι παράδειγμα θέλησης, επιθυμίας, αφοσίωσης, συνέπειας... Προσθέστε ότι άλλο θέλετε. Οι δυο τους είναι ένας πολύ καλός λόγος να χαίρεται κάποιος για ότι πέτυχε αυτή η Εθνική Ομάδα. Ίσως οι δυο τους να είναι και η πεμπτουσία της: Δύο τύποι που παλεύουν για κάτι που αγαπούν και θέλουν να βρίσκονται εκεί! Χωρίς «αλλά», χωρίς «ναι μεν», χωρίς ερωτηματικά και προϋποθέσεις... Είχε πολλούς τέτοιους αυτή η διαδικασία, υπάρχουν κι άλλοι... Δεν έχει μυστικά η Εθνική Ομάδα να ξέρετε. Ένα είναι το βασικό: Να θες να είσαι εκεί!
