Το σκοινί τελικά δεν έσπασε. Οι παίκτες του ΝΒΑ το τράβηξαν πολύ, η αλήθεια να λέγεται. Όμως την ώρα ακριβώς που έπρεπε να τραβήξουν άλλο λίγο για να σπάσει, έκαναν πίσω. Τα πλέι οφ θα συνεχιστούν κανονικά. Το μποϊκοτάζ των Μπακς και η αναβολή των αγώνων της Τετάρτης και της Πέμπτης διατηρούν τον συμβολισμό τους, αλλά δεν ξεκινούν την επανάσταση. Διότι επαναστάσεις κάνουν της γης οι κολασμένοι, όχι οι χορτασμένοι.
Οι παίκτες είναι πράγματι αγανακτισμένοι με όσα γίνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το νέο περιστατικό με τη δολοφονική απόπειρα κατά του Τζέικομπ Μπλέικ από αστυνομικούς τούς έβγαλε από τα ρούχα τους, διότι αντιλήφθηκαν πως παρότι γονατίζουν κάθε φορά κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, παρότι στις φανέλες τους είναι γραμμένα όχι τα ονόματά τους, αλλά μηνύματα κατά των ανισοτήτων, παρότι οι ίδιοι μέσα από τη "φούσκα" του Ορλάντο ζητούν σε κάθε ευκαιρία ισότητα και δημοκρατία, κάποιοι στη χώρα (και είναι πολλοί αυτοί) δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί το προηγούμενο διάστημα. Και εν τέλει δεν αλλάζει τίποτα.
Όμως, όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή, όταν τέθηκε το δίλημμα για το αν θα έπρεπε να αρκεστούν στον υψηλό συμβολισμό που είχε η κίνηση του μποϊκοτάζ και να επιστρέψουν στη δουλειά τους ή να διακόψουν οριστικά τη σεζόν και... γαία πυρί μιχθήτω, οι παίκτες μέτρησαν κυρίως δύο πράγματα.
Το πρώτο ήταν αυτό που ακούστηκε από πολλούς στη θυελλώδη πρώτη συνέλευση το βράδυ της Τετάρτης. Αν σταματούσαν να παίζουν και έφευγαν από το Ορλάντο, θα χανόταν η πλατφόρμα διατύπωσης των αιτημάτων τους και διακίνησης των μηνυμάτων τους προς όλη την αμερικάνικη κοινωνία. Θα έσβηνε, με άλλα λόγια, η φωνή τους. "Θα φύγετε από εδώ για να πάτε σπίτι σας ή για να βγείτε στους δρόμους και να μείνετε στην πρώτη γραμμή;", ρώτησε ο Τζέιλεν Μπράουν των Σέλτικς και προβλημάτισε πολλούς. Όμως αυτό το νόμισμα έχει και δεύτερη όψη. Η οριστική διακοπή της σεζόν και οι κατακλυσμιαίες συνέπειες που θα είχε σε οικονομικό επίπεδο, θα μπορούσεαν να ασκήσουν αποτελεσματική πίεση προς την πλευρά των ιδιοκτητών των ομάδων, που έχουν τα χρήματα και τη δύναμη μέσω των διασυνδέσεών τους, να πιέσουν κι αυτοί από την πλευρά τους τους πολιτικούς να προωθήσουν αλλαγές στην κοινωνία. Αυτό έλεγε και ξανάλεγε ο ΛεΜπρόν Τζέιμς. Αλλά δεν εισακούστηκε.
Το δεύτερο πράγμα που μέτρησαν οι παίκτες ήταν οι... τσέπες τους. Οι σύμβουλοι της Ένωσής τους, που ήταν παρόντες στη συνέλευση, εξήγησαν ότι σε περίπτωση που σταματούσε τώρα η σεζόν και δεν ολοκληρωνόταν, οι παίκτες θα έχαναν το 25-30% από τους μισθούς της επόμενης αγωνιστικής περιόδου και εκτός αυτού, οι ιδιοκτήτες θα είχαν το δικαίωμα να ακυρώσουν τη συλλογική σύμβαση εργασίας και να κηρύξουν lock out μέχρι να υπογραφεί νέα συλλογική σύμβαση. Η διαπραγμάτευση θα γινόταν με τους όρους που έχει διαμορφώσει η πανδημία του κορωνοϊού, άρα η νέα σύμβαση θα ήταν πολύ πιο δυσμενής για τους παίκτες σε σχέση με τη σημερινή.
Τα λεφτά που θα χάνονταν, δηλαδή, θα ήταν πάρα πολλά. Και αποδείχθηκε πως κανείς δεν ήθελε να τα χάσει για να κάνει επανάσταση.
Μένει πάντως το γεγονός ότι οι παίκτες του ΝΒΑ προχώρησαν σε μποϊκοτάζ έστω και κάποιων λίγων αγώνων αψηφώντας τις όποιες συνέπειες, κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Μένει ότι μαζεύτηκαν όλοι μαζί σε μία αίθουσα, συζήτησαν, διαφώνησαν, ψήφισαν, λειτούργησαν με βάση τις επιταγές της δημοκρατίας, την οποία απαιτούν για όλη την αμερικανική κοινωνία. Κάτι είναι κι αυτό, διόλου αμελητέο.
Κατά τα άλλα, η επανάσταση μπορεί να περιμένει...
