Το Champions League στην παρθενική του παρουσία, αποτέλεσε... απάγγιο πολλών περιφρονεμένων της Ευρωλίγκας. Ομάδων, χωρών, που είδαν μια διέξοδο στην όλο και πιο κλειστή λίγκα του Μπερτομέου. Αν αναζητούσε κάποιος παράδοξα φαινόμενα στη διοργάνωση, δεν θα μπορούσε να μην εντάξει την απόφαση όποιας ισπανικής ομάδας να συμμετάσχει σε αυτήν. Η Τενερίφη όμως, δεν είναι μια... όποια ομάδα. Ούτε καν μια όποια πόλη.
Το μπασκετικό σπίτι του Γιώργου Μπόγρη, όχι μόνο δήλωσε τη συμμετοχή, αλλά το έκανε για να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου. Εφτασε μέχρι την τελική ευθεία, το final four, έφτασε μέχρι το τελευταίο εμπόδιο, τον τελικό και απόψε ( Τενερίφη - Μπάνβιτ 21.15, ενώ στις 18.15 Μονακό και Βενέτσια θα παίξουν το ματς της... παρηγοριάς, αμφότερα με κάλυψη από τη NOVA) προσδοκά να κατακτήσει το τρόπαιο μέσα στο σπίτι της. Μπροστά στους 5.000 παθιασμένους φιλάθλους της που θα κατακλύσουν το "Παβεγιόν Σαντιάγκο Μαρτίν" και... "θα κάψουν το νησί άμα το σηκώσουμε, θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές", όπως μας έλεγε με βεβαιότητα ο Γιώργος Μπόγρης.
Ο διεθνής Ελληνας, το βράδυ της Παρασκευής και λίγο μετά το δείπνο της ομάδας στο ξενοδοχείο, εκμεταλλεύτηκε την ολιγόωρη άδεια που έδωσε ο Τσους Ματέο στην ομάδα για χαλάρωση για λίγη κουβεντούλα με τους Ελληνες δημοσιογράφους που είμαστε εδώ για τη διοργάνωση. "Μεγάλη τύχη είχα που ήρθα εδώ. Μια χαρά όλα. Εντάξει, όλα είναι διαφορετικά στην Ισπανία στο μπάσκετ, τι να λέμε. Εδώ φαντάσου πριν παίξουμε τον ημιτελικό, έβγαλε η Λας Πάλμας στο τουίτερ ευχές για καλή επιτυχία. Και δε φαντάζεσαι για τι μίσος υπάρχει μεταξύ τους στα νησιά, δεν θέλουν να μιλιούνται".
Τα νησιά, λοιπόν. Σύμπλεγμα που εκ... καταλήψεως ανήκει στην Ισπανία, αφού η ευθεία σε... βγάζει στα σύνορα Μαρόκου και Δυτικής Σαχάρας! Αφρική κατάκεντρο δηλαδή. Και χάρτη να μην έχεις δηλαδή, τη νιώθεις τη ζέστη. Αλλά... λοξοκοιτάς και προς Δυσμάς, αφού το έχει και το Καραϊβικό του. Οπως εξηγούσε ο Μπόγρης, μία πλακώνουν τα σύνεφα σκόνης από την Αφρική μαζί με κάτι 35άρια που δε μπορείς να ανασάνεις, μία έρχονται κάτι τροπικές καταιγίδες. Κάτι νησιά, στη μέση του Ατλαντικού. Ετσι απλά. Με πτήσεις που τα συνδέουν μεταξύ τους σε 30 λεπτά και με χαμηλές τιμές, για να ανακυκλώνεται ο τουρισμός. Αν κι εδώ στη Σάντα Κρουζ δεν είναι η βαριά τους βιομηχανία.
Ο νότος του νησιού έχει τα θέρετρα. Η πρωτεύουσα έχει τα πετρέλεια. Εχει και κάτι... εκατομμύρια τουρίστες σε 12μηνη βάση, αλλά όχι τον χαμό του νότου με τα πολυτελή ξενοδοχεία και τα 24ωρα πάρτι. Τη νιώθεις βέβαια κι εδώ την κίνηση. Αυτό που είναι δύσκολο είναι να την... καταλάβεις. Συνεπέστατοι οδηγοί μεν, αλλά αυτές οι διασταυρώσεις με πράσινο φανάρι και για τους δύο διερχόμενους αλλά και για τους πεζούς(!) ταυτόχρονα μας έχουν μείνει απορία.
Και κάπου ανάμεσα, το μεγάλο αξιοθέατο. Το ηφαίστειο "Τέιδε". Δεν περιγράφεται το σκηνικό με λόγια. Το να περπατάς στην πετρωμένη λάβα, σε σεληνιακά τοπία και να σου κόβεται η ανάσα από τη θέα και τις... υποθέσεις. Να σκέφτεσαι ότι έφυγες με 29 βαθμούς κελσίου από το επίπεδο της θάλασσας, κατέβηκες για μια πρώτη στάση στα 2.100 μέτρα με θερμοκρασία 9 βαθμών και είχε και άλλη... ανηφόρα, μέχρι τα 3.700. Κι όλα αυτά, σε ένα νησί στη μέση του Ατλαντικού, που ανήκει στην Ισπανία και... αγγίζει την Αφρική. Αρκεί η επισήμανση ότι η πτήση από την Βαρκελώνη είναι 3,5 ώρες! Πιο πολύ απ' όσο Αθήνα - Βαρκελώνη.... Συν, το ότι υπάρχει και διαφορά μιας ώρας από την Ισπανία!
Επιστροφή στο μπάσκετ. Το "μια πόλη μια ομάδα" που λέμε συχνά στα μέρη μας εδώ ισχύει και με το παραπάνω. Φέτος που και η ποδοσφαιρική ομάδα είναι στη Σεγούντα, το μπάσκετ είναι όλα τα λεφτά. Παρένθεση περί ποδοσφαίρου, το "βαρύ" όνομα της ομάδας είναι ο Βιτόλο. Αφού έγινε... δικός μας με πολυετή καριέρα σε Αρη, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό ήρθε στα πάτρια εδάφη. Με όλη τη σημασία, αφού είναι από τη Σάντα Κρουζ και ως μοναδικός γηγενής λατρεύεται από τους ντόπιους.
Αλλά και ο Μπόγρης δεν πάει πίσω. Οπως και οι συμπαίκτες του. Η ομάδα που είναι ψηλά και στην ACB και σε λίγες ώρες θα διεκδικήσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Με τον Μπόγρη να δέχεται πειράγματα που μπορεί να γίνει ο πρώτος Ελληνας που θα κατακτήσει διοργάνωση με όνομα Champions League, αφού ο Ακης Ζήκος έφτασε στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε. Και τον ίδιο να επισημαίνει ότι "είναι η πρώτη φορά που πέτυχα προπονητή ο οποίος δεν θεωρεί ότι μια ομάδα πρέπει να ζει με στρατιωτική πειθαρχία. Εχει έναν τρομερό τρόπο να σου κερδίζει τον σεβασμό στο χαλαρό, είναι αξιοθαύμαστο. Να δεις σε κάτι εκτός έδρας, μετά τα ματς να μας φωνάζει όλους στο ξενοδοχείο για να μας βγάλει για ποτά και τέτοια. Αλλο τύπος σου λέω".
Εμελλε λοιπόν το πρώτο Champions League να κλείσει επί ισπανικού εδάφους. Της έδρας των... ανταγωνιστών. Με την ευρεία έννοια, αφού ρεαλιστικά ακόμα είναι στα σπάργανα για να κοιτάξει έστω και... λοξά την Ευρωλίγκα. Οι διοικούντες όμως, έχουν μεγάλα σχέδια. Ο Ελληνας Πατρίκ Κομνηνός δεν άφησε την UEFΑ... για πλάκα. Μαζί με το επιτελείο του κράτησαν πλήθος σημειώσεων από την πρώτη απόπειρα και πάνε γι' άλλα. Με τις ευλογίες και το... χρήμα της FIBA και του Πάτρικ Μπάουμαν ο οποίος αναμένεται να ανακοινώσει και επίσημα τις επόμενες κινήσεις για να δελεάσει κι άλλο κόσμο.
Κάπως έτσι, ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την πρώτη στέψη στην ιστορία του μπασκετικού Champions League της FIBA. Με την Τενερίφη ως νησί να έχει αποκτήσει ήδη ξεχωριστή θέση αφού έγινε η πρώτη οικοδέσποινα final four και να προσδοκά να γίνει και η ομάδα της η πρώτη τροπαιούχος που θα γραφτεί στη σχετική λίστα.
