Αποτυχία. Πλήρης αποτυχία. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτό, που συμβαίνει από την προηγούμενη εβδομάδα στην Ευρωλίγκα, με προσωρινό αποκορύφωμα τις τρεις ματαιώσεις αγώνων της τρέχουσας (Βιλερμπάν-Παναθηναϊκός και τα δύο της Ζενίτ), που έδειξαν πως υπάρχει υγειονομικό πρωτόκολλο… χωρίς πραγματικό σχέδιο.
Στο Basketa.gr είχε επισημανθεί το ζήτημα, λίγο προτού ξεκινήσει αυτή η «διαβολοβδομάδα». Ο πλανήτης ζει κρίσιμες μέρες, όχι μόνο λόγω της πανδημίας, αλλά και των συνεπειών που αυτή έχει στην καθημερινότητά μας, όπως ακριβώς είχε συμβεί πριν από 100 χρόνια εξαιτίας της ισπανικής γρίπης. Καταστάσεις, δηλαδή, που δε συνέβησαν σε άλλες σοβαρές περιπτώσεις της τελευταίας 50ετίας, όπως ο ιός HIV, η ιός της ηπατίδας C, ο ιός Έμπολα, ή και ο ιός Η1Ν1, ο πιο πρόσφατος μεταξύ αυτών. Και η Ευρωλίγκα αντέδρασε… σαν να είναι όλα όπως πριν.
Το επίπεδο σοβαρότητας, με το οποίο αντιμετωπίζει την κατάσταση, αν το συγκρίνει κανείς με άλλες διοργανώσεις, είναι πασιφανώς… ανύπαρκτο. Την ίδια ώρα, που η FIBA δημιουργεί «φούσκα» αλά ΝΒΑ στα προκριματικά των διοργανώσεων εθνικών ομάδων, σώζει τη σεζόν του BCL με ένα «καθαρό» Final-8 και προσπαθεί να προλάβει τα ζόρια, «σπάζοντας» για αρχή τους ομίλους της νέας χρονιάς από τέσσερις σε οκτώ, η Ευρωλίγκα συνεχίζει τη διοργάνωση ακριβώς, όπως ήταν, δίνοντας υγειονομικές συμβουλές για… πλύσιμο των χεριών, ενώ το μπάσκετ είναι παιχνίδι επαφών.
Δε λέμε, πολύ χρήσιμες είναι κι αυτές οι συμβουλές, αλλά δε λύνουν φυσικά το πρόβλημα δραστικά. Αφήστε, που είναι περισσότερο δουλειά του ΠΟΥ και κάθε άλλου οργανισμού υγείας, όπως του δικού μας ΕΟΔΥ, να μας δίνει τέτοιες οδηγίες, παρά της Ευρωλίγκα, που πρέπει να διασφαλίσει το προϊόν της κατά κύριο λόγο. Το μόνο, που έχει αποφασίσει, είναι να χρεώνει την ομάδα που δεν μπορεί να παίξει με ένα 20-0 στην πλάτη της και η ζωή συνεχίζεται.
Για όσους παρακολουθούν, όμως, εδώ και αρκετά χρόνια το άθλημα, δεν πρέπει να προξενεί καμία εντύπωση η προχειρότητα των κινήσεων της Ευρωλίγκα, καθώς και ο κυνισμός της διοίκησής της. Αυτό είχε φανεί από την περίοδο, όπου πρόβαλε αντίσταση στο νέο καλεντάρι της FIBA και έβαλε αγώνες της διοργάνωσής της πάνω στα προκριματικά των εθνικών ομάδων, θέτοντας ένα ευθύ εκβιαστικό δίλημμα στους παίκτες, που δε θα μπορούσαν να αφήσουν τις ομάδες τους.
Η λίστα, βέβαια, δε σταματά εδώ, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Τζόρντι Μπερτομέου είχε κάποτε αποκαλύψει τη διάθεση τοποθέτησης και των αγώνων του Eurocup πάνω στα προκριματικά. Η σκέψη δεν προχώρησε, αλλά ήταν ενδεικτική των προθέσεών του, όπου όπως είχαμε αναφέρει, δεν ήθελε πια… να κρυφτεί άλλο κι έδειχνε το πραγματικό πρόσωπο του ιδίου και της παρέας του, που στο «βωμό» ενός κέρδους υπέρ της, μιας και οι ομάδες επίσης δεν κερδίζουν πολλά, «θυσίασε» το ίδιο το προϊόν, που υποτίθεται πως διαφήμιζε.
Αν ήθελε, άλλωστε, να το διαφυλάξει, δε θα δημιουργούσε αυτό το format-«έκτρωμα» των 16 και, ύστερα, 18 ομάδων, απευθύνοντας τη διοργάνωση σε συγκεκριμένες αγορές πόλεων και ούτε καν χωρών, την ώρα που η FIBA επιχειρεί με τις δράσεις της να βοηθήσει ένα πιο ευρύ κοινό, ακόμη και από κράτη που δεν φημίζονται για την μπασκετική τους παράδοση, να ασχοληθούν με το άθλημα, φέρνοντας κέρδος πληθυσμιακό και, παράλληλα, οικονομικό με την εξάπλωσή του. Η Ευρωλίγκα, εν ολίγοις και όπως έχει τονιστεί ξανά, «εγκλώβισε» το μπάσκετ σε ένα σύστημα για τους ολίγους, βασιζόμενη στην αναξιοκρατία και την καταπάτηση του δικαιώματος να αγωνιστεί στην κορυφαία διοργάνωση μια ομάδα, που ίσως να το άξιζε με βάση την πορεία της στο εγχώριο πρωτάθλημα.
Με λίγα λόγια, η Ευρωλίγκα δημιούργησε τα τελευταία χρόνια μια δική της «φούσκα», που καμία σχέση δεν έχει με αυτές που προφυλάσσουν από τον κορωνοϊό. Πρόκεται για μια «φούσκα» με αγωνιστικές και οικονομικές προεκτάσεις, που πολλοί έχουν αρχίσει να βλέπουν κατάματα και να κατανοούν πως δε θα έπρεπε να την εμπιστευτούν, καθώς πέρα από το προφανές επιχείρημα, ότι οι κορυφαίοι θα έπαιζαν κάθε εβδομάδα μεταξύ τους, δεν υπήρχε κανένα άλλο σχέδιο, που να ευνοεί τους οργανισμούς, ή ακόμη και τους αθλητές, τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.
Ευνοούσε, όπως αναφέραμε, μόνο μια παρέα, ή ίσως ένα συγκεκριμένο άτομο, που εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για κέρδος. Αυτή η «φούσκα», όμως, δε θα αργήσει πολύ να «σκάσει»…
