Το πρώτο μεγάλο κέρδος της Εθνικής ομάδας από αυτή την καινούρια διαδικασία πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα είναι αυτή καθ' εαυτή η πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Γι' αυτήν αγωνίζεται, αυτή είναι ο στόχος της και θα την πάρει εν τέλει, αν προσέξει λίγο στη συνέχεια. Έχει φτάσει πολύ κοντά με την αήττητη πορεία που έκανε στην πρώτη φάση κι αν κερδίσει τα δύο παιχνίδια του παραθύρου του Σεπτεμβρίου με Σερβία εντός και Γεωργία εκτός, δεν τη χάνει με τίποτα.
Πέρα από αυτό, πάντως, η Εθνική αποκομίζει από αυτή τη διαδικασία ένα ακόμα κέρδος, μακροπρόθεσμο, το οποίο ενδεχομένως να είναι και πιο σημαντικό. Δείτε ποιοι ήταν οι κορυφαίοι παίκτες της σε αυτό το "παράθυρο" του Ιουνίου. Ο Ντίνος Μήτογλου και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Όχι κάποιοι παλιοί και μπαρουτοκαπνισμένοι, που θα ήταν λογικό και αναμενόμενο να σηκώσουν την ομάδα στις πλάτες τους, αλλά δύο παιδιά από τα οποία περιμένει πολλά το ελληνικό μπάσκετ.
Πήραν χρόνο και ρόλο σε επίσημα παιχνίδια, σε παιχνίδια δηλαδή στα οποία το αποτέλεσμα μετράει, ζυμώθηκαν σε συνθήκες ανταγωνισμού-αν και όχι του υψηλότερου, αφού οι αντίπαλοι δεν ήταν οι πιο δυνατοί-κατάλαβαν τι σημαίνει Εθνική και τι περιμένει ο κόσμος από αυτήν και με εφόδιο αυτή την εμπειρία τους μπορούν πλέον να ανταγωνιστούν τους πρωτοκλασάτους παίκτες αυτής της ομάδας διεκδικώντας μια θέση στην 12άδα της μεγάλης διοργάνωσης.
Κι αυτός ο ανταγωνισμός κάνει καλό. Όχι μόνο επειδή δίνει στον προπονητή περισσότερες λύσεις και την ευχέρεια να φτιάξει μια γεμάτη και πλήρη 12άδα, αλλά κυρίως διότι προετοιμάζει καλύτερα αυτά τα παιδιά (όχι μόνο τον Λαρεντζάκη και τον Μήτογλου, αλλά όλα όσα παίρνουν τις ευκαιρίες τους σε αυτά τα "παράθυρα") να αναλάβουν τα ηνία από τους παλιότερους όταν αυτοί αποχωρήσουν.
Εν ολίγοις, τα "παράθυρα" διευκολύνουν την ανανέωση της Εθνικής ομάδας. Την κάνουν πιο ομαλή με δεδομένο (το οποίο επιβεβαιώνεται και είναι κάτι πολύ ευχάριστο επίσης) ότι το υψηλό επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ της επιτρέπει να κερδίζει αυτά τα παιχνίδια ακόμα και με τα... δεύτερα. Τα νέα παιδιά δεν μεταβαίνουν από το ρόλο του κομπάρσου σε αυτόν του πρωταγωνιστή απ' ευθείας. Δεν πέφτουν αμέσως στα βαθιά, αλλά περνούν από ένα ενδιάμεσο στάδιο, όπου "ψήνονται" σε συνθήκες ανταγωνσμού και μπολιάζονται με το πνεύμα της Εθνικής ομάδας μέσα από μια διαδικασία επίσημων αγώνων και όχι φιλικών.
Αυτός ήταν άλλωστε κι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους η FIBA τα καθιέρωσε. Για να αναδεικνύονται καινούριοι παίκτες. Και μετά από ένα χρόνο εφαρμογής τους αυτό δεν είναι πια μια θεωρητική προσέγγιση, αλλά είναι κάτι που το βλέπουμε μπροστά μας...
