Η αλήθεια είναι πως ήρθε λίγο ξαφνικό. Η ηλικία, με την οποία τόσο ταλαιπωρούμε αθλητές που δεν θα έπρεπε- στην περίπτωσή της είναι απλά ένα νούμερο. Τα όσα έκανε στο παρκέ μας έκανε να πιστεύουμε πως θα την βλέπουμε για πολλά χρόνια ακόμη με τα γαλανόλευκα. Η Στέλλα Καλτσίδου όμως, εκπλήσσοντας τους πάντες, σιωπηλά και αθόρυβα, όπως κινείται εκτός παρκέ –και κάποιες φορές εντός- έκρινε πως ήρθε η ώρα να πει το δικό της «αντίο» στην Εθνική Γυναικών. Δύο αγώνες ακόμη: Με την Μεγάλη Βρετανία στο Μάντσεστερ και το Ισραήλ στην Κοζάνη. Εκεί όπου το παιχνίδι πρέπει να γίνει το δικό της παιχνίδι, το γήπεδο πρέπει να γίνει το δικό της γήπεδο και το αποτέλεσμα να είναι αυτό που πρεπει για να δώσει την τελευταία της παράσταση με συγκίνηση, αλλά και χαμόγελο.
Η Καλτσίδου είναι μια κατηγορία μόνη της που λένε. Από την αρχή της καριέρας της ως τώρα, στο φινάλε της. Από τη Θεσσαλονίκη, έφτασε στα σαλόνια της Ευρωλίγκας με πρωταγωνιστικό ρόλο. Έφτασε στην Εθνική Ομάδα, οδηγώντας την με την... παλιοπαρέα σε διακρίσεις που έριξαν τα φώτα στο γυναικείο μπάσκετ (έστω και για λίγο... τι να κάνουμε;). Έγινε ο δεύτερος πόλος, ο λιγότερο vocal, μαζί με την Εβίνα Μάλτση.
Βγήκε από τα σύνορα και αγωνίστηκε στο εξωτερικό σε εποχές που μάλλον ήταν δύσκολο για μια Ελληνίδα αθλήτρια. Όλα αυτά είναι το ένα κομμάτι... Το σπουδαιότερο είναι πως για να τα καταφέρει όλα αυτά, χρειάστηκε να δώσει μάχες με τον ίδιο της τον εαυτό και με τραυματισμούς που θα είχαν λυγίσει τους περισσότερους, αν όχι όλους. Όχι ένα, ούτε δύο, αλλά τέσσερα χειρουργεία. Στο δεξί χέρι, στη μέση και τα δύο σοβαρότερα: Τον Μάρτιο του 2012 ρήξη χιαστού στο δεξί πόδι, και σχεδόν ένα χρόνο αργότερα ρήξη χιαστού στο αριστερό. Σε δύο χρόνια έπαιξε μπάσκετ τέσσερις μήνες. Η Μπουρζ στάθηκε δίπλα της και περισσότερο ο κόσμος. Το γήπεδο σηκώθηκε όρθιο και την χειροκροτούσε για ώρα και τις δύο φορές που επέστρεψε στο παρκέ, κάνοντας αυτήν που στα μάτια πολλών είναι απόμακρη, ίσως και ψυχρή, να λυγίσει, να δακρύσει.
Ούτε μια φορά από τις τέσσερις δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει. Μπορεί να μην ξανακάρφωσε μετά από τις επεμβάσεις, όπως είχε κάνει σε ένα All Star Game στις Σέρρες («με μικρή μπάλα», όπως ξεκαθαρίζει), αλλά επέμεινε. Το μπάσκετ άλλωστε ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Από το πρώτο γηπεδάκι εκεί στον Γαλαξία. Και παραμένει από τις μεγάλες της αγάπες με έναν ιδιαίτερο τρόπο: Εκκωφαντικά αθόρυβα!
Έχει χαράξει το δικό της δρόμο με τον δικό της τρόπο, μέχρι... παρεξηγήσεως. Όταν πας στην προπόνηση είναι η τελευταία που θα σου μιλήσει. Φτάνεις, ως εκεί που σου επιτρέπει. Ακόμη κι αν την ξέρεις χρόνια, κάποιες στιγμές μπορεί και να πιάσει τον εαυτό σου να σκέφτεται «να της μιλήσω τώρα, ή θα ενοχληθεί»; Είναι μια «κόντρα» εικόνα στην εξωστρεφή Εθνική Γυναικών που μοιάζει με... πολύβουο μελίσσι ειδικά στην πρώτη, δεύτερη προπόνηση της προετοιμασίας. Αξίζει τον κόπο όμως να ξεπεράσεις τον δισταγμό, να μην παρεξηγήσεις το απόμακρο ύφος και να κερδίσεις αυτό το... μισό χαμόγελο και κυρίως το λόγο της. Και τον τρόπο σκέψης της. Όπως αξίζει τον κόπο να την δεις στο παρκέ. Άψογη τεχνική, κίνηση χωρίς την μπάλα, τέλειο σουτ, μάχη κάθε στιγμή... Είσαι στο δικό της γήπεδο. Εκεί που η κοπέλα με τα μπλε κάθεται στην άκρη και παρατηρεί τα πάντα, γίνεται ηγέτης. Και δείχνει το δρόμο ακόμη κι όταν αδικείται. Όπως στο Ευρωμπάσκετ 2017, όταν στήριξε τον διαιτητή που την είχε αποβάλλει με ποστ της! Ε, δεν το βλέπεις και συχνά.
Αυτή είναι η Στέλλα όμως... Μια τεράστια αθλήτρια, ένας ξεχωριστός άνθρωπος που βαδίζει το δικό του δρόμο. Ένα παράδειγμα όχι για κάθε κορίτσι που θέλει να παίξει μπάσκετ, αλλά για κάθε αθλητή. Η Στέλλα είναι πείσμα, θέληση και αγάπη.
Υ.Γ. Λίγο προσωπικό, αλλά της χρωστάω ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
