Είχαμε αγώνες στο Ηράκλειο εν μέσω πανδημίας Η Εθνική Γυναικών εκεί όπου σχεδόν όλα έχουν σταματήσει, κλήθηκε να μπει στη δική της φούσκα και να δώσει δύο καθοριστικούς αγώνες για την πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ 2021 εντός συνόρων. Μόνο που ουσιαστικά ήταν να σαν να παίζει σε ουδέτερο γήπεδο εκεί στα Δύο Αοράκια, αφού κόσμος δεν επιτρεπόταν να περάσει τις πύλες του.
Η περιβόητη φούσκα. Τα κορίτσια, όλη η αποστολή, όσοι εργάστηκαν ακόμη για να γίνουν οι αγώνες αυτοί πίσω από τα παρασκήνια, ακολούθησαν το ίδιο πρόγραμμα, περιορισμένοι σε ξενοδοχείο και γήπεδο. Ότι κι αν πει κάποιος που δεν το έχει ζήσει θα είναι το πιθανότερο εκτός τόπου και χρόνου. Αρχικά να πούμε πως είναι δύσκολο, ακόμη κι αν είναι για ένα δεκαήμερο (ή επταήμερο για κάποιες αποστολές) όπως ήταν στο Ηράκλειο. Ακόμη κι αν το ξενοδοχείο, το γήπεδο, οι μετακινήσεις είναι πρώτης γραμμής. Όλα ξεκινούν με ένα «οκ μωρέ… δεν έγινε και τίποτα», αλλά τα πρόσωπα αλλάζουν σταδιακά με κάθε τεστ σχεδόν ανά δύο μέρες. Και να δείτε πως αλλάζουν από τη στιγμή που θα βρεθεί ένα θετικό δείγμα. Εκεί είναι που συνειδητοποιεί ο καθένας πως μπορεί να τύχει και στον ίδιο. Εκεί είναι που η αγωνία για το επόμενο τεστ ξαφνικά μεγαλώνει. Εκεί που στο πρώτο ούτε που το σκέφτεσαι, στο τελευταίο πιάνεις τον εαυτό σου να ρωτάει δέκα φορές την ημέρα το ίδιο πράγμα: «Είχαμε κανένα νέο;» Το πρόσωπο των ημερών γίνεται αυτός που λαμβάνει τα αποτελέσματα από το εργαστήριο.
Παντού με τη διαπίστευση, θερμομέτρηση και καταγραφή στοιχείων κάθε φορά που μπαίνεις στο γήπεδο, μάσκα συνεχώς και σε τέτοιο βαθμό που κάποια στιγμή προσπαθείς να πιεις καφέ και αναρωτιέσαι που «βρίσκει» το καλαμάκι, γιατί την έχεις συνηθίσει τόσο που σχεδόν την έχεις ξεχάσει. Υπάρχουν και οι στιγμές στον αντίποδα που νιώθεις πως δεν μπορείς καν να πάρεις ανάσα και ανυπομονείς να έρθει η στιγμή που θα τη βγάλεις για δευτερόλεπτα να πιεις νερό ή όταν θα έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα να μπεις στο δωμάτιο. Για όσους δουλεύουν στο γήπεδο μιλάμε ακόμη και για 12 συνεχόμενες ώρες. Θερμομέτρηση και στο ξενοδοχείο, είσοδος μόνο με διαπίστευση, απαγόρευση της εισόδου σε οποιονδήποτε.
Δημοσιογράφοι ελάχιστοι στο γήπεδο, κάποιοι προσπαθούν από μακριά με κάποια συνέντευξη τηλεφωνικά, αλλά στο Νέο Κλειστό του Ηρακλείου δόθηκαν μόλις τέσσερις δημοσιογραφικές καθαρά διαπιστεύσεις. Ένα γήπεδο στο οποίο συνήθως μετράμε το λιγότερο 50 δημοσιογράφους από όλη την Κρήτη. Κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει κάποια από τις αθλήτριες ή το τεχνικό επιτελείο. Η απομόνωση ήταν η ενδεδειγμένη πρόταση για την υγεία όλων. Από τη στιγμή δε που βρέθηκαν κρούσματα για τις ομάδες αυτό σήμαινε πως και το φαγητό θα το έτρωγαν στο δωμάτιό τους (όλα μονόκλινα εννοείται) και όχι στην ειδική αίθουσα που υπήρχε για κάθε αποστολή ξεχωριστά. Ακόμη χειρότερη η κατάσταση για τις αθλήτριες που βρέθηκαν θετικές, καθώς θα έπρεπε να μείνουν σε πλήρη απομόνωση. Όπως η Πηνελόπη Παυλοπούλου, η οποία βρίσκεται ακόμη στο Ηράκλειο. Το θετικό της πνεύμα και ο πραγματικά ξεχωριστός της χαρακτήρας την έκανε δε να σκέφτεται οποιονδήποτε άλλον, να σκέφτεται περισσότερο μην ανησυχήσει κάποιον, παρά τον εαυτό της και η… κακή ζαριά που της έτυχε! Η καλύτερη συμπαίκτρια!
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες για την προστασία όλων, έδωσε και η Εθνική Ομάδα τους δύο αγώνες της. Μία νίκη με Βουλγαρία, μία ήττα με Σλοβενία. Και πολλές απουσίες. Υπήρχαν οι δεδομένες των κοριτσιών που βρίσκονταν στις ΗΠΑ σε κολλέγια όπως για παράδειγμα της Χατζηλεοντή ή της Κρίμιλη και της Εζέτζα. Προστέθηκε αυτή της Τζάκι Γέμελος εξαιτίας τραυματισμού. Ακολούθησε ο κορονοϊός που έβαλε «στοπ» στις Σπυριδοπούλου, Σωτηρίου και –στην πορεία- Παυλοπούλου. Ο Βασίλης Μασλαρινός έβλεπε τη λίστα με τις απούσες να μεγαλώνει. Και στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα με τη Σλοβενία ήρθε ο τραυματισμός της Μαριέλλας Φασούλα που σόκαρε τους πάντες. Ευτυχώς είχε ευτυχή κατάληξη και είναι καλά.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό υπάρχουν και τα θετικά. Το πρώτο είναι η μία νίκη και η μάχη ως το φινάλε με τη Σλοβενία. Το δεύτερο είναι πως υπάρχουν ακόμη ελπίδες πρόκρισης με κλειδί τον αγώνα με τη Βουλγαρία στον δεύτερο γύρο. Το τρίτο ίσως να είναι και πιο σημαντικό: Τα φρέσκα πρόσωπα. Οι απουσίες έδωσαν χώρο σε κάποιες αθλήτριες να βρεθούν ανάμεσα στις «μεγάλες». Το ντεμπούτο της στα 27 της έκανε η Ρία Πατεράκη. Στα 22 της η Αγγελική Βιντσιλαίου, στα 17 της η Δανάλη Παπαδοπούλου. Και το βάπτισμα του πυρός σε συνθήκες Εθνικής Γυναικών πήραν ακόμη η 16χρονο Γεωργία Γρηγοροπούλου και η 18χρονη Χριστίνα Αναστασοπούλου που έχουν ήδη γράψει χιλιόμετρα τις «μικρές» Εθνικές Ομάδες. Είναι και το μεγαλύτερο κέρδος όλης αυτής της ιστορίας γιατί είναι ονόματα που θα ακούμε για πολλά χρόνια ακόμη, μαζί με κάποια άλλα που θα ακολουθήσουν… Η συνέχεια επί της οθόνης…
Υ.Γ. Τα κορίτσια αυτά αξίζουν κάτι περισσότερο από μια συνέντευξη μία στο τόσο, ή το ενδιαφέρον μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού μέσων. Ο αγώνας τους και πολύ περισσότερο η τεράστια αγάπη τους για το μπάσκετ το ίδιο και την Εθνική Ομάδα αξίζουν τη μεγαλύτερη προσοχή όλων μας.
