Μοιάζει με κακόγουστο αστείο για όσους διανύουν τουλάχιστον την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους. ΠΑΟΚ και Άρης πιασμένοι χέρι-χέρι στον χορό του Ζαλόγγου. Τελευταίοι στη βαθμολογία του πρώτου γύρου έχοντας καταφέρει “με αίμα” να σημειώσουν τρεις όλες κι όλες νίκες.
Ακόμη όμως κι αν ο Άρης και ο ΠΑΟΚ καταφέρουν να βρουν αγωνιστικό τρόπο για να επιβιώσουν και να κρατηθούν στην κατηγορία, μοιάζει με “mission imposible” το να καταφέρουν να βγάλουν κάποια στιγμή το κεφάλι πάνω από το νερό. Πρόκειται για δύο οργανισμούς που μέρα με τη μέρα αργοπεθαίνουν και επειδή είναι δύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με το μοιραίο τους κρατάνε όσοι μπορούν στη ζωή με μηχανική υποστήριξη. Μοιάζει με μία μάταιη και αδιέξοδη προσπάθεια.
Μάθημα ιστορίας δεν υπάρχει λόγος να γίνει σε αυτές τις στιγμές. Απλά ας θυμηθούμε όλοι τι έχουν δώσει αυτές οι δύο ομάδες στο ελληνικό μπάσκετ. Τους επιστράφηκε ένα μέρος αυτών, κατά κάποιο τρόπο, όταν μηδενίστηκαν τα χρέη τους το 2004 με την περιβόητη ειδική εκκαθάριση. Αντί να χρησιμοποιηθεί εκείνη η χαριστική ρύθμιση -όχι μόνο για τους δύο- αντιμετωπίστηκε ως μία ευκαιρία για να δημιουργηθούν νέα χρέη που στο μπάσκετ του 2019 μοιάζουν μη διαχειρίσιμα. Ποιος θέλει να καλύψει χρέη κάποιων εκατομμυρίων γνωρίζοντας ότι δεν θα του επιστραφούν ούτε... ανταποδοτικά; Αυτά όμως περιγράφουν μία πραγματικότητα χρόνων. Αυτό που δεν περιγράφεται είναι η δραματική, σε καθημερινή βάση, προσπάθεια να επιβιώσουν δύο ομάδες με ιστορία και κόσμο, με παράδοση και δυναμική που έχοντας χάσει από καιρό όμως τη χρυσόσκονη που τους κάλυπτε από τις επιτυχίες των 80s και των 90s, θεωρούν επιτυχία όταν πληρώνουν έναν μισθό και θα θεωρήσουν κατόρθωμα αν δεν βρεθούν στο Νο13 και στο Νο14 του Πρωταθλήματος στο τέλος της σεζόν. Αλήθεια όμως, τι νόημα θα έχει;
Με κακό όνομα στην ξένη και την ελληνική αγορά ως κακοπληρωτές, με ΒΑΝ, με χρέη που “κουβαλάνε” από ισολογισμό σε ισολογισμό, προσπαθούν να επιβιώνουν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει όλη η κοσμοθεωρία του μπάσκετ, θα ανοίξει η αγορά, θα έχουν το δικαίωμα τουλάχιστον να αποκτήσουν μία προοπτική από την οποία είναι αποκομμένη η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών ομάδων (Ευρωλίγκα).
Είναι σαν να παλεύουν να αποφύγουν το αναπόφευκτο. Δεν θα είναι φέτος, θα είναι του χρόνου, δεν θα είναι του χρόνου θα είναι μετά από δύο χρόνια. Όσο στις δύο ΚΑΕ δεν μπορεί να δημιουργηθεί η παραμικρή δυνατότητα προοπτικής και στην πραγματικότητα τα πρόσωπα που με προσωπικό κόστος, εμφανίζονται κατά καιρούς στο “τιμόνι” τους απλά διαχειρίζονται μιζέρια και χρέη, τόσο η κατάσταση αυτή θα σφίγγει σαν θηλιά στον λαιμό τους. Έρανος στον Άρη από τον κόσμο και τον Α.Σ που τελικά συγκρότησε μία διοικούσα επιτροπή αλλά η ομάδα “χαροπαλεύει”. Το μόνιμα απλωμένο χέρι προς τον Σαββίδη από την ΚΑΕ ΠΑΟΚ τραβήχτηκε από καιρό, αλλά αυτό που μένει είναι μία ομάδα που παρότι μείωσε σχεδόν στο μισό το μπάτζετ της, αδυνατεί να το καλύψει.
“Έτσι όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν” μπορεί να πει κάποιος τρίτος. Σύμφωνοι. Έχει όμως κανείς απάντηση για το τι μπορεί να συμβεί σε μία λίγκα που εκτός του Ολυμπιακού -με τα σημερινά δεδομένα- δεν θα έχει ΠΑΟΚ ή Άρη ή και τους δύο; Ας μην έχει κανείς αυταπάτες, οι 140 χιλιάδες που πήραν όλοι από το τηλεοπτικό, οι έχοντες ή όχι δημοτικότητα, δυναμική και ιστορία, μπορούν να γίνουν και λιγότερες.
Photo Credits: Eurokinissi
