Τα καλοκαιρινά summer leagues του ΝΒΑ και ειδικά αυτό του Λας Βέγκας, που έχει τη μεγαλύτερη συμμετοχή και είναι το πιο φημισμένο, αποτελούν παραδοσιακό τόπο συνάντησης στελεχών από διάφορες ευρωπαϊκές ομάδες, φυσικά και ελληνικές. Ήταν και φέτος εκεί ο Ολυμπιακός (Σφαιρόπουλος, Σταυρόπουλος), ο Παναθηναϊκός (Βόβορας), η ΑΕΚ (Μανωλόπουλος, Χήνας), αλλά και άλλα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ, όπως η Εφές και η Μακάμπι μεταξύ άλλων. Όλοι πήγαν στην έρημο της Νεβάδας αναζητώντας καλούς Αμερικανούς για να ενισχύσουν τις ομάδες τους και όλοι επιστρέφουν προβληματισμένοι. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Όχι ότι δεν βρήκαν παίκτες. Και φέτος, όπως κάθε χρόνο άλλωστε, το Λας Βέγκας ήταν γεμάτο ποιότητα και οπωσδήποτε εντόπισαν αρκετές καλές περιπτώσεις. Διαπίστωσαν όμως ότι το να έρθουν καλοί Αμερικανοί παίκτες στην Ευρώπη έχει γίνει πλέον πιο δύσκολο από ποτέ. Όχι επειδή έχουν υψηλές οικονομικές απαιτήσεις. Το Λας Βέγκας ποτέ δεν φημιζόταν για τη... φτήνια του κι αυτό το ξέρουν όλες οι ευρωπαϊκές ομάδες. Το πρόβλημα είναι ότι από φέτος το ΝΒΑ έχει εντείνει την προσπάθειά του να κρατήσει τους Αμερικανούς παίκτες στην Αμερική και να τους αποτρέψει να διασχίσουν τον Ατλαντικό, θεσπίζοντας από αυτή τη σεζόν για πρώτη φορά τα συμβόλαια "διπλής κατεύθυνσης" (two-way contracts). Αυτού του είδους τα συμβόλαια δίνουν σε όσους παίκτες δεν επελέγησαν στο ντραφτ ή προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να παίξουν στο ΝΒΑ περισσότερες ελπίδες να διεκδικήσουν το όνειρό τους και μεγαλύτερο οικονομικό κίνητρο να μείνουν στη D-League (ή G-League, όπως θα ονομάζεται από φέτος) και να περιμένουν, άρα τους αποτρέπει από το να αναζητήσουν την τύχη τους στην Ευρώπη.
Όμως, πριν εξηγήσουμε τι ακριβώς είναι αυτά τα two-way contracts, καλό είναι να δούμε ποιες συνθήκες επικρατούν στη G-League και γιατί πολλοί Αμερικανοί παίκτες προτιμούσαν μέχρι σήμερα να έρθουν στην Ευρώπη απ' ό,τι να παίξουν σε αυτήν.
Ελπίδα σε συνθήκες... φτώχειας!
Η G-League είναι, ως γνωστόν, η θυγατρική λίγκα του ΝΒΑ, όπου δεν παίζουν μόνον οι παίκτες τους οποίους στέλνουν εκεί οι ομάδες του ΝΒΑ για να "ψηθούν" (κι έχουν σε ισχύ τα κανονικά συμβόλαιά τους), αλλά και πολλοί άλλοι, οι οποίοι προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή των scouts και general managers του καλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου και να κερδίσουν μία θέση σε αυτό. Τούτοι οι παίκτες υπογράφουν συμβόλαια με τη G-League και όχι με τις ομάδες της και οι αποδοχές τους είναι επιεικώς τραγικές.
Υπάρχουν δύο είδη συμβολαίων στη G-League. Τα Level A, που αποφέρουν στους παίκτες 26.000 δολάρια ετησίως, και τα Level Β, που αποφέρουν 19.500 δολάρια ετησίως! Δηλαδή, χρήματα λιγότερα και από αυτά που δίνουν οι πιο φτωχές ομάδες της ελληνικής Α1! Κάθε ομάδα μπορεί να έχει μόνο πέντε συμβόλαια Level A, άρα οι περισσότεροι παίκτες αμείβονται με 19.500 δολάρια ετησίως. Σε αυτά τα χρήματα προστίθενται και 50 δολάρια ημερησίως για τα γεύματα του αθλητή, παρέχεται ασφάλιση, ενώ καλύπτεται το ξενοδοχείο μόνο στις εκτός έδρας αποστολές. Πράγμα που σημαίνει ότι ο αθλητής πληρώνει από την τσέπη του το σπίτι (ή το ξενοδοχείο) στην πόλη όπου εδρεύει η ομάδα και όλα τα υπόλοιπα έξοδά του, συν φυσικά την εφορία! Τι μένει; Μάλλον τίποτα.
Γι' αυτό λοιπόν οι περισσότεροι Αμερικανοί παίκτες έπαιρναν μέχρι τώρα την απόφαση να διασχίσουν τον Ατλαντικό, όταν διαπίστωναν ότι οι ελπίδες τους να βρουν συμβόλαιο στο ΝΒΑ είχαν σβήσει.
Τι αλλάζει με τα two way contracts
Βλέποντας το ΝΒΑ αυτό το κύμα φυγής προς την Ευρώπη, αποφάσισε να κάνει κάτι για να το σταματήσει, αλλά και για να βοηθήσει τις ομάδες του να αποκτήσουν επιπλέον εναλλακτικές επιλογές στο ρόστερ τους. Με τη νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που υπέγραψε με την Ένωση Παικτών και η οποία τίθεται σε ισχύ αυτό το καλοκαίρι, θεσπίζει τα two way contracts. Στα ελληνικά μπορούμε να τα μεταφράσουμε ως "συμβόλαια διπλής κατεύθυνσης". Με βάση αυτού του είδους τα συμβόλαια, ο παίκτης θα ανήκει μεν στην ομάδα του ΝΒΑ, αλλά κατά βάση θα αγωνίζεται στη θυγατρική της στη G-League, όποτε όμως η ομάδα του τον χρειάζεται, θα τον καλεί πίσω και θα παίζει κάποια παιχνίδια και στο ΝΒΑ.
Ο παίκτης που δικαιούται να υπογράψει συμβόλαιο "διπλής κατεύθυνσης", πρέπει να μην έχει παίξει καθόλου στο ΝΒΑ ή να έχει παίξει μέχρι και μάξιμουμ τρία χρόνια. Θα έχει μίνιμουμ ετήσιες απολαβές 75.000 δολάρια, παίζοντας κυρίως στη G-League, όπως αναφέραμε. Να λοιπόν μια πρώτη διαφορά. Άλλο 75.000 δολάρια και άλλο 26.000 και 19.500 δολάρια.
Δεν θα μπορεί να παίξει στο ΝΒΑ για περισσότερες από 45 μέρες στη διάρκεια της σεζόν. Αλλά γι' αυτές τις μέρες θα αμείβεται με βάση τον μίνιμουμ μισθό ενός ρούκι του ΝΒΑ, που, όπως προβλέπει η νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ανέρχεται στα 815.615 δολάρια. Για την ακρίβεια θα παίρνει το 1/170 αυτού του ποσού για κάθε μέρα που θα είναι απασχολημένος στο ΝΒΑ. Ας το δούμε με αριθμούς:
Από τις 170 μέρες της σεζόν στη G-League, θα παίξει στις 125. Άρα αντί για 75.000 δολάρια, θα εισπράξει 55.147 δολάρια
Στο ΝΒΑ θα αγωνιστεί 45 μέρες. Άρα με βάση το μίνιμουμ μισθό του ρούκι, θα εισπράξει άλλα 215.898 δολάρια.
Τι σημαίνει πρακτικά όλο αυτό; Ότι ένας παίκτης που θα υπογράψει two way contract θα πάρει την επόμενη σεζόν από 75.000 έως 271.045 δολάρια, ανάλογα με το πόσες μέρες θα κληθεί να παίξει στο ΝΒΑ. Δεύτερη πολύ μεγάλη διαφορά αυτή.
Οι ομάδες του ΝΒΑ, τώρα, έχουν δικαίωμα να υπογράψουν η καθεμιά δύο συμβόλαια "διπλής κατεύθυνσης", τα οποία θα προστεθούν στα 15, που έτσι κι αλλιώς δικαιούνται να έχουν βάσει του κανονισμού. Άρα δημιουργούνται δύο επιπλέον θέσεις εργασίας σε κάθε ομάδα, συνολικά δηλαδή 60 (30 ομάδες Χ 2 τέτοια συμβόλαια) σε όλο το ΝΒΑ. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτά τα συμβόλαια δεν επιβαρύνουν το salary cap, άρα οι ομάδες αποκτούν το κίνητρο να τα αξιοποιήσουν χωρίς να φοβούνται ότι θα πιάσουν θέση στο μισθολόγιό τους, που θα εμποδίσει άλλες κινήσεις τους.
Με άλλα λόγια, όπως προκύπτει από τα παραπάνω, για τους παίκτες που δεν έχουν επιλεγεί στο ντραφτ ή κυνηγούν τα τελευταία χρόνια ένα συμβόλαιο στο ΝΒΑ μέσω της παρουσίας τους στα summer leagues, ανοίγουν 60 νέες θέσεις εργασίας, που δεν υπήρχαν παλιά και έχουν δύο πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με το παρελθόν: α) Προσφέρουν αποδοχές της τάξης των 270.ο00 δολαρίων, που είναι ένα πολύ καλό ποσό για να μείνεις στην Αμερική και να κυνηγήσεις το όνειρό σου, αντί να τρέχεις στην Ευρώπη ή οπουδήποτε αλλού. β) Προσφέρουν σχεδόν εγγυημένη συμμετοχή, έστω και για 45 μέρες, στο ΝΒΑ. Αυτό ζητά ένας παίκτης. Την ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Κι αν πείσει ότι μπορεί, τότε το two way contract είναι δυνατόν να μετατραπεί σε κανονικό ΝΒΑ συμβόλαιο.
Γι' αυτό, λοιπόν, είναι πολύ πιο δύσκολο να πείσει κανείς αυτό το καλοκαίρι έναν καλό Αμερικανό παίκτη, που ψάχνει συμβόλαιο στο ΝΒΑ, να αφήσει την προσπάθεια και να έρθει να παίξει στην Ευρώπη. Διότι μπορεί να περιμένει μέχρι τις 15 Ιανουαρίου για να υπογράψει ένα two way contract, το οποίο μάλιστα θα τον αποζημιώσει οικονομικά με αξιοπρέπεια.
Γι' αυτό οι ευρωπαϊκές ομάδες, που πήγαν φέτος στο Λας Βέγκας, γύρισαν προβληματισμένες...
