Το Basketa.gr θυμάται την ημέρα, όπου ο Παναθηναϊκός με το 93-91 επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας έγινε για 4η φορά πρωταθλητής Ευρώπης και εστιάζει στο γιατί αυτό το τρόπαιο, παρότι ήρθε στην έδρα του... μένοντας σπίτι, ήταν σπουδαίο για την τότε περίσταση και τη μετέπειτα ιστορία του.
Η παραμονή σε ανταγωνιστικό επίπεδο δεν ήταν το πιο εύκολο πράγμα για τον Παναθηναϊκό, μετά τον ανεπανάληπτο και… καρυδάτο τίτλο στην Μπολόνια. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η ανακαίνιση του ΟΑΚΑ τον έστειλαν στα Πατήσια και το εκεί Κλειστό του Σπόρτιγκ μπορεί να δημιουργεί έδρα, αλλά δε θα μπορούσε ποτέ και σε καμία περίπτωση να στεγάσει τα όνειρα ενός συλλόγου, που θέλει πανευρωπαϊκή, ου μην παγκόσμια απήχηση.
Τα δύο εκείνα χρόνια μπορεί να συνέχισαν να συνδυάζονται με τίτλους εντός συνόρων, αλλά στην Ευρωλίγκα η ομάδα έμεινε πίσω. Ο Μποντιρόγκα ήταν παρελθόν, επιστρέφοντας ως αντίπαλος με την φανέλα της Μπαρτσελόνα, αρκετοί ακόμη έφυγαν, ή έμεναν και έρχονταν στο σύλλογο με αμφιβολίες και ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε μπροστά του μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην παραγοντική του ιστορία, κρατώντας… με νύχια και με δόντια στην κορυφή το «τριφύλλι».
Αυτό ισχύει, γιατί όταν χάνεις έδαφος, είναι πολύ πιθανό να μείνεις τόσο πίσω, ώστε να έχεις κίνδυνο μακροπρόθεσμα ακόμη και να χαθείς. Η οικογένεια Γιαννακόπουλου και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όμως, δεν το άφησαν να συμβεί και άντεξαν παρά τη δυσκολία αυτή. Και μην νομίζετε πως ήταν εύκολο. «Ένιωθα πως έμπαινα σε ένα κοτέτσι», ήταν αρκετά χρόνια αργότερα τα λόγια του Μάικ Μπατίστ, του μακροβιότερου ξένου στην ιστορία της ομάδας, για το Κλειστό στα Πατήσια.
Κάπως έτσι, μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο δύσκολο ήταν, 5 χρόνια μετά τον τίτλο της Μπολόνια, να έρθει εκείνος της Αθήνας. Μια «αλυσίδα» από σωστές επιλογές, σε συνδυασμό φυσικά με την επιμονή και την φιλοδοξία των προαναφερθέντων πρωταγωνιστών της «πράσινης» ιστορίας, έμελλε να γράψει νέες «χρυσές» σελίδες.
Η επαναφορά έχει αρχίσει να φαίνεται από τότε, που η ομάδα γύρισε στην έδρα της και πήρε τον Δημήτρη Διαμαντίδη, στο θρίλερ με τον Ολυμπιακό. Και τα πρώτα δείγματα είναι ήδη ενθαρρυντικά από τη σεζόν 2004-2005, όταν πήγε στο Final Four της Μόσχας, αλλά βρήκε μια ανίκητη Μακάμπι. Το θέμα, όμως, είναι ότι η ανεπιτυχής προσπάθεια για επαναφορά στην κορυφή συνεχίστηκε και άρχισε να αποκτά τη μορφή… κατάρας, όταν ο Ερντογάν «στοίχειωσε» το ΟΑΚΑ την επόμενη χρονιά στους προημιτελικούς με την Ταού.
https://www.youtube.com/watch?v=Q0BoqD16Aa4
https://www.youtube.com/watch?v=jzVa98m5q_w
Οι οιωνοί, όμως, είναι θετικοί για την άνοιξη του 2007. Μπορεί ο Λάκοβιτς και ο Σπανούλης να μην είναι εκεί πια, αλλά έχουν έρθει παίκτες σαν τον Σισκάουσκας, τον Βούγιανιτς και τον Τομάσεβιτς, ενώ έχει διατηρηθεί ένας μεγάλος κορμός Ελλήνων παικτών, με το Final Four να διεξάγεται στην Αθήνα.
Καλύτερη συνθήκη δεν υπάρχει. Και για να το συνδέσουμε με την καραντίνα, ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία του… μένοντας σπίτι. Κι αυτό, όμως, δεν ήταν το πιο εύκολο. Μόλις πριν από δύο χρόνια, η ΤΣΣΚΑ του Ντούσαν Ίβκοβιτς με ένα απίθανο ρόστερ, έφαγε… τα μούτρα της και βρέθηκε 4η στο Final Four που έγινε στην έδρα της. Και η ανάγκη για επιστροφή στην κορυφή για τους «πράσινους» ήταν πράγματι μεγάλη, οπότε αναγκαστικά και το άγχος μαζί…
Μετά από μια εξαιρετική σεζόν, μάλιστα, βρίσκει μπροστά του την ομάδα, η οποία την προηγούμενη χρονιά τον είχε σοκάρει. Αυτή την φορά, όμως, ήταν έτοιμοι για όλα οι παίκτες του Ομπράντοβιτς και το έδειξαν και στον τελικό.
https://www.youtube.com/watch?v=oEOEZMzHUzI
Έχει την έδρα, τους παίκτες, την προσωπικότητα και έναν κορυφαίο στον πάγκο. Και στην άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει ένα τρομερό σύνολο με ηγέτη τον Παπαλουκά, ένα σωρό παικταράδες που μπορούν να κάνουν τη ζημιά (Χόλντεν, Λάνγκτον, Σμόντις κ.α.) και έναν Ιταλό μαέστρο, τον Έτορε Μεσίνα.
Ο Παναθηναϊκός έχει γενικά τον έλεγχο της αναμέτρησης, αλλά η ΤΣΣΚΑ δεν υπάρχει περίπτωση να τα παρατήσει. Η ποιότητά της είναι τέτοια, που μπορεί άνετα να σε «διαλύσει» στην έδρα σου, όποια ομάδα κι αν είσαι, αν χαλαρώσεις στο ελάχιστο. Ο Διαμαντίδης, ο Βούγιανιτς, ο Χατζηβρέττας, ο Σισκάουσκας, ο Μπατίστ και ο Τομάσεβιτς της ρίχνουν τόσα χτυπήματα κι εκείνη… δεν καταλαβαίνει. Ο Παπαλουκάς είναι αποφασισμένος να το σηκώσει στο ΟΑΚΑ. Ο Ομπράντοβιτς συνεχίζει να πιέζει τους παίκτες του, για να προχωρήσουν στο έργο τους, και σε μια χαρακτηριστική φάση μάλιστα, σε τρίποντο του Χατζηβρέττα για το 31-27, φωνάζει επειδή… δεν εκτελέστηκε όπως έπρεπε το σύστημα (στο 46:00 του βίντεο ολόκληρου του αγώνα).
Κάπως έτι φτάνουμε στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα. Η λύτρωση του Παναθηναϊκού είναι τόσο κοντά στο να έρθει, αλλά και τόσο κοντά στο να χαθεί και η ομάδα να δεχθεί… ταμπέλες. Ο «Big Mike» του, όμως, θα δώσει τη λύση. Με ένα εξαιρετικά δύσκολο καλάθι στα 34” για το τέλος, κι ενώ δείχνει να έχει χαθεί η επίθεση, γράφει το 89-85 και η τεράστια ανάσα έρχεται. Το παιχνίδι περιορίζεται σε μια… ρουλέτα βολών για τους γηπεδούχους, που είναι απόλυτα ψύχραιμοι και το τρομερό τρίποντο του Λάνγκτον στο φινάλε απλά συμπληρώνει το τελικό σκορ.
Ο ηλεκτρονικός πίνακας δείχνει 93-91 και ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης για 4η φορά στην ιστορία του. Μπορεί να μην είναι το πιο… μάγκικο τρόπαιο που έχει πάρει, γιατί πάντα ο κόσμος θα έχει στο μυαλό του τον παράγοντα της έδρας. Ήταν, όμως, μια μεγάλη, καθοριστική στροφή για όσα θα ακολουθούσαν.
Κι αυτό, γιατί το κοντέρ, τώρα, γράφει 6 ευρωπαϊκά τρόπαια και εκείνη η κούπα είναι ξεχωριστή, γιατί έβαλε το σύλλογο ξανά στην τροχιά της κορυφής…
Δεκάλεπτα: 18-17, 46-36, 65-57, 93-91
Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Αλβέρτης, Ντελκ, Μπετσίροβιτς 6, Μπατίστ 12, Σισκάουσκας 20, Χατζηβρέττας 10(2), Ντικούδης 2, Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης 15(2), Τομάσεβιτς 16, Βούγιανιτς 12(1)
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (Μεσίνα): Παπαλουκάς 23, Σμόντις 18(1), Χόλντεν 11(3), Πασούτιν, Άντερσεν 4, Ζεβρασένκο 4, Τόρες 9(1), Πονκρασόφ, Λάνγκντον 16(3), Βαν ντεν Σπιγκελ 6
https://www.youtube.com/watch?v=T0QO0qGXGnY&t=2784s
